Miranda's 7-jarige reis naar leven

Neem deel in onze reis en deel hier je Blog en Vlog links.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Dag 59 4-6 uur slaap is voldoende

Bericht door Miranda »

Ik heb een tijdje geleden een artikel gelezen op de Desteni-site wat ging over het aantal uren slaap wat een mens werkelijk nodig heeft. http://desteni.net/index.php?option=com ... Itemid=144.

Ik citeer: De reden waarom iedereen in deze wereld beweert dat je 8 tot 9 uur slaap nodig hebt is, omdat deze hele procedure 8 tot 9 uur in beslag neemt - de installatie en implantatie van onbewuste mindmanifestaties in en als je eigen mindbewustzijnsysteem.

Vier tot zes uur slaap is voldoende. Dat is de tijd die je fysieke lichaam nodig heeft en dan hoef je niet eens persé te slapen, maar dan kun je je fysieke lichaam gedurende een periode laten rusten. Het vraagt wat aandacht om jezelf opnieuw in te stellen op 4 tot 6 uur slaap per nacht, maar iedereen heeft het vermogen en de wil om dat te leren.

Ik ben er altijd van uitgegaan dat ik 8 uur slaap per nacht nodig had om optimaal te kunnen functioneren maar of ik dat werkelijk nodig had, heb ik nooit onderzocht. Ik dacht het alleen maar.

De afgelopen week ben ik begonnen met het afbouwen van mijn uren slaap. Op die manier kom ik erachter welke uren het meest effectief zijn om mijn lichaam te laten rusten.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik 8 uur slaap nodig heb zonder dit te onderzoeken.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken en geloven dat slapen gezond is voor mijn lichaam.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik "te weinig" slaap kan hebben of "teveel" slaap. Te weinig slaap is dan ongezond en teveel slaap ook.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik na een nacht van 4 uur slaap echt niet weet hoe ik de dag moet doorkomen omdat ik dan ontzettend vermoeid ben, al bij het opstaan.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat vermoeidheid bestaat.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben deze vermoeidheid toe te laten in mijn lichaam waardoor ik als een zombie de dag moet door zien te komen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik een zombie ben, een levenloos iemand wanneer ik te weinig slaap heb gehad.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken door de vermoeidheid mijn focus te verliezen gedurende de dag en ik extra vroeg naar bed ga om de slaap "in te halen".

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik door vermoeidheid mijn focus verlies gedurende de dag.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik goed voor mezelf zorg door extra vroeg naar bed te gaan.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik mijn slaap in kan halen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mezelf afhankelijk te maken van 8 uur slaap per nacht waardoor de mind zichzelf kan vernieuwen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te realiseren dat slapen een systeem is van de mind en dat ik dat niet ben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te realiseren dat mijn lichaam maximaal 6 uur rust per dag nodig heeft.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben me niet te realiseren dat "slapen" en "wakker" polarisaties zijn van de mind en niet wie ik zelf ben als Leven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mezelf te zien als "vermoeid" en "wakker" terwijl dit een manifestatie is van de mind en niet wie ik ben als Leven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat wanneer ik een dag heb met veel emoties en gevoelens, ik vroeg naar bed moet om ze te kunnen "verwerken". In feite ontloop ik daardoor de verantwoordelijkheid om met die emoties en gevoelens te dealen en geef ik me over aan de mind om ze te kunnen vernieuwen voor de volgende dag.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben iedere morgen wakker te worden en de mind volledig zijn gang laat gaan met opnieuw dezelfde gedachten, emoties en gevoelens.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben me niet te realiseren dat Zelf leeft zonder slaap.

Ik stel mezelf ten doel om mijn uren slaap gestaag af te bouwen.

Wanneer en als ik gedachten heb van vermoeidheid, stop ik en adem.

Lees ook de zelfvergeving op slaap van Jack; http://www.desteni.net/index.php?option ... Itemid=126
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Dag 60 zitting nemen in de cliëntenraad WWB

Bericht door Miranda »

Ik heb een tijdje geleden een artikel gelezen op de Desteni-site wat ging over het aantal uren slaap wat een mens werkelijk nodig heeft. http://desteni.net/index.php?option=com ... Itemid=144.

Ik citeer: De reden waarom iedereen in deze wereld beweert dat je 8 tot 9 uur slaap nodig hebt is, omdat deze hele procedure 8 tot 9 uur in beslag neemt - de installatie en implantatie van onbewuste mindmanifestaties in en als je eigen mindbewustzijnsysteem.

Vier tot zes uur slaap is voldoende. Dat is de tijd die je fysieke lichaam nodig heeft en dan hoef je niet eens persé te slapen, maar dan kun je je fysieke lichaam gedurende een periode laten rusten. Het vraagt wat aandacht om jezelf opnieuw in te stellen op 4 tot 6 uur slaap per nacht, maar iedereen heeft het vermogen en de wil om dat te leren.

Ik ben er altijd van uitgegaan dat ik 8 uur slaap per nacht nodig had om optimaal te kunnen functioneren maar of ik dat werkelijk nodig had, heb ik nooit onderzocht. Ik dacht het alleen maar.

