Sylvia's tocht naar leven

Neem deel in onze reis en deel hier je Blog en Vlog links.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 58 van 2555; het “ik word gek van buurgeluiden” personage


Door de jaren heen heb ik naast een x aantal lawaaierige buren gewoond. Het laatste huis in Italië was een vrijstaande villa, dus direct geluid van de buren binnen had ik niet. De jankende en gillende bovenbuur kinderen vond ik wel wat minder, maar bracht mij niet meer in die staat/bezetenheid als wanneer het geluid direct in mijn huis doordringt. Nu terug in Nederland wetende dat ik in een een rijtjeshuis setting terecht kwam, had ik mijzelf voorgenomen om het storen aan buurgeluiden niet meer aan te gaan en gewoon geluid, geluid te laten zijn als het niet om echte overlast gaat.



Vanmorgen zat ik heerlijk rustig achter mijn computer te werken en plots begon het trommelgeroffel. Iemand in het gezin naast mij bespeelt van die Afrikaanse drums met de handen. Ik moet zeggen er wordt goed gespeeld, maar het is net of iemand naast je in jouw kamer begint te trommelen. Terwijl ik in gedachten verzonk over hoe trots ik op mijzelf ben dat ik hier geen punt meer van maak en mij niet stoor aan deze geluiden, moest ik toch toegeven dat het innerlijke gesprek dat ik hierover met mijzelf had toch een rode vlag was. Wanneer trommelgeluid slechts geluid is dat je hoort/waarneemt/ervaart en je vervolgens weer verder gaat met wat je aan het doen was, dat zou normaal gedrag zijn. Ik hoorde de eerste roffel en dacht: ” oh de trommeltjes weer” en gaf daarmee mijn “ik word gek van buurgeluiden” personage aandacht. Het “positieve” innerlijk gesprek wat daarop volgde met mijzelf was een back chat die moest verdoezelen dat het een back chat was, dus stopte ik het en besloot hierover te schrijven in mijn blog. Klaarblijkelijk zijn er nog punten die ik nog niet heb aangepakt dus neem ik dit personage nog eens onder de loep.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geluid binnen mijn woonomgeving niet geluid te laten zijn maar in te moeten delen in irritant/vervelend of mooi/welkom.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het bekommeren over herhalend geluid dat ik bestempel als irritant/vervelend terwijl dat vaak op momenten is dat ik zaken zou gaan aanpakken die met het begrijpen/herontdekken/onder de loep nemen van mijzelf.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om irritant/vervelend gelabeld geluid als welkome afleider te gebruiken om zo niet aan mijzelf te hoeven werken.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het irritante/vervelende ervaren geluid te gebruiken om te “loopen” in mijn mind en deze mind loop te gebruiken om geen vooruitgang en verandering in werking te zetten.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn voor verandering en vooruitgang diep van binnen, uit angst voor het onbekende en zo het irritante/vervelende geluid te gebruiken als afleiding en mij een reden te geven om als slachtoffer uit de situatie te komen die medelijden behoort te krijgen terwijl ik eigenlijk een schop onder mijn kont zou verdienen voor het niet onder ogen zien van mijn eigen zaken/issues.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om innerlijke gesprekken te hebben die overduidelijk een afleiding zijn van mijzelf en dat wat er werkelijk toe doet in de wereld.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te hopen dat dit “ik word gek van buurgeluiden” personage vanzelf weggaat en geen bezetenheid bestempel als het hebben aangepakt en opgelost hebben van een personage, terwijl het zich aan het wortelen is in mijn persoonlijkheid.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te snel te juichen over mogelijke vooruitgang terwijl ik via de achterdeur het personage binnenlaat zodat ik alles weer van voren af aan opnieuw beleef.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in mijn mind anderen zwart te maken over het geluid dat zij produceren door de muren heen, zodat ik het slachtoffer kan zijn.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om harde geluiden te labelen als naar/vervelend/irritant.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als kind al kijkende naar de fanfare die langskwam mij misselijk te voelen als de man van de grote trommel op zijn trommel sloeg. Dit geluid vibreerde helemaal door mij heen wat mij achterliet met een gevoel van misselijkheid en angst bij volgende keren om dit nare gevoel weer te moeten ervaren.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het harde drum geluid als herinnering overal terug te zien/horen en mijzelf dan vervolgens ellendig te voelen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als kind een fysieke ervaring van geluid/trilling dat door mijn lijf ging niet te kunnen duiden en de fysieke consequentie in de vorm van misselijkheid te koppelen aan angst en daarmee te labelen als een nare staat van zijn, die een blauwdruk werd voor de rest van mijn leven.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik voor 70% uit water besta en water de vaste vorm van geluid is, dus ik besta uit geluid en met het vrezen van harde geluiden, vrees ik dus de harde kant in/van mijzelf.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het woord “hard” te laden met emoties en gevoelens, totdat het een negatief geladen woord werd.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als negatief te bestempelen wanneer ik in mijn ogen “hard” gedrag vertoon.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om hard voor mijzelf te zijn, vanuit een polariteit en daardoor mijn zachte kant als favoriet te bestempelen en altijd te streven om bij mijn zachte kant uit te komen, terwijl mijn innerlijke woorden hard zijn ten tijde van mijn zachte personage.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in mijn volgende blog mijn zachte personage onder de loep te nemen.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om geluid, geluid te laten zijn zonder het te laden in negatieve/positieve zin.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te realiseren dat ik geluid ben en daardoor mij niet kan separeren van geluid, maar mijzelf als geluid onder ogen zal moeten komen.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om zodra ik een rode vlag moment heb omtrent harde buurgeluiden, deze ervaring terug te brengen naar Zelf door mij terug te brengen d.m.v. mijn adem in de realiteit.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 59 van 2555; het “zachte” personage


