Sylvia's tocht naar leven

Neem deel in onze reis en deel hier je Blog en Vlog links.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 364 van 2555: computersystemen als de reflectie van mijn eigen beperkingen

Deze post is een vervolg op de vorige post "een systeem test". Waar ik in mijn vorige post vertelde over 3 gebeurtenissen op één dag waarbij ik tegen het 'systeem' aanliep, zal ik dat in deze post verder uitdiepen.

Het 'systeem' waar ik het over had, zijn de door mensenhanden gemaakte computersystemen, die net als de mens een reflectie van onze beperkingen zijn. En het zijn deze beperkingen waar ik zo keihard tegenop bots. Ik wil niet in dat hokje geduwd worden van beperking, terwijl ik mijzelf voortdurend in hokjes van beperking stop. Toch als dat van buitenaf wordt gedaan dan ontstaat er meer frictie/wrevel en ervaar ik het als tegenwerking.

In het eerste voorbeeld had mijn dochter in het computersysteem van het CBR een verkeerd hokje aangeklikt en tegen de tijd dat zij dit door had en het wilde veranderen ging dat niet meer. Het computersysteem en de mensen erachter wisten hier geen raad mee, er is geen protocol voor wat te doen bij het verkeerd invullen. Er werd iets bedacht en ons werd gevraagd om het op te lossen door op een uitgeprinte versie het verkeerde hokje door te kruisen, het juiste hokje aan te kruisen en een paraaf erbij te zetten, plus een verklaring van de huisarts dat het verkeerd aangekruiste ziektebeeld ook daadwerkelijk niet aan de hand was, dus geen psychiatrische behandeling/beroerte/aandoening aan het zenuwstelsel. De huisarts schreef vervolgens in deze verklaring dat er wel sprake van kortdurende psychologische interventie was geweest, wat een volgende aanvaring in het computersysteem en de mensen van het CBR opleverde. De huisarts had moeten verklaren dat er geen sprake is van een psychiatrische behandeling/beroerte/aandoening aan het zenuwstelsel, door iets nieuws in te brengen raakte het computersysteem opnieuw van de rel en produceerde een nieuwe brief die vroeg om uitleg van de huisarts. De huisarts moest nu verklaren in welke periode dit had plaatsgevonden, wat de diagnose en prognose was en wat de huidige medicatie en dosering is. Uit deze vragen kon ik opmaken dat het computersysteem nog steeds op de psychiatrische behandeling was blijven steken en de verklaring van de huisarts geen verandering had gebracht. Waarom had de huisarts dit ingevuld, omdat zij in alle eerlijkheid de verklaring wilde invullen. Maar het ging hier niet over eerlijkheid, het ging hier over een aantal gerichte vragen die voor het CBR duidelijkheid moeten geven of de aanvrager van een rijbewijs fysiek/geestelijk in staat is om auto te rijden. De huisarts heeft vervolgens de vragen van het CBR beantwoord en nogmaals geschreven dat het gaat om een psychologische behandeling.

Dit zijn dus de beperkingen van een computersysteem en de mensen erachter waar ik opgewonden over kan raken. Het computersysteem kent geen gevoelens en emoties, het is simpelweg een hokje invullen met bijvoorbeeld ja of nee. Het computersysteem is per definitie beperkt omdat het nooit alle dimensies in ogenschouw neemt of kan nemen. De verwarring ontstaat als er buiten het computersysteem om naar een oplossing wordt gezocht waar geen protocol voor is en de verkeerde triggers door verschillende mensen in het systeem worden gestopt. Dan ontstaat er chaos terwijl ik de gehele tijdslijn zie waarop dit ontstond, maar ik kon het niet stoppen of veranderen, ik was afhankelijk van anderen met emoties en gevoelens. En wow daar zit de frustratie, ik wil het tij keren, omdat ik zie dat het allemaal niet zo ingewikkeld is, maar het lukt mij niet omdat ik niet de enige deelnemer ben in dit verhaal.

In het tweede voorbeeld loop ik stuk op het feit dat de belastingdienst mijn zakelijke bankrekeningnummer wel in het computersysteem heeft staan, maar het systeem signalen afgeeft wanneer er sprake is van teruggave omzetbelasting dat er geen bankrekeningnummer aanwezig is. Dit is doormiddel van de juiste formulieren en telefoongesprekken recht gezet, maar elke keer als er geld uitgekeerd moet worden dan blijkt het systeem mijn bankrekeningnummer opnieuw niet te kennen. Dus werd mij voor de derde keer gevraagd om een formulier in te sturen omdat het laatste formulier een blanco hokje zou hebben waar ik voor de tweede maal mijn fiscaalnummer had moeten invullen. Aangezien ik dit formulier niet had ingescand kon ik dit niet nakijken, dus die les heb ik geleerd. Inmiddels wil men mijn teruggave omzetbelasting doen en heeft ook de laatste poging nog niets opgeleverd. Hier wordt ik best moedeloos van, ik zie dan al voor mij dat ik dit nog minstens 20 keer moet doen totdat iemand zegt, "oh maar we hadden een instelling in het systeem fout gezet". Dat is wat ik vermoed dat er een kink in het systeem is wat maakt dat het systeem zegt mijn bankrekeningnummer niet te hebben, terwijl bij navraag het tot op heden wel aanwezig is.

In het derde voorbeeld probeerde ik behulpzaam te zijn door de krant te melden dat zij aan mij advertentie rekeningen stuurden die voor een ander bedrijf bedoeld waren. Ook hier had het computersysteem beperkingen en kon niet het juiste adres van de klant ingevoerd worden dat nu aan mijn zakelijke adres vastzat, terwijl ik geen klant van hen ben. De enige oplossing die het computersysteem had was een creditnota aan mij uit te sturen. En daar kreeg ik er ook nog eens twee van thuis gestuurd. Op dat punt had ik spijt dat ik überhaupt gebeld had en iets probeerde recht te breien wat geen directe gevolgen voor mij had.


Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het computersysteem te beoordelen als beperkend waardoor mij niets valt te verwijten.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van veroordelen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik binnen dit veroordelen iets trigger in mijzelf dat ik niet wil zien. Ik stop de veroordeling, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien dat ik mij verwijder van wat er gebeurd met mijzelf tijdens het veroordelen en ik niet wil zien dat ook ik een aandeel heb in de reactie die het in mij teweeg brengt. Als ik het woord veroordeling opsplits dan krijg ik ver-oor-deling, waarbij ver en oor verwijzen naar het niet willen zien/horen van wat er eigenlijk gaande van binnen en deling verwijst naar het feit dat het gaat om gedeelde smart waar ik een aandeel heb tezamen met het veroordeelde, in het tot stand brengen van deze reactie in mij.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de reactie die ik heb tijdens het veroordelen van het computersysteem wegdruk en dus liever de aandacht van mijzelf afleid en het computersysteem als de schuldige aanwijs die mij op de kast jaagt.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van de aandacht van mijzelf afleiden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik naar een zondebok zoek voor mijn energetische reactie. Ik stop het afleiden en onderzoek wat er gaande is in mij, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet direct het computersysteem de schuld te geven voor de emoties die ik ervaar terwijl de boel in de soep loopt, maar mijn zelfverantwoordelijkheid te nemen voor dat wat ik zelf ingang zet.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de mensen die het computersysteem vertegenwoordigen en mij te woord staan als een blok aan het been te ervaren die niet constructief willen meedenken met mijn probleem.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van anderen beschuldigen van tegenwerking, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik iets vraag van de ander wat volgens protocollen en de computersystemen ik niet van hen kan verlangen. Ik stop het beschuldigen, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om onderscheid te maken tussen mensen die moedwillig mij tegenwerken en mensen die omwille van beperkte computersystemen niet mee kunnen werken en dus niet in die positie verkeren om het verschil te kunnen maken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de kwaliteit van mijn communicatie met de mensen van het computersysteem af te laten hangen van mijn reactieve staat.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van niet kunnen communiceren in zelfoprechtheid door reactief gedrag, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de beperkingen die ik ervaar niet verminder, maar mijzelf juist beperk in mijn communicatie naar de ander toe. Ik stop de beperking, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te realiseren dat reactief gedrag geen handelen of communiceren in zelfoprechtheid oplevert en ik mijzelf dus beperk en saboteer, waardoor er geen oplossingen gevonden kunnen worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om frustratie te ervaren in samenhang met de situatie en dit te ervaren als in de situatie gezogen worden.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van frustratie, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik oploop tegen de grenzen van wat ik kan doen en ervaar mijzelf zo als beperkt. Ik stop de frustratie, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in plaats van het omarmen van frustratie, wanneer ik tegen mijn eigen muur en die van het computersysteem aanloop, mijn ademhaling te omarmen en te gebruiken om hier te blijven en te kunnen zien waar de blokkade in mij en het computersysteem zit, om zo naar oplossingen te kunnen zoeken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als gescheiden van het computersysteem te zien terwijl ik in het computersysteem vertegenwoordigt ben.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van afscheiding van het geheel, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik liever wil kunnen zeggen dat ik er geen deel van uitmaak en dus ook niet deel van het probleem ben. Ik stop het afscheiden van mijzelf van het geheel, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf als deel van het geheel te beschouwen en dus elke keer wanneer ik een ervaring heb waarbij ik mij niet één met geheel voel ik in mijzelf moet kijken waar ik mijn zelfverantwoordelijkheid niet wil nemen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om behulpzaamheid op te voeren als deugd en dus niet met een kluitje in het riet gestuurd mag worden.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mij superieur aan de ander/computersysteem te ervaren door mijn behulpzaamheid, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik door mijn frustratie mij eigenlijk klein en hulpeloos voel ten opzichte van de ander/het computersysteem waar geen beweging in lijkt te komen, zodat ik als tegenreactie op deze ervaring in mijzelf, mij superieur gedrag en denkpatronen aanmeet. Ik stop de superioriteit en dus de polariteit, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet te laten verleiden om met reactief gedrag op mijn eigen reactief gedrag te reageren en zo voor de ander/het computersysteem het alleen maar moeilijker maak om tot oplossingen te komen.


http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... perkingen/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 365 van 2555: van wie moet ik blijdschap ervaren?

In een eerdere blog post schreef ik over mijn zoon die een teek had opgelopen op een schoolintroductiekamp in de Ardennen. De teek was besmet met Lyme waardoor mijn zoon geïnfecteerd raakte. Inmiddels is er met behulp van electro-acupunctuur en bioresonantie een behandelplan opgesteld en uitgevoerd en was het nu zover dat we opnieuw zouden meten in wat voor fysieke fase hij momenteel is aanbelandt. De uitslag was een mooie uitslag, aangezien er geen spoor van de Lyme meer te meten was in zijn lichaam.

Op de terugweg naar huis realiseerde ik mij dat ik mijzelf niet zozeer blij of gelukkig voelde, terwijl dit toch enorm goed nieuws was wat wij gekregen hadden. Een zekere mate van opluchting was er wel. Maar het viel mij op dat het mij verbaasde dat ik mij niet enorm gelukkig voelde. Ik had dus verwacht dat ik mij in zo'n moment waanzinnig gelukkig zou voelen, maar in plaats daarvan ervoer ik een soort van zwarte wolk. Ik verwachtte dat het goede nieuws zomaar zou kunnen omslaan in slecht nieuws, dat er toch nog ergens iets in het lichaam verstopt zou zitten en later roet in het eten zou gooien. Ik vertrouwde het goede nieuws niet, omdat ik bang was dat het vertrouwen om zou slaan naar een teleurstelling.

Ik had mij nu eenmaal ingesteld op een doemscenario, te weten een tweede kind met Lyme, en nu werd mij gevraagd om het leven weer rooskleurig in te zien. Ik ervoer een soort van drempel in mij om die switch naar verandering te maken. In zekere zin voelde ik mij nu comfortabel binnen het doemscenario en wilde ik daar niet uit om geluk en vooruitgang te omarmen, los van het feit dat het laatste scenario mij meer perspectief zou bieden.

Doordat ik dit zag afspelen binnenin mij, die angst om blijdschap te ervaren, onderzocht ik waarom ik dacht dat ik uitbundig gelukkig zou moeten zijn op zo'n moment. Wie dicteert mij dat ik mij zo zou ervaren in zo'n situatie? Het antwoord is uiteindelijk dat ik het ben die mij dat dicteert, hoe dat zo gekomen is, dat is een ander verhaal. Blijdschap, geluk, opgewektheid, vreugde zijn gevoelens die wij als kind leren door anderen dit te zien ervaren, totdat wij zelf dit woord koppelen aan een ervaring die we hebben.

Wanneer ik als kind een mooi cadeau kreeg dan ervoer ik blijdschap, ik was blij met het cadeau, dus ik geloofde/nam aan dat dit blijdschap was. Wat ik als kind niet zag is dat ik wellicht gedachten had tijdens het uitpakken van het cadeau die mijn angst aanwakkerden dat het wellicht een cadeau kon zijn wat ik niet wilde hebben. Ik was dus zonder dit te snappen of bewust toe te passen mijn werkelijkheid aan het polariseren. Die blijdschap kon niet bestaan als de angst voor teleurstelling er niet was.

Nu weer even terug naar mijn afwezige blijdschap. Ik ervoer de blijdschap niet omdat ik uit veiligheid de negatieve pool van de polariteit koos om zo niet nog meer teleurstelling te hoeven meemaken. Want blijdschap zou betekenen dat ik zou hebben gekregen wat ik wilde hebben, maar ik vertrouwde mijn fysieke werkelijkheid als mijzelf niet om dit te kunnen aanvaarden. Dus nog altijd zat ik opgesloten in een gepolariseerde werkelijkheid waarbij ik blijdschap, geluk, vreugde en opgewektheid niet juist gedefinieerd had ten aanzien van de juiste ervaring. Ik dacht dat ik bij zo'n soort ervaring blijdschap moest ervaren, omdat ik zo ben gevormd tijdens mijn leven. Films, reclame en andere mensen lieten mij dit keer op keer zien dat dit het juiste gevoel is dat bij zo'n ervaring hoort. Dus dwong ik dit gevoel aan mij op als zijnde correct, terwijl ik in dat moment veel meer andere emoties ervoer die de blijdschap compleet overschaduwden.

De mate van opgelucht zijn, die ik ervoer, was een fysieke ervaring die ik in mijn lichaam waarnam, de andere emoties en gevoelens die speelden zich in mijn 'geest' af. Er viel een soort van zwaarzijn van mijn schouders af, ik was lichter door het wegvallen van een zorg minder. Echter dit werd niet bevestigt door mijn 'geest' waardoor er een frictie of disharmonie plaatsvond tussen 'geest' en fysiek lichaam wat ik verstandelijk (lees: niet geleefde informatie en kennis) labelde als niet 'normaal'. "Ik ben niet normaal dat ik nu geen overwegende grote blijdschap ervaar." Had ik dit niet onderzocht en niet gestopt dan was dit een aanleiding geweest tot meer denkpatronen en persoonlijkheden.


Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet 'hier' te zijn met de situatie en dus de situatie niet te ervaren zoals hij zich voordoet binnen mijn fysieke werkelijkheid.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van een situatie door de ogen van mijn 'geest' beoordelen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik op deze wijze ver van de werkelijkheid af kom te staan en niet diegene kan zijn wie ik echt ben in dat moment. Ik stop de beoordeling door de 'geest', en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn fysieke lichaam als indicator te gebruiken om te zien hoe ik werkelijk in een moment in een situatie sta en mij niet te laten leiden door de 'geest'.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn werkelijkheid/definitie van het woord blijdschap als de enige werkelijkheid aan te nemen zonder te onderzoeken of dit klopt binnen mijn fysieke werkelijkheid.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van een gekleurde definitie van een woord te leven, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik ruimte open kan laten voor onderzoek om te zien of ik nog steeds op het juiste spoor zit. Ik stop de gekleurde definitie, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer ik frictie ervaar tussen mijn betekenis van een woord en mijn fysieke werkelijkheid, dit te onderzoeken en aan te passen daar waar nodig.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om verwachtingen te hebben over mijn manier van reageren op bepaalde situaties.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van op voorhand denken te weten hoe ik hoor te reageren in elke situatie, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn leven op deze manier maak tot een filmscript en er geen ruimte voor verandering/afwijking meer mogelijk is. Ik stop de aannames, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om elke situatie als een nieuwe situatie te zien waarin ik diegene ben die ik kan zijn gerelateerd aan waar ik in mijn leven/proces ben qua gewaarzijn/bewustzijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om schaamte te ervaren bij geen blijdschap terwijl ik dat wel had verwacht.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van schaamte ten opzichte van mijzelf door niet te voldoen aan mijn eigen verwachtingen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik verwachtingen heb die niet geheel van mijzelf zijn en vervolgens als ik er niet aan voldoe mij schaam voor de buitenwereld dat ik niet voldoe aan wat ik denk dat van mij verwacht wordt. Ik stop de schaamte, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet meer te schamen als een bestraffing voor het niet maatschappelijk aangepast reageren op een situatie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat het doemscenario bewaarheid wordt ook al wijst de fysieke werkelijkheid het tegendeel uit.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf geen geluk gunnen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik geen vertrouwen heb in mijzelf en mijn toekomst wanneer ik terugkijk naar het verleden. Ik stop de zelfsabotage, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het verleden te corrigeren om zo de toekomst te kunnen sturen los van emoties/gevoelens/herinneringen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet meer in geluk te geloven voor mijzelf, door alle ervaringen die dit bevestigen over een nieuwe situatie heen te leggen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van herinneringen gebruiken als blauwdruk voor mijn heden en toekomst, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn verleden herleef en zo niet kan komen tot verandering. Ik stop het gebruik van de blauwdruk, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om elke situatie als een unieke situatie te beoordelen en de informatie en kennis die ik geleefd heb te gebruiken, los van emoties/gevoelens, om beslissingen te maken in het heden en voor mijn toekomst die in het belang van een ieder zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een drempel te ervaren in het moment waarin ik verandering kon/mocht omarmen van mijzelf.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van in mijn comfortzone blijven hangen of die nu positief of negatief gelabeld kan worden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik moeite met verandering heb wanneer ik denk dat ik veilig ben op de plek waar ik zit. Ik stop het verblijven in mijn comfrotzone , en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te realiseren dat ik binnen mijn leven vaak genoeg uit mijn comfortzone stap, dit zou dus voor al mijn comfortzones moeten gelden en niet de ene wel en de andere niet, gebaseerd op emoties/gevoelens.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn wereld te polariseren en daardoor fricties te ervaren op punten waar dat niet zou hoeven te gebeuren.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van polariseren omwille van de frictie, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik dit doe vanuit de 'geest' om zo energetisch een situatie te laden en niet meer te zien waar het nu eigenlijk om draait en zo dus niet te handelen in het belang van een ieder. Ik stop de polariteiten, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet mee te gaan met de polariserende aard van mijn 'geest' maar mijzelf aan te sturen op basis van wat 'hier' is.

Herdefinitie van blijdschap: het omarmen/aanvaarden van mijzelf, een ander of een situatie in gewaarzijn van alles dat er is.

http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... p-ervaren/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 366 van 2555: we zijn één, terwijl ik mijn eigen proces loop

Opeens realiseerde ik mij wat de frictie is die ik in contact met anderen soms waarneem. Het gaat om de angst van de ander verpakt in zelfverzekerdheid, waarbij ik mij inferieur ervaar/opstel aan de ander en hier een geïrriteerdheid in ervaar. Het is niet alleen de geïrriteerdheid van het meegaan in de polariteit van inferieur en superieur, maar iets wat ik ervaar en niet direct onder woorden kan brengen. Het is de angst van de ander die in mij resoneert, omdat ik het toesta en accepteer dat ik de angst van de ander persoonlijk maak en dus overneem. Dit alles omdat ik door de inferieure houding waar ik mij in plaats mij openzet voor al het geen wat de ander mij laat ziet door woorden en handelen. Wat de ander doet is dan per definitie beter en superieur aan mij, binnen mijn perceptie, terwijl ik tegelijkertijd bespeur dat er iets niet in de haak is.

Dus de realisatie die hieruit voortkwam is dat ik niet op de golf van angst van de ander mee hoef te gaan, omdat ik mijzelf niet hoef te vergelijken met de ander. Er hoeft in de basis niet 1 superieur en 1 inferieur te zijn om in contact met elkaar te zijn. Ik kan/mag waarnemen dat de ander vanuit zijn eigen startpunt angst verpakt in zelfverzekerdheid en daaruit leren dat ik dit niet hoef over te nemen, niet persoonlijk hoef te nemen, mij niet hoef te meten aan de ander. Ik mag vanuit mijn eigen zelfexpressie dingen aanpakken en kan dat wat mij juist lijkt overnemen van de ander. Het is echter niet cool om angsten van een ander over te nemen die ik in dat moment zelf niet ervaar, nog zie in mijzelf na zelfreflectie binnen dat specifieke moment. Is het een punt dat ook bij/in mij speelt dan kan/mag ik hiervan leren, tot mij nemen en veranderen tot effectief handelen in het belang van een ieder.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de angst van de ander tot de angst van mijzelf te maken in een situatie waar ik die angst niet ervaar vanuit mijzelf.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het internaliseren van andermans angsten, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf niet help door in de angst van de ander te schieten en te geloven dat wat ik ervaar echt is. Ik stop de angst, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in mijzelf te zien of de angst een angst is die binnenin mij speelt op dat moment of dat ik iets kopieer van de ander vanuit een startpunt van inferioriteit.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de angst van de ander persoonlijk te nemen en in te ruilen voor mijn zelfexpressie.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf wegcijferen voor een aangenomen misplaatste angst, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik vanuit de inferioriteit bereid ben mijzelf weg te cijferen voor iets dat niet echt is en niet van mij in dat moment. Ik stop het wegcijferen van mijzelf, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om altijd mijn angst in het moment te onderzoeken en te begrijpen waar het vandaan komt, om zo in staat te zijn om een andere wending aan de situatie te geven in het moment.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat de angst van mijzelf is vanuit een inferieure positie ten opzichte van de ander.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van een aangenomen angst als van mijzelf te aanvaarden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik dit met zoveel gemak doe omdat de angst mij an sich niet onbekend is. Ik stop het aanvaarden van de angst, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om duidelijk te zien waar ik in angst ben en waar ik in reactie op andermans angsten ben en zo te handelen naar de correcte situatie die zich voordoet.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in reactie te gaan op de angst die ik oppik bij de ander.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van reacties hebben op een ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik iets trigger in mijzelf. Ik stop de reacties, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te begrijpen dat wanneer iets getriggerd wordt in mij dat dit een mooi moment is om naar binnen te kijken en te zien wat er wordt beroerd in mij.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf minder te voelen als de ander zich superieur opstelt ten opzichte van mij of wanneer ik dat zo ervaar.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van meegaan in de polariteit van superioriteit en inferioriteit, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet verplicht ben om mee te doen in een polariteit, maar dat ik kan zijn wie ik ben in dat moment. Ik stop de verplichting om mee te gaan in polariteit als reactie op de ander, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/begrijpen/realiseren dat wanneer een ander mij benadert vanuit polariteit ik daar niet in mee hoef te gaan, maar dicht bij mijzelf moet blijven en de stabiliteit vanuit mijzelf te halen in plaats van een tegenreactie te geven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te herkennen in de zelfverzekerdheid, maar niet vanuit angst, waardoor ik mijn eigen zelfverzekerdheid in twijfel trek als zijnde gelijk aan die van de ander.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van alle vormen van zelfverzekerdheid over één kam te scheren, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik alleen mijn eigen zelfvertrouwen in het moment kan verantwoorden en zien of dit vanuit zelfoprechtheid gebeurd of niet. Ik stop de onzekerheid over de zelfverzekerdheid, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet vanuit reactie naar mijn eigen zelfverzekerdheid te kijken, maar vanuit een stabiele start en zelfoprechtheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om communiceren niet te zien als opgaan in de ander door reactie op de ander, maar in plaats daarvan mijzelf te delen in communicatie door gelijk te gaan staan aan de ander en niet gelijk te gaan staan in angst.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van gelijk gaan staan aan de ander in angst, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat niemand erbij gebaat is wanneer ik gelijk ga staan in angst en dus ook niet de angst van de ander te voeden. Ik stop de de misconceptie van gelijk gaan staan binnen deze context, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om angst niet te zien/gebruiken als een middel om in communicatie te treden met de ander als mijzelf, maar eerst de angst te klaren in mijzelf alvorens tot communicatie over te gaan.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om vanuit de inferieure rol niet in de superieure rol te schieten als de ander mij benadert vanuit zelfverzekerdheid met als basis angst.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van superioriteit als ik angst bespeur bij de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mij toesta om vanuit inferioriteit door te schieten naar superioriteit wanneer ik bespeur dat de ander vanuit angst handelt. Ik stop de polariteit, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer ik deel neem aan inferioriteit in mijn communicatie naar anderen wanneer de ander door zelfverzekerdheid de rol van superieur aanneemt, maar ik doorschiet naar superioriteit wanneer ik merk dat het angst is wat hen beweegt en zo de angst die ik mij eerst persoonlijk had gemaakt als excuus gebruik om in superioriteit te ander te benaderen of te beschouwen in mijn 'geest'.


http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... en-proces/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Na bijna 4 jaar geen doorlopend onderwijs te hebben genoten is dan nu de dag aangebroken dat mijn dochter weer scholing krijgt via overheidswegen. De afgelopen 2 jaar hebben we dit proces hier in Nederland gelopen, waar ik in het begin de overtuiging had dat Nederland ons kind wel gedegen onderwijs zou kunnen geven. Al snel liep ik op tegen de aloude leerplichtwet, inflexibiliteit van de uitvoerders hiervan en was het al snel duidelijk dat ik moest vechten voor onderwijs voor mijn chronisch zieke kind. Gaandeweg dit proces begreep ik dat vechten niet de meest effectieve houding was die ik kon aannemen en begon ik mij steeds meer te verplaatsen in de schoenen van de mensen waarmee ik te maken kreeg. Dit om te snappen hoe het systeem werkt en hoe hier effectief mee om te gaan. Het sleutelwoord in dit hele proces is standvastigheid, het trouw zijn aan mijn principes en het niet opgeven, totdat ik bereikt heb wat ik vanuit gezond verstand wilde bereiken. Onderwijs voor mijn dochter dat de goedkeuring heeft van de overheid. Niet omdat ik het onderwijs vanuit overheidswege zo geweldig vind, maar simpelweg om mee te kunnen draaien in de maatschappij.

Op dit moment hebben we een oplossing waarbij mijn dochter haar HAVO af kan maken vanuit huis, waardoor zij na het behalen van haar diploma niet meer onder de leerplichtwet valt en dan kan zien wat zij fysiek aankan en verder met haar leven wil gaan doen aangaande studie.

We zijn naar school gegaan en hebben de boeken en benodigdheden opgehaald. Nog nooit was mijn dochter zo blij met schoolboeken en de mogelijkheid om te leren op een manier die bij haar chronische aandoening past. Nadat we alles goed hadden bekeken kwam er bij mij een hoofdpijn opzetten, iets wat ik niet zo vaak ervaar. Ook wel zo’n hoofdpijn die opkomt voordat je zwaar verkouden wordt. Eerst dacht ik dan ook dat ik verkouden zou gaan worden, maar het hield aan op dezelfde heftige manier als het begon en ik voelde mijzelf leeg. Niet zozeer moe, maar leeg. Ik sprak mijn partner en die gaf aan dat het een soort van eindpunt was van een lange weg die ik had gewandeld met mijn dochter. En dat is ook zo, het is een eindpunt van een proces dat begon als vechten en om werd gevormd naar effectief zien wat nodig is en hiervoor niet wijken. Ik had een leeg gevoel omdat ik iets mistte, mijn geest mistte nu al het idee dat ik niet meer hoefde te bellen naar instanties. Tegelijkertijd zag ik dat ik door de tijd heen en zeker in het begin een persoonlijkheid had ontwikkeld waar ik instapte elke keer als ik aan de slag ging voor het verkrijgen van scholing. Ondanks dat ik mijn proces had omgevormd was de energie van deze persoonlijkheid nog steeds aanwezig. Ik begrijp dan ook nu dat ik een persoonlijkheid aan het loslaten ben, want het is niet nodig om hieraan nog vast te houden. Toch geeft dit een ervaring van leegheid, ondanks dat ik begrijp als weten vanuit kennis, dat ik deze persoonlijkheid niet nodig heb of had.

Vaarwel persoonlijkheid, je hebt mij inzicht gegeven in wie ik ben. Ik dacht dat ik jou nodig had om de bergen te kunnen verzetten die ik voor me had, maar de kracht om dit te doen was al die tijd al in mij.

Ik deed diezelfde dag zelfvergeving hardop en sprak het ‘s avonds nogmaals door met mijn partner. De volgende dag stond ik fris op zonder hoofdpijn. Het lege gevoel was op de achtergrond nog wel aanwezig. Dit is een proces dat ik loop en elke keer wanneer ik een punt zie, dat hoort bij deze persoonlijkheid, dan pak ik het op. Ik heb nog een proces af te ronden met het CBR en mijn dochter, dus genoeg momenten om mijn correcties in de praktijk te brengen zonder veroordeling naar mijzelf toe als het even niet lukt.

