Sylvia's tocht naar leven

Neem deel in onze reis en deel hier je Blog en Vlog links.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 334 van 2555: wat is het dat ik denk verloren te hebben wanneer ik spreek over 'terugkrijgen' - deel 3 - herdefinitie

Deze blog is een vervolg op de vorige blogs, het lezen van de vorige blogs biedt context voor deze blog.

In de vorige blogs sprak ik over het woord 'terugkrijgen' als het terugkeren naar een eerder punt en dat te krijgen wat mij toekomt alsof het een gunst van de ander aan mij is. Hetgeen verloren is gegaan weer terug claimen, dan spreek ik niet over mijn dochter die ik verloren had, maar over haar expressie die ik mis omdat ik mij daar prettig bij voelde en van genoot. Dus in feite een gemis van een gevoel is hetgeen waar ik blij over ben dat het is terug gekeerd. Dat is ook waarom ik het woord 'terugkrijgen' in mijn eerste blog wilde ombuigen naar 'terugkeren'. Ik ben weer teruggekeerd naar dat punt waar ik mij het prettigst voelde.

De volgende vraag kwam bij mij op voordat ik deze blog zou schrijven om het woord 'terugkrijgen' te herdefiniëren, kan ik dit woord in deze context wel herdefiniëren of moet ik gewoonweg mijzelf realiseren dat ik beter een ander woord kan gebruiken binnen deze context. Of wellicht moet ik mijn startpunt veranderen in de gehele context en zien en realiseren dat het terugkeren naar een moment waarop ik mij het prettigst voelde een limitatie voor de rest van mijn leven betekent. Want dit zou impliceren dat ik al mijn energie zou stoppen in het terugkeren naar dat ene punt dat ik al geleefd heb, maar wil blijven herleven, omdat het zo goed voelt. Dit betekent leven vanuit energetische ervaringen, zonder dat dit een belang zou dienen dat een ieder dient, dan alleen mijzelf een goed gevoel bezorgen. Een egoïstisch streven naar een egoïstische daad. Dus zal ik het woord 'terugkrijgen' binnen deze context niet herdefiniëren, maar mijn startpunt binnen deze context veranderen van een egoïstische daad naar het simpel hier zijn zonder energetische beslommeringen, terwijl ik geniet van het kind dat is toevertrouwd aan mij als ouder terwijl zij zich beetje bij beetje fysiek en emotioneel herstelt met behulp van homeopathie als eerste EHBO middel.

Wat er deze week gebeurde bevestigde nogmaals de energetische aard van het beleven van het woord 'terugkrijgen'. Naast de homeopathische druppen die mijn dochter al nam kwamen er ook nog druppen bij die op de spieren en banden hun effect zouden moeten hebben. Nog geen 2 dagen was zij bezig met de nieuwe druppen en een hevige spierpijn op plekken die zij nog niet had gehad en al wel had gehad openbaarde zich. Daarnaast bracht dit ook een enorme vermoeidheid met zich mee. Na 4 dagen besloten we in overleg met de homeopaat om de nieuwe druppen te stoppen om te zien of deze symptomen weer weg zouden gaan. Vandaag 3 dagen na het stoppen van de druppen is de vermoeidheid en de spierpijn weer bijna verdwenen. Tot aankomende woensdag mag zij niet opnieuw beginnen met de druppen om een zo duidelijk mogelijk beeld te hebben van wat er aan de hand is.

Ik merkte gedurende deze week dat ik energetisch de tegenpool beleefde van het blij zijn dat ik 'mijn kind weer terug kreeg'. Ik voelde mij energetische leeggezogen en de angst dat we weer terug bij af waren begon op de achtergrond aan te zwellen. Hierin kon ik goed zien dat het 'krijgen' echt iets was waar ik van vond dat ik er recht op had en mij dus nu, met de fysieke terugval door de homeopathische druppen, berooft voelde van mijn geluk of mijn kans op geluk. Waarbij geluk tegelijkertijd vrijheid betekent, het bevrijd zijn van dit ziekelijke juk wat nu al een jaar of 4 deel uitmaakt van ons leven als gezin.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij berooft te voelen van een geluk moment waar ik mij het prettigst bij voel en wat ik dus wil herbeleven tot in den eeuwigheid.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van een positief gevoel blijven herhalen om verder niets anders meer te hoeven, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik door het zoeken naar dit punt van geluk/vrijheid mijzelf een alibi geef om mij niet verder met mijn leven te hoeven bemoeien, maar altijd mag blijven zoeken binnen elke context en elke adem naar dat sprankeltje geluk/vrijheid. Ik stop het zoeken en de herhaling en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om een alarmbelletje af te laten gaan wanneer ik woorden als krijgen terug en terugkrijgen gebruik die aan geven dat ik terug wil naar een punt van egoïsme, zodat ik in het moment verder kan gaan dan te denken: wat een aparte woordkeuze gebruik ik, en te zien/realiseren/begrijpen waar ik mee bezig ben in dat moment om mijzelf te corrigeren.


http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... definitie/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 335 van 2555: reactief zijn in mijzelf op het gedrag van de ander en dit niet los willen laten

Dit is een punt dat mij nog niet gelukt is om los te laten, het is niet gelukt omdat het nog teveel 'lekkere' energie oplevert. Met andere woorden ik wil het nog niet los laten, maar zie wel dat ik het zal moeten los laten om verder te kunnen en vooruit te komen. Dit reactief zijn wordt gestart wanneer de polariteit inferioriteit versus superioriteit is geactiveerd. Ik zie mijzelf in de polariteit gaan en voor ik het weet volgt de ene reactieve zin na de andere en zit ik in een vicieuze cirkel waar ik erover blijf praten of het elke keer weer oprakel om de energie stroom gaande te houden. Die energiestroom voelt lekker in het moment, maar een paar seconden later voel ik mij vies en viert spijt hoogtij. Het is dus tijd om korte metten hiermee te maken en het gedrag van de ander waar te nemen zonder emoties of gevoelens en daar waar nodig is het geheel te sturen of aan te sturen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het gedrag van de ander uit te vergroten om een gevoel van inferioriteit ten opzichte van de ander te compenseren.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf omhoog duwen ten koste van de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik vanuit polariteit handel en niet vanuit expressie van wie ik ben. Ik stop de polariteit en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn denken en handelen niet aan te laten sturen door emoties en gevoelens veroorzaakt door polariteit en dus te denken dat ik mijn gevoel van inferioriteit moet bevechten door te laten zien aan mijzelf dat ik superior ben aan de ander.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet meer onbevooroordeeld naar de ander te kunnen kijken en elk gedrag van de ander onder de noemer van de polariteit inferioriteit versus superioriteit weg te schuiven.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van kijken door de ogen van polariteitsemoties naar de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet de ander zie maar mijn eigen emoties beleef omwille van de energie. Ik stop dit kijken en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om met mijn fysieke ogen te kijken naar wat hier is, naar wat de ander overbrengt, zonder hier verdere emoties aan te verbinden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om eventuele fouten van de ander als grove fouten en nalatigheid te beschouwen, zodat ik mijzelf het recht verschaf om hier veel in mijn 'geest' over te kunnen denken, om mijn energie motor gaande te houden.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf recht te verschaffen om extensief met de ander in mijn 'geest' bezig te zijn, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik op het randje van bezetenheid sta, waarbij het geen keuze meer is of ik over de ander denk, de ander plopt gewoonweg op in mijn 'geest, te pas en te onpas. Ik stop het verschaffen van dit recht en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geen excuses te bedenken om extensief over een ander te denken en te spreken vanuit een inferioriteit issue, zonder de gevolgen te willen aanvaarden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het vliegwiel van gedachten over de ander niet stop te kunnen zetten, zodra mijn geest een aanknopingspunt heeft gevonden om mij naar de superieure pool te begeven.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijn gedachtenstroom niet stop te kunnen zetten over de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik maar 1 adem nodig heb om te besluiten dat ik niet meega in deze gedachtenstroom. Ik stop de gedachtenstroom en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet kleiner te voelen dan de gedachtenstroom en te zien dat ik de gedachten kan stoppen zodra ik besluit mijzelf aan te sturen zonder te participeren in polariteit.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf kleiner te maken dan mijn gedachtenstroom om zo niets te hoeven doen vanuit een mindere positie.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf kleiner te maken om te kunnen doen wat ik wil zonder het geheel in ogenschouw te nemen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn werkelijkheid manipuleer vanuit het gezichtspunt van de 'geest'. Ik stop de manipulatie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn werkelijkheid niet langer zo te manipuleren dat ik geen zelfverantwoordelijkheid hoef te nemen voor het stoppen van een 'geest' bezetenheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het reactieve in mij als energetische opgeladenheid zo lekker te vinden dat ik er geen afstand van wil doen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van afhankelijkheid van energie, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik dit als elke andere verslaving moet aanpakken. Ik stop de afhankelijkheid en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet langer afhankelijk te zijn van de energetische opgeladenheid door te gaan staan in mijn adem en elke keer opnieuw 'colt turkey' te stoppen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik deze afhankelijkheid zo prettig vind om niet te hoeven kijken wat die ander nu werkelijk in mij los maakt dat ik het gevoel heb te moeten participeren in de polariteit van inferioriteit versus superioriteit.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf niet onder ogen te willen komen en mij dus op de ander fixeer in plaats van te onderzoeken in mijzelf, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf voor de gek houd en daar geen problemen mee lijk te hebben. Ik stop het fixeren op de ander en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om eerst te begrijpen/realiseren/zien waarom ik mij zo fixeer op de ander, wat de echte reden hiervoor is, zodat ik gemakkelijker kan zien waarom en wanneer ik verval in dit energetische reactieve gedrag in mijzelf op de ander.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de ander dat te zien wat ik absoluut niet in mijzelf wil terug zien en bang te zijn om net als de ander te worden.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst te hebben dat ik wordt als de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik deze angst heb door de polariteit waarin ik mij bevind en dus bang ben om wanneer ik superieur aan de ander zou zijn ik ook zo zou worden. Ik stop de ansgt en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om dat wat ik verafschuw in de ander, ik zelf niet hoef te verworden en ik dus ook niet de ander als een soort van vampier van mij af hoef te slaan met knoflook en kruizen, door energetisch reactief te reageren in mijn 'geest' of in woorden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om hoe ik de ander zie als schrikbeeld aan mijzelf voor te houden waardoor de energetische lading daar al begint en ik mij door mijn 'geest' in de polariteit inferioriteit versus superioriteit laat leiden.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het vechten tegen het worden van iets dat ik als schrikbeeld zie, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik vergeet dat ik het ben die besluit hoe en wie ik ben in elke adem en dat een angst daar niets aan kan/hoeft te veranderen. Ik stop het vechten en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat ik het ben die mijzelf aanstuurt en dat hetgeen dat ik niet als opbouwend zie in de ander niet iets is om bang voor te zijn om als het ware mee 'besmet' te raken, maar een keuze is die ik maak op basis van zelfoprechtheid of ik zo word of besluit niet zo te zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf geestelijk vies te voelen na de energetische gedachtengolven en dit niet te koppelen aan mijn handelen/denken.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van geestelijk vies voelen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik heel goed weet waar ik mee bezig ben, maar dit niet onder ogen wil zien, om zo mijzelf niet onder ogen hoef te zien. Ik stop het vies voelen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het vies voelen als schuld of spijt te zien, wat een realisatie van 'te laat zijn met mijzelf corrigeren' bij mijzelf oproept, waardoor ik het gelaten ervaar en het daarbij laat omdat ik toch al te laat ben. Dus ga ik de verbintenis met mijzelf aan om deze schuld of spijt niet als excuus te gebruiken, maar als herinnering dat ik voor de energie ben gegaan en niet voor leven, waardoor ik mijzelf een nieuwe kans geef om mijzelf te corrigeren en deze hele gedachten rollercoaster een volgende keer te kunnen stoppen daar waar het begint.


http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... len-laten/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 336 van 2555: 'goedkeuring' in de ander zoeken als een gemis in mijzelf

Het blijkt dat wanneer wij een relatie met een mens of dier aangaan dat er altijd maar één woord prominent aanwezig is, dat weergeeft hoe wij die relatie leven en eventuele andere woorden vormen zich als een netwerk erom heen. Het leven van een relatie in één woord, zou je bondig of to the point kunnen noemen, maar in werkelijkheid komt dit neer op het limiteren van onszelf in en als die relatie. We leven dus maar één dimensie van de vele die we zouden kunnen leven. Een soort van twee dimensionaal poppetje in een multi dimensionale wereld.