De afgelopen week ben ik begonnen met het afbouwen van mijn uren slaap. Op die manier kom ik erachter welke uren het meest effectief zijn om mijn lichaam te laten rusten.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik 8 uur slaap nodig heb zonder dit te onderzoeken.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken en geloven dat slapen gezond is voor mijn lichaam.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik "te weinig" slaap kan hebben of "teveel" slaap. Te weinig slaap is dan ongezond en teveel slaap ook.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik na een nacht van 4 uur slaap echt niet weet hoe ik de dag moet doorkomen omdat ik dan ontzettend vermoeid ben, al bij het opstaan.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat vermoeidheid bestaat.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben deze vermoeidheid toe te laten in mijn lichaam waardoor ik als een zombie de dag moet door zien te komen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik een zombie ben, een levenloos iemand wanneer ik te weinig slaap heb gehad.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken door de vermoeidheid mijn focus te verliezen gedurende de dag en ik extra vroeg naar bed ga om de slaap "in te halen".

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik door vermoeidheid mijn focus verlies gedurende de dag.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik goed voor mezelf zorg door extra vroeg naar bed te gaan.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik mijn slaap in kan halen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mezelf afhankelijk te maken van 8 uur slaap per nacht waardoor de mind zichzelf kan vernieuwen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te realiseren dat slapen een systeem is van de mind en dat ik dat niet ben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te realiseren dat mijn lichaam maximaal 6 uur rust per dag nodig heeft.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben me niet te realiseren dat "slapen" en "wakker" polarisaties zijn van de mind en niet wie ik zelf ben als Leven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mezelf te zien als "vermoeid" en "wakker" terwijl dit een manifestatie is van de mind en niet wie ik ben als Leven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat wanneer ik een dag heb met veel emoties en gevoelens, ik vroeg naar bed moet om ze te kunnen "verwerken". In feite ontloop ik daardoor de verantwoordelijkheid om met die emoties en gevoelens te dealen en geef ik me over aan de mind om ze te kunnen vernieuwen voor de volgende dag.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben iedere morgen wakker te worden en de mind volledig zijn gang laat gaan met opnieuw dezelfde gedachten, emoties en gevoelens.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben me niet te realiseren dat Zelf leeft zonder slaap.

Ik stel mezelf ten doel om mijn uren slaap gestaag af te bouwen.

Wanneer en als ik gedachten heb van vermoeidheid, stop ik en adem.

Lees ook de zelfvergeving op slaap van Jack; http://www.desteni.net/index.php?option ... Itemid=126
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Dag 61 moeite met omschakelen

Bericht door Miranda »

Vandaag wilde ik een blog schrijven over "door de weerstand heengaan". Ik realiseerde mij dat ik daarvoor meer informatie wilde en schreef Ingrid, mijn buddy, met de vraag of zij wist waar ik meer info kon vinden. Zij verwijst mij naar de blog van "Creations Journey". Daar aangekomen besefte ik dat dit punt meer tijd gaat nemen omdat ik door de Engelse vertaling heen moet.

Dat betekent dat het vandaag niet lukt om deze blog over weerstand te schrijven. Dus dacht ik een ander punt te nemen maar dat lukte me niet omdat ik erop ingesteld was om de weerstandblog te schrijven....Ik blijk dus ook hier weerstand in te ondervinden; ergens op instellen en wanneer dat niet lukt, dan moeite hebben met het omschakelen naar een ander punt.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik moeite heb om om te schakelen als ik iets gepland heb, wat in feite ook weerstand is.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben weerstand te voelen, waardoor ik alle gedachten die naar een mogelijkheid leiden blokkeer om door te kunnen gaan.

Waarom voel ik weerstand om te schakelen naar een ander punt? Omdat ik dan overzicht denk kwijt te raken en alles door elkaar gaat lopen of ik denk dat ik het punt wat ik wil gaan wandelen vergeet.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik overzicht kwijtraak.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat alles door elkaar loopt.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik mijn punt vergeet.

Wanneer en als ik zie dat ik moeite heb met omschakelen naar andere mogelijkheden, stop ik en adem.

Ik stel mezelf ten doel om door de weerstand heen te gaan van het omschakelen zodat ik andere mogelijkheden aanpak.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Dag 62 waarom rook ik eigenlijk nog?

Bericht door Miranda »

In mijn tienerjaren ( ik was 12 jaar) ben ik begonnen met roken, stiekem met een klasgenootje. Ik herinner me dat ik een pakje Belinda menthol had gekocht en ging roken in een telefooncel. Ik vond het een geweldige ervaring om te roken en kon er al snel geen genoeg van krijgen. Het was spannend en ik ervaarde mezelf als volwassen nu ik rookte.

Langzaamaan stak ik dagelijks een sigaret op. Ik herinner me dat ik op de mode-academie zelfs in de school rookte, het was toen nog overal toegestaan. Ik ging me al snel identificeren met de gedachte dat roken slecht voor me was en dat ik er dood aan zou kunnen gaan. Dit ging zich weerspiegelen in de media, werd verteld door artsen, door anderen, door mijn associatie van bepaalde ziekten zoals longkanker met roken. Wat ik echter niet begreep was dat een bijna 30-jarige vriendin longkanker kreeg zonder ooit gerookt te hebben en er uiteindelijk aan overleed terwijl een ander persoon 90 jaar kon worden terwijl ze regelmatig een sigaret opstak.

Mijn identificatie met "roken is slecht voor je" zette zich door en toen ik begin 30 was, besloot ik te willen stoppen om die reden. Geheel stoppen deed ik niet maar ik minderde stevig. Af en toe kocht ik sigaretten of ik vroeg aan iemand anders een sigaret.

