Sylvia's tocht naar leven

Neem deel in onze reis en deel hier je Blog en Vlog links.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 379 van 2555: mijn tosti en ik

Alweer een aantal jaren geleden ontdekte ik dat mijn fysieke lichaam niet zo blij wordt wanneer ik tarwe producten eet en ik dan een pijn ervaar die ik niet vrijwillig ga uitlokken. Dus heb ik o.a. op dit aspect van geen tarwe eten mijn dieet aangepast. Aangezien dit niet het enige product is waar mijn fysieke lichaam op reageert probeer ik zo nu en dan of de reactie op dat specifieke product nog steeds hetzelfde is. Uit eten gaan of bij anderen te ten worden gevraagd zijn vaak bij uitstek momenten waarop ik mijn dieet ietsje losser neem. Soms eindigt dat met nare fysieke gevolgen en soms niet. In ieder geval is het aanmeten van een specifiek dieet niet iets dat statisch is maar iets dat door de tijd heen kan veranderen aangezien het fysieke lichaam ook verandert.

Nu heb ik niet echt veel momenten waarop ik denk dat ik iets mis aan lekkere dingen door mijn dieet. In de loop van de tijd heb ik veel alternatieven gevonden en ben ik eten ook anders gaan waarderen, minder emoties op de menukaart zetten bijvoorbeeld. Op dinsdag zijn mijn beide kinderen tijdens de lunch thuis en vinden zij het lekker om dan tosti's te eten. Heel lang deed mij dat niets, totdat ik de lucht die ik produceerde toch wel heel lekker vond ruiken. Als test at ik eens een tosti en zij tegen mijzelf dat ik niets mistte. Hier zat natuurlijk al een addertje onder het gras, want als mijn uitgangspunt is of ik iets wel of niet mis dan is dat een emotioneel geladen startpunt. Gaandeweg nam ik vaker een tosti aangezien ik van dit witte brood geen pijn of last had. Ik ontdekte dat volkoren producten meer symptomen gaven. Een mooi moment dus om de tosti in mijn leven te verwelkomen! Ik ging op dinsdag ook tosti's met de kinderen mee eten.

Na weken van tosti eten begon ik toch te voelen dat mijn fysieke lichaam het niet echt eens was met deze voedselinname. Niet dat ik pijn had maar er ontstond een disbalans. Ik onderdrukte dit omdat ik mijzelf een 'vrijheid' had gegeven die ik eigenlijk niet zo graag weer in wilde leveren.

"Ik wil gewoonweg die tosti kunnen eten, dat is mijn tosti en daar blijft iedereen van af!"

Nog steeds wilde ik dit niet opgeven, het voelde alsof ik vrijheid moest inleveren, wat wel een indicatie was van hoe ik daadwerkelijk na al die jaren mijn dieet ervoer. Ik vond diep van binnen toch dat ik dingen mistte, misschien zelfs een gevoel van achtergesteld zijn. En dat knaagde dus toch van binnen, en ja het knaagde de tosti's ook weg.

Tot ik 2 weken geleden een MindLink test deed en daar kwam als één van de eerste dingen uit dat ik een tarwe intolerantie heb. Het blijkt dat 10% van de Nederlandse bevolking dit heeft, maar voor mij was dit eigenlijk wel een bevestiging om toch eens echt te kijken naar mij en de tosti. Los van de intolerantie heb ik/had ik ook te maken met emotioneel eten en die 2 samen waren gewoonweg geen happy combinatie.

De enige manier die ik zag was het in het moment stoppen van het eten van de tosti's en mijn emotionele band ermee in kaart te brengen en steeds mijzelf te stoppen als ik in emoties terug zakte als: ik mis het, ik mag dat toch wel, ik word tekort gedaan etc. Daarnaast zocht ik naar een oplossing die ik kon gaan eten in plaats van de tosti op dinsdag. Ik verzon een broodje op basis van tapiocameel en kokosmeel wat ik vulde met geitenkaas/courgette/tomatensaus die ik in vervolgens in het tosti ijzer stop.