Hier volgt een deel van de uitgewerkte en uitgeschreven zelfvergevingen:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te definiëren als de moeder die voor haar kind moet opkomen wanneer zij aangeeft dat het boven haar pet uitgroeit.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het definiëren van mijzelf naar aanleiding van overtuigingen/ideeën over mijzelf binnen een bepaalde context, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijzelf een rol aanmeet om bepaalde acties te kunnen doen. Ik stop het definiëren van mijzelf, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te motiveren bepaalde zaken op te pakken door ze simpelweg te doen en niet een setting te creëren van waaruit ik mijzelf een rol aanmeet om mijzelf te motiveren en sterker over te komen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik in een rol moet stappen om op een bepaalde manier te kunnen zijn en reageren.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon waar ik ervan overtuigt ben dat ik iets nodig heb dat groter is dan mijzelf om bepaalde zaken aan te pakken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik mijn zelfverantwoordelijkheid om iets te kunnen buiten mijzelf heb gelegd en mijn verantwoordelijkheid alleen kan terugnemen door een rol te creëren die groter/beter/meer/standvastiger is dan hoe ik mijzelf ervaar. Ik stop de overtuiging van waaruit ik deze rol creëer, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien/realiseren/begrijpen dat ik in staat ben om mijn betere zelf te zijn, zodat ik in mijzelf geloof en mijzelf los van de rol een kans kan geven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als zwak te zien en mijn rol/persoonlijkheid afgescheiden van mijzelf als mijn verbeterde zelf te zien.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf neerhalen en de rol die ik speel te prijzen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik een polariteit uitspeel waardoor ik alleen vanuit afgescheidenheid nog denk te kunnen handelen. Ik stop de polariteit, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf weer bij elkaar te pakken en de fragmentatie, die ik door afgescheidenheid in het spelen van verschillende rollen/persoonlijkheden heb gecreëerd, te stoppen en juist die punten in mijzelf die ik nu vanuit afgescheidenheid alleen in mijzelf naar boven kan halen te integreren en mijzelf eigen te maken vanuit gelijkheid en eenheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik dit alles moet doen/regelen en dat ik zo sterk moet zijn, terwijl ik eigenlijk geloof dat ik dat allemaal niet kan en dus extra krachten nodig heb om dit wel te kunnen doen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijzelf extra kracht geven door het spelen vaneen persoonlijkheid, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik dit doe om zo niet geconfronteerd te worden met de ervaring dat ik denk dat ik zelf niet daadkrachtig genoeg ben. Ik stop het idioliseren van mijn persoonlijkheid, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om kracht uit mijzelf te putten en mijzelf dat duwtje te geven om die karaktereigenschappen van mijn persoonlijkheid mijzelf eigen te maken zonder dit in afgescheidenheid te doen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf tot een ander te maken en zo mijzelf te beperken en kleiner te maken en houden dan nodig is.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mijn echte zelf te doen afnemen/beperken, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik vanuit polariteit min over mijzelf denk en daar dus een betere versie van mijzelf voor in het leven heb geroepen om te kunnen omgaan met het verminderen van mijzelf dat ik mijzelf aandoe. Ik stop het verminderen van mijzelf, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet langer in minder en meer waar te nemen, maar punten te zien in mijzelf die ik kan verbeteren en zo stap voor stap te komen tot een verbeterde versie van mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik deze persoonlijkheid niet los kan laten.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van paniek te ervaren wanneer ik deze persoonlijkheid los moet laten, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik op een fysiek niveau mijzelf verzet om deze persoonlijkheid los te laten omdat ik het ervaar als iets dat ik echt nodig heb om te kunnen bestaan. Ik stop de afhankelijkheid aan mijn eigen gecreëerde persoonlijkheid, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het los laten van deze persoonlijkheid niet te zien als een gemis maar als het heft in eigen handen nemen en dat wat goed en bruikbaar is aan deze persoonlijkheid te internaliseren vanuit een startpunt van verbetering en niet vanuit een startpunt van gemis.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat het los laten van deze persoonlijkheid een stukje van mijn bestaansrecht wegneemt, omdat ik het ervaar als een stukje van mijzelf wegnemen.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon waarin ik bestaansrecht denk te ontlenen aan een rol die ik aanneem in afgescheidenheid van mijzelf, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik diegene ben die mijzelf bestaansrecht geeft en diegene ben die in mijzelf gelooft. Ik stop de twijfel in mijzelf, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet in twijfel te bestaan maar te zien wat maakt dat ik twijfel aan mijzelf om zo te weten wat er nodig is om de twijfel in mijzelf weg te kunnen nemen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te stoppen door een heftige hoofdpijn als enige middel dat nog over blijft.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van waarschuwingssignalen in de wind te slaan totdat ze fysiek worden, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet naar mijzelf en mijn signalen heb geluisterd en dus komt mijn fysieke lichaam in actie om wat minder subtiel te waarschuwen. Ik stop de het in de wind slaan van waarschuwingssignalen van mijzelf aan mijzelf, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om naar mijzelf te luisteren en niet de gedachten die rondgaan in mijn ‘geest’ als waarheid en valide aan te nemen die de waarschuwingen van mijzelf aan mijzelf bagatelliseren om zo met de fysieke gevolgen geconfronteerd te worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te oordelen en ‘voor mijn kop te slaan’ dat ik niet eerder naar mijzelf heb geluisterd dan op het moment dat de gevolgen fysiek werden.

Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van ongeduld met mijzelf en het oordelen van mijzelf vanuit een startpunt van ongeduld, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niets opschiet met oordelen en ongeduld, maar dat dit mij in een statische positie plaatst van waaruit het moeilijk is om verandering tot stand te brengen. Ik stop het oordelen vanuit ongeduld, en sta één en gelijk aan het leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geduld met mijzelf te hebben en te realiseren/snappen/zien dat dit een proces is en het niet helpt wanneer ik mijzelf liefdeloos behandel, maar beter het feit kan omarmen dat ik uiteindelijk toch gewaarschuwd werd door de fysieke gevolgen, waardoor ik in mijzelf ging kijken om te zien dat er een proces van loslaten gestart moet worden.

http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... nlijkheid/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 368 van 2555: MOETEN

Een tijd geleden viel het mij ineens op dat ik het werkwoord 'moeten' in gesproken taal en geschreven taal wel veel gebruikte. Ik zag dat ik het naar mijzelf toe gebruikte, maar ook naar de ander toe als een reflectie op mijzelf. Ik bekeek of de betekenis die ik aan het werkwoord gaf steeds dezelfde was of niet. Ik gebruikte het woord en in de dwingende betekenis van 'verplicht zijn'.

Telkens als ik het woord gebruikte stopte ik even, of als dat niet kon op een later tijdstip, en keek of ik dit woord ook voor een ander woord kon vervangen wat daadwerkelijk aangaf wat ik wilde uitdrukken. Het veelvuldig gebruik van moeten werd een soort van rode draad in mijn leven waar ik naar alle waarschijnlijkheid vind dat ik dingen moet van mijzelf of van anderen. In het moment ervoer ik het niet bewust als een last/dwingend, pas toen ik het recentelijk ging onderzoeken, zag ik dat het woord letterlijk uitdrukte hoe ik het leven daadwerkelijk en niet altijd even bewust ervoer/ervaar. Dat was best even schrikken en een 'reality check'. Ik zie mijn leven niet als iets verschrikkelijks of niet te doen, maar dat neemt niet weg dat ik altijd dingen van mijzelf moet naast de dingen die ik van anderen moet en die ik vervolgens dus weer van mijzelf moet.

Ik keek nog eens verder en dacht: als ik telkens dingen moet van mijzelf, wie is dan dat zelf? Dat was niet zo'n moeilijke vraag eigenlijk. Alles wat ik moet daar liggen emoties, gevoelens en angsten aan ten grondslag. Mijn denken zegt dat ik dingen moet, de stem in mijn hoofd zegt dat ik naar de wc moet, nog een koekje moet eten, netjes gedag moet zeggen, beleefd moet zijn, mij van mijn beste kant moet laten zien, ik niet te laat naar bed moet gaan, niet meer geld uit moet geven dan nodig is en vooral gezond moet eten. Zo kan ik mijn hele dag vullen met moeten, zonder mijn echte zelf of zelfexpressie niet aan bod te laten komen. Het moeten is dus van de 'geest' omdat ik dat toesta en accepteer en daardoor ervaart mijn lijf de stress, die ik niet direct voel/ervaar en koppel aan het moeten.

Ik moet naar de wc, want als ik niet ga dan plas ik in mijn broek en moet ik de bende weer opruimen. Dus dat ik naar de wc moet van mijzelf is gebaseerd op vrees voor de gevolgen. Ik kan ook gewoon naar de wc gaan en plassen, omdat mijn blaas vol is, zonder die dwingende betekenis eraan te geven vanuit emotie.

Ik moet nog een koekje eten, want vanuit een gevoel van hebberigheid en bang tekort te komen eet ik een extra koekje alsof het een essentiële maaltijd is die ik niet kan overslaan. Ik kan ook nog een koekje eten, omdat het kan en ik tussendoor daarvan mag genieten, maar dan heeft het ineens geen emotionele lading meer.

Ik moet netjes gedag zeggen als kind, om zo de reflectie te kunnen zijn van mijn ouders en hun imago niet te grabbel te gooien. Waardoor ik vanzelf ook netjes gedag moet zeggen om mijn ouders niet teleur te stellen en uit angst voor de gevolgen als ik niet gehoorzaam. Ik kan als kind ook mensen groeten omdat ik hen ken of omdat ik net met hen gesproken heb. Ook in dit geval zou het groeten dan emotie vrij zijn.

Ik moet beleefd zijn of ik moet mij van mijn beste kant laten zien, want ik kan niet zeggen wat ik denk en in eerlijkheid er alles maar uitflappen. Ik heb dus angst dat men mij anders zal zien en waarderen wanneer ik niet beleefd ben. Ik kan de ander ook als mijzelf behandelen en de ander dat geven wat ik graag zelf zou ontvangen, vanuit wederzijds respect.

Ik moet niet te laat naar bed gaan, dus ik moet naar bed. Ik moet naar bed uit angst dat ik morgen anders niet ben uitgeslapen. Is het niet zo dat wanneer ik fysiek en/of geestelijk echt moe ben, ik gewoonweg naar bed kan gaan? Dit is gezond verstand in plaats van de dwingende toon van de 'geest' die ik mijzelf laat sommeren om naar bed te gaan.

Ik moet niet meer geld uitgeven dan nodig is. Het grappige is dat ik nagenoeg nooit meer geld uitgeef dan nodig is en toch moet ik dit van mijzelf goed onthouden en tegen mijzelf zeggen als ik geld uitgeef. Dus in feite vertrouw ik mijzelf niet en ben ik bang tekort te komen. Mijn handelen is, dat uitgeven wat mogelijk is, maar omdat dit met een onderlading gaat van het moeten komen mijn handelen en gedachten niet met elkaar overeen en komt er frictie. Ik kan en mag geld uitgeven voor de dingen die nodig zijn en als het budget het toestaat dan mag ik ook zo nu en dan geld aan zaken besteden die niet direct 'nodig' zijn.

Ik moet gezond eten, want eigenlijk ben ik bang dat ik niet gezond blijf wanneer ik niet gezond eet. Wat automatisch geeft dat ik eet met emotie, namelijk de emotie van het moeten. Ik kan ook gewoon een balans vinden in een hoofddeel gezonde zaken waarvan ik weet en getest heb dat die mijn lijf in balans houden en zo nu en dan iets wat niet direct onder 'gezond' valt, maar moet kunnen.

Dit is maar een greep uit mijn moeten en wat ik doe en heb gedaan met al deze voorvallen in mijn werkelijkheid, is het direct corrigeren. Het direct corrigeren voordat het plaatsvindt of nadat het heeft plaatsgevonden. Of ik doe eerst zelfvergeving wanneer ik een denkpatroon zie of zaken die ik eerst dien te vergeven alvorens mijzelf te corrigeren. Dat wil niet zeggen dat ik het werkwoord moeten nu mijd, maar ik streef ernaar om het woord niet meer in combinatie met emotie, gevoel en angst te gebruiken.

Dit ene werkwoord deed mij beseffen dat ik mijn hele leven dus in dienst van mijn 'geest' heb geleefd, omdat ik altijd van alles moest. Het is nu dan ook tijd om in dienst van mijzelf te gaan staan, los van emoties, gevoelens en angsten die mij aansturen en richting aan mijn leven geven.

http://dagboekvoorhetleven.wordpress.co ... 55-moeten/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 369 van 2555: de ziekte van een ander persoonlijk nemen

Recentelijk kreeg ik het bericht dat een dierbaar familielid kanker heeft. Het woord kanker heeft, ook al ervaar ik dat niet dagelijks, toch een nare bijsmaak voor mij en roept veelal beelden van vechten tegen een ziekte op die vaak niet overwonnen wordt door verdere uitzaaien en veelal terugkeer van de ziekte. Drie van mijn opa's en oma's verloor ik aan kanker, naast kennissen. Nu gaat het hier niet om een dodelijke vorm van kanker, wat de zaak iets luchtiger maakt. Toch is het een poging van het lichaam om door te dringen en aan te geven dat het zeer uit balans is.

Wanneer familieleden op leeftijd zijn, dan is er meer kans op een telefoontje met slecht nieuws. Dus in eerste instantie nam ik het koel op. Er kwam weinig informatie van mijn familielid over de ziekte en waarom er niet bestraalt ging worden, maar wel gesneden. De arts wilde haast maken begreep ik uit het verhaal en zo snel mogelijk een operatie inplannen. Wat ik niet begreep aangezien het om een niet agressieve vorm van kanker ging. Enfin ik besloot geen derdegraads verhoor aan de telefoon te doen, omdat men aan de andere kant van de lijn het ook niet echt wist. Wat duidelijk was voor mij, was het feit dat mijn familielid zich volledig had overgegeven aan de deskundigheid van de arts.

De nieuwe informatie riep bij meer meer vragen op dan dat het antwoorden gaf. In een later stadium vroeg ik mijn familielid om welke specifieke vorm van kanker het binnen deze kankergroep gaat. Er kon geen antwoord gegeven worden aangezien de arts dat niet had medegedeeld. Op dit moment kreeg ik een hartverzakking. Elke avond Google-de ik weer wat informatie om te begrijpen wat er aan de hand kon zijn. Ik kon mij er nog niet bij neerleggen dat een operatie die tumorweefsel zou weghalen het onderliggende probleem van onbalans in het lichaam zou wegnemen. Dat ik dit nog steeds niet aanneem, neemt niet weg dat ik in een korte periode heb ingezien dat ieder zijn/haar ziekte proces op zijn/haar manier loopt, ook al sluit dat niet aan bij hoe ik dat het liefst zou willen lopen.

Al snel had ik de ziekte van de ander persoonlijk genomen. Ik zocht naar oplossingen waar ik mijzelf goed bij zou voelen en zag totaal de zieke over het hoofd. De zieke die vrede heeft met wat de dokter beslist, zonder eerst zelf onderzoek te doen, wat ik als onacceptabel zag. Mijn rol is het er zijn voor mijn familielid wanneer dat gewaardeerd wordt en niet een rol waarin ik de ander overdonder met informatie waar de ander niets mee kan.

Naast mijn Google drang sprak ik ook met een bekende die voedingsdeskundige is en ook een familielid heeft met kanker die niet in andere mogelijkheden geïnteresseerd is dan het reguliere. Zij gaf mij de tip om wanneer we samen zijn lekkere dingen te koken die weerstand verhogend zijn en kanker remmend. Dat komt in principe neer op het voorbeeld geven/zijn en te tonen hoe het ook kan zonder de ander met woorden te manipuleren in mijn zienswijze. Op een bepaald moment kwam er een plan in mij op om een soort van kerstpakketje samen te stellen met gezonde producten voor kankerpatiënten vanuit een holistische kijk op de ziekte. Terwijl ik nog half aan het denken/bedenken was, kwam ik tot de conclusie dat dit ook een vorm van manipulatie was. Wanneer de ander niet toe is in het veranderen van een levensstijl dan zijn deze producten, simpelweg producten die niet gebruikt gaan worden.