In mijn blog van gisteren opende zich een nieuw punt en ik ging met mijzelf de verbintenis aan om dit punt verder in een blog onder de loep te nemen. Met name 1 zelfvergevingszin sprong eruit en die zal ik hier citeren:



“Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om hard voor mijzelf te zijn, vanuit een polariteit en daardoor mijn zachte kant als favoriet te bestempelen en altijd te streven om bij mijn zachte kant uit te komen, terwijl mijn innerlijke woorden hard zijn ten tijde van mijn zachte personage. “



Eigenlijk heb ik mijzelf altijd als een zachte persoonlijkheid/personage gevoeld en met name door de feedback die ik van anderen ontving werd dat nog eens bevestigd. Wat er achter de schermen zich afspeelde in mijn mind, was alles behalve zacht, simpel als consequentie van het participeren in deze polariteit die zich manifesteerde in een personage.





Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als zacht te ervaren en mij niet te realiseren dat zoiets consequenties heeft.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een zacht personage te hebben gecreëerd omwille van het verbloemen van mijn werkelijke harde personage en te geloven dat de zachte kant echt is wie ik ben. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te willen aannemen dat ik ook de creator ben van mijn harde kant en er alles aan doe om mijn gelijk te halen en aan te tonen dat mijn harde kant niet is wie ik werkelijk ben.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als kind al geconditioneerd te zijn dat alles wat zacht is fijn/aangenaam is. Het aaien van een jong dier, het knuffelen met speelgoedbeesten, zacht haar en er altijd gewaarschuwd werd voor harde dingen, niet zulk hard lawaai maken, kijk uit de vloer is hard als je valt, harde snoepjes die je niet kunt doorbijten, hard fietsen is gevaarlijk en ga zo maar door. Ouders en je omgeving laden de woorden hard en zacht alvast voor je met negatieve en positieve lading waar jij als kind dan verder mee aan de slag kan. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om verder te borduren op deze conditionering en mij nooit heb afgevraagd of dat wel juist was, of dat wel iets diende om zo deze woorden op te laden en consequenties te laten uitspelen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te gruwelen bij de gedachte dat ik een hard personage zou zijn, uit angst dat niemand mij meer zou accepteren.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te genieten van het hard zijn in mijn mind binnen de intimiteit van mijn schedelpan en te geloven dat het geen kwaad kon om anderen te oordelen/veroordelen/belachelijk te maken en tegelijkertijd een vriendelijke lach op mijn gezicht te toveren.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om roddelen te veroordelen terwijl ik zelf in mijn mind aan 1 stuk door roddelde om zo mijn zachte personage naar de buitenwereld instand te kunnen houden.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik deelnam aan een polariteit waar ik op elk gewenst moment uit kon stappen door niet meer te participeren.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het leven als overleven te benaderen en zodoende altijd bezig te zijn met goed overkomen en nooit mijn venijnige staart te laten zien.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zacht en vriendelijk te willen zijn, maar niet vanuit eigen regie en vrije wil, maar vanuit een gedwongen situatie om anders als hard en onaardig te worden gezien.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn harde personage in stand te willen houden omdat het mij de nodige mind energie oplevert wat ik als overleven bestempel, maar eigenlijk niet meer dan een zombie staat is of machonettepop van de polariteit.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het leven als saai te bestempelen wanneer er geen stiekeme roddel in mijn mind zich meer afspeelt, alsof er een speeltje wordt afgepakt en te geloven dat ik het verdien om hard te mogen zijn in mijn mind en daar niemand mee te schaden. Dit alles om een energiespel in stand te houden dat niemand dient en alleen maar schaad. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om destructief te zijn uit eigenbelang en mij als slachtoffer op te stellen terwijl ik de dader en het slachtoffer van mijzelf ben.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij los te maken van de polariteit zacht versus hard.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om los te komen van mijn verslaving aan de mind en specifiek gedachten in de mind.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet meer bezig te houden hoe ik wordt ervaren door de ander, zolang ik handel in het belang van een ieder en anderen behandel zoals ik zelf behandeld wil worden is dat okay.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te leven zonder te oordelen.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 60 van 2555; het “als dat financieel maar goed gaat” personage