Toen ik eenmaal deze beslissing had genomen om tarwe en de tosti uit mijn dieet te schrappen was er rust. Zo zag ik dat het niet willen nemen van een beslissing veel meer ruis en onrust geeft die je niet denkt waar te nemen wanneer je hem wegstopt, maar het is er natuurlijk wel. Ik ben nu 2 weken bezig en af en toe heb ik nog steeds dat ik met weemoed terug denk aan die tosti, maar dat is nog niet eens zozeer de smaak van tosti dan wel de herinneringen en emoties die eromheen zitten. In ieder geval ben ik minder opgeblazen en dat is een opluchting, pfff.


Hier volgen een aantal zelfvergevingen die bij dit tosti-proces dat ik doorloop horen:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te eten met emotie in plaats van te eten omdat dit mijn fysieke lichaam ondersteunt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het idee te hebben dat ik mijzelf tekort doe wanneer ik niet alles wat mij toelacht te mogen eten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als een vervelende politieagent waar te nemen die mijzelf dingen verbied waardoor het leven minder kleurig en saai wordt.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik iets mis wanneer ik geen tosti eet.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf achtergesteld te voelen wanneer ik geen tosti eet en de rest van de wereld dit wel doet.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf in mijn vrijheid aangetast te voelen wanneer ik op basis van gezond verstand mijzelf niet toesta om tosti's te eten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf het slachtoffer te voelen van mijn zelfopgelegde dieet.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik geen problemen met mijn dieet had, terwijl het moment dat ik een achterdeurtje open liet ik de vrijheid snoof en vond dat ik recht had op een tosti.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf permissie te geven om samen met de 'geest' tosti's op een emotionele manier te eten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij het zien en ruiken van de gesmolten geitenkaas een gelukkig gevoel te ervaren door het feit dat ik mijzelf toesta om iets te eten wat niet in mijn dieet thuishoorde.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de geur van geroosterd brood in het tosti-ijzer als de geur van vrijheid te ervaren waardoor de tosti velen malen beter ging smaken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf niet tot de orde te willen roepen wanneer ik zie dat ik de tosti eet vanwege mijn hang naar vrijheid onder mijn zelfopgestelde dieetjuk.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn dieet als een juk te ervaren en niet met gezond verstand te kijken naar wat bepaalde producten in mijn lijf doen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de koppeling tussen 'het emotioneel eten van een tosti' en 'vrijheid' bewust niet te willen loslaten.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat vrijheid gepaard gaat met het doen van dingen die eigenlijk niet mogen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te realiseren dat ik mijzelf nog meer vrijheid ontneem door producten te eten die mijn fysieke lichaam niet ondersteunen waardoor ik de gevolgen daarvan moet doorlopen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bezitterig te zijn als het aankomt op het eten van een tosti omdat de tosti symbool stond voor mijn vrijheid en het rebelleren tegen gestelde regels ook al waren die door mijzelf gesteld.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet zomaar een product uit mijn dieet weg te laten zonder hier een juiste vervanger voor te hebben gevonden.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer ik mijzelf zie eten met emotie dit niet weg te drukken maar te onderzoeken wat erachter zit en het te stoppen in het moment.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te onderzoeken waarom ik denk dat ik meer vrijheid nodig heb en waarom ik denk dat ik dit op een sneaky manier moet nemen.


https://dagboekvoorhetleven.wordpress.c ... sti-en-ik/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 380 van 2555: ramptoerisme

Mijn partner en kinderen gingen nog even een ommetje maken en ik werd meegevraagd, het was inmiddels half 11 's avonds. Eigenlijk vond ik het wat laat en was ik nog lekker bezig met mijn eigen dingen. Ze vertelden mij dat er een brand was gemeld in een school bij ons in de buurt en wilden even gaan kijken. Ze gingen ramptoerist spelen zo vertelden ze.