Inmiddels is de operatiedatum uitgesteld naar een latere datum, wat min of meer de urgentie die in eerste instantie werd geuit wat wegneemt. Langzaamaan begin ik aan het idee te wennen, neemt mijn Google drang af en het plannetjes smeden hoe ik de ander op andere gedachten kan brengen. Waar ik eerst de kanker van de ander persoonlijk nam, zie ik het nu als iets wat een dierbare overkomt. Waarbij het pad dat er gelopen gaat worden, het pad van de dierbare is, waar ik mag meelopen maar niet de richting mag bepalen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij het de zin "ik heb kanker" in de vecht modus te gaan alsof ik het ben die deze diagnose krijgt.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van de ziekte van een ander persoonlijk te nemen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik het bericht van ziekte van de ander op mij neem als iets dat ik moet bevechten en moet stoppen. Ik stop het persoonlijk nemen, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de ander ziek te laten zijn en zijn/haar eigen pad te laten lopen, waarbij ik ondersteun en niet het pad loop alsof ik zelf ziek ben.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in mijn persoonlijkheid te glippen waarbij ik vecht voor een ziekte die een ander heeft.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van inspringen daar waar een ander zijn taak laat liggen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik praktische taken van anderen kan overnemen als die niet worden opgepakt, maar de zin voor leven kan ik niet voor een ander overnemen, dat is niet mijn pad om te lopen. Ik stop deze persoonlijkheid van redden wat er nog te redden valt, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in het moment wanneer ik ervaar dat ik in deze persoonlijkheid glip, van het heft van de ander in handen nemen, adem en los laat en zie waarom ik deze persoonlijkheid aanneem en niet kan zijn wie ik werkelijk ben in dat moment.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de regie van hoe de ziekte te lopen, op mij te nemen, wanneer ik zie dat de ander het niet zelf doet.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van de regie over een andermans leven overnemen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik geconfronteerd wordt met de zwakte van de ander in lichaam en geest en hier op reageer met een polariteit van sterk willen zijn. Ik stop het overnemen van de regie, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet bang te zijn voor de zwakte in de ander die niet meer sterk hoeft te zijn voor mij. Zwakte van lijf en geest hoeft geen zwaktebod te zijn, maar kan ook een tijdelijke manier van in het leven staan zijn en het omgaan met een nieuwe situatie. Zwak zijn hoeft niet bestreden te worden met sterk zijn en vechten, ook niet vanuit oude patronen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om sterk te zijn voor de ander door het pad van de ziekte haast voor de ander te lopen uit angst dat de ander passief zal blijven en zal opgeven.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst voor het opgeven van de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de angst in mijzelf weerspiegelt zie voor het opgeven in het leven. Ik stop de angst voor het opgeven, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om opgeven niet als het einde van de wereld te zien. Opgeven kan tijdelijk zijn en permanent, het is niet effectief om met angst op alle vormen van opgeven te reageren. Daaruit voortvloeiend ga ik de verbintenis met mijzelf aan om de ervaring van opgeven in mijzelf te begrijpen en aan te sturen, zodat opgeven niet meer dan een gedachte wordt waar ik bewust voor kan kiezen om die hetzij in het moment niet te volgen of om te zien waarom ik wil opgeven.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet geconfronteerd te worden met de ander wanneer deze in mijn ogen zwakte ten opzichte van de ziekte vertoont in plaats van sterkte.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van niet kunnen aanzien dat de ander niets doet met zijn/haar ziekte, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik vanuit mijn eigen angst reageer op het scenario en het handelen van de ander. Ik stop mijn angst, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de angst dat ik zelf niets zou doen wanneer ik ernstig ziek zou zijn niet als een stoorzender in de weg te laten staan, wanneer ik het ziekte proces van de ander aan de zijlijn meemaak.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn angst voor het stoppen/ophouden van mijn fysieke leven door een bedreigende ziekte te beleven door de ziekte van een dierbare.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst voor de dood, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet geconfronteerd wil worden met de eindigheid van mijn bestaan en dit projecteer op een andermans leven door de regie over te willen nemen. Ik stop de angst voor de dood en de projectie, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet te laten leiden door angst, maar door wat zich hier in het moment aandient en daarmee om te gaan als elk nieuw iets dat op mijn pad komt.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te geloven dat de ander denkt er met een operatie te zijn en genezen verklaart te kunnen worden van de kanker.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van geloven dat de ander niet bewust genoeg de ernst en het karakter van de ziekte begrijpt, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik informatie kan geven wanneer de ander daarvoor open staat zonder te preken en te drammen. Ik stop mijn geloof dat de ander niet genoeg geïnformeerd is, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de informatie die ik in de loop van de jaren heb vergaart over kanker om die niet op te dringen aan de ander, maar om die informatie echt te leven en zo een voorbeeld te kunnen zijn.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de aankondiging van kanker bij een dierbare in eerste instantie afstandelijk op te nemen uit angst dat het te dichtbij komt en het te persoonlijk wordt.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van uitersten waarin ik of afstandelijk ben of de ziekte persoonlijk neem, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet gekeken heb naar een manier waarop ik de informatie mag laten binnenkomen, maar niet hoef te reageren/handelen op basis van angsten en emoties die in dit proces vrij komen. Ik stop de polariteit, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om voordat ik in een polariteit verzeild raak eerst te kijken wat er nu eigenlijk aan de hand is. Hoe ik er kan zijn voor de ander door niet sterk te zijn en afstand te nemen en ook niet sterk te zijn door de ziekte persoonlijk te nemen, alles vanuit reactie op niet zwak willen zijn.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat zwak erg is en sterk goed.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van polariteit leven alsof het beginselen zijn in mijn leven, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik polariteiten niet als de pilaren van mijn bestaan wil beschouwen, maar wel hiernaar handel bij gebrek aan beter en gebrek aan willen veranderen. Ik stop mijn angst voor veranderen, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet bang te zijn voor verandering wanneer ik mij realiseer dat het leven van polariteiten niet effectief is, maar dit door te zetten in mijn handelen, waardoor ik de verandering kan lopen in mijn fysieke werkelijkheid.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf niet als zwak te willen ervaren uit angst dat er dan niemand is die sterk voor mij is.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van zwak zijn gelijk te trekken aan geen hulp ontvangen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik altijd sterk denk te moeten zijn, omdat ik weet dat ik mijn leven/proces zelf moet lopen ook al biedt iemand een schouder aan. Ik stop het altijd sterk willen zijn, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om momenten van zwakte te gebruiken om inzicht in mijzelf te verkrijgen en niet te gebruiken om mijzelf te oordelen/veroordelen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te veroordelen en daardoor de ander te veroordelen in hun momenten van zwakte.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het oppakken van een vechtproces tegen ziekte van de ander vanuit een veroordeling van zwakte, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik de ander als zwak bestempel enzo mijzelf als sterk en dus meer, wat mij meer bestaansrecht geeft en tijdelijk mijn angst voor de dood sust. Ik stop de superioriteit, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn proces/leven te lopen en daar waar het zich voordoet de ander te kunnen ondersteunen door wat ik zelf al gelopen heb. Dit alles vanuit gelijkheid en het ervaren hoe een ander dingen anders doorloopt om ernstige zaken als ziekte een plekje te geven. Ik kan de ander niet de wil tot leven geven, zoals de ander niet sterk voor mij kan zijn.


https://dagboekvoorhetleven.wordpress.c ... ijk-nemen/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 370 van 2555: kwaad op de hoofdmeester

Sinds een jaar of zeven heb ik elke winter een naar droog hoestje dat zodra de lente begint weer ophoudt. In de begin jaren ging dat ook gepaard met het verlies van mijn stem, wat best onhandig was. Na een paar jaar begon ik een lichte paniek te voelen als de winter naderde, in de wetenschap dat wellicht ook deze winter de hoest weer terug zou komen. Fysiek kon ik niet echt redenen bedenken die de oorzaak konden zijn, wat niet wegneemt dat er wellicht een fysieke oorzaak is. Dit jaar is het al stukken beter dan voorgaande jaren, maar de hoest is er wel.

Uiteindelijk begon ik mij af te vragen of er ook herinneringen, emoties of angsten de grondleggers konden zijn die uiteindelijk zich fysiek manifesteren. Ik kreeg de tip om naar mijn kindertijd te kijken in relatie tot kou/winter. Eerst kwam er een herinnering op van de dooie vingers die ik altijd als kind al had. Wat een zeer pijnlijke ervaring was en dan met name als het bloed weer ging circuleren in de vingers. Later die avond terwijl ik hierover met mijn partner aan het praten was kwam er een andere herinnering naar boven. Een herinnering die meteen emoties in mij los maakte en dan met name kwaadheid.

De herinnering speelt zich af in de vierde klas lagere school. Wij gingen in weer en wind zwemmen in het buitenbad op het terrein van het AZ-stadion in Alkmaar. Voordat we daar met een bus heen werden gebracht kwam de hoofdmeester steevast in de klas om ons te vertellen dat wij echte Hollandse jongens en meisjes die niet bang waren voor een beetje fris weer. We hebben het dan over najaars- en vroeg lente weer, waarop iemand met gezond verstand niet zegt: "kom laten we eens lekker in het buiten zwembad gaan zwemmen." Maar wij gingen wel. De kleedhokjes waren buiten, dus voordat ik in het water lag was ik al zo afgekoeld dat ik liever niet in het zwembad ging. Vervolgens ging ik toch het zwembad in terwijl mijn hele lijf schreeuwde om dat niet te doen. Ik wist namelijk al waar dit toe leidde.

Na een minuut of tien hooguit vijftien was het bloed volledig uit mijn handen en voeten getrokken. Elke minuut die ik langer in het zwembad was leverde mij vervolgens pijn op die door merg en been ging. Ik was dan zo kwaad dat ik toch moest zwemmen dat ik op een bepaald moment niet meer braaf ja en amen kon zeggen en vroeg dan de badmeester of ik eruit mocht. Meestal mocht dit en kon ik mij gaan omkleden in de openlucht kleedhokjes. Dat wil zeggen ik moest strompelen naar de kleedhokjes en met gevoelloze handen en voeten mijzelf staande houden en afdrogen. Eénmaal aangekleed moest ik in de openlucht wachten tot de zwemles over was, om vervolgens blauwbekkend de bus in te gaan terug naar school.

Ik kan mij ook niet meer herinneren of mijn ouders hebben gevraagd of ik met koud weer op school mocht blijven. Wat ik wel weet dat mijn kwaadheid gericht was op de hoofdmeester. Een hoofdmeester die van alles commandeerde en zelf volstrekt niet het goede voorbeeld gaf. Een hoofdmeester die kinderen aan hun oor meesleurde als zij vervelend waren in hun klas. Een hoofdmeester die vond dat ik melk moest drinken, terwijl mijn ouders dat niet hadden aangegeven. Een hoofdmeester die elke zondag te laat in de kerkdienst aankwam en de maandagmorgen erop aan ons vroeg wat de laatste woorden van de preek waren. Een hoofdmeester die ik als kind een huichelaar vond, maar dat nog niet zo onder woorden kon brengen. Ik ervoer hem als een man die niet deed wat hij zei en dat zijn onvoorspelbare mensen in de ogen van kinderen. Een man waar je voor moest oppassen.

Ik was kwaad dat hij zich niet kon inleven in mijn fysieke situatie en ons met mooie praatjes het te koude zwembad in wilde hebben. Nu zou ik zeggen hij had daar voor betaald en wilde dus waar voor zijn geld, slecht weer of niet. Als kind zie je dat je gemanipuleerd wordt voor een onzuiver doel, maar je voelt je niet bij machte om daar tegenin te gaan. Ik ging er wel tegenin op subtiele wijze. Als er 's morgens pakjes melk werden uitgedeeld door de hoofdmeester dan dook in tussen de andere kinderen in om ongezien naar binnen te gaan. Terwijl de anderen riepen: "ik meneer ik." In de vierde klas had ik les van de hoofdmeester en van een juf. Bij mijn juf schreef ik af en toe in blokletters in plaats van het aan elkaar schrift, omdat ik wist dat ik dat bij de hoofdmeester niet mocht. Het waren kleine pogingen om mijn kwaadheid te kanaliseren. En verder stopte ik mijn kwaadheid weg. Ik kon, dacht ik, niet echt tegen hem op.

Overigens ben ik na het krijgen van mijn twee kinderen van het krijgen van dooie vingers afgeraakt. Alleen als het heel erg koud is wil ik nog wel eens een enkele keer een stukje dooie vinger krijgen, maar niet zo extreem als ik dat vroeger had. Ik kon door een glas met frisdrank op te pakken al helemaal wit wegtrekken in mijn vingers. En dat zelfs in hartje zomer.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om kwaad te zijn op de hoofdmeester omdat ik mij gedwongen voelde om maar het zwembad mee te gaan.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van mij gedwongen te voelen door de ander, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik altijd de eindkeuze/eindverantwoordelijkheid heb ook al dwingt een ander mij. Ik stop het gedwongen voelen, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om altijd eerst te kijken welke keuzes ik heb alvorens ik mij verschuil achter het dwingen van de ander.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de kwaadheid, naar mijzelf toe over het niet staan voor mijn eigen keuze, op de ander te projecteren.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van kwaad te zijn op de ander en mijzelf niet te realiseren dat het in essentie kwaadheid naar mijzelf toe is, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik het veiliger acht om boos op de ander te zijn en de ander de schuld te geven, dan naar binnen te kijken en te zien waar de kruks zit, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om bij kwaadheid op de ander altijd alert te zijn en te zien waar ik als uit routine verbloem dat ik eigenlijk kwaad op mijzelf ben door de situatie waar ik in zit.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn ongenoegen met mijzelf als kwaadheid op de ander eruit te gooien en vervolgens niets te doen met het gevoel van falen.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van een gevoel van falen te verstoppen door andere emoties heftiger te laten zijn, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik niet gefaald wil hebben en dat het beter lijkt als de ander de schuld van de situatie waarin ik mij begeef krijgt, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te mogen voelen dat ik gefaald heb of nagelaten heb om voor mijzelf als geheel van 'geest' en lijf op te komen. Alleen als ik het echt voel/ervaar dan pas ben ik in staat om het onder ogen te zien en het gedrag te veranderen.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als falend te ervaren door niet te staan voor mijzelf en mijn fysieke lichaam, maar dit ook direct weg te drukken met andere emoties.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het wegdrukken van emoties/gevoelens, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik gevolgen maak die zich hoe dan ook zullen manifesteren in mijn leven, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om dat wat er speelt aan gevoelens en emoties in mij te onderzoeken en niet weg te drukken.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet dat te doen wat het beste voor mijn lichaam was, dus niet te doen wat ik wist dat moest gebeuren.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van niet hetgeen doen waarvan ik weet dat dit het beste is, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik vanuit emotie nooit een gedegen keuze kan maken en dus altijd een gekleurd startpunt heb, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om vanuit zelfoprechtheid keuzes te maken en dan af te wegen of ik die keuze kenbaar kan maken vanuit mijn positie of niet, maar deze afweging mag nooit mijzelf of anderen compromitteren.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om getriggerd te worden door de zelfoneerlijkheid van de hoofdmeester die niet deed wat hij anderen voorschreef, terwijl ik daarmee met mijn eigen zelfoneerlijkheid geconfronteerd werd, van niet dat te zeggen wat ik moest zeggen om het beste voor mijn lijf te realiseren.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van geconfronteerd worden met mijn eigen zelfoneerlijkheid door die van de ander te zien, maar dan de ander als zondebok aan te wijzen, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik kan dralen met het onder ogen zien van mijn zelfoneerlijkheid, maar dat dit niet maakt dat mijn zelfoneerlijkheid weggaat, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer een ander mij een spiegel voorhoudt en iets in mij aanroert wat ik zelf niet bewust gewaar was, dit met open armen te ontvangen en te gebruiken om mijzelf te verbeteren.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn voor represailles van de hoofdmeester als ik zou zeggen dat ik niet mee zou gaan zwemmen omdat dit voor mijn lichaam geen goed plan was.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van bang zijn om te staan voor mijzelf, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik bang ben voor de door mij geprojecteerde represailles van de ander en mijzelf hierdoor laat verlammen in het moment, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geen verzinsels te bedenken van wat er zou kunnen gebeuren aan nare dingen als ik ga staan voor mijzelf als geheel van 'geest' en lijf.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om deze kwaadheid al die jaren te hebben opgepot en niet heb durven te voelen/toelaten.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van het oppotten van kwaadheid, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik alleen mijzelf ermee schaad, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om kwaadheid op de ander niet direct eruit te gooien als een ventiel om stoom af te blazen, maar eerst te zien waar ik echt mee te maken heb, en dan pas te bepalen hoe ik mij kan ontdoen van de emoties en gevoelens die ik ervaar.
Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben voor de pijn die optreed na het krijgen van de dooie vingers.
Wanneer en als ik mijzelf zie vervallen in een patroon van angst voor de herinnering van pijn, dan stop ik en haal ik adem. Ik realiseer en zie dat ik al op voorhand bang ben voor de pijn die waarschijnlijk gaat komen, en sta één en gelijk aan het leven.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om voorzorgsmaatregelen te nemen zodat de pijn niet hoeft plaats te vinden of in mindere mate door gezond verstand te gebruiken en mijzelf niet te laten verlammen door angst.
Dit stukje pijnbeleving komt in een andere blog post verder aan bod. Voor nu kan ik zien dat ik de kwaadheid die ik nog steeds in mij had jegens de hoofdmeester los laten. De kwaadheid is en was niet functioneel en kan dus niet bijdragen aan de verbetering van mijzelf. Dus laat ik je los kwaadheid.