Vanavond werd er aangebeld door een man die zich niet voorstelde en zei dat hij een briefje had. Hij opende een envelope haalde een stapeltje aanéén geniete papieren eruit. Hij wees er wat op en zei dat ik een schuld bij de ABN-Amro had. Ik vertelde hem dat ik geen ABN-Amro rekening heb en vroeg hem of dit een gedateerd verhaal was. Nee, zei hij dit is recent. Ik snapte er niets van en haalde mijn partner erbij, maar het zat mij niet lekker. Uiteindelijk bleek dat de ABN-Amro ons dagvaard vanwege een openstaand bedrag op een opgeheven bankrekening nummer. Dit bankrekening nummer hebben we vrij kort na onze emigratie naar Italië opgeheven, niet in de wetenschap dat er een tekort opstond. Over al die jaren heen is er rente voor rood staan bijgekomen en nu ook gerechtsdeurwaarder kosten. De ABN-Amro zou ons meerdere brieven hierover hebben gestuurd, maar wij hebben er nooit 1 mogen ontvangen. Adreswijzigingen hebben wij hen gestuurd zolang wij nog een bankrekening nummer bij hen hadden, daarna logischer wijs niet meer. Maar als een goede bank betuigt hebben ze ons na een maand in Nederland te wonen toch gevonden. We gaan ervan uit dat het nog niet verjaart is, anders zouden zij er niet zoveel energie in steken, maar we zullen het uitzoeken. We werden door de man verwezen naar een advocaten bureau om ons verhaal te doen en hulp te zoeken. De vraag is of wij het een zaak willen laten worden en proceskosten ook nog eens te moeten betalen naast advocaatkosten. Wat een luttel bedrag waarschijnlijk is geweest dat openstond, is met woekerrente in een x aantal jaren opgelopen tot bedragen waar je toch even van schrikt. Tja dat is een leuk welkom in Nederland na jaren buitenland.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij financiële onduidelijkheid/tegenslag te gaan piekeren en meteen de meeste nare scenarios te bedenken.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een wee gevoel in mijn buik te ervaren alsof ik iets ernstig verkeerd heb gedaan bij financiële tegenslagen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om me machteloos te voelen in financiële zaken , omdat mijn partner en ik ieder bepaalde taken hebben binnen het huishouden en ik niet de financiën doe.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in een flits toch te denken dat er iets financieels gebeurd is waar ik niet van op de hoogte ben, maar nu wel van op de blaren moet zitten.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de bank koud en berekenend te vinden en niet te zien dat wij nooit hun berichten hebben gehad en na het afsluiten van de bankrekening ook niet meer online de rekening konden checken. Waarin ik mij vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij het slachtoffer te voelen van een log bankwezen dat alleen geïnteresseerd is in mijn geld en niet mijn verhaal.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te willen afzetten tegen dit onrecht vanuit mij standpunt bezien en slechts geld terugvorderen vanuit het standpunt van de bank bekeken.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zenuwachtig te worden als er geldproblemen zijn en ik het gevoel heb daar niets aan te kunnen veranderen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om er van te balen dat wij nu op een zwartlijst staan als wanbetalers wat allerlei financiële consequenties met zich meebrengt.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om dit voorval even te voelen als tegenwerking en mij af te vragen hoeveel financiële ellende er er nog meer voor ons in petto is, nu we het net financieel een beetje op een rijtje hebben na 3 jaar armoede.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om dit voorval met de ABN-Amro persoonlijk te nemen terwijl ik voor de bank slechts een nummer ben die ik geld verschuldigd ben.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te willen distantiëren van financiële zaken om zo mijn “als dat financieel maar goed gaat” personage niet uit de kast te hoeven halen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door te piekeren en te stressen mijn aandacht afleidt en zo geen zelfverantwoordelijkheid te hoeven nemen.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te gaan verdiepen in onze financiële situatie zodat ik als dat nodig is die taak kan overnemen of in te springen op momenten dat zoiets handig is.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om financiën niet als iets engs te zien maar simpel als cijfers die op een wiskundige wijze gevolgd kunnen worden om zo mijn acties te kunnen afstemmen.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet te stressen over deze zaak met de ABN-Amro, maar het hoofd koel te houden en dat uit te zoeken wat nodig is om af te wegen of er een proces moet komen of betaald voor de gestelde datum met een verklaring aan de kantonrechter hoe deze zaak in elkaar steekt.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 61 van 2555; het ” ik vind nooit een baan” personage

Gisteren en vandaag heb ik eens mijn licht opgestoken on-line om te zien wat er bij mij in de plaats zoal aan banen vrij is. Best veel banen, maar het lijkt wel of ik nergens in pas. Ik ben medisch/school maatschappelijk werker maar ben daar inmiddels al 16 jaar uit, dus ik ben geen medisch/school maatschappelijk werkster meer volgens mijn beroepsgroep. Daarnaast ben ik zelfstandige geweest de afgelopen 12 jaar, in Nederland en in Italië. Als binnenhuisarchitecte en kleermaakster/stoffen cadeauartikelen designer en maker. Tja vindt daar nou maar eens werk in.