Het woord ramptoerisme en een brand triggerde mij in dat moment, wat maakte dat ik liever mijn dingetjes bleef doen dan mee te gaan. Deze woorden brachten mij terug naar 1992 waarin de Bijlmer ramp plaatsvond.

Eerder op de avond vloog er een vliegtuig extreem laag over onze flat heen, Ik wonde in de Bijlmer als student en eerder op de avond vloog er een vliegtuig extreem laag over onze flat heen. Samen met mijn huisgenoten stonden we op het balkon te kijken, omdat het geluid dat we hoorden niet het geluid was van de normale vliegtuigen op weg naar Schiphol. Het was angstaanjagend om een vliegtuig zo onnatuurlijk laag over je heen te zien komen en tegelijkertijd was het op een gekke manier ook spannend.

Op een bepaald moment zagen we dat het vliegtuig zo laag ging dat er iets stond te gebeuren. Ik kan mij niet goed herinneren of we rook zagen en dat de aanleiding was om te gaan kijken. In ieder geval stapten we in de auto en reden richting de plek waarvan we dachten dat het hier misgegaan zou zijn. Het was volgens mij een zondag en wij vonden dat er erg veel auto's op de weg waren. Op een bepaald moment zagen we lange rijen mensen lopen en eigenlijk snapten we niet wat er precies aan de hand was. Ging dit om het vliegtuig of was hier iets anders aan de hand? Waarom waren er zoveel mensen? We parkeerden de auto waar het mogelijk was en liepen naar de mensen massa's toe. Ik grapte nog: er zal toch geen vliegtuig zijn neergestort. Eenmaal tussen de mensen moest je wel meelopen met de stroom, we waren net mieren en bewogen voort naar iets dat we niet wisten. Niemand wist wat er nu eigenlijk aan de hand was en de mensen om mij heen waren daar uit nieuwsgierigheid. Op een bepaald moment zag ik vuur, een grote brand en toen we dichterbij kwamen zag ik de hulpverleners af en aan lopen. Voor ik het wist zat ik middenin een rampgebied en sprongen links en rechts mensen van hun flat naar beneden zonder dat er iemand stond om hen op te vangen. Ik besefte mij ineens dat ik ergens was terecht gekomen door mijn nieuwsgierigheid waar ik eigenlijk niet wilde zijn.

Mijn huisgenoten en ik besloten terug te keren en de hulpverleners hun werk te laten doen. Het was duidelijk dit vliegtuig was neergestort en had een flatgebouw doorklieft. Eénmaal thuis deden we de televisie aan, internet was er nog niet voor het grote publiek. Inmiddels was er een speciaal journaal ingelast en besefte ik welke ramp er zich had voltrokken in mijn achtertuin. We besloten onze ouders te bellen om te zeggen dat we ongedeerd waren, het was niet moeilijk te raden dat zij ongerust zouden zijn als zij de televisie aan zouden doen. De telefoonlijnen waren overbezet en het duurde eeuwen voordat we onze ouders aan de lijn hadden. Inmiddels had het nieuws hen ook bereikt en was het hen niet duidelijk waar het nu precies gebeurd was.

De beelden van deze ramp, het geschreeuw en de mensenmassa's om mij heen zijn mij nog jaren bijgebleven. Op dit moment is het nog een herinnering waarvan ik dacht dat deze op de achtergrond lag. Maar zoals de 'geest' werkt spaart het kosten nog moeite om zo nu en dan eens een herinneringetje van zolder te halen om mijzelf te beperken in mijn keuzevrijheid. Ik ging niet mee wandelen omdat ik een naar gevoel over mij heen kreeg van de woorden ramptoerisme en brand die een lading met zich meedroegen die gekoppeld zijn aan een ervaring/herinnering uit mijn verleden. Dus beladen woorden die mij beperkten in mijn vrijheidsbeleving. In het moment dacht ik dat ik de juiste keuze maakte om geen ramptoerist te willen zijn en tegelijkertijd boorde ik mijzelf een fris wandelingetje voor het slapen gaan door mijn eigen neus. Niemand had mij gezegd dat ik mee moest gaan kijken naar de brand en uiteindelijk bleek het brandje al geblust te zijn. Mijn partner en kinderen waren fris en verkwikt terwijl ik zat te kauwen op de woorden ramptoerisme en brand, waardoor ik ook niet meer volledig hier kon zijn en mijn dingetjes doen zoals ik me dat had voorgesteld.