De eerste persoon die bij mij opkwam toen ik dit hoorde was mijn vader en het eerste woord dat er bij mijn vader opkwam was 'goedkeuring'. In een flits liet ik mijn relatie met mijn vader aan mij voorbij gaan, en ja verhip, alles staat in het teken van 'goedkeuring'. Ik heb dus mijn relatie met mijn vader gelimiteerd door alleen uit te zijn op zijn goedkeuring. Alles in het werk te stellen om zijn goedkeuring te krijgen, om vervolgens te denken dat dan alles goed komt en er weer rust in mijn wateren komt. Nu ik dit zo opschrijf zie ik dat het leven van één dimensie door één woord, een echte beperking is. Het woord houdt je als het ware in zijn greep als een soort van verslaving waar je gehoor aan moet geven om beloont te worden voor dit gedrag. De beloning is zoals altijd een energetische beloning als het gaat om de 'geest' zijn eerste levensbehoefte.

Ik zal nu door zelfvergevingen en zelfcorrecties het woord 'goedkeuring' verder bloot leggen en zien hoe ik het kan leven, zodat het niet tot limitatie leidt binnen de relatie met de ander als mijzelf. Dus het woord weer tot levend woord maken voor mijzelf zodat het een expressie wordt en geen energetische verslaving.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te bepreken tot het leven van één woord als het aankomt op de relatie die ik met mijn vader heb.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het leven van één dimensie binnen en als een relatie, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf beperk in mijn expressie binnen de relatie met mijn vader. Ik stop de beperking en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te ontdoen van de beperking en te zoeken naar manieren om mijn horizon te verbreden binnen de relatie die ik met mijn vader heb.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om 'goedkeuring' in de ander te zoeken als een gemis in mijzelf.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van 'goedkeuring' in de ander zoeken, omdat ik het niet zie in mijzelf als zelfondersteuning, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik opzoek ben naar 'goedkeuring' over mijn handelen en mijn leven in de ander omdat ik dit niet onvoorwaardelijk nog kan geven aan mijzelf. Ik stop het zoeken naar 'goedkeuring' buiten mijzelf en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te onderzoeken wat mij belet om goedkeuring over mijn leven te geven waardoor ik het uit reen elatie met een ander moet halen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet in het hier en nu met mijn vader te kunnen zijn, maar altijd in de 'geest' bezig te zijn om zijn goedkeuring te winnen, waardoor ik mij in gekke bochten wring om de gewenste uitkomst te verkrijgen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van 'goedkeuring' van mijn vader te verkrijgen wat het ook kost, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik ga voor die beloning van de 'goedkeuring' en het mij niet uitmaakt wat ik er voor moet doen. Ik stop het willens en wetens verkrijgen van 'goedkeuring' en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat ik niet kan zien wat er hier gebeurd als ik in mijn 'geest' bezig ben met het binnen halen van "goedkeuring' en dus ook niet kan zien wat de ander precies voor mij is en betekent en ik zo vele deuren dicht laat die geopend hadden kunnen worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in mijn achterhoofd plannetjes te smeden hoe bepaalde situaties aan mijn vader te presenteren, zodat ik er zeker van kan zijn dat het zijn goedkeuring krijgt.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van de uitkomst zo manipuleren voor mijn eigen gewin, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik alleen met mijzelf bezig ben in mijn relatie met mijn vader. Ik stop het eigenbelang en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn relatie met mijn vader van eigenbelang naar samen zijn en samen delen om te buigen, door in het hier en nu de ander te kunnen horen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn vader te minimaliseren tot één woord waar ik alleen gewin bij heb.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijn kijk op de ander te minimaliseren om te zien hoe ik de ander energetisch uit kan melken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik meer een parasiet ben voor de ander dan een gelijke partner in de relatie die ik met de ander heb. Ik stop het parasiteren en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de ander niet langer te reduceren tot één woord, 'goedkeuring', maar de ander te zien in volle glorie, wie hij werkelijk is zonder mijn beperkingen aan hem op te leggen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de relatie met mijn vader hem als 'goedkeuringsmelkkoe' te gebruiken, waarmee ik hem tegelijkertijd de mogelijkheid biedt om zijn relatie met mij te beantwoorden/leven met dat ene woord waar hij zijn relatie met mij toe beperkt.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het definiëren van een relatie door één woord waarmee ik de goedkeuring geef aan de ander om hetzelfde te doen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik een slecht voorbeeld stel voor de ander en de ander juist bevestig in hetzelfde gedrag dat beperkt. Ik stop en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om een levend voorbeeld voor de ander te zijn, zodat zij merken dat de relatie die ik met hen heb multi dimensionaal is en ons verrijkt/verruimt in onze expressie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn relaties door de ogen van de 'geest' te zien als goed of zelfs perfect, maar mijzelf niet te realiseren dat ik niet leef, maar geleefd wordt door mijn 'geest' in een zoektocht naar energie.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van in dienst staan van mijn 'geest' en daar geen vragen over te stellen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet kritisch ben naar mijzelf toe en genoegen neem met beperkingen terwijl ik kan leven in het hier en nu. Ik stop het slaaf zijn aan de 'geest' en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om uit mijn rol als slaaf van de 'geest' te stappen door mijzelf de goedkeuring te geven om te mogen leven en als gelijke in mijn relatie met de ander te gaan staan.

Nu kan ik zien dat ik het woord 'goedkeuring' kan leven door het terug te nemen naar mijzelf. Door mijzelf de goedkeuring te geven om te mogen leven en in het hier en nu te zijn. Waardoor ik dingen in het leven kan aanpakken met een voldoende mate van stabiliteit om voor mijzelf te zien/bevestigen of ik goed bezig ben of niet. En vanuit die positie van stabiliteit kan ik mijn handelen met de ander bespreken om zo te checken of de ander nog aspecten ziet die ik over het hoofd heb gezien.

Ik geef daarom het woord 'goedkeuring' weer terug aan mijzelf om het echt zelf te leven, los van mijn vader zijn goedkeuring.

http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... n-mijzelf/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 337 van 2555: de verkeerde afslag

Terwijl ik met de auto van de ene winkel naar de andere winkel wilde gaan, zonder teveel om te rijden, nam ik een afslag waarvan ik dacht dat het de juiste was, maar dat was het niet. De afslag bracht mij op een grote weg uit de bebouwde kom, op een punt dat ik niet herkende of kende. Ik bleef doorademen en bij elke mogelijke afslag overwoog ik zoveel mogelijk zonder emoties erbij te betrekken of dit de afslag was die ik het beste kon nemen om zo dichtbij mijn volgende winkel uit te komen. Ik kwam uiteindelijk op de Randweg uit die vele mogelijkheden heeft om de stad van steeds weer een andere kant te benaderen. Elke afslag die ik niet nam, gaf mij toch een benauwd gevoel of ik wel het juiste deed en een gevoel/stem dat ik op de achtergrond voelde/hoorde was dat van: "neem nou maar een afslag dan weet je in ieder geval dat het goed gaat, straks heb je geen mogelijkheden meer en zit je op de snelweg waar je niet zo snel meer vanaf komt".

Dit deed mij terug denken aan al die keren dat ik wel paniekte in mijn auto en niet wist waar ik precies zat of precies heen moest, dat is inmiddels een punt wat niet meer in die mate voorkomt, maar het mechanisme intrigeerde me eigenlijk wel. Met het afslagen nemen trok ik een vergelijking naar het leven hier op aarde. Ons leven is als een lange weg met vele afslagen en ik zie mijzelf, teruggaand naar het auto voorbeeld, afslagen niet nemen maar daar een soort van naar gevoel bij hebben dat ik beter nu kan kiezen en beter nu kan nemen wat ik kan krijgen want anders vis ik straks misschien achter het net. Met andere woorden er bij de volgende afslag achter komen dat ik de eerdere afslag had moeten nemen. Dit is een soort van angst om dat te missen waarvan je nog niet weet wat het is, maar het is toch al een gemis. Raar dacht ik bij mijzelf dat ik dus liever genoegen neem met wellicht minder (een eerdere afslag) dan door te gaan voor iets beters en wellicht te ontdekken dat er niets beters is (bij de volgende afslag merken dat je er één te laat hebt genomen).

Dus ik neem liever maar dat wat voor het grijpen is, dan met lege handen te komen staan. Zo klinkt het zelfs een beetje hebberig. Voor minder gaan omdat ik geloof dat meer wellicht een droom/illusie is. Dus genoegen nemen met minder, omdat ik niet geloof dat er meer voor mij in het verschiet ligt. Dit begint als een limitatie te klinken. Laat ik hier eens wat zelfvergevingen op doen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om dat te nemen wat voorhanden is uit angst om achter het net te vissen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van bang zijn om niets te hebben, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik uit een soort van aangeboren hebberigheid mij niet kan indenken dat ik met niets zou eindigen. Ik stop de hebberigheid en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om dat te nemen wat gegeven wordt vanuit een actieve aansturing vanuit mijzelf of vanuit de ander en te zien binnen dit nemen wat mij als persoon verrijkt en verbetert en dat te laten liggen wat mij verlaagt en afbreuk doet aan mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat te missen wat eventueel voor mij in het verschiet ligt.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst te hebben om overgeslagen te worden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik op dit punt in mijn kinderjaren ben blijven hangen, waarbij je niet als laatste gekozen wil worden of niet kan meedelen met iets lekkers omdat er niet genoeg is. Ik stop deze angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn startpunt aan te passen, waarbij ik niet van gemis uitga, maar neutraal kan zijn en kan werken met welke uitkomst er ook verschijnt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in de polariteit 'gemis' versus 'gewin'.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van polariteit tussen 'gemis' en 'gewin', dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik op deze manier altijd een gemis zal ervaren doordat ik of in de pool van 'gemis' zit of ik in de pool van 'gewin' zit waarbij 'gemis' zich op een ander niveau in mijn realiteit uitspeelt. Ik stop de polariteit en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om afstand te nemen van deze polariteit waardoor ik mijzelf ervaar als de verliezer, terwijl en er geen sprake is van verliezen of winnen als het gaat om leven, het gaat over gewaar te zijn in elke adem, wat de uitkomst ook mag zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat het mindere wel goed genoeg voor mij is, zodat ik in ieder geval nog iets heb.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van genoegen nemen met minder, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf minder maak en dus minder krijg. Ik stop het minder maken en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om altijd het beste uit mijzelf te halen, want genoegen nemen met minder is genoegen nemen met een gemiddeld leven zonder enige aanleiding, waarbij ik mijzelf beperk en limiteer zonder te snappen hoe ik het doe.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat meer niet voor mij is bestemd door mijn levenservaringen als voorbeeld te gebruiken.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van ik ben niet meer waard, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf naar beneden haal en zo mijn werkelijkheid vorm geef. Ik stop het neerhalen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet langer te geloven dat ik niet meer waard ben en te stoppen mijzelf en mijn leven te beperken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in de polariteit van 'meer waard' versus 'minder waard'.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van polariteit over meer en minder waard, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik als een soort van weegschaal mijzelf aan het wegen ben, maar zo nooit tot een stabiel punt kan komen waar ik kan zijn wie ik ben. Ik stop het wegen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om uit de minderwaardigheid en meerwaardigheid te stappen, omdat ik zie/realiseer/begrijp dat dit niets doet om vooruit te komen en mijzelf te verbeteren tot een beter mens.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om onzeker te zijn over de afslag di eik wil nemen in het leven en bang te zijn dat het niet de juiste is.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van twijfel over de juiste keuze, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf de ruimte van de twijfel laat door niet altijd te staan voor de keuze die ik maak. Ik stop de twijfel en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om twijfel om te zetten naar zeker weten door te begrijpen/realiseren waarom ik bepaalde keuzen maak en niet maak en waardoor ik de ruis kan wegnemen.


http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... de-afslag/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 338 van 2555: ben ik winstgevend of verlieslijdend?

Ik werd mij er vandaag van bewust dat ik mij irriteer aan mensen in mijn omgeving die een hoop zeggen te zullen doen, maar zelden of nooit tot actie over gaan. Met andere woorden de belofte is daar, maar de uitbetaling blijft uit. Dus draaide ik de munt om en probeerde te zien welke irritatie in mij gewekt werd, als de irritatie die ik leef. Waar irriteer ik mij aan in mijzelf wanneer 'walking the talk' niet gelopen wordt.