Na meerdere pagina’s te hebben bekeken, kwam er een zwaar gevoel over mij heen en zag ik mij in allerlei baantjes, die leuk zijn als zomerbaan wanneer je student bent, terecht komen. Gevolgd door natuurlijk de nodige back chat, zoals: wat kun jij nu eigenlijk, je kan niets beters dan lullige baantjes krijgen, je kan wel een HBO denkniveau hebben maar wie wil jou nu. Enfin, maar even diep adem gehaald en besloten dat ik de komende dagen bij wat uitzendbureaus zal informeren naar passend werk om te zien hoe hopeloos mijn case is of niet.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn gedachten te volgen tot aan de back chat en niet mijzelf te stoppen toen het zware gevoel over mij heen kwam wat een duidelijk signaal was voor het instappen in dit personage.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als mindere neer te zetten als het aankomt op mijn inzetbaarheid op de arbeidsmarkt.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf voor te houden dat ik realistisch ben en niet een doemdenker als aankomt op mijn kansen op de arbeidsmarkt.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te willen werken in een baan ver onder mijn kunnen voor een paar lullige centen terwijl er zoveel andere zaken ook gedaan moeten worden.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om herinneringen van niet passend werk dat ik door de jaren heen gedaan heb als angstbeeld voor mijn toekomst te gebruiken.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij in allerlei bochten te wringen om te zien of ik toch niet vanuit huis iets kan doen, zodat ik alles wat ik belangrijk vind in het leven kan blijven combineren.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te ervaren dat ik het zoeken naar werk niet in het moment kan doen zonder mijzelf te irriteren met herinneringen of doemscenario’s.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij schuldig te voelen dat ik niet wil werken onder niet aantrekkelijke omstandigheden.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat een baan die ik niet ambieer mij tegen gaat staan en zich tegen mij zal keren om zodoende elke keer met lood in de schoenen naar mijn werk te moeten gaan.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het werken in de meeste banen als vrij nutteloos te zien, als een soort van werkverschaffing dan dat het werkelijk een steentje bij draagt aan de maatschappij.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als enige motivatie voor het werken in een baan het ondersteunen van mijn partner, die nu de broodwinner is, in het binnen brengen van voldoende financiële middelen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij een buitenaards wezen te voelen nu ik wil terugkeren op de Nederlandse arbeidsmarkt na velen jaren eruit te zijn geweest.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het doen van een studie om beter op de arbeidsmarkt inzetbaar te zijn als appetijtelijker te zien dan het vinden van het eerste de beste baantje, terwijl het baantje mijn partner ondersteunt en een studie alleen maar geld vraagt.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf voorop te stellen en niet te willen kijken naar het geheel als familiesysteem uit angst om ongelukkig te worden.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven in ongelukkigheid als iets dat van buitenaf mij overkomt en niet iets dat ik zelf accepteer en toesta om zo niet te hoeven ervaren wie ik ben in mijn leven en in mijn baan.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat ik niet uitdagend en geestdodend werk moet gaan verrichten en zo mijzelf zal verliezen in een storm van emoties en gevoelens en mij zal opsluiten in de mind om de dagen door te komen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om werk als iets opgelegd te zien dat ik tegen mijn wil moet doen om te overleven.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het als benauwend te ervaren om iets opgelegd te krijgen waarbij ik mij als mindere moet opstellen om genoeg financiële middelen te hebben om te overleven.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te vrezen dat ik verdwijn en opga in het niets van de nevelen van het zijn, wanneer ik mij laat dwingen en als mindere moet opstellen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet de regie over mijn eigen leven in handen te hebben maar mijn ego de vrije loop te laten die bang is te worden ingeperkt en zijn vrijheid zal verliezen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te vrezen mijn vrijheid te zullen verliezen na jaren lange “vrijheid”, gedefinieerd door de mind, te hebben gehad.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als 1 en gelijk aan mijn ego mijn vrijheid niet te willen inwisselen voor een slavenbaan, waarin ik mij tegelijkertijd schuldig voel dat ik zodoende dus geen financieel steentje kan bijdragen bij mijn partner.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om werk niet als iets praktisch te kunnen beschouwen dat binnen onze samenleving de enige manier is om je kop boven water te houden.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet op voorhand te dwarsbomen als het gaat om het vinden van een baan.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om werk te nemen voor wat het is en daarna altijd kan zoeken voor verbetering of bij/omscholing.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet meer te laten verleiden om het ” ik vind nooit een baan” personage aan te nemen.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 62 van 2555; het “ik zie er tegenop” personage


Gisteren kwam ik uiteindelijk tot de conclusie in mijn blog dat ik mij aangetast voelde in mijn vrijheid wanneer ik weer een baan onder een baas zou nemen. Nu is dat een idee in mijn hoofd en moet ik mij afvragen wat die zogeheten vrijheid die ik nu dan wel heb waard is en hoe echt die is. Ik nam mij voor om eens te kijken bij uitzendbureaus wat mijn echte kansen op de arbeidsmarkt zijn, zodat ook dat niet een idee in mijn hoofd zou worden.

Dus vanmorgen stond ik bij Randstad en men vroeg mij op een bepaald moment naar mijn CV en een zwaar gevoel nam bijna ongemerkt meester van mij. Ik voelde mij enigszins schuldig om zo onvoorbereid bij hen voor bemiddeling aan te kloppen en een deuk in mijn perfect zijn natuurlijk wat resulteerde in een deuk in mijn ego. Enfin het maakte het allemaal zwaar en moeilijk, terwijl het gesprek licht en aangenaam was en mij enigszins perspectief bood. Ik kreeg een e-mail adres om mijn CV naar toe te sturen en ging weer naar huis.

Het zware gevoel kwam voort uit het er tegenop zien om die CV in elkaar te knutselen waar alle jaartallen moeten kloppen en alle relevante zaken in staan. Een blokkade van, ik wil misschien niet werken als dat mijn vrijheid kost, samen met hoe fiets ik een CV in elkaar gaven mij lood in mijn schoenen. Na dit even te hebben aangekeken besloot ik een eind aan dat zware gevoel te maken, het was allemaal gebaseerd op opinies en ideeën in mijn hoofd die absoluut niet aan mijn fysieke werkelijkheid waren getoetst. Dus even letten op mijn ademhaling en wat gas terug. Na 5 minuten zoeken op internet vond ik een passende template voor mijn CV en begon ik hem in te vullen. Het was eigenlijk zo gepiept, met de rekenmachine bij de hand heb ik nog wat jaartallen zitten doorrekenen of het allemaal klopte. Als extra check mailde ik de CV aan mijn partner om er even naar te kijken om zo de laatste puntjes op de i te zetten.