Zelfvergevingen op het hier:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te reageren op woorden gekoppeld aan een herinnering wat maakt dat ik een andere beslissing neem in het moment dan wanneer ik vrij ben van deze emotionele bagage en dus de woorden kan leven als wie ik ben en niet als wie ik ben geworden door het accepteren van herinneringen/emoties/gevoelens.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf niet te realiseren in het moment dat ik geen vrijheid van keuze had, terwijl ik mij vrij voelde binnen de door de 'geest' geleide keuze die ik maakte.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf het genot van een ommetje te ontzeggen vanuit angst om mijn nieuwsgierigheid achterna te gaan en in een situatie te belanden waar ik later spijt van zal hebben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te beperken in mijn keuzes door controle uit te oefenen op de situatie vanuit angst en niet vanuit wie ik zou willen zijn in dat moment, vrij van angst en mijzelf aansturend.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om elke keer als ik een emotionele koppeling en herinnering aan een woord ervaar of zie, om dan actie te ondernemen en te bekijken waar ik mijzelf beperk door mee te gaan op de emotionele lading van het woord en mijzelf te stoppen in datzelfde moment door niet te participeren en geen keuzes te maken op basis van emoties.

Een aantal zelfvergeving op de herinnering:

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om alleen nog nieuwsgierigheid te kennen/beleven in mijn wereld op dat moment en totaal opgeslokt te worden door het idee dat ik wil weten wat er aan de hand is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een gevoel in mijn onderbuik waar te nemen die ik in het moment duid als spanning voor wat komen gaat en mij niet realiseer dat het de angst voor het onbekende is, maar juist mijzelf aanmoedig en de angst als positief label om mijzelf zo te laten leiden door de 'geest' die mij zegt dat het spannend en okay is om op de vleugels van de nieuwsgierigheid mij te laten leiden door dat wat komen gaat.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om spijt te hebben van het erop uit trekken al sik de mensenmassa's zie waar ik echt niet in terecht wil komen maar mij even later toch in bevind want ik ben er nu toch, zoals de 'geest' mij dat verteld, en ik kan net zo goed even gaan kijken wat er aan de hand is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om terug te willen gaan bij het zien van al die mensen en een soort van rode vlag moment te ervaren dat ik daar beter niet kan zijn, maar waar ik geen actie op onderneem.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet in de mensenmassa's naar het onbekende te willen lopen en het idee/gevoel te hebben dat ik niet kan vluchten als het onbekende mij niet aanstaat of gevaarlijk lijkt. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn geen controle op mijn situatie uit te oefenen waarbij ik mij niet realiseer dat ik tot op dit punt mijzelf niet heb aangestuurd maar erop uit ben gestuurd door mijn nieuwsgierigheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een onheilspellend gevoel te ervaren al lopend in de mensenmassa naar een onbekend punt niet wetende wat ik daar zou aantreffen en dit ook fysiek te ervaren maar geen actie neem op de signalen die mijn lijf aan mij afgeeft.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te beseffen wat ik zie als ik bij het rampgebied aankom en mensen naar beneden zie springen, het is alsof mijn brein het niet kan bevatten en het lijkt alsof het een film is waar ik vanaf mijn bank naar kijk.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf schuldig te voelen voor het zijn op een plek waar ik niet hoor te zijn omdat ik de hulp niet kan bieden die nodig is op dat moment, waardoor ik mij teveel voel en egoïstisch door het volgen van mijn nieuwsgierigheid.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de voltrekking van de ramp als een surreële gebeurtenis waar te nemen en niet diep te willen laten doordringen omdat ik weet dat dit een diepe impact op mij zou kunnen hebben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in dat moment van ramptoerist zijn niet kan bevatten wat de gevolgen, van het zien van zo'n ramp op de eerste rij, later in de tijd zullen zijn.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer ik nieuwsgierig ben naar een mogelijk ongeluk ik eerst via internet informatie erover zoek en alleen dan er naartoe ga als ik zeker weet dat ik daar op de plek ook daadwerkelijk iets kan doen en niet als een soort van actie-junk spanning in mijn leven te brengen ten koste van anderen.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om elke koppeling of emotie/gevoel/angst die voortkomt uit deze herinnering in het moment aan te pakken, te vergeven en te corrigeren zodat het daar gestopt wordt en geen verder eigenleven meer gaat leiden.