En toen zag ik dat deze irritatie voornamelijk daar was wanneer ik persoonlijk geïnvesteerd had, door ondersteuning en assistentie in de persoon en geen resultaat of winst terug zie. Dit lijkt verdacht veel op ons banksysteem, wanneer de bank in ons investeert en er geen afbetaling van onze kant is, dan raakt de bank geïrriteerd met ons. Of wanneer wij geïnvesteerd hebben in een project en er komt geen winst uit dan hebben wij gefaald en riskeren wij ons geld te verliezen. Dus nu weer even terug naar mijn irritatie met personen waar ik op welke manier dan ook in heb of denk te hebben geïnvesteerd. Daar ben ik dus bang om geen winst te kunnen incasseren. Wat zelfs maakt dat ik mij afvraag hoe ik verder kan met deze persoon in mijn leven als een verlieslijdend project. Ofwel een lijdend proces dat ik niet langer kan en wil aanzien omdat er niets voor mij inzit. Geen beloning in welke zin van het woord dan ook.

Eerst dacht ik nog dat ik niet onder ogen wilde zien dat ik ook niet altijd winstgevend ben, maar dat was niet de essentie, het is eerder de angst om niet winstgevend te zijn wat mij doet bewegen om dat te doen wat ik zeg. Wat een actie vanuit polariteit is en uiteindelijk ook neerkomt om niet verlieslijdend te willen zijn. Gaat het dan alleen om de euro's binnenin mij en buiten mij? Euro's als energie in mij en als klinkende munt buiten mij in de wereld om mij heen. Ben ik dan niet meer dan de balans van mijn eigen huishoudboekje? Tja dat is weer die angst dat ik niet winstgevend ben, nuttig ben of dat doe wat ik heb toegezegd. Wanneer we onze eigen bloedbaan vergelijken met de geldstromen binnen onze maatschappij, dan hoeven we geen woorden meer vuil te maken aan onze intenties in het leven. We zitten verstrengeld in een polariserende balans die aangeeft of we verlies lijden of winst boeken.

Laat ik dit eens omzetten naar zelfvergevingen en zelfcorrecties om de irritatie inzichtelijk te maken en te voorkomen in de toekomst.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om irritatie in mijzelf als irritatie naar de ander te vertalen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van de ander beschuldigen van wat in mijzelf rommelt, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik eerst aan mijzelf moet werken alvorens ik dit kan toepassen in mijn buitenwereld. Ik stop het beschuldigen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de irritatie eerst terug te nemen naar mijzelf om te zien waar ik een connectie/koppeling heb gemaakt in mijzelf met hetgeen ik zie in de ander.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om resultaten te willen zien voor de moeite die ik in de ander stop.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van moeite aan resultaat te koppelen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf doe geloven dat wanneer er moeite wordt gestoken ergens in dat er automatisch resultaat moet zijn in de vorm van winst. Ik stop de koppeling en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de koppeling tussen deze twee concepten moeite erin stoppen en resultaat/winst ontvangen los te laten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet onvoorwaardelijk een ander te kunnen steunen als er geen winst/beloning op volgt.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van geen onvoorwaardelijke steun kunnen geven als er geen uitbetaling volgt, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn startpunt moet aanpassen om onvoorwaardelijke steun te kunnen geven zonder met de kater van verlies lijden te blijven zitten. Ik stop de drang naar beloning en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet te focussen op de uitbetaling maar op de onvoorwaardelijke steun die ik de ander als mijzelf bied waar ik automatisch door groei en meer inzichten in mijzelf kom.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn relaties met anderen om te zetten in een credit en debet boekhouding en totaal uit het oog te verliezen ik voor de ander kan betekenen en de ander voor mij kan betekenen wanner wij welke vorm van relatie dan ook aangaan.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van kille berekeningen binnen mijn relaties, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik het altijd verlies van mijn berekeningen aangezien de inzet subjectief is en dus gemanipuleerd kan worden door mij als 'geest' om zo de nader in het krijt bij mij te laten staan. Ik stop de berekeningen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om relaties als kort of langdurende verbintenissen te zien en niet als balansen of berekeningen van de 'geest'.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om dat wat ik zie binnen het banksysteem binnen de maatschappij allereerst zelf te leven in mijzelf als een kostenpost.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mij te irriteren aan mijn buitenwereld door dat te leven wat mijn buitenwereld laat zien, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik monopolie in mijzelf aan het spelen ben en probeer energetisch rijk te worden door de moeite die ik in anderen stop. Ik stop het leven van een schuldsysteem en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het schuldsysteem van de maatschappij niet meer in mijzelf te leven om zo mijn verantwoordelijkheid te kunnen nemen en mijn eigen straatje schoon te vegen ter voorbeeld voor anderen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat we zonder winstgevende in- en output niet kunnen leven.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van alleen winst willen hebben/beleven, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij in een polariteit van winnen versus verliezen bevind. Ik stop de polariteit en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om nog winnen nog verliezen boven elkaar te plaatsen, maar gewoonweg te ademen en dat te doen wat gedaan moet worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om verlies lijdend te zijn en dat dit dan ook een lijdend en tergend proces zal zijn waar ik niet uit op kan krabbelen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van niet te durven geloven in mijzelf, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat als ik winst niet als startpunt neem ik mijn wereld ook niet polariseer en mijzelf weer kan zien voor wie ik ben. Ik stop het wantrouwen in mijzelf en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om door alle sluiers die ik als 'geest' opwerp te durven kijken naar wie ik ben en waar ik toe in staat ben, zonder mijzelf te verliezen in angsten voor verlies en het niet goed genoeg zijn volgens wat ik denk dat de buitenwereld van mij verwacht.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik vertrouwen kan hebben in de ander als mijzelf.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van niet zien hoe ik de ander en de ander mij kan steunen in het proces van het leven zonder dat daar iets tegenover staat, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik zo verbonden ben met ons geldsysteem dat ik het voor mijzelf denken buiten de gestelde grenzen van het systeem als bevreemdend ervaar. Ik stop de bevreemding en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet te bevreemden/af te scheiden van de wereld buiten mij, maar de wereld in mij te veranderen om zo weer toenadering te kunnen zoeken met de wereld buiten mijzelf.


http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... eslijdend/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 339 van 2555: ik word zo blij van de Turkse winkel

Sinds een tijdje koop ik een groot deel van mijn wekelijkse boodschappen bij een Turkse supermarkt. Ik merkte dat ik vrolijk werd en mij op m'n gemak voelde zodra ik de winkel binnen kwam en tijdens het winkelen in een aangename stemming verkeerde. Het was een vreemde gewaarwording omdat ik gewoonlijk niet blij of vrolijk van supermarkten word. Dus elke keer als ik daar kwam dan lette ik op mijn gedrag, emoties en gevoelens. Het eerste wat opviel was het feit dat ik herkenning vond in de verpakkingen van producten die ik zag, als het Turks op de verpakking door Italiaans zou worden vervangen dan zou ik zweren dat het Italiaanse producten waren. De opzet van de winkel en het type producten deed mij ook aan Italië denken. Daarnaast zijn de producten die ik doorgaans bij de Lidl kocht hier een stuk goedkoper en een stuk smaakvoller. De manier waarop het personeel bereid is om even een kort contact met je te hebben, terwijl je een bestelling doet of afrekent, is meer Italiaans dan 'supermarkt Nederlands' waar de enige conversatie gaat over een flessenbon of een kortingskaart.

De Turkse winkel doet mij dus aan Italië denken, waar ik het winkelen in de kleine winkeltjes ook altijd zo waardeerde vanwege het menselijk contact en de verse smaakvolle producten. Ik herbeleef een gevoel van blijheid of tevredenheid die ik in Italiaanse winkeltjes ervoer, nu in de Turkse winkel. In die tijd dat ik in Italië woonde miste ik af en toe wel wat Nederlandse voedingsproducten, zoals het buitenlandse eten wat hier vrij ingeburgerd is. Naast de Turkse winkel doe ik ook boodschappen bij een klein Marokkaans winkeltje voor mijn vlees, noten en Marokkaanse pannenkoek en bij een kleine biologische supermarkt. Ik mijd als het even kan de grote supermarkten die steeds meer kant en klaar spul verkopen in grote vitrines alsof je aan het winkelen bent bij de Kijkshop.

Fascinerend om te zien hoe ik een gelukkig moment eerder in mijn leven probeer te herscheppen in mijn huidige situatie vanwege het gevoel dat het oplevert. Waarbij ik het woord 'gevoel' kan inwisselen voor het woord 'energie', want uiteindelijk levert mij dit energie op en is dat de reden waarom ik dit toelaat te bestaan in mijn 'geest'. Deze energie zorgt dan weer voor frictie waarbij ik met weemoed terugdenk aan de winkels in Italië en het jammer vindt dat ik dit niet meer precies zo heb. Met andere woorden ik leef als het gaat om boodschappen doen niet in mijn huidige realiteit maar in de herbeleving van een eerdere herinnering.Ik ben dus niet hier.

Terwijl ik in die periode dat ik net in Italië woonde erg moest wennen aan de winkels daar en lang moeite heb gehad in welke winkel ik welk product kon kopen. Garen en knopen kon ik bij de lingeriezaak halen, wanneer er geen hobby of fourniturenwinkel in een stad was. Pannen werden vaak in een winkel met gereedschap en kachels verkocht. Patroontekenpapier kocht ik bij de gespecialiseerde boekhandel en ga zo maar door. In die tijd dacht ik wel eens met weemoed aan Nederland waar ik wist waar ik alles kon kopen en nu denk ik met weemoed aan de opzet en vriendelijkheid terug aan de Italiaanse kleine zaakjes. Nu heeft dit ook te maken dat we als mensen gewoontedieren zijn. Het opnieuw moeten leren in welke winkel je voor welk product moet zijn gaat gepaard met weerstanden omdat het verandering is en verandering roept ook energie en frictie op door de hang naar het oude, als het ware onze comfortabele plekje dat we niet willen opgeven. En ja dat gold ook voor mij in Italië en eenmaal weer terug in Nederland.

In mijn volgende blog zal ik door middel van zelfvergeving en correctieve zinnen verder ingaan op dit blijde gevoel in de Turkse winkel.

http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... se-winkel/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 340 van 2555: ik word zo blij van de Turkse winkel - deel 2

In deze blog post zal ik doormiddel van zelfvergeving en correctieve zinnen het hoe en waarom van mijn blijdschap over de Turkse winkel ontrafelen om vervolgens mijzelf te verbinden met de oplossingen die ik zie, om herhaling van patronen in de toekomst te voorkomen. Het is aan te bevelen om eerst blog 339 te lezen voor context.