Dus mijn “ik zie er tegenop” personage wordt geboren vanuit een blokkade die probeert het ertegenop zien instant te houden om zo niet dieper te hoeven graven naar de werkelijke redenen achter de redenen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij het horen van het woord CV het beeld van ingevulde paperassen voor ogen te krijgen en een zwaar gevoel te ervaren dat mij in en als dat moment doet besluiten dat het realiseren van een CV moeilijk en zwaar is en iets is dat ik op de lange baan ga schuiven, enkel en alleen gebaseerd op de angst dat het schrijven van een CV verandering teweeg zou kunnen brengen en mij in het onbekende doet belanden in en als het gevoel van onmacht en geen controle meer te hebben over mijn eigen situatie. Terwijl ik de controle als zelfverantwoordelijkheid al had weggeven op het moment dat ik de gedachte aan paperassen toe liet als mij als de angst voor verandering.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het zware gevoel als mij te laten aanduren totdat het back chat genereerde die zei dat ik beter niet een CV kon schrijven, met als achter liggend gevoel dat ik dan mijn vrijheid zal kwijtraken. Wat tweestrijd in en als mijzelf in mij veroorzaakte waarbij ik mij aan de ene kant schuldig voelde om een mogelijke kans op geld verdienen te laten schieten en aan de andere kant niet te willen betalen met mijn vrijheid. Mij niet realiserend dat mijn keuzes gebaseerd waren op geld verdienen en geld kwijtraken en zodoende egoïsme en hebzucht in en als mij aanwakkerden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de uiteindelijke keuze om een baan te willen hebben te baseren op consumentisme, waarbij ik mij overtuig om een baan te nemen door te denken aan alle dingen die ik kan kopen als ik meer geld heb en dat als ik geen CV schrijf en geen baan zoek ik altijd zal blijven kampen met geld problemen. Waarbij ik mij niet realiseer dat ik mijzelf manipuleer door mijn socialisatie en opinies over het hebben van geld en het nemen van een baan niet meer een zuivere keuze is in het belang van een ieder, maar iets waarbij mijn behoefte aan het hebben van dingen en het kunnen doen van dingen als belangrijker in het leven worden gemaakt en daardoor het willen hebben mij laat zien dat ik een slaaf ben van het consumenten systeem en ik die vrijheid die ik zonder baan denk te hebben uiteindelijk helemaal niet heb.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij schuldig te voelen om geen CV te willen schrijven en direct bang te zijn voor gezichtsverlies en om gezien te worden als lui, wat mijn onderliggende oordeel over mijzelf is als het gaat over het feit dat ik liever niet werk onder een baas om zo mijn vrijheid niet te verliezen. Ik zie mijzelf als lui maar kleed dat aan met al de dingen die ik doe op een dag, terwijl ik het oordeel dat ik heb over mijzelf laat aanblijven en wegdruk. Luie mensen zijn niet waardig om te werken en kunnen nooit die perfectie halen in hun werk en zullen dus mislukken, wat de angst in mij aanwakkert om te mislukken alvorens te beginnen met een baan laat staan het schrijven van een CV.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om opinies over banen en CV’s te hebben die ik niet getoetst heb aan mijn fysieke werkelijkheid en doorslaggevend te laten zijn in mijn keuzevorming om zodoende niet open te willen staan voor de consequenties die dat met zich meebrengt en het leven te beschouwen als 1 en gelijk aan 1 nano seconde waarin ik dingen wil en daardoor mijzelf 1 en gelijk stel aan hebzucht en consumentisme en dat vervolgens verwordt in een soort van kinderlijke blijdschap waarbij de kinderhand snel gevuld is en ik dus genoegen neem met weinig en concessies doe, terwijl ik alles kan hebben in zelfoprechtheid en mij compromitteer voor 1 nano seconde van hebben en willen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te laten leiden door positieve en negatieve gevoelens en het schrijven van een CV te labelen als een negatieve taak, door het hebben van een baan en niet meer ten allen tijden te kunnen doen wat ik wil te koppelen aan het schrijven van een CV. Waardoor ik mij limiteer en naar beneden haal en niet het beste uit mijzelf haal en niet het meeste potentieel uit mijn leven haal, waarin ik mij niet realiseer dat alles in onze huidige wereld is gebaseerd op het hebben van geld en geld een vrijbrief naar vrijheden hebben is. Dus mijzelf afzetten tegen het huidige stelsel is mij distantiëren van het systeem als mij, wat ik op vele wijzen al uitgeprobeerd heb en ondervonden heb dat het systeem mij eruit gooit als ik niet volgens de spelregels speel en een volwaardige speler wil blijven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de angst voor verandering te begrijpen en te zien dat het de angst voor het onbekende is en het geloven in mijn preprogrammering dat verandering niet mogelijk is en dat verandering het einde van mij als systeem en als deel van het systeem is.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om in het moment als de gedachte opkomt en blokkades aankondigt, in mijzelf te kijken en te begrijpen waardoor ik mij blokkeer en in het moment zacht of hardop zelfvergeving te doen om de blokkade als mij in en als het moment op te lossen om zo verandering toe te laten, te omarmen en niet als levensbedreigend te zien.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet te dirigeren op basis van opinies en meningen die niet getoetst zijn aan de fysieke werkelijkheid, maar in plaats daarvan dat wat hier is in het moment te gebruiken om te zien hoe ik mij het beste kan veranderen/verbeteren in het belang van een ieder.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om uit het “ik zie er tegenop” personage te stappen zodra ik irreële gedachtes zie opkomen in mijn mind en blokkades/tegenwerking ervaar voor dat wat in het belang van een ieder is, maar ik niet wil zien vanuit een startpunt van egoïsme.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 63 van 2555; het “gestructureerde” personage versus het “chaotische” personage

Het gestructureerde personage als mij, heeft alles onder controle en laat de zaken op rolletjes lopen zodat de dag zo effectief verlopen kan. Terwijl het chaotische personage als mij dingen vergeet en schema’s en tijdschema’s totaal in de soep kan laten lopen. In principe is mijn gestructureerde personage de dominante van de twee en het chaotische meer de consequentie van het niet aannemen van het gestructureerde personage. Beide personages maken deel uit van een polariteit waarbij ik als een magneet naar de gestructureerde kant gezogen wordt omdat ik die positief heb geladen. Er valt meer positieve energie te halen uit het gestructureerde personage dan het chaotische, het chaotische personage geeft negatieve energieën af als machteloosheid, falen, niet goed kunnen functioneren.