https://dagboekvoorhetleven.wordpress.c ... fdmeester/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 371 van 2555: De angst voor pijn als overerving

In mijn vorige blogpost gaf ik al aan dat ik het stukje over pijn en de angst daarvoor in een andere blog wilde gaan aanpakken. Wat ik heb gedaan is het beluisteren van een Eqafe interview waar uitgelegd wordt waar de angst voor pijn vandaan komt.

De angst voor pijn en de beleving van pijn is ons aangeleerd door onze directe omgeving. Hoe dramatischer dat proces is verlopen hoe dramatischer we met pijn omgaan. Wanneer we tussen de nul en drie jaar oud zijn dan hebben we het concept pijn nog niet begrepen en zijn we ook niet in staat om dat door uitleg van onze ouders te begrijpen. Dus een baby of dreumes begrijpt pijn niet. De vraag zou dan kunnen zijn: maar hoe leg je het zo'n jong kind dan uit? Door als ouder stabiel te zijn kan je een basis bieden aan je kind om te leren omgaan met pijn zonder dat je kind emotioneel over zijn toeren raakt.

Wanneer een baby/dreumes pijn heeft dan zal het kind in eerste instantie nog niet reageren. Er is een moment van proberen te begrijpen wat hen is overkomen en wat ze ervaren. Pas als er een ouder of andere naaste uit zijn omgeving erbij komt gebruikt het kind de reactie van de ander om te begrijpen hoe het om moet gaan met deze pijn. Heeft het kind de vinger tussen de deur gehad, dan kan het zijn dat het nog staat te kijken naar wat hem net is overkomen. Komt de moeder aangesneld om naar de vinger te kijken en ze kijkt het kind verschrikt aan, waarbij de moeder angst ervaart voor wat haar kind is overkomen, dan neemt het kind de gezichtsuitdrukking en de energetische lading van de moeder haar stem om in te schatten hoe het gaat reageren. Die energetische lading van de moeder voelt zo onprettig dat het kind gaat huilen. Hoe groter de emotionele lading van de moeder is des te erger gaat het kind huilen.

Wat er dus in dat moment gebeurt, is het leggen van een koppeling tussen pijn en de energetische reactie van de moeder met name door gezichtsuitdrukking en stem. We leren dus door anderen in onze omgeving hoe we met pijn moeten omgaan. Vaak hoor je ouders ook zeggen, pas toen ik eraan kwam begon mijn kind te huilen. Anderen bestempelen dit gedrag ook wel als aanstellerij, als aandacht willen hebben van de moeder. Maar de moeder is het levend voorbeeld voor het kind, die laat het kind zien hoe hij mens moet zijn.

Zelf ben ik kind en ben ik moeder en soms ben ik als ouder geen koele kikker geweest en echt geschrokken van wat er met mijn kinderen fysiek gebeurde door valpartijen en noem het maar op. Ik heb hen geleerd hoe energetisch pijn te ervaren, net zoals mijn ouders mij hebben geleerd dat ik bang moest zijn voor pijn. Hebben we dit moedwillig gedaan? Nee, we wisten niet beter. We wisten niet dat we onszelf konden stabiliseren door op onze ademhaling te letten en onze stem geaard en stabiel te gebruiken met lage tonen. Maar nu weten we het wel en kunnen we het doorgeven aan hen die het nog niet weten.

Dus de herinnering dat ik met mijn dode vingers van de kou tegen de verwarming aan zat om mijn vingers bij te laten trekken, was een ervaring van gemixte gevoelens. Ik wilde heel graag dat het bloed weer terug kwam in mijn vingers, maar ik herinnerde mij ook van eerdere keren dat het een pijnlijk proces was. Dus ik wilde het wel en ik wilde het niet, maar toch legde ik mijn vingers op de verwarming. Tegelijkertijd voelde ik een energetisch gevoel in mijn buik dat ik als onprettig en misselijkheid ervoer. Dit was de aangeleerde angst in mijn solar plexus. De angst die ik als baby/dreumes had afgekeken van mijn ouders. Pijn is erg en naar, dat zat diep in mij, waarbij ik niet wil zeggen dat we nu alle pijn als lekker moeten gaan beleven. Pijn is functioneel, het is een waarschuwing van ons lichaam om op te passen of om een pas op de plaats te maken. Waarbij masochistische pijn een soort van genieten van de angst voor pijn zou kunnen zijn. Genieten van de verschillende hormonen die vrijkomen in het lichaam die het pijnsignaal als functionele rode vlag overschreeuwen.

Wat ik ervoer als een ervaring van mijzelf, als wie ik ben, terwijl ik de angst van pijn beleefde was eigenlijk niet puur en alleen ik. Het is een aangeleerde reactie op een lichamelijke prikkel. Toen ik als kind van 2 met mijn gezicht in een brandend campinggastelletje viel, zullen mijn ouders en opa en oma zeer zeker verschrikt hebben gereageerd. Ik zou hetzelfde hebben gedaan. Maar stel je eens voor dat we onszelf zo konden aansturen dat we kortdaad konden handelen, het natuurlijk geen fijne situatie vonden maar de ruimte in onszelf konden maken zodat we onszelf en ons kind konden stabiliseren. Dan zouden onze kinderen geen onderdrukte angst voor pijn hebben opgebouwd en als effectief mens door het leven kunnen gaan.

Eigenlijk kan ik constateren dat ik ook vandaag de dag pijn niet als een eigen ervaring beleef. Niet dat de angst en emotionele lading heel bewust aanwezig is, maar het is er wel. Dus zal ik de komende periode bij pijn letten op mijn ademhaling en op enige energetische beweging in mijn fysieke lichaam. Om vervolgens met gezond verstand te kunnen beleven om wat voor een type pijn het gaat en hoe ik moet handelen ten opzichte van de pijn.

https://dagboekvoorhetleven.wordpress.c ... vererving/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 372 van 2555: de angst voor pijn als overerving - in de praktijk

Nog geen dag nadat ik mijn laatste blog schreef, over de beleving van pijn en hoe we pijnbeleving hebben aangeleerd, gebeurde er een ongelukje dat mij de kans gaf om mijzelf te corrigeren binnen mijn fysieke werkelijkheid. Waarschuwing aan degene die deze blog leest en niet tegen beeldende beschrijvingen van een fysiek ongeluk kan, raad ik aan om binnen mijn blog posts te zoeken naar een andere geschikte blog om te lezen.

Het was rond de lunch dat ik besloot om een plakje geitenkaas met de kaasschaaf af te snijden. Aangezien het stukje kaas niet meer zo groot was besloot ik de korst eraf te snijden en de kaas vanaf de zijkant verder op te snijden. Dit verwijderen van de korst doe ik altijd met de kaasschaaf en met veel beleid. Zo ook die dag met het verschil dat het stukje kaas net iets in mijn linker hand bewoog, maar net niet uit mijn linker hand schoot. Ik herstelde mij en pakte het stukje kaas weer stevig beet, maar in diezelfde seconden oefende ik aanzienlijk wat druk uit met mijn rechterhand op de kaasschaaf en ging de handeling van mijn rechterhand onverstoord door zoals ik die had ingezet zonder rekening te houden met de veranderde positie van mijn linkerhand. Nu is dit klusje qua kracht net aan mijn grens en is het kracht uitoefenen net aan mijn grens minder gecontroleerd dan wanneer het gemakkelijk gaat. Dus mijn vingers van mijn linker hand waren verplaatst op het stukje kaas en mijn rechterhand oefende veel druk uit op de kaasschaaf in de veronderstelling dat de situatie ongewijzigd was. Het zal niet moeilijk te raden zijn dat dit geen happy eind had. Met veel kracht schaafde ik een plakje kaas en schaafde ik mijn duim mee, om precies te zijn mijn duimnagel.

In dat moment stond ik te kijken naar mijn eindresultaat en wilde maar niet geloven dat ik met de kaasschaaf onder mijn duimnagel was gekomen en over de breedte van de nagel een halve centimeter had los geschaafd. Dat kan niet ging er door mij heen. Aangezien ik bewust aanwezig was in dat moment besloot ik nu eens te kijken naar pijn en pijnbeleving. Ik verwachtte dat dit wat ik zag, een afgescheurde nagel over de breedte die nog aan het eind een paar millimeter vast zat, pijn zou moeten doen. Ik was met de kaasschaaf over het onderliggende vlees van mijn duim geschaafd, dus logisch gezien zou dat moeten gaan bloeden. Maar het deed geen pijn en het ging niet bloeden. Ik voelde een licht paniekgevoel in mij opkomen en ik vond dat ik moest handelen en op het ergste voorbereid te zijn. Terwijl ik van de keuken naar de woonkamer liep om een pleister te halen zag ik dat mijn duim begon te bloeden. Dit kwam bijna als een opluchting of beter gezegd een bevestiging. Ik was van mening dat het zou gaan bloeden en toen het ging bloeden vielen alle puzzelstukjes op zijn plek. Gewoon lekker normaal en binnen de context van wat zou moeten gebeuren, volgens de 'geest'. Het lichte paniekgevoel ebde daar ook voor een groot deel mee weg. Nu bleef alleen de verbazing en ongeloof nog over dat het geen pijn deed en het deed geen pijn. Het uiteinde van mijn duim was gevoelig, maar over pijn kon ik niet spreken. Ik dacht nog de pijn zal later wel komen er spelen vast hormonen een rol die zorgen dat ik nu geen pijn voel als een soort van oer overlevingsdrang. Maar ook de rest van de dag ervoer ik geen pijn. Het plakken van de pleister was niet een echt aangenaam gevoel maar deed geen pijn. Elke keer vroeg ik mijzelf om aan te geven op de schaal van 1-10, waarbij 10 het ergste is, hoeveel pijn ik had. Ik kwam niet veel verder dan 1 of 2, wat ik niet zozeer pijn maar pijnlijk wil noemen. Op een gegeven moment begon mijn duim hevig te kloppen, maar ook dit resulteerde niet in pijn. In zekere zin leek ik wel teleurgesteld dat het beschadigen van mijn lichaam niet die pijn veroorzaakte die ik verwachtte. Mijn programmering zei dat ik pijn moest ervaren, ik was immers geschrokken en ik had mij serieus gesneden, ik was dus echt gewond maar het gevoel van gewond zijn dat mistte.

De volgende dag terwijl ik bezig was met de was stootte ik mijn duimnagel met pleister tegen de rand van de droger opening. Dit gebeurd wel vaker en is geen pijnlijk probleem, maar nu ervoer ik daadwerkelijk pijn, het hard duwen van mijn losse nagel in mijn duimvlees was een niet plezant gevoel. Ik haalde direct de pijnschaal erbij en ervoer een 4 aan pijn. De pijn ebde ook weer snel weg en de duim bleef niet gevoelig.

De dagen erna was het tijd om de pleister te verschonen en ik ervoer een lichte weerstand van niet willen kijken naar wat er onder de pleister zich had afgespeeld. Ook nu bespeurde ik een verwachting die me zei dat dit wel pijn zou gaan doen. Ik zag al beelden voor me hoe ik de duimnagel verder zou afscheuren omdat er plak van de pleister aan mijn losse nagel zou zijn gekomen en de pleister nu vastzat aan mijn nagel. Dit was natuurlijk allemaal niet aan de hand, ik had met zorg het gaasje van de pleister op de nagel geplaatst en het plakkende gedeelte niet op mijn nagel geplakt.

Had ik nu niet kritisch gekeken naar dit voorval dan was de kans groot dat ik op basis van herinnering, aan verschillende beelden uit mijn verleden en van buitenaf, dit hele voorval als erger en pijnlijker had ervaren. Ik had wellicht gezegd dat het pijn deed, zonder echt fysiek te voelen of het daadwerkelijk pijn deed. Dit was een echte 'eye opener' voor mij en ik wil hier niet mee zeggen dat pijn niet echt bestaat, het is een subjectieve beleving die gevoed wordt door herinnering en hoe we hebben geleerd pijn te ervaren door overerving van onze ouders en hen als levend voorbeeld te gebruiken. Als ik mijn arm breek dan voel ik wel degelijk pijn en dat is maar goed ook dat mijn lichaam mij waarschuwt dat er echt iets aan de hand is. Mensen die aandoeningen hebben en pijn niet langer ervaren lopen dan ook gevaar op ernstige verwondingen. Mensen die aandoeningen hebben en juist constant pijn ervaren gaan daar echt aan onderdoor. Pijn is echt, zolang we de filter van de 'geest' er maar niet overheen zetten en meer drama veroorzaken dan nodig is. Dit geldt voor jong en oud en jong geleerd is oud gedaan.

Wat ik tijdens dit voorval heb gedaan is mijzelf direct te corrigeren binnen mijn fysieke werkelijkheid. Direct zien welke emoties, gevoelens, verwachtingen er speelden, deze waar te nemen als een patroon in mijzelf en los te laten omdat ik kon zien dat het geen nut had om aan deze patronen vast te houden. Het loslaten gaf ruimte om echt te ervaren wat er gebeurde, ik werd maar zeer kort steeds opgeslokt door mijn ervaringen gezien door de ogen van de 'geest'. Ook heel helder om te zien wanneer je met jezelf afspreekt dat je niet jezelf gaat ervaren op basis van herinnering maar op basis van wat hier echt gebeurt in het hier en nu. Dat is gewoon mogelijk ook al zegt een stemmetje in je hoofd dat je jezelf zus en zo zou moeten voelen en gedragen. Doorbreek het oude maar eens om te zien wat het nieuwe is dat ontstaat.

https://dagboekvoorhetleven.wordpress.c ... -praktijk/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 373 van 2555: als er één wakker wordt ontwaken er meerderen

Van de week realiseerde ik mij ineens dat een verandering bij een ander ineens kan zorgen voor een verandering in mijzelf. Met andere woorden de verandering bij de ander geeft ruimte om te zien hoe ik anders om kan gaan met een situatie die ik voorheen als een soort van impasse beleefde.