Fascinerend om te zien hoe ik een gelukkig moment eerder in mijn leven probeer te herscheppen in mijn huidige situatie vanwege het gevoel dat het oplevert. Waarbij ik het woord 'gevoel' kan inwisselen voor het woord 'energie', want uiteindelijk levert mij dit energie op en is dat de reden waarom ik dit toelaat te bestaan in mijn 'geest'. Deze energie zorgt dan weer voor frictie waarbij ik met weemoed terugdenk aan de winkels in Italië en het jammer vindt dat ik dit niet meer precies zo heb. Met andere woorden ik leef als het gaat om boodschappen doen niet in mijn huidige realiteit maar in de herbeleving van een eerdere herinnering.Ik ben dus niet hier.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de blijheid die ik ervaar in de Turkse winkel als mijn eigen expressie te ervaren.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het verwarren van zelfexpressie met voorprogrammering, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik door herinneringen uit mijn verleden mijzelf zo heb geprogrammeerd dat ik blijheid in het moment als zelfexpressie denk te ervaren, maar eigenlijk niet in het hier en nu ben en een blijheid van eerder in mijn leven (echt of niet echt) herleef. Ik stop het herbeleven van blijdschap als zelfexpressie in het hier en nu en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het onderscheid tussen zelfexpressie en voorprogrammering meer in het moment te leren onderscheiden, zodat ik niet eerst de gevolgen van het niet 'zien' hoef te lopen en opnieuw patronen te creëren, maar meer direct in het moment mijzelf te corrigeren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat wanneer ik in het moment ogenschijnlijk kleine dingen zoals blijdschap weet te ondervangen, ik eerst door het patroon heen moet alvorens ik door zelfreflectie snap wat er gebeurde.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van zelfreflectie achteraf toepassen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik vaak pas in alle rust kan kijken naar mijn handelen en denken, wanneer ik niet meer in die situatie zit. Ik stop het achteraf toepassen van zelfreflectie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te trainen om in het moment, een pas op de plaats te doen en gas terug te nemen, om te zien waar ik in participeer en of dit in het belang van een ieder is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om energetische ervaringen, zoals de blijdschap in de Turkse winkel, te willen herbeleven en te herscheppen omwille van het gevoel dat dit mij oplevert.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van herbeleving van energetische ervaringen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik uit ben op de energie en niet op pure zelfexpressie zoals fysieke blijdschap in plaats van 'geest' blijdschap. Ik stop het herbeleven en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het herbeleven te stoppen en het beleven in het hier en nu aan te durven en te zien wat er gebeurd wanneer ik mijn leven niet voorprogrammeer maar daadwerkelijk blij ben met wat hier is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan dit energetische gevoel van blijdschap in mij te ervaren als puur en fysiek, terwijl ik mij niet realiseer in dat moment, dat ik en mijn 'geest' mijzelf voor de gek aan het houden zijn.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf als de 'geest' voor de gek houden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik graag voor de gek gehouden wil worden voor een beetje lekere energetisch ervaring. Ik stop het voor de gek houden en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zelfoprecht met mijzelf te zijn en mijzelf niet langer voor de gek te houden als het gaat om 'geest' ervaringen of zelfexpressie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat de frictie die in mij ontstaat, in de vorm van met weemoed terugdenken aan Italië, geen pure weemoed is, maar een doel om energie op te wekken.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van gevoelens/emoties als echt van mij, als fysiek wezen te ervaren, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik door mijn afhankelijkheid aan energie mij niet wil realiseren dat ik met frictie te maken heb. Ik stop de frictie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn afhankelijkheid aan energie af te bouwen in zo'n tempo dat het haalbaar en mogelijk is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik tijdens het boodschappen doen veelal niet hier ben om een ervaring die ik heb gelabeld als niet leuk dragelijk te maken.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van een door emoties/gevoelens energetische handeling/taak als niet leuk te ervaren dragelijk te maken door in de 'geest' weg te vluchten, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik op deze manier denk te kunnen overleven, terwijl ik in feite eerder mijn eigen graf graag door alle gevolgen die door 'geest' participatie ontstaan. Ik stop de energetische labeling en het wegvluchten in de 'geest' en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om eerst eens te kijken naar de energetische labeling van 'niet leuk' alvorens te denken dat ik weg moet kruipen in de 'geest' om de ervaring dragelijker te maken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om meer vertrouwen te hebben in de herinnering van blijdschap dan in mijn fysieke werkelijkheid.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van de 'geest' werkelijkheid vertegenwoordigt door de herinnering meer te vertrouwen dan mijn fysieke werkelijkheid, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik omwille van de energie mijn 'geest' werkelijkheid boven de fysieke verkies en dus niet zal ervaren wat echt vertrouwen is. Ik stop het volgen van de 'geest' en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet de 'geest' maar mijzelf in relatie tot mijn fysieke werkelijkheid te vertrouwen op basis van resultaten en uitkomsten, om mijzelf zo te gronden in het hier en nu en te kunnen zien/realiseren/begrijpen in het moment wanneer blijdschap echt is en wanneer niet.

Het feit dat de blijdschap over de Turkse winkel uiteindelijk niet echt is, neemt niet weg dat ik tevreden ben met de Turkse winkel en daar plezierig mijn boodschappen doe.

http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... el-deel-2/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 341 van 2555: mijzelf niet willen conformeren aan regels, lang leve de parkeervrijheid

Samen met mijn dochter had ik een afspraak bij de homeopate, waar wij met de auto naar toe gingen. De parkeersituatie aldaar is wat vreemd, vreemd in de zin van, ik had dit nooit eerder gezien. Elk huis heeft 1 parkeerplek op zijn naam en er is geen extra ruimte voor visite of een tweede auto. Waarschijnlijk is dit bedacht om een autoluwe wijk te maken binnen de woonerfachtige buurt met vele variaties aan drempels.

De eerste keer had ik mijn auto neergezet en helemaal niet gezien dat er een tegel aan het begin van het parkeervak lag met een nummer erop dat correspondeerde met een huisnummer. Aangekomen bij de homeopate vertelde zij dat we onze auto beter op haar parkeerplek konden zetten. De tweede keer stond haar auto op hun parkeerplek en besloot ik mijn auto er maar gewoon naast te zetten, aangezien de gehele parkeerplaats uitgestorven was en iedereen naar zijn werk leek te zijn. Bij terugkomst was er niets aan de hand en stond er nog steeds bijna niemand. Deze keer was het weer zo leeg, maar de auto van de homeopate stond er wel, dus vanuit opportunisme reed ik mijn auto weer op de plek ernaast.

Bij terugkomst stond de auto van de eigenaar van de parkeerplek achter mij geparkeerd. Dit was zo krap gedaan dat ik wel naar hun huis moest gaan om te vragen of zij hun auto wilden verplaatsen. Echter dat zag ik niet zitten, ik voelde mij schuldig en overwoog zelfs om te liegen en te zeggen dat ik niet wist hoe het parkeren daar werkte. Ik zag in gedachte al een schreeuwend iemand en ik besloot niet aan te bellen bij de eigenaar van de parkeerplek, nog terug te gaan naar de homeopate, om vervolgens alsnog het advies te krijgen om bij hen aan te bellen. Ik voelde mij in een hoekje gedreven en begon dan ook de toepasselijke bokkensprongen te maken om mij uit deze situatie te redden zonder gezichtsverlies of confrontatie met wat ik in gang had gezet.

Mijn auto was niet mijn eigen auto, maar een leenauto van onze garage waar onze auto voor een beurt was. Het was een Suzuki Alto en ik schatte in dat met vaak en en weer gaan toch de auto uit het plekje kon manoeuvreren. En dit lukte, omdat er naast mij aan één kant geen geparkeerde auto stond. Terwijl ik naar voren en achteren manoeuvreerde keek mijn dochter buiten de auto aan de kanten waar andere auto's stonden zodat ik niets zou raken. In één van mijn laatste pogingen met het naar voren manoeuvreren moet ik de scherpe stenen muur die aan mijn kopse kant stond iets geraakt hebben, want mijn dochter riep je hebt de muur geraakt. Ik dacht nog: ik voel helemaal geen muur, nou dan kan nooit erg zijn. Mijn dochter stapte in en we reden weg en zij zei dat het een fikse kras in de bumper was. Ik kon dat niet geloven en zei dat het wel goed was en was eigenlijk alleen maar blij dat ik mij bevrijd had vanuit een hachelijke zelfgecreëerde situatie.

Ik voelde een golf van energie over mij heen komen een soort van overwinning. Ik verbeeldde mij al hoe de eigenaar van het plekje op zijn neus zou kijken een hoe mede buurtgenoten zich zouden ergeren aan de geparkeerde auto midden op het pleintje. Ook was ik in de veronderstelling dat de leenauto een zwarte kunststoffen bumper had en dat de schade echt wel zou meevallen.

We reden nog even langs het winkelcentrum voor een boodschapje en bij het uitstappen keek ik naar de bumper. Ik schrok me dood, het was een rood gespoten bumper die diepe groeven aan de voorkant had, de rullen hingen er aan. Ik voelde mijzelf misselijk worden en besefte wat voor een achtbaan ik in werking had gesteld door opportunistisch een parkeerplek van een ander in te pikken. Hoe kan ik dit nu uitleggen, wat gaat mij dit kosten zal men boos zijn of wil de garagehouder nooit meer een leenauto aan mij uitlenen, ging allemaal door mij heen. Bij thuiskomst vertelden we het verhaal aan mijn partner die natuurlijk niet echt geamuseerd was en meteen zei: nou dat gaat dan van het geld af voor de verbouwing van onze slaapkamer. Ik voelde mij schuldig door zijn opmerking, de zolder moet echt aangepakt worden zodat wij daar kunnen slapen, nu had ik dat verpest.

Ik begon te Googlen naar bumper reparatie om te zien wat zoiets zou kosten. Volgens mijn partner moest het overgespoten worden en dat zou een paar honderd euro gaan kosten. Ik kon dat niet echt geloven aangezien de leenauto oud is en van alles mankeert. Mocht de garagehouder die auto willen verkopen dan moet hij er zoveel aan verbouwen dat het niet meer oplevert dan wat er in gestopt is aan geld. Ik had gelezen over poetsmethoden en gekleurde lak in de groeven wat sommigen al aanboden voor €40 en wat in een halfuur gepiept zou zijn. Ik speelde met de gedachten om zo iemand het te laten opknappen en dan niets tegen de garagehouder te hoeven zeggen, zodat iedereen blij kon zijn. Echter bij de contact pagina stond dat de man niet goed bereikbaar was en bij geen respons men het gewoon moest blijven proberen. Dat was dus niet de oplossing.

De volgende dag konden wij onze auto weer ophalen en de leenauto inleveren. Mijn partner wilde dat ik meeging, om uitleg te doen aan de garagehouder, die ik al 20 jaar ken sinds de aanschaf van mijn eerste auto. Ik vond dat eigenlijk niet leuk, maar inmiddels had ik wel ingezien dat ik mijn verantwoordelijkheid moest gaan nemen in deze zaak. Aangekomen bij de garage vertelde ik de garagehouder dat ik een scherp muurtje had geraakt en ik zijn voorbumper had geschaafd waarvan hij de onkosten op onze rekening mocht zetten. Onze verzekering betaalde niet uit, dus dat was pech. De man is niet zo snel van zijn stuk te brengen en zei: "ik ga er echt geen andere bumper opzetten ik poets het wel bij met wat kleurlak en dat is het." Zo dat was een opluchting, want wat de kosten ook mogen zijn, ze zullen nooit de hoogte hebben van een nieuwe bumper of spuitwerk. Dus toch nog een slaapkamer in het verschiet.

Ik vertelde de garagehouder dat dit mijn eerste zelfgemaakte schade was na 26 jaar rijden, waarop hij antwoordde: "als dat je enige schade blijft voordat je tussen vier plankjes gaat dan heb je niet te klagen." Ik was erg opgelucht hoe alles was verlopen, maar realiseerde mij wel dat door het aan mijn laars lappen van de parkeeretiquette in deze woonwijk, ik meer problemen had veroorzaakt dan absoluut nodig was. Ik ga dan ook onderzoeken waar er andere parkeergelegenheid is in die buurt waar ik wel zonder problemen mijn auto kan neerzetten, om niet meer de gok te wagen of zoiets mij wel niet opnieuw zal overkomen.



http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... rvrijheid/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 342 van 2555: mijzelf niet willen conformeren aan regels, lang leve de parkeervrijheid