Vandaag moest ik 2 keer naar dezelfde winkel om boodschappen te doen, simpel en alleen omdat ik warrig en chaotisch was en niet in het hier en nu. Dat was dus duidelijk mijn chaotische personage. Onmiddellijk voelde ik mij niet op mijn plek, onwennig, nog niet overweg kunnend met mijn nieuwe woonsituatie, als heerlijke excuses om te zijn wie ik was in dat moment. Een interesante vraag is natuurlijk waarom ik in dit chaotische personage verval wanneer ik claim dat ik mij als een vis in het water voel binnen mijn gestructureerde personage? Eigenlijk heel simpel gezien binnen een polariteit. Ik ben gestructureerd omdat ik bang ben dat anders alles een janboel wordt als mijn ware aard aan het licht komt. Dus ik geloof dat ik in werkelijkheid chaotisch ben, maar aangezien beide personage niet zijn wie ik werkelijk ben heb ik niet altijd de energie en kracht om deze maskers op te houden, en zal zolang ik meedoe in deze polariteit, 1 van de 2 personages het roer overnemen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te vereenzelvigen met en als personages zoals het gestructureerde en het chaotische personage alsof ik dat werkelijk ben wetende dat mijn echte zelf niet bestaat uit verschillende personage die allemaal hun eigen energetische agenda hebben, wat zou inhouden dat ik zou bestaan in en als eigenbelang en niet in het belang van een ieder.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te identificeren met en als het gestructureerde personage, terwijl dat geen expressie is van mij als mijn echte zelf, maar een personage dat handelt uit angst om zo zijn dekmantel niet te verliezen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om gestructureerd zijn te labelen als positief en als een waardig streven te zien in het leven, mij niet realiserend dat dit een krampachtige wijze is om mij en mijzelf als mijn leven onder controle te houden en niet compleet gek te worden van mijzelf en de wereld als mijzelf.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om chaotisch te labelen als negatief en het erg te vinden om zo gezien te worden of mijzelf zo te ervaren, en mij niet te realiseren dat de chaos een weerspiegeling is van mijn innerlijke wereld, de mind, en een reflectie van de wereld om mij heen waar wij geaccepteerde chaos ons als kippen zonder kop doet voortbewegen. Pas wanneer ik als een kompas voor mijzelf ben en begrijp welke richting ik uit moet kan ik richting geven aan mijzelf als andere deeltjes die net als mij in complete chaos leefde/leven.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om deel te nemen aan deze polarisatie van gestructureerd versus chaotisch terwijl ik kan zien en kan ervaren hoe ik van pool naar pool getrokken word en ik kan zien dat mijn deelname niets anders dan consequenties met zich meebrengt.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om energie te halen uit personages en mij zo een beter persoon te voelen, terwijl dit voelen alleen maar in mijn hoofd zich afspeelt en dus niet echt kan zijn als er geen daadwerkelijke verbetering in mij als mens plaats vindt.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om liever gezien te willen worden als gestructureerd en iemand die haar zaakjes op orde heeft en voor het gemak vergeet dat het een chaos in mijn hoofd is met back chat, angsten en vergelijkingen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door het leven te gaan als een gestructureerde stapel ongestructureerde blaadjes en mij te ervaren als stabiel en de dirigent van mijn leven, terwijl binnen de structuur chaos heerst en ik vrees voor het niet in stand houden van de structuur en deze chaos zal doorbreken en woekeren als onkruid dat nooit vergaat.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik personages als de gestructureerde nodig heb om mijzelf aan te sturen en staande te houden in het leven dat ik voor mijzelf creëerde. Waarin ik mij niet realiseerde dat ik mijn eigen richtlijn in het leven ben en niets anders dan dat nodig heb om richting aan mijn leven te geven.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te ontdoen van het gestructureerde en het chaotische personage als zijnde 1 en hetzelfde in de kern, omdat ik het niet nodig heb om mijn eigen richtlijn in het leven te zijn.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf niet langer in een beter daglicht te stellen door aangemeten personages, zonder echt te hebben gewerkt aan het verbeteren van mijzelf in en als mijn fysieke werkelijkheid.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om vrij van personages te ontdekken wie ik ben en vrij van angst door het ontdoen van personages om zo verandering in en als mij te omarmen.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 64 van 2555; het “falende” personage

Wanneer ik terug kijk naar mijzelf als falend persoon, het punt waarop ik mijzelf zag als iemand die faalde, dan was dat zo rond de leeftijd van 6-7 jaar oud. Voor die leeftijd was het niet zozeer falen of falend hoe ik mij ervoer, maar meer als een slecht kind waarop haar ouders boos moesten worden als ik dingen deed die niet werden gewaardeerd of verwacht door mijn ouders. Dat heet opvoeden, maar in de realiteit betekent dit dat jij jouw kind de puzzelstukjes aanreikt om zich te realiseren dat het gefaald heeft. De communicatie die ouders met hun kind hebben is er 1 van dat heb je goed gedaan en dit slecht. En dit gevoel neemt het kind mee op zijn reis door het leven. Waarbij het eerst alleen een gevoel was en het niet waarmaken van de verwachtingen van de volwassenen, wordt het later het teleurstellen van onszelf wanneer wij niet voldoen aan de verwachtingen en verlangens die wij in ons hoofd hebben. Wie we ook teleurstellen we nemen het als een algehele teleurstelling van onszelf, wij als persoon hebben gefaald. In plaats van te zien dat het gaat om een specifieke taak die we niet konden volbrengen. En hier blijft het niet bij, in ons hoofd worden al onze falende ervaringen verzameld en zodra we iets moeten doen dan plopt er een herinnering van falen op en hebben wij als het ware al gefaald voordat wij aan de nieuwe taak konden beginnen. we gaven onszelf geen faire kans om elke taak te ervaren als een nieuwe taak zonder herinneringen van falen, zonder ons als minder te ervaren en niet instaat om dingen te doen waar wij geen positieve ervaringen op hebben verzameld.