Sinds dat mijn zoon 9 jaar is mag hij zelf bepalen hoe laat hij naar bed gaat. In de eerste weken was dat een soort van uitproberen en zien waar de grenzen en zijn grenzen lagen. Van een kind dat onder het 'ouderlijk regime' een kind leek dat vroeg naar bed wilde gaan, veranderde hij in een kind dat vele malen later naar bed ging en niet zat te knikkebollen en zichzelf wakker zat te houden. De enige regel die mijn partner en ik hebben ingesteld rondom naar bed gaan en opstaan is het op tijd uit bed komen als je verantwoordelijkheden hebt zoals school, bijbaantje of andere afspraken. Dit leverde geen enkel probleem op en iedereen was tevreden. Tot dat mijn zoon een jaar of 13 werd, in de pubertijd zat maar niet zichtbaar puberde, en grootse moeite had om zelfstandig op tijd uit bed te komen. Dit triggerde gedrag in mij als moeder dat ik hem wakker ging maken om op tijd op school te komen, wat mijn partner bestempelde als betuttelen. Mijn grootste drijfveer was om niet in de problemen te komen met school en leerplicht door dit niet wakker wordt gedrag van mijn zoon.

Mijn zoon slaapt net als ik zelf heel diep, wat het moeilijk maakt om hem wakker te maken. Dit maakte dat ik hele rituelen ontwikkelde van tegen hem blijven praten om hem zo bij zijn positieven te krijgen en wakker genoeg te worden dat hij kon opstaan. Mijn partner vond dat ik hierin te ver ging en mijn zoon betuttelde. Wanneer mijn partner mijn zoon ging roepen om uit zijn bed te komen dan resulteerde dat in niets, want een keer roepen was zeker niet afdoende. Ik voelde mij heen en weer geslingerd door gevoelens van geen betuttelende moeder te willen zijn en juist mijn kind de ruimte te laten voor zelfverantwoordelijkheid en de angst om mijn kind door vallen en opstaan teveel te laat te laten komen waardoor we als ouder en kind bij bureau leerplicht terecht zouden komen. Leerplicht was toen nog een beladen woord en organisatie die in mijn optiek ons als gezin door de jaren heen alleen maar had geboycot en nooit had ondersteunt, wat maakte dat ik het gaan naar de leerplicht voor mijn zoon als iets verschrikkelijks projecteerde in mijn toekomst.

Toen we vorig jaar met mijn zoon na aanleiding van een tekenbeet bij een natuurgenezer kwamen werd er ontdekt dat zijn dag nacht ritme op biologisch niveau niet gelijk liep met de cadans van de maatschappij. Zijn lichaam werd pas echt wakker op celniveau tegen 11 uur 's morgens wat het moeilijk maakte om op te staan om 7 uur of 7:30 uur. Ook het naar bed gaan was niet bijzonder laat, meestal gaat we met z'n allen zo rond 12 uur slapen, waarbij we allemaal makkelijk de vereiste 6 uur slaap halen. Na dit bezoek aan de natuurgenezer werd besloten om een daglichtlampwekker voor mijn zoon aan te schaffen die een uur voor de wektijd licht geeft en steeds feller wordt. De laatste 10 minuten kan er hetzij radio of vogelgeluiden worden ingesteld om uiteindelijk wakker te worden in een kamer vol met daglicht. We merkten direct effect van deze lamp en mijn zoon was echt fysiek wakker de eerste 3 weken. Totdat dit weer wat inzakte en ik toch nog even kort naar zijn kamer moest gaan om hem echt goed wakker te maken. Opnieuw rees natuurlijk mijn dilemma weer van moet ik hem dit zelf laten doen of geef ik hem dit steuntje in de rug? Wat het voor mij ook nog eens moeilijk maakte was het feit dat dit niet een puber was die niet uit zijn bed wilde omdat hij het liefst zijn hele dag zou slapen en het hem niet uitmaakte of hij te laat op school zou komen. Hij werd simpelweg niet wakker uit zijn vaste slaap, waarbij ik het vaste slapen herken, maar wat mij niet belemmert bij het opstaan omdat mijn bioritme niet anders is.

Sinds een aantal weken lijkt het probleem van het opstaan geweken te zijn, mijn zoon staat elke schooldag zelfstandig op en ik hoef mij geen zorgen meer te maken. Dat klinkt wellicht wat eenvoudig om dit zorgen maken ineens los te kunnen laten en niet meer op de achtergrond mee te laten spelen. Toch is dit wel het resultaat geweest van de verandering die mijn zoon onderging waardoor ik mijzelf in staat stelde om mee te veranderen en enige vorm van betutteling of angst die er was los te laten, omdat ik kon zien dat het een overlevingsmechanisme was die op dit moment misplaatst was.

Hier volgen een aantal zelfvergevingen en verbintenissen dat in grote lijnen het proces weergeeft waar ik doorheen ben gegaan om tot dit eindpunt te komen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat mijn zoon te laat op school komt en ik daar de gevolgen van moet dragen als ouder.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn wanneer ik mijn zoon door vallen en opstaan dit probleem zelf laat aanpakken ik zelf als ouder in de problemen kom wanneer mijn zoon faalt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn voor de leerplicht en te geloven dat wanneer ik de verantwoordelijkheid van het opstaan bij mijn zoon neerleg zij niet zullen aannemen dat mijn zoon te vaak te laat komt omdat hij in een leerproces zit van zelfverantwoordelijkheid nemen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om al op voorhand denken te weten wat de leerplicht zal gaan zeggen en denkt, door eerdere ervaringen met de leerplicht met mijn dochter, wat een geloof in mij heeft vastgezet dat de leerplicht bekrompen denkt en tunnelvisie heeft te projecteren op deze situatie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn door toedoen van mijn zoon in de problemen te komen waardoor ik vervolgens de situatie oplos en zo de directe problemen van te laat komen weet te voorkomen maar het onderliggende probleem van het niet uit bed kunnen komen niet aanpak samen met mijn zoon.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het woord betuttelend van mijn partner als negatief te labelen en dit als een bedreiging te ervaren die mijn controle over dit probleem zou kunnen ondermijnen als ik daadwerkelijk mijn zoon zijn verantwoordelijkheid teruggeef.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in de reactie te gaan wanneer mijn partner het woord betuttelend in de mond neemt en dit te ervaren als het falen van mijn moederschap op dit punt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het slaapprobleem van mijn zoon als falen van mijn moederschap te zien.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn mijn zoon te veroordelen over het niet uit bed kunnen komen omdat ik mij kan verplaatsen in het vaste diepe slapen en ik niet op mijn geweten wil hebben dat ik hem opvoed zonder compassie en meer schade aanricht dan nodig is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door het niet willen veroordelen van het slaapgedrag van mijn zoon terecht te komen in een impasse waar ik niet zelfstandig uitkom door de aanpak vanuit angst die ik heb gekozen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om alleen dan te kunnen veranderen wanneer de ander verandert en mij niet te realiseren dat angst en controle willen houden mij in de greep houden om niet te veranderen en niet het gedrag van de ander wat slechts een aanleiding was.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in eerste instantie niet mijn zoon de ruimte te geven om zelfstandig zijn wekprobleem aan te laten pakken en angst de boventoon te laten hebben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat het wekken van mijn zoon vanuit gezond verstand en zonder emotionele bagage iets anders is dan hem wekken vanuit angst en controle willen houden.

Ik realiseer mij dat ik door dit hele proces heen angst en controle als leidraad heb genomen en pas toen ik dit ging inzien en dit ietsje los kon laten er ruimte ontstond voor mijn zoon om zijn verantwoordelijkheid te nemen waardoor ik alleen nog ingreep op het aller laatste moment wat soms uit angst en controle plaatsvond en soms vanuit gezond verstand.

Ik realiseer mij dat op het moment dat mijn zoon in staat was zijn wekritme zo om te gooien, dat hij moeiteloos kan meedraaien in de maatschappij die van hem verlangt dat hij op tijd op school komt, dit het moment was waarop ik de controle en angst kon loslaten omdat ik zag dat hij het zelf in de hand had en dit dus geen angst meer triggerde.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer mijn zoon terugvalt en niet zelf op tijd uit bed komt eerst in zelfoprechtheid te checken of ik vanuit angst en controle wil gaan handelen of vanuit gezond verstand om hem vervolgens de ruimte te laten om zichzelf de gelegenheid te geven zich te corrigeren in de werkelijkheid

https://dagboekvoorhetleven.wordpress.c ... meerderen/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 374 van 2555: de angst voor pijn als overerving - in de praktijk - de kies

Deze blogpost is een vervolg op de eerdere blogs waarin ik pijn en pijnbeleving onderzoek. Voor hen die niet tegen omschrijvingen van fysieke ongelukjes kunnen raad ik aan een andere post op mijn blog te zoeken die je aanspreekt.

Anderhalve week geleden at ik een stukje pizza, de knapperige korst ervan, toen dit ongelukkig tussen mijn kiezen kwam begon ik opnieuw een pijnverhaal. Eerst voelde ik een pijnscheut door mijn kies gaan, of eigenlijk 3 stralen van pijn. Dit was op de pijnschaal zeker een 7 tot een 8, waarbij er ook geen tijd was om emotionele pijn hierbij te voelen of te ontwikkelen. Ik begreep meteen dat dit niet pluis was en besloot even te stoppen met eten en te zien wat er precies gebeurd was. De pijn ebde wat weg, ik was oprecht opgelucht en had in luttele seconden gevreesd voor een kapotte afgebroken kies. Vanuit deze opluchting besloot ik verder te eten, omdat er niets gebeurd leek te zijn. Bij de tweede hap zachtere pizza voelde ik de zijkant van mijn kies loskomen. Ik schrok en dit was nou echt zo'n shit moment waarbij pijn ineens een ondergeschikte rol speelde. Ik was meer pissig dan dat er pijn aan te pas kwam. Allerlei gedachten gingen door mij heen. Nu moet ik eerder naar de tandarts dan de afspraak die ik heb staan. Hoe duur zal dit zijn en kan ik het bekostigen? Straks moet mijn hele kies eruit omdat het niet meer valt te repareren. Gaat die behandeling mij pijn doen? Waarom verandert mijn wereld nu opeens, het ging toch allemaal lekker?

Ik spuugde mijn eten uit met het afgebroken stuk kies om te zien om wat voor een afmeting het ging. Aan de binnenkant van de kies was er bijna over de hele lengte een hap uit. Het voelde zeer scherp op de afgebroken randen en ik voelde een doffe pijn die op de achtergrond bleef. De meeste pijn ervoer ik bij het breken van de kies. Om er geen gras over te laten groeien mailde ik de biologische tandarts waar wij als gezin op het punt stonden om patiënt bij te worden. De volgende morgen belde ik de praktijk aangezien ik nog geen bericht had gehad en het hele kiesverhaal mijn 'geest' eigenlijk best bezighield. Er werd besloten te wachten tot onze intake aan het eind van de maand aangezien de tandarts niet iets wil gaan repareren in een mond die hij nog niet kent. Aangezien ik voor een biologische tandarts heb gekozen snap ik deze redenatie. Ook meldde ik, dat ik geen verschrikkelijke pijn leed, omdat ik niet de tandarts wilde voorliegen om zo eerder aan de beurt te zijn en anderen hun afspraak niet door te laten gaan. Deze tandarts zit bomvol en ons als gezin naar voren schuiven betekent voor een ander dat hij naar achteren wordt geschoven in de agenda. Ik besloot dat voorliegen geen goede start van een tandarts patiënt relatie is en dat ik ook niet voor de gevolgen wilde opdraaien van het voorliegen over het hebben van pijn. Het schoot wel even door mijn hoofd om de pijn wat aan te dikken zodat ik eerder aan de beurt kon zijn.

De eerste avond durfde ik bijna niet mijn afgebroken tand te poetsen, ik was bang dat het pijn zou doen aangezien ik met koud water drinken al had gemerkt dat koud niet prettig was. Mijn 'geest' ging met deze ervaring op de loop en zo vreesde ik voor het tanden poetsen. Bij de eerste keer poetsen meed ik de kapotte kies met poetsen. De tweede keer ging ik heel zachtjes, met mijn elektrische tandenborstel uit, over de kapotte kies. Dit voelde niet prettig, maar de tandarts assistente had mij op het hart gedrukt de kies wel schoon te houden. Naarmate de dagen verstreken durfde ik, het ook met de tandenborstel aan, er zachtjes overheen te gaan en op dit moment kan ik mijn kies met beleid gewoon poetsen.

Op een gegeven moment bemerkte ik dat de zijkant van mijn tong stuk ging van de scherpe randen van mijn kies. Eerste voelde dat niet prettig, totdat mijn tong begon op te zwellen aan die kant en ik zag dat er een 2 cm lange plek zat met allemaal sneetjes. Wat begon als niet prettig ging naar pijnlijk, het was net alsof ik een mega aft op mijn tong had. De pijn was vervelend en aanhoudend maar niet meer dan een 5, mijn gevoel begon nu op te spelen. Ik vond dat het nu wel genoeg geweest was, praten deed zeer en ging niet makkelijk en eten is een drama. Ik kauw nu aan de andere kant, waar tussen mijn kiezen vezelrijk voedsel makkelijk vast komt te zitten. Flos ik dit niet direct dan ontstaat er hoofdpijn aangezien de kiezen erg kort op elkaar staan. Met de gebroken kies durf ik niet te eten uit angst dat er meer gaat afbreken en omdat het niet prettig voelt.

Ik bemerkte dat mijn zin in eten totaal wegviel. Als er zich weer een maaltijd voordeed en ik goed en wel achter mijn bord ging zitten zonk de moed mij in de schoenen. Ik eet dan ook minder en probeer voedsel dat hard is te vermijden. Eten wat ik normaal prettig vind, is nu verworden tot een vervelende aangelegenheid die met de beschadigde tong pijnlijk is en door de strak op elkaar staande kiezen, nu een beetje een drama is.

Zo kwam ik er ook achter dat op een bepaald moment ik niet meer kon bepalen waar de doffe pijn vandaan kwam, was het de afgebroken kies of waren het andere kiezen of tanden, de doffe pijn ging door mijn gehele gebit. Daar ontstond de vrees dat ik wellicht veel meer mankeerde aan mijn gebit en dat het breken van 1 kies het topje van de ijsberg was, gelukkig kon ik die gedachte op tijd weer stoppen om niet te blijven rondzingen maar te zien dat ik angst had voor nog meer pijn en pijn bij de tandarts. De pijn bij de tandarts die door een jeugdervaring nog wel eens voor een tandartsbezoek opspeelt, die ik dan met het blijven bij mijn ademhaling op het moment van behandeling geen rol meer laat spelen.