In deze blog post zal ik doormiddel van zelfvergeving en correctieve zinnen mijn onderliggende motivaties ontrafelen die hebben geleid tot het inpikken van een ander zijn parkeerplek en het schade aanbrengen aan de huurauto, om vervolgens mijzelf te verbinden met de oplossingen die ik zie, om herhaling van patronen in de toekomst te voorkomen. Het is aan te bevelen om eerst blog 341 te lezen voor context.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geen zin te hebben in het zoeken naar parkeeralternatieven waar ik wel vrij kan parkeren.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van geen zin hebben om een constructieve oplossing te vinden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij separeer van mijn probleem en vanuit opportunisme hoop dat alles wel op zijn pootjes terecht komt. Ik stop de separatie en het opportunisme en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet te separeren van mijn door opportunisme zelf gecreëerde problemen en zo oogkleppen voor te hebben om te zoeken naar een constructief alternatief.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn auto op een plek te parkeren waarvan ik weet dat dit verboden is, maar ik geen zin en tijd heb in het bedenken van alternatieven.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het erop aan laten komen en te parkeren daar waar het is verboden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik in dat moment niet hier ben, maar in mijn 'geest', en dus de gevolgen niet wil onderkennen in dat moment. Ik stop deze nonchalante houding en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om nonchalance plaats te laten maken voor zelfverantwoordelijkheid, waarin ik zie dat het parkeren op een verboden plek gevolgen zal gaan hebben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om op basis van een eerdere succesvolle ervaring waar ik ook op dat plekje stond, deze handeling van parkeren nogmaals te herhalen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van ervaring boven de realiteit en het hier en nu stellen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij dermate gesepareerd heb dat ik ervan overtuigt ben dat er geen gevolgen zijn verbonden aan het parkeren op een verboden plek. Ik stop het geloof in de ervaring als blauwdruk en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om ervaringen niet te gebruiken om op de automatische piloot te handelen in het hier en nu en dus niet opnieuw afweeg of het een goed idee is om op dat plekje te parkeren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat het mij niet zal overkomen dat de eigenaar van het parkeerplekje terug zal komen alvorens ik weg ben.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van ongeloof dat mij iets zal overkomen wanneer ik op een verkeerde plek parkeer, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij als een onaantastbare voel in mijn eigen universum en dus geen rekening houd met eventuele gevolgen. Ik stop het ongeloof en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet langer te denken dat het een ander wel zou kunnen overkomen, maar dat het mij echt niet zal overkomen en zo weer te landen op twee benen in het hier en nu.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te kunnen/willen verplaatsen in de ander die als hij/zij terugkomt niet de auto op zijn/haar plekje kan parkeren en ook geen alternatief heeft dichtbij huis.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van egoïsme waar het mij niet uitmaakt hoe het met de ander vergaat, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik alleen met mijzelf bezig ben om mijn ding te kunnen doen en mij de vrijheid te verschaffen van het mijn ding kunnen doen. Ik stop het egoïsme en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf altijd te verplaatsen in de ander alvorens ik situaties creëer waarin in de nader zonder zijn/haar medeweten betrek.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik niet meer terug kan en verder moet in het stramien wat ik heb uitgezet door fout te parkeren, nu ik op dit plekje ben gaan staan en klem ben gezet door de eigenaar van het plekje.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf van mijn vrijheid berooft voel door het klemzetten van mij door de andere auto, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn vrijheid bevecht en daardoor denk dat ik niet meer terug kan en verder moet in het stramien dat ik heb uitgezet. Ik stop mijn drang naar vrijheid en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om altijd te kunnen zien dat ik een situatie kan veranderen in het belang van een ieder en dus ook mijn handelen ten alle tijden kan veranderen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om verhit na te denken hoe ik mijn vege lijf uit de situatie kan redden zonder zelfverantwoordelijkheid te nemen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van geen gezichtsverlies willen lijden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik bang ben voor een confrontatie en uitgemaakt zal worden voor iemand die moedwillig fout handelt. Ik stop de angst voor gezichtsverlies en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de situatie en het belang van een ieder op de eerste plaats te zetten en niet eerst mijn fouten recht te breien, zodat het niet zo erg lijkt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de confrontatie met de eigenaar van het plekje niet aan te willen gaan uit angst dat de ander zal gaan schreeuwen en emotioneel zal reageren.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst voor de reactie van de ander op mijn foute gedrag, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik bang ben om gewezen te worden op mijn foute gedrag dat ik zelf ook wel zie maar niet wil zien om een gevoel van vrijheid te beleven. Ik stop de angst voor emotionele reactie van de ander en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om eerst te kijken wat deze situatie nodig heeft om in het belang van een ieder terug geleid te worden naar een win-win situatie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een kick te krijgen uit het in staat zijn van het leenautootje uit een zeer krap plekje te halen op een manier die onmogelijk leek.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van gevoel van vrijheid te halen uit handelingen die niet voor de hand liggen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik in een energetische achtbaan zit waar ik inmiddels zover ben opgeladen dat ik de eigenaar van het plekje een koekje van eigen deeg wil geven. Ik stop de wraak en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet aan te sturen door wraakgevoelens.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een energetische ontlading als prettig te ervaren wanneer ik uit het krappe plekje ben gedraaid en mij de kras op de bumper in dat moment niets kan schelen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van een energetische roes mijn werkelijkheid te laten kleuren, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij laat leiden door de energetische roes en zo separeer van mijn fysieke werkelijkheid waarbij niets dan mijn gevoel er nog toe doet. Ik stop de energetische roes en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te blijven ademen en hier te zijn ook als ik iets doe wat spannend is en gevolgen kan hebben die minder leuk zijn, dan nog blijft mijn zelfverantwoordelijkheid staan in het hier en nu.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om wanneer ik naar de kras kijk teruggezogen word in mijn fysieke werkelijkheid en ineens bang ben voor de gevolgen van mijn handelen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst door mijn handelen vanuit een energetische roes, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik het niet nemen van mijn zelfverantwoordelijkheid nu omzet in angst als een excuus voor mijn handelen en de gevolgen daarvan. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om angst niet als excuus te gebruiken voor het niet nemen van zelfverantwoordelijkheid, maar gewoonweg mijn zelfverantwoordelijkheid te nemen, hoe dan ook.


http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... id-deel-1/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 343 van 2555: de vraag is nog niet beantwoord

Een krappe 4 jaar zijn we als gezin al aan het onderzoeken wat er fysiek met onze dochter aan de hand is. We kregen verschillende diagnoses of vermoedens in onze schoot geworpen ook kregen we het advies om niet moeilijk te doen want er was toch niets aan de hand, maar niets beantwoordde die ene vraag die ik had toen ik deze zoektocht begon: wat is er mis met mijn dochter haar gezondheid?

Omwille van de complexiteit van deze op het oog simpele vraag hebben we vele mogelijkheden moeten onderzoeken in de fysieke werkelijkheid. Sommige diagnoses leken plausibel, maar wanneer ik het startpunt goed bekeek van degene die de diagnose gaf en hoe de tijdlijn was gelopen om tot deze conclusie/diagnose te komen dan moest ik keer op keer beamen dat dit niet het juiste spoor was. Met andere woorden de vraag die ik 4 jaar geleden stelde is nog steeds niet beantwoord.

Vorige week opende zich een nieuwe dimensie binnen de inmiddels lange lijst van symptomen. Ik kwam erachter dat ik iets over het hoofd had gezien, omdat ik de afweging die ik maakte om deze diagnose uit te sluiten gemaakt had op basis van disinformatie. De informatie die ik gevonden had een jaar of 5 tot 6 geleden was maar voor de helft accuraat. Het gaat hier om tekenbeten en de fabel dat men alleen dan ziek kan worden van zo'n beet wanneer er een rode ring in de huid ontstaat om de beet heen, die gepaard gaat met koorts en griepachtige verschijnselen. Nu blijkt dat maar 50% van de mensen met een tekenbeet deze huiduitslag krijgt. Wij hebben toen mijn dochter 4 was in Italië haar eerste tekenbeet verwijdert zonder huiduitslag. Later tussen haar 9e en 15e jaar hebben we nog 13 teken verwijdert, allemaal zonder huiduitslag en zover we weten zonder koorts. Het is een feit dat in de periode van deze 13 tekenbeten mijn dochter haar gezondheid heel hard achteruit is gegaan en zij geen medicatie hiervoor heeft gehad.

De ziekte van Lyme is dus hetgeen wat ik had uitgesloten, maar waar we nu toch naar kijken om eventueel uit te sluiten of te constateren dat dit het is. Momenteel zijn we bezig om te achterhalen wie levend bloed afname en onderzoek bij ons in de buurt doet om op o.a. de borrelia bacterie te onderzoeken. De symptomen van mijn dochter lijken als 2 druppels water op chronische artritis als gevolg van de ziekte van Lyme, waarbij zij in steeds sneller opvolgende cycli achteruit gaat. De homeopathische middelen die we gestart zijn hebben zeker geholpen maar heeft deze cycli niet kunnen stoppen, simpelweg omdat het daar niet op gericht was. We zijn dan ook een andere aanpak gestart met andere druppels in afwachting van het bloedonderzoek om nog andere middelen in te zetten.

Voor mij is dit proces van onderzoeken en weg strepen een natuurlijk proces dat gelopen moet worden om tot een conclusie te kunnen komen. Helaas loop ik dit nu inmiddels zonder de reguliere gezondheidszorg, want die wijst naar het voorhoofd wanneer je als ouder/patiënt op die manier zelf bezig bent. De vraag is dan natuurlijk, wat moet je dan als artsen niets voor je doen en laten doorschemeren dat het misschien allemaal wel een beetje tussen je oren zit. Recent vroeg ik mijn huisarts voor een doorverwijzing voor mijn dochter die hij weigerde, omdat mijn dochter niet steeds naar dokters moest gaan, ze had rust nodig zei hij. Dan kun je op zo'n moment de huisarts wel over zijn tafeltje halen, als je bedenkt dat we naar 3 artsen voor 3 verschillende zaken in een jaar tijd zijn geweest. Het reguliere bloedonderzoek is steeds perfect, dus dat mijn dochter in cycli van weken op bed ligt met pijn en te lamlendig is om ook maar iets te doen, dat is dus niet reëel want het bloedonderzoek is goed. Het is echt schrijnend als we zien hoeveel mensen er onnodig wereldwijd moeten lijden omdat artsen het niet weten en niet willen toegeven dat ze het niet weten. Wat zou de kwaliteit van leven voor veel mensen er op vooruit gaan wanneer er echte artsen met ballen en onderzoeksdrift zouden opstaan en opgeleid worden.

Nu is deze zoektocht al een taak op zich, waar verdere ruis niet echt aan te bevelen is. Toch stuit ik op ruis in dit proces. Ik bemerkte dat ik haast niet durfde te delen met anderen dat we nu de mogelijkheid van Lyme aan het onderzoeken zijn. Wat voor mij als een vraag startte en alleen dan kan worden afgesloten wanneer er een antwoord op is, is tegelijkertijd een punt van schaamte voor mijzelf. Schaamte dat ik steeds weer met iets anders kom en hetgeen ik eerst als plausibel zag vervolgens moet afschieten. Dus wat hier aan de hand is, zou je kunnen omschrijven als het kijken door de ogen van de ander naar mijzelf. Ik zie de ander al denken: "daar heb je haar weer," of "zij weet ook niet wat zij wil," of "die is ook niet geloofwaardig" en "die vrouw is aan het rond shoppen." Ik noemde het schaamte maar dit is haast meer een angst dat ik niet voor vol wordt aangezien en iemand ben die maar diagnoses fantaseert waar ze bij staat. Natuurlijk wil ik niet als gek versleten worden, ik wil mijn geloofwaardigheid en goedheid overeind houden, want dat is immers het plaatje van mijzelf in mijn 'geest'. Het is niet zo dat dit mij ervan weerhoud om verder te gaan met mijn onderzoek, het is alleen wat meer ondergronds en minder gedeeld met anderen. En dat is eigenlijk zo jammer, omdat de kijk van de ander mij weer verder kan helpen in mijn zoektocht. Want ook die zoektocht is naast het zijn van een zoektocht ook een drang die ik als moeder voel om alles weer goed te willen maken voor mijn kind. Het is afschuwelijk om iemand waar je zo nauw mee samenleeft, die een deel van mij is, te zien wegkwijnen. Dat moedigt aan tot actie/handelen, omdat je ziet dat de ander vaak er niet de kracht voor heeft.

In mijn volgende blogpost zal ik deze ruis verder uitzoeken door middel van zelfvergeving en correctieve zinnen.

http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... eantwoord/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 344 van 2555: de vraag is nog niet beantwoord- deel 2

Deze blog post is een vervolg op dag 343, het is aan te bevelen om eerst dag 343 te lezen om deze blog post in de juiste context te kunnen plaatsen.