Nu 10 jaar later handhaaf ik dit patroon nog steeds. En ik vraag mij af waarom ik nog rook. Ik heb het niet nodig, het doet niets voor me, het helpt me nergens bij, het kost veel geld. Op z'n hoogst is het gezellig om te roken met iemand anders. Dit is niet altijd zo geweest, ik heb de sigaret weleens nodig gehad wanneer ik mij geen raad wist in een situatie, wanneer ik iets moeilijk vond om te doen dan was de sigaret mijn vriend. Althans dat had ik geprojecteerd op de sigaret, even de gedachten verzetten door fysiek een handeling uit te voeren. Dan leek het net of de sigaret me geholpen had maar de werkelijke reden was natuurlijk dat ik uit mijn gedachten ging om fysiek aanwezig te zijn.

Ik kan mij ook herinneren dat ik een tijd lang de gedachte had dat ik duf zou zijn wanneer ik niet rookte en niet dronk. "Het braafste meisje uit de klas" paste niet bij mijn imago van mode-ontwerpster.

Ik ben nu zover dat ik wil stoppen met roken omdat het niets voor me doet en ik het niet nodig heb.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben als tiener te denken dat ik volwassen ben nu ik rook.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat roken slecht voor mijn gezondheid is.

Waarom denk ik dat roken slecht voor mijn gezondheid is? Omdat ik denk dat de stoffen die erin zitten gevaarlijk zijn voor mijn longen.

Ik realiseer mij dat mijn denken zegt dat stoffen in sigaretten slecht zijn.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat stoffen in sigaretten mijn longen aan kunnen tasten.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben jarenlang in een gedachtenpatroon te zitten die benauwdheid veroorzaakt in mijn longen en kortademigheid. Ik realiseer mij dat die benauwdheid en kortademigheid veroorzaakt wordt door mijn gedachten aan angst voor ziekte en dood en die zich vastzetten in mijn lichaam.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben al jarenlang af en toe met fysieke benauwdheid en kortademigheid te leven zonder daarbij deze benauwdheid en kortademigheid te onderzoeken als resultaat van mijn gedachten die zich omzetten in een negatieve energetische lading die vervolgens worden vastgezet in mijn lichaam en zich manifesteren als bovengenoemde fysieke manifestaties.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat door te stoppen met roken ik gezonder ben en langer zal leven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik een sigaret nodig heb. Ik creëer een verslaving door te denken dat ik afhankelijk ben van een sigaret door hem steeds nodig te hebben.

Waarom denk ik dat ik een sigaret nodig heb? Omdat ik door hem denk nodig te hebben mezelf kan blijven vasthouden in een patroon, een verslaving. Door deze gedachte van "nodig hebben", los te laten en door richting aan te geven en ernaar te handelen kan ik het patroon doorbreken.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik een vervangend middel, snoep, nodig heb om het gemis van een sigaret op te vullen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben snoep of iets anders eetbaars nodig te hebben om door moeilijke momenten heen te komen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik mezelf niet kan ondersteunen wanneer ik momenten als moeilijk ervaar.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik momenten als moeilijk ervaar.

Waarom denk ik dat momenten moeilijk zijn? Omdat ik dan ergens niet uit kan komen wat hetzelfde is als zeggen "het lukt me niet". In feite kijk ik dan niet naar een mogelijkheid of een oplossing.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat iets mij niet lukt.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zoeken naar een mogelijkheid of een oplossing.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik duf ben wanneer ik niet rook en niet drink.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mezelf te identificeren met een imago, een bepaald beeld waarmee ik mijzelf kan vereenzelvigen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben jarenlang mezelf te verenigen met een imago en geen sigaretten rook als Zelf.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat het alleen ergens gezellig is als er een sigaret gerookt wordt.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat mensen die roken gezelliger zijn. Ik realiseer mij dat omdat ik meer met mensen praat die roken, ik ze automatisch ook gezelliger vind.

Waar en wanneer ik de gedachte heb om een sigaret op te willen steken, stop ik en adem.

Ik stel mezelf ten doel om geheel te stoppen met roken.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Dag 63 richting aangeven is heel belangrijk

Bericht door Miranda »

Ik haalde mijn dochter gisteren op van school. Ze zat bij mij achterop en vlak voor ons huis moest ik linksaf slaan. Op het moment dat ik linksaf wil slaan zou ik net een tegemoetkomende fietsster kruisen. Ik zie dat maar steek geen arm uit om haar erop te wijzen dat we linksaf slaan omdat ik teveel in gedachten verzonken ben. Ik zie haar daardoor zwabberen op de fiets en het passeren van elkaar gaat net goed. Opmerkelijk is dat we allebei dit incident zwijgend toestonden en verder fietsten.

Dit incident vind ik een metafoor voor het door mij toestaan van mijn gedachten om de overhand te krijgen en controle uit te oefenen op mij. Wanneer ik niet in gedachten zou zijn verzonken in dit incident dan was ik mij gewaar van de situatie, had ik overzicht gehad en mijn arm uitgestoken. Ik zou dus duidelijk richting aangeven en de fietsster had niet hoeven zwabberen. We zouden zelfs even echt contact kunnen hebben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn gedachten de overhand te laten nemen waardoor ik geen richting aangeef door een fysieke handeling van mijn arm uit te steken.