De volgende zelfvergevingen zijn een selectie uit de zelfvergevingen die al gedaan zijn in het moment en daaruit voortvloeiende aanvullingen tijdens dit schrijven.


Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om opgelucht te zijn over mijn kies terwijl ik de situatie nog niet heb onderzocht en dus nog niet weet of er reden is om opgelucht te zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om opgelucht te zijn vanuit een startpunt van angst en dus de tegenpool te ervaren om zo de rondgaande angsten in mijn 'geest' te proberen onderdrukken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te schrikken bij het afbreken van mijn kies en overspoeld te worden met angstige gedachten die klaar lagen om eruit te komen bij de juiste gelegenheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om tijdens het emotionele schrikken mijn lijf ook in een staat van schrik te brengen en zo fysieke stress op mijn lijf over te brengen door mee te gaan op de emotie van schrik.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een shit moment te hebben als de kies breekt en het als een brute verstoring van mijn leventje te ervaren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om verandering als bedreiging te zien en daardoor emotioneel van de kaart te zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als een slachtoffer mijzelf af te vragen waarom dit mij nu moest overkomen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zodra de situatie naar mijn beleving te vervelend wordt ik direct wil dat er een einde aankomt zonder het nemen van enige vorm van zelfverantwoordelijkheid of aansturing van mijn kant.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik met de emotionele pijn nog niet altijd goed kan omgaan en zo mijn fysieke pijn ook beïnvloed en sneller zeg dat ik het zat ben en het nu afgelopen moet zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de jeugdervaring van pijn bij de tandarts voor een tandartsbezoek mij te laten beïnvloeden en zo meer angsten creëer omtrent de hele gebeurtenis die eigenlijk geen emoties behoeft, maar puur praktisch benaderd en afgehandeld kan worden.

Ik realiseer mij dat pijn in elke situatie weer andere zaken triggert die tot dan toe lagen te sluimeren in mijn 'geest' en ik per keer moet bekijken met wat voor angsten en herinneringen ik te maken heb.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om pijnervaringen een cijfer te blijven geven om zo mij te dwingen naar de daadwerkelijke fysieke pijn te kijken en makkelijker de emotionele pijn kan zien en aanpakken door gezond verstand erop los te laten.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om pijn aan mijn gebit niet als erger te labelen dan pijn elders in mijn lichaam door ervaringen vanuit mijn verleden die te maken hadden met geen controle op deze pijnbeleving te hebben, waardoor het idee is ontstaan dat ik mijzelf niet kan aansturen wanneer er pijn in mijn gebit is en ik afhankelijk ben van anderen die mogelijkerwijs zich niet aan hun woord houden, waardoor er geen vertrouwen in mijzelf en in de ander is.

https://dagboekvoorhetleven.wordpress.c ... k-de-kies/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 375 van 2555: waar is MIJN GFT-container

Een aantal weken geleden zette mijn partner de GFT-container op de aangegeven plek op straat om geleegd te worden. Aan het einde van die dag wilde hij de GFT-container weer in de tuin terugzetten toen hij ontdekte dat die van ons er niet meer stond. Wel stond er een andere GFT-container met hetzelfde huisnummer maar een andere straatnaam erop. Mijn partner besloot deze GFT-container mee naar huis te nemen om zo toch nog iets te hebben om het groente afval in te doen. Ik merkte dat ik een beetje begon te stuiteren van dit verhaal. Hoezo een andere bak meegenomen? Ik kon mij niet verplaatsen in degene die onze GFT-container per abuis had meegenomen en ik kon mij niet verplaatsen in mijn partner die een ander zijn GFT-container had meegenomen. Ik voelde mij er absoluut niet goed onder en had sterk het idee dat we de container verwarring alleen maar groter hadden gemaakt door een andere GFT-container mee te nemen. Mijn partner snapte absoluut niet waar ik mij zo druk over maakte, waarschijnlijk stond onze bak bij de andere nummer 14 en bij de volgende leegbeurt over 14 dagen zou alles weer op zijn pootjes terecht komen.

Maar zo ging het niet. Omdat ik elke keer als ik de tuin in keek en een GFT-container zag staan die niet van ons was, besloot ik actie te nemen en bij de mensen met hetzelfde huisnummer te kijken of onze GFT-container daar stond. De tuin van deze mensen is open en ik zag een GFT-container staan, maar niet met ons huisnummer en adres achterop de container. Pas toen realiseerde ik mij hoe groot dit probleem eigenlijk was. Als zij niet per abuis onze GFT-container hebben meegenomen dan heeft iemand dat gedaan met een geheel ander huisnummer en of straatnaam. Weer kwam de onbegrip in mij op, waarom neemt iemand een GFT-container mee die niet van hem/haar is? Er kwam nu ook een meer prangend gevoel naar boven wat ik verwoordde als: ik wil mijn GFT-container terug, nu! Om de situatie nog te willen redden liep ik om het huizenblok om bij deze mensen met hetzelfde huisnummer als ons aan te bellen, maar die hadden geen werkende bel en het zag er naar uit dat er niemand thuis was. Het leek zo simpel op te lossen, maar inmiddels begreep ik dat eigenlijk iedereen die dezelfde container plek gebruikt als ons mijn GFT-container kon hebben. Ook realiseerde ik mij dat wij ingestoken waren in een probleem dat wellicht al langer bestond, waardoor mij het gevoel bekroop dat het wel eens heel lang kon gaan duren voordat ik mijn GFT-container weer terug zou hebben.

Veel van mijn buurtgenoten hebben omheinde tuinen waardoor je niet even kunt kijken of de GFT-container die zij in de tuin hebben staan wel degene is die bij het huis hoort. Het leek erop dat ik moest loslaten dat ik binnen nu en snel mijn GFT-container terug zou hebben en dat gaf mij veel onrust. Wat ik tegelijkertijd ook niet helemaal kon begrijpen en inmiddels ging mijn partner tegen het plafond als ik over onze GFT-container begon en snode plannen bedacht om hem terug te krijgen. Eén ding stond vast ik zou die GFT-container weer terug krijgen!

Na 14 dagen was het weer de beurt aan het groen afval om geleegd te worden en ik was ervan overtuigt dat mijn GFT-container aan de weg zou worden gezet en ik gemakkelijk mijn eigen container mee naar huis kon nemen. Dit vooruitzicht nam zeker een stukje onrust weg. Maar al snel maakte mijn perfecte werkelijkheid in mijn hoofd plaats voor de realiteit, niet iedereen zet elke 14 dagen zijn GFT-container aan de weg, niet iedereen scheidt zijn afval en heeft zodoende niet altijd een volle container. Er stonden zeggen en schrijven 3 containers in totaal aan de weg en daar zat niet onze eigen rechtmatige GFT-container bij. De moed begon mij in mijn schoenen te zinken en de onrust nam toe en werd elke keer als ik eraan dacht een soort van fysieke misselijkheid in mijn solar plexus. Ik voelde de drang om dit probleem voor eens en altijd op te lossen en tegelijkertijd wist ik niet hoe dit op te lossen. Zo iets simpels en ogenschijnlijk onbelangrijk probleem dat mij zo bezig hield een aantal keren per week.

Ik besloot even van mijn praktische aanpak af te wijken en eerst eens te kijken wat mij nu daadwerkelijk zo bezig hield. Was die GFT-container zo belangrijk voor mij? Kan ik niet verder leven zonder deze GFT-container? Welk gemis is er nu ik niet weet waar hij is? En wat is de angst die door mijn solar plexus heen gaat? Ik ben op zich niet gehecht aan de GFT-container, dat is simpelweg een plastic bak. Ik kan niet rustig verder leven zonder te weten waar deze bak is en hoe ik hem terug kan krijgen, dat blijft mij bezig houden. Het is niet zozeer een gemis dan wel een schuldgevoel en een angst dat ik moet boeten voor de fout van een ander. Bij het kopen en betrekken van deze woning kregen we 3 containers van de gemeente, die al in gebruik waren genomen door de vorige bewoners. In mijn veronderstelling ben ik verantwoordelijk voor het wel en wee van die containers, die heb ik in bruikleen van de gemeente gekregen, dus draag ik de zorg hiervoor. Stel ik raak deze containers kwijt en ik heb een nieuwe nodig wat doe ik dan? Ik zou dan in mijn optiek nieuwe containers bij de gemeente moeten aanvragen en moeten aangeven dat ik geen verantwoordelijkheid voor de container heb kunnen nemen. Dit laatste was iets dat ik echt niet wilde toegeven, het was immers MIJN schuld niet dat de container zoek was. Ik dacht dat er naar alle waarschijnlijkheid een boete zou volgen als bleek dat ik niet goed had gelet op mijn container en dat gaf mij stress. Hoe duur zou dat zijn? Zou ik mij nog mogen verweren? Hier kwam oud zeer naar boven waar ik in het verleden financieel moest boeten voor iets dat niet op mijn bordje hoorde. Dit alles was niet hoe het in het echte leven gaat. Als je container zoek is of stuk dan bel je het bedrijf dat in jouw gemeente daar de verantwoordelijkheid voor heeft en je krijgt een nieuwe container. Niemand die jou vraagt hoe dit precies is gekomen. Ongeloof en een gevoel van onvrede en een 'niet eerlijk' gevoel kwamen bij mij naar boven. Eigenlijk vond ik dat degene die met zijn ogen dicht mijn GFT-container had meegenomen maar eens op het matje geroepen moest worden. Een lichte vorm van wraak maakte zich meester van mij en ik wilde geen aanvraag doen voor een nieuwe bak, ik wilde gewoonweg MIJN GFT-container en nu werd het een strijdpunt van mijn ego.

Met Pasen maakte ik een wandelingetje met mijn partner, inmiddels een maand nadat onze GFT-container verdwenen was. Door de Pasen waren de leegdagen van de containers wat verschoven waardoor er her en der al wat containers aan de weg stonden en bij mensen voor het huis. Ik vroeg mijn partner om even te stoppen bij een plek waar veel containers stonden om te zien of die van ons erbij stond. En ja daar stond hij voor een huis om waarschijnlijk de volgende dag aan de weg gezet te worden. Ik opende de bak iets en zag dat MIJN GFT-container vol met kranten zat. Ik voelde boosheid en afkeuring opkomen en veroordeelde deze bewoners voor hun gedrag. Tegelijkertijd realiseerde ik mij dat ook wij een andere GFT-container bak gebruikten de afgelopen maand, iets waar ik mij tegen verzet had, maar wat mijn partner voor zichzelf kon verantwoorden en waar ik mij bij gebrek aan alternatieven bij neergelegd had. Naar alle waarschijnlijkheid hebben wij niet anders gehandeld dan deze mensen. Ergens is ooit een bak verwisseld en hierdoor is een domino-effect ontstaan en een soort van stoelen/containerdans. Dus ja wie is de schuldige? De pot verwijten dat hij zwart ziet daar is niemand mee gebaat, de enige remedie op zo'n moment is zelfvergeving om in kaart te brengen waar je mee bezig bent en hoe je jezelf uit zo'n situatie kan krijgen.

Ik had mijzelf voorgenomen dat wanneer deze mensen de container niet aan de weg zouden zetten ik het de volgende dag zelf zou doen. Dit leek even een zelfaansturende actie tot het moment dat ik zag dat ik behoorlijk bezeten was door het hele container verhaal. Inmiddels wist ik dat ik geen boete zou krijgen van de gemeente, mocht de bak toch niet terugkomen en ik een andere bak moest aanvragen. Toch bleef ik nog hangen in deze angst dat ik de schuld zou krijgen voor iets dat ik niet gedaan had in mijn optiek. Er werd dus duidelijk een punt in mij getriggerd wat ik kan terug leiden naar mijn jeugd. Als kind ben je vaak bang om de schuld van iets te krijgen wat je volgens jou niet gedaan hebt en het punt van oneerlijkheid dat je de schuld krijgt kan heel sterk worden in jezelf. Vaak zie je als kind niet dat je op andere punten hetzelfde handelt of hebt gehandeld als dat de ander nu doet. Ik had al wel dimensies hiervan gelopen, maar dit kwam voor mij uit een onverwachte hoek, waarbij ik eerst ook niet echt begreep wat mij bezielde aangaande de GFT-container. Dus opnieuw gerichtere zelfvergeving toepassen.

Nu onze GFT-container weer terug is ben ik de verbintenis met mijzelf aangegaan om door dit 'MIJN GFT-container' heen te ademen, de patronen te zien voor wat ze zijn en daar niet in mee te gaan omdat de directe angst gebaseerd is op een onjuiste opinie en de onderliggende angst om ergens de schuld van te krijgen een oud patroon is dat geen dienst meer doet. Ik ben nu volwassen en kan bewust en praktisch zelfverantwoordelijkheid nemen en hoef mij niet te verschuilen achter, dat is niet eerlijk, ik kan daadwerkelijk wat doen. Zo hebben mijn partner en ik besloten om persoonlijke stickers op de 3 bakken aan te brengen wat in ieder geval ervoor zal zorgen dat het verkeerd meenemen iets minder snel zal voorkomen en zo anderen bewust te maken dat containers bij huisadressen horen en niet random gebruikt kunnen worden, dit omdat sommige mensen een container wasabonnement hebben en anderen niet. Het is dus een stukje zelfverantwoordelijkheid waarbij er een beroep op ons wordt gedaan als burger om respect te hebben voor iets wat we via belastingen hebben verkregen van de gemeente.

Daarnaast ben ik met mijzelf de verbintenis aangegaan om wanneer dit patroon van 'bang zijn de schuld te krijgen' zich in andere situaties zich voordoet dit te zien, te stoppen en een oplossing te bedenken hoe anders met zo'n situatie om te gaan zonder verzeild te raken in emoties die een 'probleem' onnodig gecompliceerd maken en veel tijd in beslag nemen in het hoofd.

https://dagboekvoorhetleven.wordpress.c ... container/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 377 van 2555: door onwetendheid weg te nemen komt openheid

In mijn vorige blogpost schreef ik over mijn ervaring met harde muziek waar veel bas of drum inzit. Hoe ik ooit als kind zo'n geluid onjuist had gelabeld omdat ik niet begreep wat dit geluid in mijn fysieke lichaam teweeg bracht. Het gaf mij angst en een onveilig gevoel waardoor ik later in mijn leven dit soort geluiden koppelde aan angst en het liefst weg willen rennen alsof er een groot gevaar dreigt. Inmiddels was ik zover dat ik wist dat er geen groot gevaar was, maar de energie van deze emotie die zich in mijn lichaam manifesteerde bij harde bas muziek vertelde mij het tegenovergestelde. Dit alles zorgde niet alleen voor een soort van overlevingsangst om te rennen voor mijn leven, maar ook voor verwarring omdat er niets was waar ik voor weg zou moeten rennen.

Mijn volgende stap zou zijn om mijzelf bloot te stellen aan dit type muziek zodat ik in werkelijkheid kon testen of ik al in staat was om te staan als mijn verbintenissen. Eigenlijk door mijzelf beter te begrijpen. Door in te zien dat ik te maken had met een oud patroon wat ik als kind had ontwikkeld om zo orde te scheppen in chaos en het niet weten.