Inmiddels is er heel wat gebeurt tussen de vorige blog post en nu. Afgelopen dinsdag kon mijn dochter, door het uitvallen van een andere patiënt, versneld bij een natuurgeneeskundigtherapeut terecht. Deze therapeut is gespecialiseerd in het diagnosticeren met Electro Acupunctuur van Voll en het behandelen met Bio Resonantie therapie. Wij gingen naar deze afspraak met de vraag of er sprake was van de ziekte van Lyme en kregen een 2,5 uur durend consult waar alles aan mijn dochter werd doorgemeten en een behandeling werd gegeven naar aanleiding van de testresultaten. Eindelijk werd duidelijk dat het fysieke lichaam van mijn dochter er slecht aan toe is en werd dit niet van de tafel geveegd met allerlei medisch goed klinkende ptietpraat.Uit de test kwam inderdaad Lyme naar voren, maar ook Q-koorts wat eigenlijk niet gek is aangezien mijn dochter zo'n 1,5 jaar tussen de geiten heeft vertoefd op ons eerste adres in Italië. We praten dan over chronische Lyme en chronische Q-koorts. Daarnaast werd HPU geconstateerd, een stofwisselingsstoornis. Met het testen van de urine van mijn dochter konden we zien door het Voll apparaat dat haar eigen urine haar waarden/frequenties omhoog deden gaan. Wat betekent dat zij essentiële voedingsstoffen/mineralen/vitaminen niet opneemt maar direct weer uitplast/uitscheidt. Ook kon worden gemeten dat er nierstenen/gruis aanwezig is en inderdaad mijn dochter heeft veel lage rugpijn die dan naar voren wegtrekt door de liezen. Het heeft alleen nog niet tot een acute niersteenaanval geleidt. De lever is zo overbelast dat de nieren het zijn gaan overnemen met alle gevolgen van dien. Ook kon worden gemeten dat de longen, hart en lever en ook de schildklier er slecht aan toe zijn. Door de slechte gesteldheid is er latent pre-diabetes aanwezig, die zich uiteindelijk tot diabetes kan ontwikkelen als er niets gedaan wordt. De reumatische verschijnselen en het uit de kom schieten van gewrichten zijn ook terug te herleiden naar de geconstateerde aandoeningen. Zo ook haar hartproblemen die niet serieus werden genomen en dus niet echt onderzocht, maar wel aanwezig zijn, zijn naar boven gehaald. Het trieste van dit verhaal is dat wij alle symptomen die bij deze aandoeningen horen aan artsen hebben verteld en eigenlijk voor gek werden versleten, mede ook omdat het niet onder de noemer van 1 ziekte gebracht kon worden. Dus toen fibromyalgie gesteld werd en ik dat op een bepaald moment niet kon rijmen als zijnde het antwoord op mijn vraag, begon voor mij de zoektocht pas echt.

Terugkijkend kan ik zien dat het verschil tussen reguliere gezondheidszorg die het lijf als radartjes ziet en het in deeltjes bekijkt en uit elkaar neemt, in zoveel gevallen tot niets komt, omdat zij het lijf niet als één geheel zien. Vervolgens gooien zij de symptomen juist weer op één hoop en proberen dat in één ziektebeeld te passen. Mijn vermoeden was al heel lang dat het niet om één aandoening ging, maar meerdere aandoeningen die dit ziektebeeld naar voren brachten. Voor mij is dit nu bevestigt.

Hier volgen de zelfvergevingszinnen en correctieve zinnen voor de angst om niet voor vol aangezien te worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn niet voor vol te worden aangezien wanneer ik blijf zoeken naar een antwoord terwijl de medische wereld het antwoord denkt gevonden te hebben.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst voor het niet passen in het systeem, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik bang ben buiten gesloten te worden uit het systeem en zo niet meer naar antwoorden kan zoeken. Ik stop de angst voor buitensluiting en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf zo aan te passen aan het systeem dat dit mij de gelegenheid geeft om door te zoeken naar mijn antwoorden zonder het systeem in de war te maken, zodat het mij ejecteerd en afwijst.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat wanneer de ander mij niet voor vol aanziet ik niet meer in staat zal zijn, om mijn 'ding' te kunnen doen, wat ik ervaar als mijn drijfveer en identiteit.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mij afhankelijk op te stellen van de ander om mijn 'ding' te kunnen doen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik hoop dat de ander mij permissie geeft om te zijn wie ik denk te zijn en te kunnen blijven doen wat ik denk dat ik moet doen. Ik stop de afhankelijkheid van de ander/het systeem en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn zelfverantwoordelijkheid te nemen en mijn daden niet van anderen af te laten hangen, waarbij ik tegelijkertijd geen redenen/excuses bedenk/maak om de ander de schuld te geven van het mij niet in de gelegenheid stellen van dat wat ik wil doen, door te hopen op goedkeuring van de ander/het systeem.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om anders gezien te worden dan hoe ik mijzelf zie.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van bang zijn dat mijn plaatje van mijzelf niet strookt met dat van het plaatje van de ander over mij wat resulteert in het mij afwijzen als zijnde gek, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik meer waarde hecht aan plaatjes in de 'geest' en het beeld dat ik van mijzelf heb ontwikkelt, alsmede de plaatjes die ik denk dat de ander over mij heeft, dat ik niet meer in staat ben om hier te zijn en te doen wat gedaan moet worden. Ik stop te leven aan de hand van plaatjes en denkbeelden en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om hier te zijn en niet mijzelf aan te sturen door hetgeen ik denk dat de ander van mij denkt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om meer met de ander bezig te zijn door mijn denkbeelden en opinies over de ander en zo essentiële informatie die hier is en hier wordt aangegeven door de ander mis, door de tunnelvisie die ik mijzelf heb opgelegd door mijzelf te bewegen vanuit wat ik denk dat de ander denkt.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van fysiek leven aan de hand van een 'geest' blauwdruk, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik geen appels met peren kan vergelijken en dus ook geen 'geest' realiteit in het fysieke kan leven zonder frictie. Ik stop het gebruik van mijn 'geest' blauwdruk en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om een fysieke blauwdruk te gebruiken die mij handen en voeten in het fysieke geeft en geen twee dimensies door elkaar te gebruiken waardoor verwarring en frictie de overhand gaan nemen.


Hier volgen de zelfvergevingszinnen en correctieve zinnen voor de angst over de uitkomst van het zoeken naar een antwoord op mijn vraag.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te ervaren voor de uitkomst van de test die gedaan werd bij mijn dochter.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst voor het onbekende, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf veilig waande in de situatie waar ik nog aan het zoeken was en mij nu kwetsbaar voel voor de eventuele 'nare' boodschap die uit de test kan komen. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet gek te laten maken door allerlei verschrikkelijke scenario's in mijn 'geest' die niet bewezen zijn, waardoor ik mijzelf onnodig in angst laat leven en mijn fysieke lichaam te kort doe door de stress die ik het toedien hiermee.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te saboteren met angst voor het onbekende en zo mijzelf vleugellam te maken in het moment.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van zelfsabotage door angst voor het onbekende, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mezelf saboteer en stop door te handelen volgens mijn angst en zo de tijd probeer stil te zetten en geen uitkomst hoef te horen. Ik stop de zelfsabotage en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet te saboteren door de tijd stop te willen zetten en zo de diagnose/uitkomst niet te hoeven ervaren, maar in plaats daarvan mijzelf te aarden en zonder ruis te luisteren naar wat wordt gezegd.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij schuldig te voelen over een eventuele 'slechte'/'nare'/'heftige' uitkomst als zijnde de moeder van de patiënt.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van schuld over het kind dat ik heb gebaard met mogelijke fysieke aandoeningen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik als zwangere vrouw alles wat in mijn macht lag heb gedaan om de zwangerschap voorspoedig te laten verlopen. Ik stop het schuldgevoel en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet de schuld te geven van eventuele aangeboren afwijkingen/aandoeningen en zo mijzelf gevangen te houden in een vacuüm waardoor ik mijzelf niet meer aanstuur en niet meer vooruit kom.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet de oorzaak te willen zijn van de fysieke situatie waarin mijn dochter zich bevindt.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van geen verantwoordelijkheid willen nemen voor de situatie, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik diep van binnen liever mijn handen er vanaf trek en niet geconfronteerd wil worden met mogelijke schuldvraagstukken en waar de zaken zo gekeerd hadden kunnen worden dat de uitkomst misschien nu anders zou zijn geweest. Ik stop het afschuiven van verantwoordelijkheid uit angst om aangewezen te worden als de schuldige en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de fysieke gesteldheid van mijn dochter niet in die mate persoonlijk zal nemen waardoor de schuldvraag mij lam legt, maar in plaats daarvan mij bezig te houden met wat hier is en zo te toe te werken naar oplossingen, waarbij ik wel zie waar eventueel mijn aandeel ligt in de fysieke conditie van mijn dochter, maar dit alleen te gebruiken als informatie en niet als emotionele chantage van de 'geest'.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te vrezen dat ik emotioneel een 'negatieve' diagnose/uitkomst niet kan dragen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst dat ik een diagnose/uitkomst emotioneel niet aankan, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik deze gevoelens als de 'geest' in de strijd gooi om frictie te veroorzaken. Ik stop de angst en frictie en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat ik een diagnose aankan zolang ik mijzelf niet laat meesleuren in een achtbaan van emoties en gevoelens.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik de tijd niet kan terugdraaien en de kennis en informatie die ik nu heb over het fysieke lichaam niet kan toe passen in het verleden.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van met terugwerkende kracht de situatie te willen veranderen/redden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn tijd wil investeren in het redden van de situatie doormiddel van mijn 'geest', terwijl echte verandering alleen in de fysieke werkelijkheid kan plaatsvinden in het hier en nu. Ik stop het willen redden door de 'geest' en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet te laten verleiden tot het heldendom waarin ik de situatie red die alleen in mijn 'geest' zich afspeelt en dus niet de daadwerkelijke situatie veranderd, waardoor ik zal moeten inzien dat verandering alleen in het fysieke plaatsvind en niet in de 'geest'.

http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... rd-deel-2/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 345 van 2555: opvoeden hoef je niet te leren dat doe je gewoon, toch?

Ik was bij de kapper, zo'n kapper waar je zonder afspraak je haar kunt laten doen, waar ook een moeder met twee kleine kinderen aan het wachten was voor een knipbeurt van het jongste kind. Ze zaten al langer te wachten dan het moment dat ik de kapperszaak binnenkwam en wellicht hadden de kinderen al 'braaf' op de bank zitten wachten. Wat ik aantrof waren een 2 jarig jongetje en een 4 jarig meisje die rondjes door de kapperszaak renden.

Nu is het een ruim opgezette zaak en men had er nier direct last van, maar het bleef niet bij rennen alleen. Het leek alsof deze kinderen de kapperszaak als een soort van attractiepark ervoeren. Het meisje pakte een spiegel en rende daarmee achter haar broertje aan, viel op de grond met de spiegel. Het meisje draaide zeer wild rondjes met de kappersstoelen die niet bezet waren en greep een föhn waarvan ze tijdens het draaien het snoer rond de poot van de stoel draaide. Waarop een kapster zei: "alleen de kapsters mogen aan de stoelen draaien." Waarop het meisje tot twee keer toe de kapster antwoordde dat ook kinderen mochten draaien in de stoelen omdat het leuk was en het meisje ging verder met draaien in de stoel. Ook pompte ze verschillende stoelen omhoog en omlaag, kwam haar voet klem te zitten in de beugel van de stoel. Vervolgens spotte het meisje de zadel krukken van de kapsters en ging daar vervolgens rodeo op rijden en was nijdig toen haar moeder haar daar vervolgens vanaf haalde.

Ik kan me voorstellen dat je denkt, die kinderen waren daar toch met hun moeder, waar was de moeder in dit verhaal? De moeder hobbelde achter de feiten aan en greep in wanneer het al escaleerde. Pikte vervolgens steeds het jongetje eruit die zijn zus imiteerde. Na een rondje of zes rennen, pakte ze het jongetje tijdens het rennen uit het spel om te zeggen dat dit niet mocht. Na een rondje of drie werd de spiegel afgepakt, toen deze met de kinderen op de grond viel. De draaistoel werd door moeder gestopt nadat de kapster commentaar had gegeven en de dochter het snoer van de föhn volledig om de stoelpoot had gedraaid. De moeder haalde nijdig haar dochter van de zadelkruk, toen die wild aan het rodeo rijden was. De moeder stond erbij en keek er naar en haar handelen om de situatie te keren leek uit haat tenen te moeten komen.