1 van mijn vroegste herinneringen op het gebied van falen is het niet kunnen meekomen op school met de rekenlessen, slechte cijfers te halen en vervolgens in een speciaal groepje te worden gestopt om beter te leren rekenen. Ik had gefaald als persoon en voelde mij er beroerd onder. Mijn vader besloot mij te helpen door thuis oefeningen met mij te doen. Mijn startpunt bij het ontvangen van zijn hulp was falen. Ik begreep niets van wat hij uitlegde, want ik stond stijf van angst om ook hierin te falen en niets aan gezond verstand kwam nog binnen. Dit frustreerde mijn vader mateloos dat hij het mij niet kon uitleggen en dat ik het niet begreep. Wat aan mij weer een boodschap afgaf dat ik hem had teleurgesteld en dus slecht moest zijn en falend in mijn leven als totaliteit.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om teleurgesteld te zijn in mijzelf nu ik in een groepje ben gezet met kinderen die ook niet goed kunnen rekenen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boos te zijn door in een groepje te zijn gezet met kinderen die nergens goed in zijn terwijl ik alleen slecht ben in rekenen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te vergelijken met de andere kinderen om zo beter over mijzelf te denken en het falen in het rekenen te kunnen verzachten voor mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te snappen waarom ik slecht ben in rekenen en daarin niet te snappen waarom ik slecht ben en tegeloven dat ik iets misdaan heb om dit te verdienen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij naar te voelen over het feit dat ik zo slecht ben in rekenen dat ik extra hulp nodig heb, terwijl ik mij niet realiseer dat mij extra hulp wordt geboden om mijzelf te kunnen verbeteren en niet als een straf voor het slecht/falend zijn.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angstig te zijn dat ik ook met de extra hulp het rekenen niet zal begrijpen en mij niet te realiseren dat ik mijn angst in de toekomst projecteer en zo mijn toekomst manifesteer.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om buikpijn te ontwikkelen bij het idee aan rekenen en het zullen gaan falen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij als een mislukkeling te voelen nu mijn vader extra bijlessen zal geven om mij het rekenen bij te brengen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij als falend te zien alvorens mijn vader mij bijlessen gaat geven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet open te staan voor de hulp die mijn vader mij biedt, maar het als een straf te zien en als tijdsverspilling omdat ik mijzelf zie als falend in rekenen en falend in het leven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de frustratie die mijn vader ervaart bij het lesgeven in rekenen aan mij als persoonlijk te nemen en mijzelf te labelen als een slecht kind dat haar vader doet irriteren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om rekenen te labelen als iets negatiefs en iets dat ik nooit onder de knie zal krijgen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om later in mijn leven rekenen uit de weg te gaan daar waar het kon om mij niet als falend te hoeven ervaren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zeer angstig te zijn met de wetenschap dat ik een baan ga vervullen waarbij ik geld moet teruggeven aan klanten en ik niet vetrouw op mijn rekenkwaliteiten omdat ik mijzelf zie als falend op rekengebied.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om beslissingen in het leven te maken op basis van ervaringen die mij mijzelf hebben doen ervaren als falend,

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het niet begrijpen van rekenen niet te hebben aangegrepen om mijzelf te ontwikkelen en te verbeteren in rekenen, in plaats daarvan ben ik het slachtoffer van mijn eigen opinie/geloof gebleven en bestond ik als falen in mijn totaliteit.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn vroegste ervaringen met falen niet als startpunt te gebruiken voor al de nieuwe dingen die ik onderneem/aanpak in mijn leven.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om elke nieuwe uitdaging te ervaren als neutraal en niet als een negatieve ervaring uit het verleden.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn falen op een specifiek onderdeel niet als een aanval op mij persoonlijk te nemen, maar als iets wat ik nog niet onder de knie heb en waar ik nog wat oefening op nodig heb.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 64 van 2555; ik begrijp het eindelijk


I finally understand, een song geschreven door Fidelis Spies, zang Matti Freeman en Esteni de Wet

What keeps food on the table?
Money or God
What keeps me from starving?
Money or God
What keeps war from blowing over?
Money or God
What beats us all down into the ground?
Money or God, God, Money or God

What are we living for?
What keeps me alive?
What are we fighting for?
Why is life a strife?

I finally understand
That money is my god
Without money, I die
Without god, I am fine

Money, God
Haven’t got the money need the money to survive
It is the reason why I’m still alive
No need waiting for Jesus to arrive

Money holds the key to life
No need hoping to be saved
With money I can save myself

What are we living for?
What keeps me alive?
What are we fighting for?
Why is life a strife?

I finally understand
That money is my god
Without money, I die
Without god, I am fine

No need hoping for god to save me
Praying for god to take me
Away from here this world will still be the same

With money I can save me
With money I can make me
A life without pain where everything is obtained

The question needs to be asked
Forbidden question
What is more important in life, money or god?