Ik realiseer mij doordat ik geen richting aangeef, ik alle kanten op zou kunnen en daardoor mijn medeweggebruikers in het ongewisse laat.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben geen richting aan te geven aan mijn medeweggebruikers waardoor ik anderen in penibele situaties breng.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben zelf enorm pissed off te zijn in het verkeer wanneer iemand geen richting aangeeft en ineens afslaat of juist niet. Een felle woede uit zich in mijn lijf als een negatieve energetische lading waardoor ik ineens reageer en een woedend gebaar maak.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben door mijn negatieve gedachten toe te staan, een negatieve energetische lading te creëren in mijn lichaam waardoor ik fysiek reageer.

Waarom ben ik pissed off wanneer iemand geen richting aangeeft? Omdat diegene zijn verantwoordelijkheid ontloopt om mij te laten weten waar hij/zij heen gaat en mij daardoor in een gevaarlijke situatie kan brengen.

Waar en wanneer ik mezelf in gedachten verzonken zie, stop ik en adem.

Ik stel mezelf ten doel om ten alle tijden richting aan te geven.

Ik stel mezelf ten doel gewaar te zijn waardoor ik overzicht heb op wat er gebeurt en zodoende duidelijk kan zijn in mijn handelen.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Dag 155 waarom stel ik het schrijven uit tot in de avond?

Bericht door Miranda »

Mijn procesblog schrijf ik graag in de avond. Het is dan rustig in en om het huis en mijn dochter slaapt. Ik deed dit vroeger ook met mijn huiswerk, tentamens en werkstukken, ik stelde ze uit tot in de avond en ging vaak door tot in de nacht.

Voor mij is het essentieel dat er rust is wanneer ik mij wil focussen op het schrijven en dat heb ik altijd gelinkt aan de avond en de nacht.

Nu had ik vanmiddag een paar uurtjes voor mezelf en bedacht mij dat ik in plaats van 's avonds ook 's middags kon schrijven maar kreeg daar een enorme weerstand tegen omdat ik dat "normaal" in de avond doe. Ik vond het vanmiddag ook niet rustig genoeg, de deurbel zou kunnen gaan, de postbode zou post in de brievenbus kunnen gooien, de scholen gaan uit waardoor er meer geluid van de straat komt en "normaal" schrijf ik ook nooit 's middags dus nu ook niet beredeneerde ik. Vandaar dat ik nu weer 's avonds schrijf. Ik wil echter graag schrijven wanneer ik er praktisch gezien tijd voor heb en niet alleen maar 's avonds.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat het essentieel is voor mij om te schrijven wanneer ik rust heb.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben deel te nemen in de gedachte dat ik alleen 's avonds en 's nachts de rust heb om mijn procesblog te schrijven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben rust te associëren met de avond en de nacht.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik 's morgens of 's middags niet kan schrijven omdat er dan teveel drukte is in en om mijn huis terwijl dit best meevalt; de telefoon zou kunnen gaan, er valt post op de mat, buurtkinderen kunnen aanbellen en er rijdt meer verkeer langs mijn huis.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te participeren in de gedachte dat het normaal is voor mij om 's avonds te schrijven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben het schrijven uit te stellen tot in de avond ook al zou ik graag direct wanneer ik tijd heb willen schrijven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik overdag teveel gestoord wordt om te kunnen schrijven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben deel te nemen in de gedachte dat wanneer ik gestoord wordt tijdens het schrijven, ik teveel afgeleid ben om verder te kunnen schrijven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben deel te nemen in de gedachte dat ik op het laatste moment van de dag mijn voorgenomen blog ga schrijven omdat het dan moet van mezelf.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik vandaag een blog moet schrijven en dat ik daardoor mezelf aanspoor om te gaan schrijven.

Ik realiseer mij dat door iets te moeten, ik mezelf dwing om te gaan schrijven in plaats van te schrijven omdat ik het zelf wil.

Wanneer en als ik mezelf gewaar ben dat ik van mezelf moet schrijven, stop ik en adem. Ik onderzoek waarom ik iets moet van mezelf en pas hier hardop zelfvergeving en zelfcorrectie op toe.

Ik realiseer mij hoe ik mijzelf limiteer om alleen 's avonds of 's nachts te willen schrijven door de weerstand die ik oproep door vast te houden aan wat "normaal" is voor mij zonder dit verder te onderzoeken.

Wanneer en als ik mijzelf zie denken dat ik alleen 's avonds wil schrijven omdat dat "normaal" is en ook rustiger, stop ik en adem. Ik ga onderzoeken hoe het is om ook overdag te schrijven en hoe effectief dit zal zijn voor mij.

Ik stel mezelf ten doel om mijn procesblog te schrijven wanneer ik daar praktisch gezien tijd voor heb.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

dag 158 (vervolg) en...denk jij ook dat het makkelijk is om

Bericht door Miranda »

In mijn vorige blog (dag 157) schreef ik over reacties van mensen die denken dat het heel makkelijk is om uit een situatie met een uitkering/laag inkomen te komen. Ik ga verder in deze blog.

Wat mij opvalt wanneer je zoals ik een laag inkomen hebt, aangevuld met uitkering, dat mensen menen het recht te hebben om voor mij te gaan bepalen wat ik precies moet doen en vooral wat ik allemaal niet mag doen. Wanneer ik geld heb, kan ik letterlijk en figuurlijk, ruimte in deze wereld kopen, heb ik dat niet dan heb ik ook weinig tot geen recht op leefruimte.

Dus, hoe minder geld ik heb, hoe minder ik te vertellen heb. De hoeveel geld bepaalt hoeveel macht en zeggenschap ik zelf over mijn leven heb. Dit zie ik vooral weerspiegeld in de overheid die in plaats van dienend te zijn aan de burger, nu bepaald wat de burger wel en niet mag doen.