Ik zag de boosheid en dus de onmacht in de moeder groeien. Iets in mij wilde haar helpen, maar ik wist dat ik dat beter niet kon doen. Iemand helpen die in een reactieve staat van doen is heeft niet zoveel zin. Wat deze vrouw doorliep waren haar zelf gecreëerde gevolgen van het niet consequent met haar kinderen omgaan en het pas ingrijpen als de situatie al is geëscaleerd. De mensen in de kapperszaak mochten meegenieten van een moeder die gezakt was voor haar moederdiploma, als er al zoiets bestond. Ik zeg dit niet om deze moeder zwart te maken, maar om aan te geven dat wij het vrij normaal vinden dat we voor de meest onbenullige zaken een diploma of certificaat moeten behalen, maar opvoeden schijnt daar niet onder te vallen. Denk je eens in wat een verantwoordelijkheid wij als ouders dragen en denk je dan eens in dat wij als ouders worden geacht het allemaal te weten en goed te doen. Dat is natuurlijk wachten totdat de bom barst. Elke generatie die volwassen wordt en deel gaat uitmaken van de samenleving laat zien hoe er is opgevoed en elke generatie krijgt de schuld van het niet perfect zijn in de ogen van de vorige generaties. Het mag duidelijk zijn dat we hier met een 'kip of het ei' verhaal te maken hebben en dat de opvoedende generatie net zoveel debet is aan de nieuwe generatie als de nieuwe generatie zelf. Wij zijn nu eenmaal een product van onze voorouders.

Wat er door mijn hoofd ging was, hoe had dit anders gekund, waar had deze moeder het tij kunnen keren? Waar kunnen wij als samenleving ouders ondersteunen? Het moment dat deze moeder de kapperszaak binnenkwam was zij al de gevolgen van haar handelen aan het doorlopen. Ze had zich de vraag kunnen stellen waarom ze de zeer ondernemende niet corrigeerbare dochter meenam naar de kapperszaak. Er was een vader in beeld want daar dreigde de moeder mee, dus de vader had die taak op zich kunnen nemen om tijd met zijn dochter te spenderen. De dochter had ook bij buren, familie of een vriendinnetje kunnen gaan spelen. Dit had de moeder gedeeltelijk ontlast en was het voor haar mogelijk geweest om zich op het jongste kind te concentreren. Moeder wist dat het lang wachten is bij een kapper die zonder afspraak werkt, er zijn andere kappers die voor dezelfde prijs knippen en wel op afspraak werken, dit had onnodig wachten kunnen voorkomen. Ook wist moeder dat de omgeving waarin zij met haar twee jarige zoon moest wachten niet kindvriendelijk zou zijn en niet uitdagend genoeg voor het kind, zodat het zichzelf kon vermaken en zo op zijn beurt kon wachten. Moeder had van te voren kunnen bedenken welk speelgoed er meegenomen kon worden zodat het wachten niet zo moeilijk zou zijn voor haar jonge zoon. Ook had moeder kunnen overwegen om een voorleesboek mee te nemen en gezellig met het kind op de grote bank bij de kapper samen te lezen. Met andere woorden de moeder had dit 'uitje' naar de kapper kunnen voorbereiden, zodat er al een van te voren bepaalde setting ontstond die het niet zo gauw zou laten escaleren bij de kapper.

Wat mij wel opvalt in winkels of bij huisartsen, is dat er echt niets wordt gedaan om kinderen van deze tijd te boeien en bezig te houden terwijl ze moeten wachten. De speeltjes die er zijn, als ze er al zijn, zijn speeltjes waar ik mij ruim 40 jaar geleden ook mee 'zoet' hield. Het kind van nu prikkelen we de hele dag tot aan overstimulatie toe en wanneer het moet wachten in een winkel of bij de huisarts dan denken we dat we dat kunnen met speelgoed uit een tijd die niet aansluit bij de kinderen van nu. Dat een kind wil rennen en het fijn vindt om hard rond te draaien in een draaistoel, dat zijn geen gekke dingen, dat is de zelfexpressie van het kind. Het is anders wanneer het kind deze zelfexpressie gaat gebruiken als manipulatie of om uiting te geven aan zijn verveeldheid. Hier kun je als ouders afspraken over maken, ook met jonge kinderen, maar niet vanuit manipulatie vanuit de ouder of het kind.

Wat duidelijk te zien was aan deze moeder, was het feit dat zij moedeloos was en pas zichzelf aanstuurde wanneer emoties en gevoelens en wellicht de angst van wat zal mijn omgeving wel niet denken, de overhand namen. Een kind voelt feilloos aan wanneer jij je machteloos voelt en zal zijn onacceptabele gedrag opvoeren. Want hoe moedeloos de moeder was, ook de dochter straalde een soort van moedeloosheid uit naar de moeder die haar niet toonde waar de grens lag. Het meisje schreeuwde om grenzen maar de moeder gaf die niet. Toen de kapster voorzichtig het meisje een grens aangaf, door te zeggen dat alleen kapsters aan de stoelen mochten draaien, probeerde het meisje ook deze vrouw uit en gaf een antwoord waar de kapster niets meer op terug zei. Hierdoor voelt een kind een overwinning en tegelijkertijd voelt het zich ongemakkelijk, omdat het nog steeds niet weet waar het aan toe is. Het kind groeit op en niemand stopt het onacceptabele gedrag van het kind, wat naarmate het ouder wordt omvormt naar gedrag dat beter geaccepteerd wordt door de omgeving maar nog steeds hetzelfde doel beoogd en vanuit dezelfde emotie zijn oorsprong vindt. We zouden kunnen stellen dat wij als samenleving niets doen voor mensen/kinderen, dan ze links te laten liggen door onze eigen onmacht.

Dit soort ondernemende kinderen of kinderen die door verveling ondernemend worden, zijn de kinderen die al snel worden weggezet als zijnde ADHD-ers. De vraag rijst dan al snel of deze kinderen wel een afwijking/stoornis hebben of dat de omgeving hen in dit gedrag heeft gemanipuleerd? Wanneer de ouder het laat afweten dan voed het kind zichzelf op met emoties, gevoelens en angsten als leermeester. Dat vinden wij helemaal niet raar als samenleving, want dit is wat in veel gezinnen gebeurd. Wanneer er in het nieuws een verhaal zou komen van kinderen die zichzelf hebben moeten opvoeden dan zouden we moord en brand roepen en verbolgen zijn over het feit dat zoiets mogelijk is. We hebben allemaal de mond vol van 'kinderen zijn de toekomst', maar snappen we eigenlijk wel wat we zeggen? Wanneer we kinderen niet als kritische burgers opvoeden die snappen hoe zij zich in verschillende situaties het beste kunnen gedragen, dan boycotten wij als ouders en samenleving de toekomst van deze kinderen oftewel deze nieuwe generatie. Waarom zouden we genoegen nemen om maar de helft van de mogelijkheden die een kind in zich heeft te ontwikkelen? Zouden we zelf ook niet tot ons volledige potentieel willen uitbloeien? Wat is het dat wij als mens zo snel genoegen nemen met minder, maar het tegenovergestelde schreeuwen op de social media, in demonstraties of petities? Wij willen alles hebben en ervaren, maar ons handelen in onze fysieke werkelijkheid geeft het tegenovergestelde aan. We kunnen niet het beste uit onszelf halen of uit ons kind als we niet in onszelf geloven als mens of ouder. Zou een cursus opvoeden dan toch niet zo'n slecht idee zijn?

Voor wie zijn opvoedkundige vaardigheden wil uitbreiden adviseer ik om eens te luisteren naar deze Eqafe parenting interviews.


http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... woon-toch/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 346 van 2555: hoe iets je meer aangrijpt dan je zou willen

Het hele verhaal van de ziekte van Lyme, Q-koorts en mijn dochter zijn mij niet in de koude kleren gaan zitten. Op een bepaald moment had mijn dochter een paniekaanval, wat zei zelf benoemd als angstaanval, wat eigenlijk heel goed weergeeft wat een paniekaanval eigenlijk is. Mijn partner en ik zaten in een online vergadering, ik beneden en mijn partner boven. Plotseling hoor ik gegil door mijn koptelefoon en van boven komen. Mijn dochter klampte mijn partner vast op zo'n manier dat ze niet van plan was los te laten. Mijn partner ondersteunde mijn dochter om terug naar haar adem en het hier en nu te komen. Ik hoorde het aan en moest mij bedwingen om niet door mijn moedergevoelens gedreven mijzelf los te maken van mijn computer en naar boven te snellen. Ik ademde en besloot dat mijn partner dit ook goed kan oplossen. En zo vergaderden we, nadat onze dochter weer kalm was, verder.

Later sprak ik er over met mijn dochter om te begrijpen wat er aan de hand was. Alle informatie en een goed bedoeld mailtje van haar mentor hadden haar angst voor de dood tot een soort van hoogtepunt gebracht wat eindigde met de angstaanval. Dit resulteerde dat mijn dochter niet meer alleen thuis durfde te zijn en ik haar mee nam als ik langer van huis weg was dan een boodschapje doen. Of mijn partner werkte thuis als ik ergens in den lande voor werk moest zijn. Ik handelde maar stond niet stil bij wat het met mij deed, omdat ik net zo bang was voor de confrontatie met mijn eigen eindigheid net zoals mijn dochter dat had ervaren.

Op een bepaald moment was ik aan het lunchen en schoot er een kruimeltje in mijn keel, waardoor ik in een hyperventilatie aanval belandde, wat net zoveel is als een angstaanval. Door de 4 -tellen ademhaling had ik mijzelf weer redelijk snel in de hand en kreeg ik mijn ademhaling weer normaal. Ik kreeg toen de vraag of dit iets was dat fysiek werd veroorzaakt of dat het iets van mijn 'geest' was. Ik antwoordde: beiden. En dat was ook zo. Daar waar ik maar door was gegaan en niet had gekeken wie ik was in het geheel, wat ik meemaakte in het geheel, liet mijn fysieke lichaam zien wat het met mij deed. Ik werd gedwongen door mijn fysieke werkelijkheid om een pas op de plaats te doen en te verwerken van wat er gaande was.

Vervolgens had school mijn dochter als langdurig ziek gemeld en kreeg mijn dochter een e-mail met als titel 'bewijsstukken'. Dit is een woord wat ik ga herdefiniëren in een volgende blog. Ik ging af als een vuurpijl op dit woord in deze context. Hoezo bewijzen ging er door mij heen. De vraag was of wij bewijsstukken aan bureau leerplicht wilden overhandigen om aan te tonen dat mijn dochter ziek is en niet school verzuimt. Bureau leerplicht is al sinds 2012 op de hoogte van het ziek zijn van mijn dochter en het meer niet op school kunnen komen dan wel. Dit hele punt beheerste mij volkomen en ik schreef een mail en schrapte vervolgens alle back chats alvorens de mail te versturen. Gelukkig maar want de mail ging één op één door naar een hele groep mensen. Ineens hadden we weer een zorgteam om ons heen, waar we nu juist sinds december vorig jaar eindelijk vanaf waren. Allerlei wilde aannames gingen over tafel in deze mailgroep, maar niemand nam verantwoordelijkheid. Ik moest steeds mijzelf behoeden voor het reageren op al deze wilde aannames, voordat er een gesprek zou plaatsvinden. Vanmorgen heb ik dan ook vriendelijk verzocht of iemand het geheel wil aansturen, knopen wil doorhakken en een afspraak te honoreren die ik vorige week al op verzoek van de anderen had gepland. En toen kon alles ineens wel snel geregeld worden.

Het goede nieuws waar iemand mij op attent maakte is dat er door minister Schippers geld vrijgemaakt gaat worden om een Lyme poli te openen voor chronische Lyme patiënten die nu buiten de boot vielen voor hulp. De poli wordt waarschijnlijk in het Radboud in Nijmegen gehuisvest, zij hebben al aardig wat expertise. Het is niet zo dat er genezen gaat worden, want men heeft nog steeds geen idee. Het is een punt waar mensen hun verhaal kwijt kunnen en waar gegevens van meer mensen verzameld kunnen worden. Het is een stukje erkenning van de ziekte, die voor velen te laat komt omdat zij zich al van het leven hebben berooft.