Er deed zich plotseling zonder dat ik mij erop kon voorbereiden een kans voor om, kort maar wel effectief te zien hoe ik er nu in sta. Tijdens een wandeling kwamen we langs een pleintje waar een band zich aan het sound checken was. Terwijl ik er langs liep bedacht ik mij dat dit een goed moment was om mijzelf gade te slaan en te zien of er energetische beweging in mijn lichaam te bespeuren was. Maar dat was er niet en het was eigenlijk helemaal niet zo heftig als dat ik harde muziek tot op heden had beleeft. Ik hoorde de muziek, dacht gelijk aan mijn oude patroon en mijn verbintenissen en ademde door terwijl ik er langs liep. Wellicht ging er even in eerste instantie een klein schokje door mij heen, zo van: oh harde muziek. Waarna ik mij vrijwel meteen kon herstellen en kon zien dat dit een uitgelezen moment was om te testen of ik met de wetenschap die ik nu had ook zo heftig zou reageren. En zoals gezegd dat vond niet plaats, ik nam het waar en het was gewoon muziek dat in de openlucht werd gespeeld.

Dit bewijst wel dat wanneer we een situatie begrijpen we veel minder met emoties zo'n situatie tegemoet kunnen gaan dan wanneer het niet weten chaos oplevert. Dit pleit er dan ook voor om ons best te doen om niet alleen onszelf te leren begrijpen maar ook onze wereld om ons heen. Als kind vind je nog zoveel magisch omdat je het nog niet begrijpt. Ook volwassenen blijven hier in hangen als men angstig wordt van bepaalde ontwikkelingen binnen de maatschappij bijvoorbeeld.

Een tijdje terug toen het contactloos betalen werd geïntroduceerd sprak ik een verkoopster in een winkel die iets zei in de trant van: dat dit allemaal mogelijk is. Waarop ik haar uitlegde hoe het werkt en dat het niets mysterieus is dat niet te bevatten valt. Die boodschap kwam niet aan omdat de mevrouw zich al had geprogrammeerd in een staat van 'oooh hoe kan dat'. Had zij zich iets verdiept hierin dan had ze gezien dat het geen grote stap vooruit was op technisch gebied. Dit beroerde veel mensen, het contactloos betalen en iemand zei tegen mij dat als je even niet oplette en je zwaaide met je bankpas dan zou je zomaar iets kunnen betalen. Volledige indianenverhalen, wanneer sta je te zwaaien met je bankpas en wanneer staat er dan toevallig iemand naast je met een pinapparaat met een bedrag onder de €25? Onwetendheid maakt angstig.

Ook bij de eerste televisies en computers vond men het een wonder wat er allemaal in dat kastje gebeurde. Onwetendheid hield en houdt mensen in de greep en onwetendheid maakt naast angstig soms ook agressief. Waar ik een gevoel ervoer dat ik voor mijn leven moest rennen had ik dat ook kunnen vertalen naar voor mijn leven vechten. Wanneer we kijken naar de onwetendheid die er is rondom andere geloven, tradities en culturen dan zien we hoe gemakkelijk dus die onwetendheid over de ander kan omslaan in agressie. Een agressie die goedgepraat wordt omdat de onwetende er van overtuigt is dat hij/zij bedreigt wordt. Er is natuurlijk maar één manier om hier een einde aan te maken en dat is jezelf informeren en dat is de jeugd informeren in de vorm van onderwijs of zelfstudie. Ware het niet dat informatie niet altijd juist is en vaak voor meer verwarring zorgt. Hetgeen dat ons hiervoor kan behoeden is door gezond verstand te ontwikkelen naast een kritisch denkvermogen en dat is binnen onderwijs nog vaak genoeg een vieze term. Laatst sprak ik met een leerkracht over de voordelen van kritisch denken bij leerlingen waarbij direct de kanttekening in alle ernst werd geplaatst dat een beetje kritisch denken okay is maar niet teveel. En waarom is dat? Dit is omdat binnen het onderwijs nog al te vaak kritisch denken verward wordt met irritant/storend gedrag. Toch jammer dat een nieuwe generatie niet wordt gestimuleerd om voorruit te komen maar juist gestimuleerd wordt om het geplaveide pad te blijven volgen.

Ik weet één ding: na onwetendheid komt openheid van 'geest' en dat geeft direct handjes en voetjes aan mijn wereld. Ik kan met beide benen op de grond staan als ik mijn wereld met mijzelf erin begrijp en alle stukjes die nog onduidelijk zijn blijven zo een uitdaging om beetje bij beetje aan te pakken en te ontrafelen. Dat is iets wat ik zelf toepas en zeker ook mijn kinderen meegeef, dat is twee kritisch denkende leerlingen extra of docenten dat nu leuk vinden of niet. Een kritisch denkende leerling staat niet gelijk aan een respectloze leerling dat is de leerkracht als hij/zij in onwetendheid wenst te verblijven.

https://dagboekvoorhetleven.wordpress.c ... -openheid/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 378 van 2555: verjaardag vergeten

Het is nu de tweede keer in mijn leven dat ik mijn moeders verjaardag vergat. We woonden in het buitenland en zouden elkaar een maand later treffen. De eerste keer kwam ik er laat achter en leerde ik mijn moeder en mijzelf van een heel andere kant kennen. Mijn moeder veranderde in een slachtoffer dat groot onrecht was aangedaan. Ze vertelde mij hoe verdrietig ze was geweest en hoeveel pijn het haar had gedaan. Ik schoot onmiddellijk in een schuldgevoel en besefte mij dat ik haar verdriet had aangedaan en ik wilde mij onbewust als kind ontdoen van dit schuldgevoel en zorgen dat mijn moeder mij weer ‘een lief kind vond’, terwijl ik 42 jaar oud was. De loyaliteit naar mijn ouders was groot merkte ik en nam mijn moeder mee uit winkelen en liet haar iets leuks uitzoeken.

Dit was een omslachtige manier om mij op die manier van mijn schuldgevoel te willen ontdoen en mijn gezonde verstand zei absoluut andere dingen, maar ik volgde mijn gevoel. Zelf geef ik absoluut niet om mijn verjaardag, ik sta er die dag bij stil maar ik heb niet de behoefte om het te vieren. Mijn ouders, als enige, willen altijd graag langskomen en vaak doen we dat tussen mijn verjaardag en die van mijn partner in aangezien er 5 dagen tussen zitten. Ik doe dit eigenlijk voor mijn ouders, ik zie zelf het nut niet in van zo’n samenzijn dat gedreven wordt door iets wat zo hoort. Zelf vind ik het prettiger om op momenten samen te zijn die goed uitkomen voor beide partijen en waar we daadwerkelijk kiezen om samen te willen zijn en ons te delen met de ander. Voor mij betekent dat niet een huis vol mensen waar ik loop te rennen om het anderen naar de zin te maken en waar ik eigenlijk met niemand echt kan praten.

Toen ik 5 jaar geleden mijn moeders verjaardag vergat nam ik mij voor dit niet meer te doen. Dit kwam voort uit angst om die kant van mijn niet moeder nogmaals te hoeven meemaken en haar van slag te maken. Vanuit gezond verstand en het mij kunnen verplaatsen in de ander zag ik dat een verjaardag voor mijn moeder wel super belangrijk was.

Maar afgelopen week vergat ik voor de tweede keer in mijn leven haar verjaardag. Ook nu kwam ik er te laat achter. We zouden er niet heen gaan, ik had haar een paar dagen ervoor nog over de telefoon gesproken en we hadden een dag afgesproken om mijn ouders op een camping te treffen en zo haar verjaardag te vieren. Normaal gesproken stuur ik haar een e-card op de dag zelf en die was natuurlijk ook uitgebleven. Uiteindelijk belde ze dagen later op mijn mobiel die ik zelf niet kon opnemen op dat moment. Mijn dochter nam op en mijn partner had haar aan de lijn en elke keer als ze wat hoorde op de achtergrond dan vroeg ze hen of ik het was. Toen ik in staat was om haar te woord te staan feliciteerde ze mij met mijn 19e huwelijksdag. Ook dit is iets wat ik niet vier, het is elke dag een dag om aan elkaar te denken en op een gelijkwaardige manier met elkaar om te gaan. Toevallig hadden we laatst nog tegen elkaar gezegd, dat we naar de 20 jaar huwelijk gaan en dat het leek alsof de tijd vliegt. Meer dan dat was het niet. Mijn moeder vertelde mij dat ze mijn trouwdag wel had onthouden, ik nam de felicitatie in ontvangst van mijn ouders, waarbij mijn moeder meldde dat ze met zoveel verdriet de avond van haar verjaardag naar bed was gegaan. Ik kreeg exact hetzelfde verhaal als 5 jaar geleden, opnieuw over mij heen en ik merkte dat ik in de reactie ging. Ik haalde diep adem en wist dat het niet verstandig was om weerwoord te geven aangezien mijn moeder zich op dat moment volledig had geïdentificeerd met het zijn van een slachtoffer en het hebben van een dochter die haar verdriet aandoet en haar niet ziet staan.

Ik merkte dat ik van binnen door die reactie waarin ik zat moest lachen om het gedrag van mijn moeder om het nare gevoel, schuldgevoel, wat ik niet wilde voelen van me af wilde schudden. Eigenlijk was ik enorm geschokt dat het er dus niet toe doet wanneer je een heel jaar klaar staat voor de ander. Dat alles wordt dus klaarblijkelijk weggevaagd wanneer ik een verjaardag vergeet. Het niet vergeten van de verjaardag lijkt synoniem te staan voor een goed kind zijn die goed voor haar moeder is. In dat moment voelde het even als stank voor dank en wellicht was dat voor haar net zo. Wie weet denkt zij dat ik haar niet waardeer wanneer ik haar verjaardag vergeet. Ik weet ook dat dit soort gesprekken niet makkelijk gevoerd kunnen worden, ik hoor niet mijn moeder te vragen waarom ze in mijn ogen zo moeilijk doet en zichzelf tot slachtoffer maakt. Kritische vragen naar mijn moeder toe hebben tot op heden niets opgeleverd en zijn een reden voor mijn vader om zich ermee te bemoeien en het af te kappen. Ik heb mij als het ware misdragen en moet dat voelen. Aangezien ik daar weinig mee kan zal ik het voorval/deze ervaring aan mijn kant moeten oplossen/zelfverantwoordelijkheid voor moeten nemen en kan ik de ander niet dwingen om naar binnen te kijken en te zien wat haar nu echt dwarszit. De eerste stap die ik kan zetten is het opschrijven van haar verjaardag in mijn agenda of eventueel een alarmpje in mijn mobiel zetten. Het is duidelijk dat ik haar diep kwets terwijl dit niet mijn startpunt is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om vanuit angst mij schuldig te voelen over het vergeten van mijn moeders verjaardag.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn opnieuw afgeschilderd te worden als iemand die haar moeder groot verdriet aandoet door haar verjaardag te vergeten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het gevoel van mislukt te zijn als dochter te willen onderdrukken en niet in de ogen te zien voor wat het werkelijk is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het gevoel om mislukt te zijn als dochter te rationaliseren en zo proberen te keren dat ik mij niet rot hoef te voelen over wat ik een ander aandoe.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het niet eerlijk te vinden om afgerekend te worden op 2 momenten in 47 jaar en me daar tegen probeer te verzetten omdat het inspeelt op alle onderzekerheden over mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als een onderstroom aan mijzelf te twijfelen en mijzelf af te vragen of ik inderdaad zo’n beest ben die het leven van mijn moeder tot horror maakt, terwijl ik niet zie/realiseer/begrijp dat ik een energetische reactie heb op mijn moeders energetische reactie.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het uiteindelijk niet leuk te vinden om als ‘slecht kind’ afgeschilderd te worden en frictie ondervind van het plaatje dat ik zelf heb van mij als dochter en het plaatje wat mij getoond wordt door mijn moeder.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij aangetast te voelen in mijn zelfbeeld.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mislukt te zijn als ‘people pleaser’ vanwege de uitbarsting van mijn moeder over het vergeten van haar verjaardag.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het vervelend te vinden dat de ander boos op mij is en ik niet in de schoenen van de ander heb willen staan.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boos te zijn op het feit dat mij het vergeten van mijn moeders verjaardag voor de voeten wordt geworpen en ik het gevoel heb de ‘fouten’ van de ander niet te mogen/kunnen benoemen uit het verleden, waardoor ik dit als een soort van de mond gesnoerd worden ervaar.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het kinderachtig te vinden om mij van iets te beschuldigen wanneer ze zelf ook niet vrij van fouten is, maar dit niet durf te zeggen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat dit voorval en mijn moeders reactie veel meer binnen in mij kietelt dan ik mij in eerste instantie gewaar was.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het vervelend te vinden dat de ander mijn fouten mag benoemen en ik de indruk heb dat ik de fouten van de ander niet mag benoemen waardoor ik ongelijkheid ervaar en onbegrip.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te verplaatsen in de ander die zelfwaardering haalt uit zaken, zoals een verjaardag, die ik niet als valide acht.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het belachelijk te vinden dat iemand van middelbare leeftijd slecht slaapt als ze niet gefeliciteerd wordt en dan niet de telefoon pakt om te vragen wat er aan de hand is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boosheid jegens mijn moeder te ervaren voor het verstoren van mijn leven voor onbenullige zaken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de taak als dochter als iets wat er nu eenmaal is op te nemen en het min of meer in te passen in mijn programma omdat het zo hoort of van mij verwacht wordt, waarbij elke strubbeling als teveel voelt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet in de schoenen van mijn moeder te kunnen verplaatsen terwijl ik zelf moeder.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn manier van moeder zijn boven haar manier van moeder zijn te plaatsen door zaken die ik als fouten van de kant van mijn ouders zie die ik niet bespreekbaar maak omdat ik denk dat ze het niet zullen begrijpen of daar veel verdriet door krijgen en mij vervolgens als ‘stout kind’ dat haar ouders aanspreekt op ‘fout’ gedrag van vele jaren terug.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat mijn kinderen ook mijn opvoeding niet als perfect kunnen zien wanneer zij als volwassenen erop terug zullen kijken. (Ik probeer wel de communicatie open te houden zodat mijn kinderen hierover met mij in gesprek durven te gaan zonder dat we er een schuldverhaal van maken.)

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat er nog oud zeer ligt tussen mij en mijn moeder/ouders om door mij opgeruimd te worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat dit soort voorvallen door mij niet gebruikt dienen te worden om mijzelf beroerd en naar te voelen maar om mijzelf aan te zetten tot realisaties waarmee ik verder kan en mijn toekomst anders kan vormgeven door de oude patronen te doorbreken en te corrigeren.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn ouders hun verjaardag in mijn agenda te zetten/alarmpje op mijn mobiel in te stellen, vanuit het principe om mij in de schoenen van de ander te verplaatsen en niet vanuit angst als startpunt.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de nog niet opgeruimde boosheid jegens mijn moeder/ouders verder in te zien, te onderzoeken en te gebruiken om mijzelf te corrigeren en verder te komen in een relatie zonder wrok naar de ander.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn energetische reactie op mijn moeder in het moment niet te onderdrukken om daarna in alle hevigheid eruit te komen, maar in het moment aan te pakken door te zien met welk patroon ik te maken heb, het te duiden, te archiveren en mijzelf te corrigeren in het moment zodat ik zonder energetische lading kan deelnemen aan het gesprek.

https://dagboekvoorhetleven.wordpress.c ... -vergeten/
Plaats reactie

Terug naar “Zeven jarige Reis Naar Leven”