https://dagboekvoorhetleven.wordpress.c ... ptoerisme/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 381 van 2555: ongeduldig geduldig zijn

Geduldig zijn is niet iedereen gegeven, of anders gezegd niet iedereen geeft zichzelf de ervaring van geduldig zijn. Een grote factor buiten onszelf die ongeduld in de hand werkt, is de maatschappij waar wij deel van zijn. Wachten is in onze nagenoeg 24-uurs maatschappij niet iets dat meer hoeft. "Bestel vandaag voor 22:00 uur en u heeft het morgen al in huis!" We hoeven niet te wachten totdat het weer aardbeientijd is, we kunnen ze het hele jaar rond kopen. Als iemand voordringt in de supermarkt dan vinden we dat onplezierig om nog langer te moeten wachten, er is ons onrecht aan gedaan. Dus ons consumistische leven staat niet meer in het teken van wachten, maar is een directe bevrediging geworden van de verlangens die we in ons hebben, al dan niet geplant door media/retail.

Zodra we iets nieuws willen leren dan vinden we het al snel veel moeite en te lang duren voordat we resultaten zien, daar willen we niet geduldig op wachten en zoeken dan naar een korte weg om tot ons doel te komen. Soms manipuleren we onze werkelijkheid om zo minder geduld op te hoeven brengen, of om niet geconfronteerd te worden met ons ongeduld tijdens het beoefenen van geduld. Volgens het woordenboek is geduld een eigenschap om kalm dingen af te wachten. Dus geduld is wachten zonder emotionele beroering te ervaren. De laatste maanden ben ik mijzelf eens gaan observeren hoe kalm ik ben binnen de eigenschap geduld. Daarnaast ben ik aan de slag gegaan met een veranderingsproces hierin.

Door geduld te onderzoeken kwam ik erachter dat ik meestal alles behalve geduldig en kalm was tijdens het wachten. Het wachten leek haast wel het perfecte moment voor mijn 'geest' om overuren te draaien. In dit wachten vraag ik mij vaak af waarom ik moet wachten, of ik in actie moet komen om het wachten te beëindigen, of neem ik zaken persoonlijk. Zodra ik moet wachten omdat er een tweede partij is waarop ik moet wachten, dan ga ik mijzelf afvragen of ze nog wel geïnteresseerd zijn of dat ik meer druk moet uitoefenen om hen te laten bewegen of om dit beter niet te doen omdat dit indruist tegen mijn eigenbeeld van aardig zijn en geduldig. Zeker als er een tweede partij bij betrokken is komen er meer emoties en gevoelens los dan wanneer ik moet wachten tot bijvoorbeeld een wondje dicht gaat of totdat het eten wat ik maak klaar is. Bij het doen van taken die ik heb bestempeld als "niet leuk" ben ik vaak zeer ongeduldig en hoop ik dat ze snel voorbij gaan, ondanks dat ik mij voorneem met geduld de taak aan te gaan.