Wat geeft mensen het recht, nu ik weinig inkomen heb, voor mij te bepalen hoe ik mijn leven in moet richten?

Juist nu ik weinig inkomen en dus leefruimte hebt en het leven verstikkend is, heb ik ruimte/geld nodig om weer adem te kunnen halen. Wat ik zie is dat mij dat niet wordt gegund door de overheid. Wanneer de bodem van de put zichtbaar is, dan klim je er zelf maar uit maar eigenlijk is dat niet de bedoeling want het systeem zal mij tegenhouden zodat ik in het destructieve en failliete systeem kan blijven meedraaien.

Natuurlijk is dit geen leven, dit is overleven. Bernard Poolman zei eens dat de mens nog niet weet wat leven is. Wij als mensheid weten nog niet wat leven is. Ik ben echter vastbesloten om mijn reis naar leven voort te zetten en de verandering te leven die nodig is in deze wereld.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te participeren in de gedachte dat mijn waarde in deze wereld bepaalt wordt door de hoeveelheid geld die ik heb.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te participeren in de gedachte dat wanneer ik weinig tot geen geld heb, ik geen recht op leven heb.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben deel te nemen in de ervaring van overleven door weinig geld te hebben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik als mens waarde heb in deze wereld wanneer ik veel geld "bezit".

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat geld de waarde van de mens op deze wereld bepaald.

Ik realiseer mij dat wat werkelijk waarde in deze wereld heeft, echt is en levend en niet met geld bepaalt kan worden.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien wat werkelijk waarde heeft in deze wereld en dat die niet te koop is.

Ik stel mezelf ten doel om de verandering te leven die nodig is om een wereld te creëren die het beste is voor iedereen.

Aanbevolen; Living Income Guaranteed
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Dag 235 in mijn eentje is het leuker dan met z'n tweeën?

Bericht door Miranda »

In mijn vorige blog schreef en onderzocht ik waarom ik nooit een relatie wilde. Hierin kwam onder andere naar voren dat ik de overtuiging had het in mijn eentje leuker te hebben dan met z’n tweeën. Deze overtuiging ga ik in deze blog onderzoeken en uitschrijven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben een overtuiging in mezelf te laten ontstaan en vast te houden, dat ” ik het in mijn eentje leuker heb dan met z’n tweeën”.

Waarom heb ik deze overtuiging gehad? Ik zie dat ik het een antwoord laat zijn op mijn vraagstuk waarom mijn relaties misliepen om zo mijn verantwoording te ontlopen om te onderzoeken wat er mis ging in mijn relaties.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben een antwoord te bedenken op mijn vraagstuk waarom mijn relaties misliepen waardoor ik niet mijn verantwoording neem om mijn mislukte relaties onder de loep te nemen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de overtuiging “dat ik het in mijn eentje leuker heb dan met z’n tweeën”, als een patroon in mezelf toe te staan en vast te houden zonder dit een halt toe te roepen en te onderzoeken zodat ik effectief het patroon kan doorbreken en een andere richting kan kiezen.

Ik realiseer mij dat de overtuiging “ik heb het leuker alleen dan met z’n tweeën”, ook kan ontstaan door het punt dat ik nooit effectief heb geleerd hoe ik een intieme relatie met mezelf en dus ook met een ander kan aangaan met als gevolg dat ik niets begreep van relaties.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben niets te begrijpen van relaties omdat ik daar niets over heb geleerd en mij dit te realiseren en toch weer een relatie aan ga.

Ik stel mezelf ten doel om mijn overtuigingen, ideeën en gedachten over relaties te onderzoeken in schrijven en er zelfvergeving en zelfcorrectie op toe te passen.

Ik stel mezelf ten doel om een stabiele intieme relatie met mezelf te ontwikkelen en daarnaast met mijn partner, familie en vrienden
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Dag 249 ik besluit iets zonder te overleggen

Bericht door Miranda »

Mijn dochter was aan het spelen bij een vriendin. Samen met mijn partner ging ik haar ophalen. Eenmaal daar maken we een praatje met de vader die ons vriendelijk vraagt of we nog wat blijven drinken. Ik zeg direct 'nee' en 'we moeten naar huis omdat het anders erg laat wordt met eten'. Zo gezegd zo gedaan, we nemen afscheid en gaan terug naar huis. Mijn partner attendeert mij erop dat ik zonder overleg met hem besloten heb om niets te blijven drinken en direct naar huis te gaan. Ik weet dat ik dit vaker doe, ook mijn dochter negeer ik vaak in het nemen van besluiten.

Ik heb geen idee waarom ik dit doe en wil graag richting geven aan meer overleggen in dit soort situaties.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mij niet te realiseren dat ik besluiten neem zonder eerst overleg te hebben met mijn partner en/of mijn dochter.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn partner/dochter te negeren wanneer wij worden gevraagd of we nog iets willen drinken en direct zelf een besluit neem om weg te gaan en hieraan vast te houden.

Waarom neem ik besluiten zonder eerst overleg te hebben met mijn partner? Ik realiseer mij dat ik niet veel anders heb gedaan in mijn leven dan in mijn eentje beslissingen en besluiten nemen en dat ik mij nu pas realiseer dat het leuk en effectief is om eerst samen overleg te hebben alvorens een besluit te nemen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mij niet te realiseren dat ik niet overleg met anderen maar overwegend alleen beslissingen neem.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien dat door samen overleg te hebben en samen een besluit te nemen, dit leidt tot de beste uitkomst in die situatie.De ander kan perspectieven hebben waaraan ik niet heb gedacht waardoor de beste uitkomst zichtbaar wordt.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben alleen te vertrouwen op mijn eigen beslissingen en een ander niet te vertrouwen in zijn of haar keuze.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de arrogantie te hebben te denken dat mijn beslissingen/besluiten/keuzes beter zijn dan die van mijn partner/dochter.