Dus ja het gehele gebeuren met al zijn uitvloeisels houden mij zodanig bezig dat ik wel afstand moet nemen en mij niet meer moet laten opfokken door onbegrip, prutsgedrag en angst. Er is de laatste tijd niet veel van schrijven gekomen en heb ik meer zelfvergevingen gesproken. In mijn volgende blog zal ik een compilatie maken van zelfvergevingen die ik al gesproken heb en van wat ik verder nog zie als relevant om toe te voegen. daarnaast zal ik het woord 'bewijsstukken' herdefiniëren in een opvolgende blog.


http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... ou-willen/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 347 van 2555: hoe iets je meer aangrijpt dan je zou willen - deel 2 - zelfvergeving & correctieve zinnen

Deze blog post is een vervolg op de vorige post, het is aan te raden om de vorige post te lezen voor context. In deze blog post zal ik mij richten op het 'meer aangrijpen dan ik zou willen' en de confrontatie met mijn eigen eindigheid door het fysieke leed van een ander van dichtbij mee te maken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik alleen maar sterk kan zijn en door kan gaan voor de ander.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van doorgaan en nergens aan denken of voelen om sterk te zijn voor de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik aan mijzelf voorbij ga in het moment en het sterk zijn voor de ander niet benut om ook te groeien in het sterk zijn voor mijzelf. Ik stop het wegdrukken van wie ik ben in het moment om sterk te kunnen zijn en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te durven zien wie ik ben in het moment van sterk zijn voor de ander, om zo te snappen waar ik mijzelf moet ondersteunen, binnen een proces waar emoties en gevoelens oplopen, vanwege de aard en heftigheid van de situatie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat door sterk te willen zijn ik participeer in een polariteit en dus zwakte zal ontmoeten in een andere hoedanigheid.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van participatie binnen de polariteit sterk-zwak, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik denk hier sterk uit te komen terwijl mijn fysieke werkelijkheid de zwakke kant laat zien door bevangen van stress zich te uiten in hyperventilatie. Ik stop mijn participatie in deze polariteit en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet te vertrouwen op mijn 'geest' wanneer ik mijzelf wijs maak dat sterkte niet samen komt met zwakte en ik mijzelf dus laat overrompelen door het moment van zwakte, terwijl ik de sterkte kant omarm.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te realiseren hoe ik een moment van zwakte kan beleven terwijl ik zo mijn best doe om sterk te zijn.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het niet begrijpen van mijn zelfgeschapen fysieke werkelijkheid, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik een stapje terug moet doen en bewust één moet worden met mijn adem om te zien wat er aan de hand is. Ik stop mijn onbegrip en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat onbegrip over mijn fysieke werkelijkheid voort komt uit niet stilstaan bij al die elementen die ik in het leven roep die vervolgens mijn realiteit vormen. Dus zal ik eerst de puzzel moeten maken om te zien wat het geheel van de som is en waar ik over iets heen heb gekeken waardoor er onbalans ontstond.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door naar de zwakte van het zieke lijf van de ander te worden geconfronteerd met mijn eigen zwakte/fysieke zwakte die ik vrees en mij doet voelen dat ik eindig ben als creatie.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst voor mijn eigen eindigheid, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn eigen eindigheid niet geheel kan bevatten en dus angst creëer voor het onbekende. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geen angst voor mijn eigen eindigheid te hebben maar te begrijpen en te onderzoeken wat ik mis aan informatie om het concept eindigheid wel te kunnen bevatten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om diep van binnen paniek te voelen voor die eindigheid die ook ik bezit, maar er niet aan wil dat het ook voor mij eens over zal zijn hier in de fysieke werkelijkheid.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst voor de dood, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik angst heb over het feit of ik alles wat ik in het fysieke had willen doen wel kan doen voordat ik overga. Ik stop de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in plaats van mij te focussen op wat ik niet meer kan doen of wanneer ik wellicht zal sterven, mij te focussen op het hier en nu en dat te doen wat in mijn macht en mogelijkheden ligt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat die paniek over mijn eindigheid ook de paniek is of ik wel hard genoeg werk aan mijzelf en goed genoeg mijn leven leid om niet met lege handen aan gene zijde te komen staan.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van twijfels over mijn proces, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik een alles of niets mentaliteit nastreef en dus in periodes alles doe tot ik erbij neerval en perioden creëer waarbij ik geen pap meer kan zeggen en dus weinig doe en mij schuldig voel over het weinig doen. Ik stop de twijfels en doe wat ik moet doen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet langer die polariteit van alles of niets na te streven en meer te streven naar geleidelijkheid, waardoor ik dingen beter kan behappen enzo mijn energie niet meer aanspreek dan nodig en niet verval in sterkte-zwakte polariteiten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om wanneer ik sterk wil zijn mijn gevoelens niet op te potten/uit te schakelen, zodat deze als een bom tot uitdrukking komen op een moment dat ik dit er niet bij kan hebben.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van een deel van mijzelf negeren, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik een geheel ben en het negeren van een deel van mij zorgt voor onbalans die ik alleen dan kan oplossen als ik mijzelf weer als geheel ga beschouwen. Ik stop het negeren en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf als geheel te zien en als geheel te behandelen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik mijn emoties en gevoelens niet aankan in bepaalde situaties waar ik sterk wil zijn en dus deze emoties en gevoelens wegdruk zonder over de consequenties na te denken.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijn 'geest' te geloven dat emoties en gevoelens teveel kunnen zijn, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik emoties en gevoelens toe kan laten om te identificeren wat er in mijzelf omgaat en wat er met mij gebeurd zonder de achtbaan van de emoties en gevoelens te nemen. Ik stop dit geloof en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om gevoelens en emoties als indicatoren voor mijzelf te gebruiken, zonder er in mee te gaan en mij erdoor te laten overdonderen en mee te laten sleuren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de angst voor mijn eindigheid te gebruiken als beperking/moment om te blokkeren en niet verder te gaan.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van te stoppen en mijn leven even on hold te zetten door angst, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik gewoon kan doorademen en doorleven ook wanneer ik angst ervaar, om zo mijzelf er doorheen te duwen. Ik stop het stop zetten van mijn leven en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om sterk te zijn voor mijzelf door mijzelf te ondersteunen en te helpen en hulp te vragen daar waar het nodig is om dan pas een punt van sterkte voor de ander te kunnen zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om sterk te zijn voor de ander en mijn eindigheid als iets te beschouwen wat mij overkomt en geen keuze is.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van geen keuze hebben, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik denk dat ik geen keuze heb in sterk zijn voor de ander als het vanuit polariteit voortkomt en ik denk geen keuze te hebben in eindigheid terwijl geboren worden het begin van de polariteit was. Ik stop mijn opinie over keuze en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat leven in deze fysieke werkelijkheid het leven van polariteit en is waarin ik de keuze heb om hierin te participeren of niet. Sterk zijn vanuit polariteit is zwak zijn en bestaan vanuit polariteit is sterven tijdens mijn leven. Ik ga dus de verbintenis aan om sterk te zijn omdat ik het woord sterk kan zijn en kan leven. En ik ga de verbintenis aan om mijn eindigheid te erkennen zonder het als beperking of stop in mijn leven een rol te laten spelen, ik ben geboren dus zal ik ook sterven, dat is niet iets om emotioneel over te zijn maar een feit. dus zal ik elke dag leven als mijn laatste dag om zo sterk voor mijzelf te zijn en alles uit het leven te halen wat erin zit.


http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... ve-zinnen/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 348 van 2555: hoe iets je meer aangrijpt dan je zou willen - deel 3 - bewijsstukken

Deze blog post draait om het woord 'bewijsstukken' waar ik in deel 1 van deze blog serie over schreef, voor context is het aan te raden de andere blog post in deze serie ook te lezen.

De 'bewijsstukken' zijn inmiddels overhandigt en leverden stress op bij de leerplicht, want zo werd gezegd in een mail aan school en een cc aan mij dat een natuurgenezer geen echte arts is dus geen echte diagnose kan doen en daarom geen echte bewijsstukken kan leveren. Volgens deze persoon zou de schoolarts ingelicht moeten worden, omdat het hier om schoolverzuim gaat en om te weten of hier geen sprake van fraude is moeten de bewijsstukken van een arts komen. Een arts volgens de definitie van het systeem en bewijsstukken volgens de definitie van het systeem. Hetzelfde systeem dat eerst een foute diagnose stelde en dus frauduleuze bewijsstukken aanleverde, waar nu niemand over praat, want het systeem heeft het altijd bij het rechte eind.

Volgens woorden.org betekent bewijstuk en bewijs het volgende:

Bewijstuk: voorwerp of document waarmee je iets kunt bewijzen

Bewijs:
1. feit of redenering waaruit blijkt dat iets waar of juist is
2. document waaruit blijkt dat je aan bepaalde voorwaarde hebt voldaan

Het woord 'bewijsstukken' zoals ik dat nu leef is: bewijsmateriaal om te bewijzen dat je onschuldig bent.

Met andere woorden, ik ben dus schuldig totdat het tegendeel bewezen is. Er is geen vertrouwen in mij en ik lieg per definitie en ben per definitie niet te vertrouwen. Dus binnen deze context met een ziek kind dat niet voor haar lol weken in bed ligt moet ik bewijzen dat zij ziek is en dus ziekteverzuim heeft en geen schoolverzuim.

De emoties die ik aan het woord 'bewijsstukken' heb toegevoegd zijn:
1. niet te vertrouwen zijn
2. een slecht persoon zijn
3. mijzelf moeten bewijzen
4. mijzelf de verliezer voelen
5. mijzelf het slachtoffer voelen

Deze emoties maken dat dit woord zwaar beladen wordt en ik reactief ben wanneer dit woord wordt gebruikt. Een sterk gevoel van 'dit is niet eerlijk' komt naar boven en het moeten dansen naar de pijpen van mensen die alleen maar in hokjes en protocollen denken waar niet van afgeweken mag worden. Ik zal mij moeten gaan beperken tot de woordenboek betekenis om mij niet langer aan te laten sturen door mijn emoties. En zal moeten stoppen met oordelen van de ander met als startpunt mijn slachtofferrol.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf slachtoffer te voelen nu ik niet voldoe aan de voorwaarden die de eisende partij achteraf heeft gesteld.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het slachtoffer zijn, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij onmachtig voel en dus in de slachtofferrol schiet in de hoop dat mij dit iets kan opleveren. Ik stop mijn participatie als slachtoffer en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de eisende partij, wanneer zei officieel bekendmaken dat mijn bewijsstukken niet geldig zijn, aan te geven dat ik nauwkeurig onderzoek heb gedaan naar de mogelijkheden van het diagnosticeren van chronische Lyme en tot de conclusie ben gekomen dat binnen de reguliere gezondheidszorg geen eenduidig antwoord op de aanwezigheid van Lyme in het bloed gegeven kan worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij in een hoek geduwd te voelen nu ik de bewijsstukken moet leveren alsof ik crimineel ben.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van onmacht, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijnkracht laat afnemen door emoties en gevoelens. Ik stop mijn participatie in mijn emoties en gevoelens en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn kracht niet weg te geven aan energie en één en gelijk aan de ander te gaan staan die om bewijsstukken vraagt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet als een onbetrouwbaar persoon afgeschilderd te willen worden.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst om als onbetrouwbaar te worden gezien, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik bang ben niet door het systeem geaccepteerd te worden met alle gevolgen van dien. Ik stop mijn participatie in mijn angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet op voorhand te gaan voelen alsof ik een onbetrouwbaar iemand zou zijn en mijzelf dus niet te definiëren bij een term die de ander volgens mij op mij heeft gestempeld.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf niet als slecht persoon te willen ervaren, wanneer ik denk dat de ander zo over mij denkt.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van bang te zijn als slecht persoon te worden gezien, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik dat ik die persoon ben door mijn daden en woorden die ik spreek. Ik stop mijn participatie in de angst en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij los te maken van stereotypen als goede en slechte personen en mijzelf één en gelijk te stellen aan dat wat ik wil zijn in het belang van een ieder.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn om mijzelf te moeten bewijzen en zo mogelijkerwijs te verliezen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst om te verliezen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik denk dat door te verliezen ik in een soort van niets terecht kom. Ik stop mijn participatie in de angst van het verliezen en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf bewijzen zonder emoties te ervaren, waardoor het niet meer of minder wordt dan informatie overdracht.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik schuldig ben aan het verzuim van mijn dochter door niet systeem conforme bewijsstukken aan te leveren.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van bang zijn buiten het bootje/systeem te vallen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik bang ben om als afvallige van het systeem gezien te worden en dus buiten het systeem mijn heil moet zoeken waarbij ik geen gelijke kansen heb als wanneer ik deel ben van het systeem. Ik stop mijn participatie in de angst voor uitsluiting en stuur mijzelf aan, één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het bewijzen conform het systeem te lopen zonder emoties en angsten om zo van binnenuit aan te tonen dat er nog geen hokjes zijn voor alle problemen.


http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... jsstukken/
Plaats reactie

Terug naar “Zeven jarige Reis Naar Leven”