Dus ben ik vooral ongeduldig in de dingen die ik doe en ervaar. Die conclusie was even een 180 graden draai toen ik mij dit voor het eerst besefte. Mijn zelfbeeld was er één van: "ik ben een geduldig persoon", maar eigenlijk was ik goed geworden in het overbrengen van geduld naar mijn buitenwereld toe als een actrice. Ik zette een persoonlijkheid neer dat zeer geduldig is, terwijl als iemand iets voor de tweede keer tegen mij zegt, dan meld ik dat meteen en maak ik mijzelf wijs dat ik de ander een dienst bewijs. Achter de schermen voel ik mij door zo'n herhaling teruggetrokken in de tijd door de ander, terwijl ik in wezen graag met zevenmijls laarzen door het leven ga en het liefst zo weinig mogelijk omkijk of geconfronteerd wil worden met wat ik zelf aan gevolgen teweegbreng.

Wachten voelt als gegijzeld worden in de tijd, maar in weze opent zich de mogelijkheid om te reflecteren en gas terug te nemen en iets te leren van de situatie die zich op dat moment voordoet. Steeds meer ga ik het wachten zien als een moment dat ik mijzelf mag geven. Toch is het van belang om te zien dat wachten geen statisch iets is, geen moment van inkakken en niets doen. Wachten is de mogelijkheid creëren tot reflectie en hier in het moment zijn, dus juist heel dynamisch.

Toen ik maanden geleden begon met deze zoektocht naar geduld en wie ik ben binnen geduld, ben ik dingen gaan uitproberen om verandering aan te brengen in mijn ongeduld tijdens het geduldig zijn. Het interessante was dat het eerste wat ik bedacht te doen was het onderdrukken van de ongeduldige gevoelens en emoties die binnenin mij huis hielden als een storm. Kijk, zei ik tegen mijzelf nu ervaar ik kalmte en ben ik in staat om geduldig te zijn. Tegelijkertijd wist ik dat er iets niet klopte en zoals dat met onderdrukken gaat van emoties/gevoelens krijg je het in een andere situatie gewoon weer op je bordje. Dit was dus niet de weg.

Uiteindelijk heb ik een manier gevonden, die ik nog aan het fine tunen ben, waarin ik binnen geduld aanwezig ben en niet vooruit ren of mijzelf passief in dat ene moment houd. Ik probeer aanwezig te zijn en elke beweging binnenin mijzelf die wijst op ongeduld, bekijk ik zonder oordeel en accepteer ik als mijzelf, om vervolgens te kijken waar deze vaak onvrede vandaan komt. Wil ik passief blijven om iets niet onder ogen te zien of wil ik vooruit rennen om iets niet onder ogen te zien. Op deze manier straal ik geduld uit wanneer ik geduld beoefen en niet ongeduld tijdens mijn geduldige toneelstukje, waardoor ik geen frictie veroorzaak binnen en buiten mijzelf.


https://dagboekvoorhetleven.wordpress.c ... ldig-zijn/
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

DAG 382 VAN 2555: HET SPIEGELEN VAN ‘IK WEET HET NIET’ DOOR EEN PAARD

Er zijn van die momenten in ons leven waarop we echt denken dat we het even niet weten. Dit niet weten kan een verschijningsvorm zijn voor verschillende manieren van geen verantwoordelijkheid willen nemen voor onze eigen daden, de gevolgen van onze eigen daden of geen verantwoordelijkheid willen nemen voor het aansturen van onszelf gebaseerd op principes.

We kennen allemaal wel het stopwoord ‘ik weet het niet’ als iemand je iets vraagt en je hebt geen zin om antwoord te geven, over het onderwerp te praten en dus iemand de mond te snoeren met het ‘ik weet het niet’.