Wanneer en als ik mezelf gewaar ben van het alleen willen beslissen in situaties en mijn partner en/of dochter negeer, stop ik en adem. Ik corrigeer mezelf in hetzelfde moment en vraag mijn partner/dochter wat zij willen en geef mijn perspectief. Zo komen we samen overeen wat de beste keuze is.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer keuzes gemaakt moeten worden, mijn partner en/of dochter hierin te betrekken zodat we allemaal ons perspectief kunnen geven zodat het leidt tot de beste uitkomst in de situatie.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Dag 257 wat is humor?

Bericht door Miranda »

Mij werd vroeger als kind verteld ‘dat ik geen humor had’, ik ben dat gaan geloven waardoor ik een ‘serieuze’ persoonlijkheid werd. In de praktijk merkte ik echter dat ik wel degelijk heel hard kon lachen om bepaalde gebeurtenissen en dat er ook weleens werd gelachen om iets wat ik zei. Kennelijk was dat grappig maar ik had geen idee dat ik een grapje aan het maken was. Ik schrok zelfs behoorlijk als iedereen begon te lachen en wist me geen houding te geven. Doordat ik mij geen houding wist te geven belemmerde mij dat om soms iets te zeggen waarvan ik dacht dat het grappig zou kunnen zijn.

Afgelopen week vroeg ik in gezelschap wat nou precies humor was en kwam ik er achter dat wat voor de een humor is, dat niet persé voor mij is. Ik vind humor sowieso niet leuk als het ten koste gaat van de ander, als de ander kleiner wordt gemaakt, dat is leedvermaak.

Iemand stelde voor om eens te kijken in mezelf wat ik precies grappig vind wanneer ik ergens om moet lachen zodat ik mijn eigen humor kan vinden. Ik kan mij herinneren dat ik eens de slappe lach heb gehad om Najib Amhali die in zijn show Freefight uit 2008 vertelde over zijn ontmoeting met, toen nog prinses, Maxima en de koningin. Wat ik zo grappig vond is dat hij zichzelf niet serieus nam. Dat is voor mij humor, dat je om jezelf kan lachen.

In de jaren negentig miste ik geen enkele aflevering van de Engelse BBC serie Absolutely Fabulous waarin karakters/persoonlijkheden van mensen werden uitvergroot. Naast het uitvergroten werd er ook gespeeld met tegenstellingen in karakters die ik hilarisch vond.

Ik heb een partner die op een natuurlijke manier grapjes kan maken waar ik erg om moet lachen en we kunnen samen echt de slappe lach hebben, ik ben erg blij dat we dat samen beleven.

Wat ik fascinerend vind is dat ik soms de enige ben die om iets moet lachen (waar ik dan weer lol om heb) en andersom kan het ook zo zijn dat anderen heel hard moeten lachen en ik helemaal niet, dan begrijp ik niet waarom men lacht.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken en te geloven dat ik geen humor heb wanneer mij dit als klein kind wordt verteld.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken en geloven dat ik heel serieus ben en deze persoonlijkheid ben gaan leven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mijzelf te identificeren met het woord serieus en te denken dat ik alleen maar serieus ben, waardoor ik mezelf tekort doe als wie ik werkelijk ben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mezelf te kort te doen door te denken dat ik alleen maar een serieus mens ben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te schrikken wanneer ik merk dat ik kennelijk een grapje maak want dat past niet bij wie ik denk te zijn. Ik weet me geen houding te geven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mijzelf geen houding te weten te geven wanneer ik schijnbaar een grapje maak en anderen moeten lachen, ik schrik er zo van dat ik een rood hoofd krijg en het liefst weg wil kruipen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te schrikken en verrast te zijn door mensen die lachen om iets wat ik zeg waardoor ik een rood hoofd krijg en het liefst weg wil kruipen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben fysiek spanning te voelen waardoor het bloed naar boven kruipt, ik een rood hoofd krijg en het liefst weg wil kruipen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben angst te ontwikkelen voor het maken van een grapje omdat ik dat in het moment geen richting weet te geven en bewust mijn mond ga houden wanneer ik vermoed dat wat ik wil gaan zeggen weleens heel grappig kan zijn.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mijzelf tekort te doen door het na te laten grappige opmerkingen te maken en bewust mijn mond dichthoudt.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard bewust mijn mond dicht te houden door geen grappige opmerkingen te gaan maken.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat het niet klopt wanneer ik grappig ben voor anderen want ik ben immers een serieus mens. lol

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben verward te zijn wanneer ik grappig uit de hoek kom en zelf denk dat dat niet kan omdat ik denk alleen maar serieus te zijn.

Wanneer en als ik mezelf gewaar ben van het mezelf willen stoppen in het maken van wat mogelijk grappig kan zijn, te stoppen en te ademen en mezelf toe te staan de opmerking wel te maken.

Ik stel mezelf ten doel om mezelf toe te staan grapjes te maken en tegelijk te onderzoeken waarom en wanneer ik iets heel grappig vind om zo te kunnen zien wat humor is voor mij.

Ik stel mezelf ten doel om humor te leven als onderdeel van wie ik werkelijk ben.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Dag 261 angst en veiligheid (vervolg op dag 260)

Bericht door Miranda »

Bij ons thuis stond vroeger de tv veelvuldig aan. Ik werd daardoor al jong blootgesteld aan angst door het zien van het nieuws, rampenfilms, ziekenhuisseries, thrillers, soapseries (drama in de liefde) en horrorfilms. Ik dacht als kind dat dit de realiteit was, wat op tv gebeurt, gebeurt ook in het echt. Angst kwam via de tv van buitenaf zo bij mij naar binnen en nam mij over waardoor ik een persoonlijkheid creëerde die altijd angstig was en het ergste verwachtte. Naast invloeden van de tv en radio kreeg ik als kind van volwassen te horen dat ik voorzichtig moest zijn, dat ik niet iedereen kon vertrouwen, dat ik niet in het donker op straat moest gaan lopen, en voor donker thuis moest zijn. In een vliegtuig keek ik waar de nooduitgang zat, voor het geval dat…in een auto, bus of trein zocht ik naar de aanwezigheid van een noodhamer voor het geval dat de auto te water zou gaan. In de realiteit zijn er echter geen catastrofale dingen gebeurd.

Het zat allemaal in mijn hoofd en ik heb angst toegestaan. Natuurlijk zijn er in de realiteit situaties die vragen om voorzichtigheid en gezond verstand, zoals bijvoorbeeld in het verkeer. Het is niet nodig om volledig geobsedeerd te zijn door angst.

Angst overweegt niet wat het beste is voor mij, het is er niet om mij te ondersteunen. Het ondersteunt alleen zichzelf, zodat het zichzelf kan blijven voeden.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben als kind te denken dat wat ik zie op televisie de realiteit is waardoor ik denk dat de realiteit vol zit met drama en hele nare, enge situaties waar ik bang voor moet zijn.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben angst toe te staan in mezelf waardoor de wereld een plek voor mij is waarvan ik denk dat ik die met angst en beven tegemoet moet treden.

Ik realiseer mij dat ik als kind door de ogen van het door mij gecreëerde angstpersonage kijk naar een wereld die niets met de realiteit te maken heeft maar geschapen is door beelden en woorden die ik van tv en volwassen mee krijg en waarvan ik aanneem dat dit de wereld is maar al wat ik zie is angst.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mij als kind van de realiteit af te scheiden door het creëren van een angstpersonage dat altijd alert is op mogelijk onheil.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mijzelf toe te staan om een angstpersonage te creëren waardoor ik afgescheiden ben van mezelf als wie ik werkelijk ben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben als kind altijd op mijn hoede te zijn voor onheil, ‘the worst case scenario’.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben als kind op mijn hoede te zijn voor de onvoorspelbare houding van volwassenen om mij heen. Ik wist niet hoe de sfeer in huis zou zijn als iedereen samen was, die kon enigszins luchtig zijn maar vaak was er spanning.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben als kind op mijn hoede te zijn voor spanning in ons gezin waardoor ik van tevoren al in mezelf spanning creëerde.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben als kind in mijn gedachten en verbeelding al situaties te creëren die mogelijk zouden kunnen gebeuren waarvan ik gespannen wordt nog voordat er conflicten zijn ontstaan.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben als kind spanning in mijn lichaam te creëren door in mijn gedachten en verbeelding al situaties te creëren die zouden kunnen gebeuren en waarvan ik gespannen wordt.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mij niet te realiseren als kind dat ik ‘worst case scenario’s’ bedacht waardoor ik spanning/negatieve energie creëerde in mijn lichaam.

Waarom bedenk ik ‘worst case scenario’s’? Omdat ik dan mijn spanning/angst voor mogelijk onheil kan blijven voeden.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben spanning/angst te blijven voeden in mezelf door steeds opnieuw ‘worst case scenario’s’ te bedenken.

Wanneer en als ik mezelf gewaar ben van gedachten aan ‘worst case scenario’s, stop ik en adem. Ik onderzoek mijn gedachten en pas er zelfvergeving en zelfcorrectie op toe zodat ik helder in het moment richting kan geven aan de situatie.

Ik realiseer mij dat ik angst los kan laten, dat het denken aan ‘worst case scenario’s’ mij en anderen niets brengt.

Ik realiseer mij dat veiligheid in mijzelf zit door te vertrouwen op mijzelf ongeacht in welke situatie ik mij bevindt of met wie dan ook, ik kan in het moment zien wat het beste is voor mij en de ander.

Ik stel mezelf ten doel om richting te geven aan mezelf en mijzelf te vertrouwen in welke situatie of met wie dan ook, dat ik stabiel en helder zie wat in het moment het beste is voor mezelf en de ander zodat ook de energie direct verandert.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Dag 288 wat is 'samen?'

Bericht door Miranda »

Als ik terug kijk in mijn verleden dan ben ik iemand geweest die in situaties terechtkwam waarin ik sterk op mezelf aangewezen was. Als kind koos ik niet voor teamsporten en had ik genoeg aan 1 of 2 ‘beste’ vriendinnen. Pas toen ik op kamers ging, rond mijn twintigste, ontdekte ik hoe leuk het was om zowel alleen als ook samen met anderen te wonen. Het was echter geen echt samen leven want we waren niet heel erg op elkaar aangewezen; we deelden de keuken en de douche maar hadden verder niet heel veel verantwoordelijkheden naar elkaar toe.