Ook kan het zijn dat we echt denken dat we ‘het niet weten’ door als het ware onszelf het slachtoffer hiervan te maken. ‘Ik weet echt niet meer hoe ik verder moet’, in plaats van naar oplossingen te zoeken blijven we hangen in zelfmedelijden. Het is een gebrek aan leiderschap en angst voor het slagen. Dat klinkt wellicht wat vreemd, maar de meeste van ons zijn niet zozeer bang om te mislukken, ook al zeggen we dit wel vaak, we zijn veel banger om te slagen en succes te hebben. Bij succes hebben hoort zelfverantwoordelijkheid en leiderschap en als je iemand bent die dat niet wil nemen dan kan succes zelfs angstaanjagend zijn. Dus wat is er beter om te blijven hangen in het ‘ik weet het niet’ om zo zeker te zijn dat je geen succes gaat behalen?

Nu was ik in de gelukkige omstandigheid dat ik mijn ‘ik weet het niet’ moment mocht ervaren in het gezelschap van een paard. Met paarden heb ik eigenlijk niet zoveel, ik was nooit een paardenmeisje als kind en ook niet later als vrouw, een paard is een paard voor mij net als alle andere dieren. Mij werd gevraagd het paard met aanwijzingen en aanraken een rondje te laten lopen. Vooraf kwam mijn onzekerheid naar boven, hoe moest ik dit doen ik ben nooit een paardenmeisje geweest. Hoe communiceer ik met een paard? Wat werkt goed en wat moet ik laten? Dus ik stelde zoveel mogelijk vragen vooraf aan de mensen die er in mijn optiek wel verstand van hadden.

Eénmaal in de bak met het paard voelde ik geen angst, maar de onzekerheid of ik het wel goed ging doen en of ik alle tips nog wel wist. Alsof ik eerst zeker wilde weten of ik alles wist en dus goed kon doen zonder het daadwerkelijk uit te proberen. Maar goed daar stond het paard, helemaal klaar voor mij en ik schoot volledig in een ‘ik weet het niet’ moment. Ik zag mijzelf er langzaam inglijden en ik zag mijzelf de strijd aangaan om eruit te komen. Het paard bleef geduldig wachten. Het werd mij duidelijk dat de strijd met mijzelf aangaan niet hetgeen was dat ik nodig had en dat ik mijzelf fysiek moest bewegen of aansporen. Voorzichtig gaf ik het paard een tikje op de bil, nog wat harder en ja het paard ging zowaar lopen. Ik kon het eigenlijk niet geloven. Wat ik over het hoofd zag was het feit dat hoe veel ik ook overleg in mijn hoofd er daadwerkelijk niets gebeurd, pas als je jezelf aanstuurt en je daadwerkelijk jezelf beweegt in je fysieke werkelijkheid dan pas stuur ik mijzelf aan. Het paard liet mij dit goed zien. Het deed niets zolang ik druk in mijn hoofd bezig was. Want hoe zag ik eruit voor het paard als een stilstaand mens dat niet hier was maar in haar ‘geest’ broeierig aan het bedenken was hoe ze zichzelf vooruit kon helpen.

Dit moment was een geweldige eye opener om te zien dat ik mijzelf niet door denken en het in de ‘geest’ vertoeven uit een ‘ik weet het niet’ moment kan halen. Daarnaast liet het mij zien dat ik mijn eigen leider moet zijn, ben ik dit niet, dan zal er niets gebeuren en blijf ik waar ik ben zonder dat er enige verandering plaatsvindt. Het is echt een aanrader om eens een sessie met een equine assisted coach te doen en een paard jou punten te laten spiegelen waar je aan kan werken.

Het is mij duidelijk, het is fijn om succes te hebben en te ervaren hoe je jezelf hebt aangestuurd in een situatie die je anders wellicht liever met ‘ik weet het niet’ had afgedaan. Succes hebben is dus zelfverantwoordelijkheid nemen voor het krijgen van succes en het behouden van succes in het leven, hoe groot of klein dit ook is.


https://dagboekvoorhetleven.wordpress.c ... een-paard/
Plaats reactie

Terug naar “Zeven jarige Reis Naar Leven”