In mijn werk heb ik veel zelfstandig gewerkt alsook in teamverband. Het alleen werken ging mij prima af, ik voelde mij op mijn gemak met de verantwoording die ik had in mijn functie. Samenwerken vond ik moeilijker omdat er hiërachie en groepsdynamieken mee gingen spelen en er conflicten ontstonden die moeilijk op te lossen waren.

Ik realiseer mij nu dat het niet zo heel raar was dat ik mij enkel op mijn gemak voelde als ik alleen was, en was het werkelijk zo dat ik mij op mijn gemak voelde met mezelf of was het meer zo dat ik dan niet werd geconfronteerd met conflicten en ongemak wanneer ik samen was met anderen? Ik had twee keuzes; of regelmatig in conflict verzeild geraken, of ervoor weglopen. Ik liep er voor weg.

Over mijn relaties met partners heb ik al veel geschreven, ook die verliepen niet goed. Het werd op een gegeven moment in mijn leven allemaal zo ongemakkelijk, oncomfortabel en onhoudbaar dat ik mezelf de vraag stelde; wie ben ik en wat wil ik? Het zijn de vragen die naar binnen leiden en naar wie ik echt ben.

Iedere relatie/samenzijn/samenwerken met een ander mens verloopt niet effectief en is niet duurzaam als je jezelf niet kent. Dat heb ik aan den lijve ondervonden. In het proces wat ik nu loop, wordt het steeds duidelijker dat communicatie key is. In de eerste plaats een relatie met mezelf aanga. Een relatie ontstaat door communicatie van woorden, want zonder woorden ben ik alleen.

‘Samen’ is het creëren van een relatie met mezelf en met anderen als mezelf. Ik noem het woord creëren, omdat een relatie, in welke context dan ook, een proces van creatie is. Creatie door woorden die ik kies en leef. Woorden die richting aangeven in het belang van iedereen.

Door de betekenis van het woord ‘samen’ (tot aan de oorsprong ervan) te leren kennen, ervaar ik meer zelfvertrouwen en gemak om een daadwerkelijke relatie aan te gaan met mezelf en met anderen.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Day 294 jealous of others who speak fluent English

Bericht door Miranda »

Deze blog type ik voor een groot gedeelte in het Engels. Het is een deel uit de cursus die ik volg waarvan ik de opdrachten in het Engels maak. Dit doe ik omdat ik de taal meer meester wil worden zodat ik met anderstalige mensen kan praten.

I forgive myself to have accepted and allowed the thought that I can’t express myself fully in an English conversation.

I forgive myself to have accepted and allowed to hold myself back because of the fear I feel for speaking in English.

I forgive myself to have accepted and allowed to feel fear of speaking English and because of this fear I become nervous.

I forgive myself to have accepted and allowed to come up with excuses to get away from the conversation.

I forgive myself to have accepted and allowed the thought ‘I can’t do this’.

I forgive myself to have accepted and allowed thinking what others will think of me in a conversation.

I forgive myself to have accepted and allowed the thought that I would like to quit my participation in an English spoken conversation.

I forgive myself to have accepted and allowed the believe as a thought, that I am not capable of making myself clear to others in a chat.

I forgive myself to have accepted and allowed to imagine in my mind that others in the conversation sighing and judging me and think that I am a lesser participant because I am not fully contributing to the conversation.

I forgive myself to have accepted and allowed the thought that I am a lesser participant in the conversation because I am not fully participating.

I forgive myself to have accepted and allowed to think that the others in the conversation see me as a worthless participant.

I forgive myself to have accepted and allowed to compare myself with several others who are fluent in English and feel at ease and comfortable in speaking it.

I forgive myself to have accepted and allowed the feeling that I am inferior and less than them.

I forgive myself to have accepted and allowed to feel worthless when I compare myself to others in an English conversation.

I forgive myself to have accepted and allowed the believe as a thought that I am not capable to express myself in the same way as others who speak fluent English; feeling at ease and with confidence and selftrust within it.

I forgive myself to have accepted and allowed the thought ‘they are so good at it and gifted’.

I forgive myself to have accepted and allowed the idea as a thought that I built a wall around me that I accept there is because of me thinking that I am insignificant within my contribution in English.

I forgive myself to have accepted and allowed the thought that I am insignificant.

I forgive myself to have accepted and allowed to feel jealous at all the other participants in the conversation that speak fearless and with confidence.

I forgive myself to have accepted and allowed the thought as an excuse ‘I wish that all chats are in Dutch so I can speak with confidence, feel myself at ease and participate more’.

I forgive myself to have accepted and allowed the thought that I will never manage to speak fully in English.

I forgive myself to have accepted and allowed the believe as a thought that I am stuck in my progress to speak better English.

I see, realize and understand the consequence of accepting and allowing the game of inferiority/superiority I play in my Mind and Reality, and so commit myself to instead of going into judgment/inferiority in my relationship to others who speak fluent English with ease and confidence, to realize that they are a MIRROR of/as me, and so assist and support myself to see, realize and understand that my reactions to them, was because I had not accepted/lived/applied discipline/commitment in me and my world. And so, instead of me accepting and allowing myself to go into judgment/inferiority, I will LEARN from them – through pushing myself to participate in English conversations and learning new English words through translation. When I have the opportunity to talk in English, I will push myself to do it instead of transforming such an opportunity into competition within my mind.
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Miranda's 7-jarige reis naar leven

Bericht door Reginald »

Nice Miranda
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Plaats reactie

Terug naar “Zeven jarige Reis Naar Leven”