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geld niet als het belangrijkste in mijn leven te willen zien, eenvoudigweg omdat ik geld had en ik er mij zodoende niet echt mee bezig hoefde te houden en ik mij met dat geld kon vermaken en afleiden van het feit dat geld bepaald wie je bent in deze wereld.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geld het laatste oordeel te laten vellen over leven en dood en mij daar niet over te bekommeren zolang ik het niet zelf ben en degenen die het niet halen omwille van geen geld mensen zijn die ik niet en en nooit gezien heb en mij zodoende niet emotioneel raken, terwijl ik wel een angst voel en God op mijn blote knieën dank dat ik het niet ben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mensen te verwijten van nul empathie en medeleven toen het mij niet voor de wind ging en ik met mijn gezin moest leven van de giften van anderen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geld niet te zien als de olie die de machine die we maatschappij noemen te laten draaien totdat ik zelf geen olie/geld meer had en angstig moest toezien hoe alles wat ik voor normaal had aangenomen mij langzaam werd afgenomen omdat ik geen olie/geld had.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zonder het te ervaren niet te willen inzien/geloven dat geldzorgen door armoede van een mens neemt en ik nu heb gezien/meegemaakt hoe een armoedig leven mijn lichaam deed aftakelen en het heel wat tijd neemt om weer gezond te worden.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door opvoeding God als mijn redder te zien, maar in momenten van angst en geen geld was er geen God die afdaalde en alles in orde maakte. De God die ik voor echt hield gaf niet thuis en geeft niet thuis aan al die miljoenen mensen die op de rand van de dood staan na een leven met geen of bijna geen geld, niemand wordt gered door God, we moeten elkaar helpen en in elkaars schoenen kunnen staan om te zeggen WE PIKKEN HET ZO NIET LANGER, leven op aarde moet op de schop en dan zal echte zelf gewilde naastenliefde ons brengen naar een humane wereld.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te willen inzien dat geld het is dat mijn fysieke leven leidt/stuurt en niet mijn geloof in God.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn geloof in God te hebben gebruikt om mijzelf af te leiden en te verdoven om zo niet te hoeven zien dat de wereld al zo lang niet okay is, waar de sterkste overleeft op basis van geld, geld, geld, geld…

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om altijd te vechten voor geld in tijden van overvloed en tijden van schaarste, om zodoende mij in een egoïstisch wezen te vormen/modeleren die altijd berekenend is uit overlevingsdrang om geld te hebben of te krijgen, wat mijn leven in een strijd maakt en totaal aan mij voorbij gaat wanneer ik in angst zit om geldtekorten of in een fantasiewereld leef wanneer er genoeg geld is.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te willen zien maar op de harde manier heb moeten ervaren dat geld mijn God/master is en dat daar geen ontkomen aan is, er is geen vrije wil, er is alleen maar het slaaf zijn aan geld als mijn God.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de angst om het niet hebben van geld en niet te eten te zullen hebben, niet altijd warm water te hebben, te slapen in vrieskou in de winter, weg te stoppen om te kunnen overleven, terwijl de pijn van binnen bestaat in de vorm van emoties en gevoelens. Ik begrijp nu hoeveel impact het op mij heeft gehad en ben blij dat ik weer in het land van de levende ben met geld, maar ik zie dat ik ook aan deze kant geen vrije wil heb en ik nog altijd wordt geleidt door geld als mijn God.

De vraag is natuurlijk waarom mag ik nu wel geld hebben en zovelen anderen niet, waarom houden we een systeem op zijn plaats dat geld laat beslissen over leven en dood. Het ergste is nog wel dat wij allen het systeem zijn zolang we het accepteren en toestaan verder te bestaan. Wij hebben allemaal bloed aan onze handen, terwijl we weten diep van binnen dat het echt wel anders kan, maar onze angst voor verandering en eventuele vermindering van onze rijkdom maakt het mogelijk om de dood van miljoenen op onze naam te hebben. Kunnen we daar mee leven? Wat doet die schuld met ons? Hoe vreet het schuldgevoel aan ons als diegenen die aan de goede kant van de streep staan? Kijk eens naar onze ouderen en zie hoe leeg hun ogen zijn en hoe zij hun leven niet meer kunnen/willen herinneren, want stuk voor stuk weten we dat wij niet goed bezig zijn en dat schuld ons uitvreet en doet sterven, wat wij sterven van ouderdom noemen is sterven omdat er niets meer over is aan waardigheid. Zijn wij het leven wel waardig in de hoedanigheid waarin wij leven? Vul dat zelf maar in, we weten allemaal hoe onwaardig we ons van tijd tot tijd voelen en dat dan snel wegstoppen om die pijn niet te willen voelen. Sta op en laat van je horen en BEGRIJP EINDELIJK dat geld onze God is, maar dat we kunnen veranderen… Zie de voorstellen voor een Gelijkheids Geld Systeem.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te snappen waarom geld mijn God is en waarom ik in de problemen kom al ser niet genoeg geld is.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de emoties die nog steeds van binnen zitten te verwerken middels zelfvergeving om zo te leren van mijn verleden en niet in cirkeltjes hoef rond te draaien.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om iedereen die het wil horen bewust te maken van het principe Geld is God.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het niet normaal te vinden dat Geld oordeelt overleven en dood en zal er alles aan doen om een Gelijkheids Geld Systeem onder de aandacht te brengen en anderen doen beseffen dat we een optie hebben zodra we Geld als onze God los laten en leven in het belang van een ieder.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 66 van 2555; het "woordenzoek" personage

In gesprek met familieleden/vrienden/onbekenden heb ik de neiging om wanneer iemand zoekt naar woorden het woord voor hen in te vullen. Sinds ik proces doe ben ik wel rustiger geworden en heb minder de neiging om mijn mind op volle toeren te laten draaien. Doordat ik 9 van de 10 keer het juiste woord raadde en mensen zoiets hadden van "ja dat is het", werd ik alleen maar aangemoedigd om dit personage uit de kast te blijven trekken. Er spelen een aantal beloningssystemen binnen dit personage zoals controle, competitie, goed voelen, meer voelen/beter voelen, spiritueel voelen en onmisbaar voelen. Genoeg dus om het instant te houden bij een lage zelfdunk.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik nodig ben als woordenzoeker voor de mensen die ik ontmoet om zo een doel in mijn leven te hebben waar ik goed in ben.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het idee te hebben dat wanneer ik instaat ben de verbale output van anderen te redigeren ik "on top of the world" ben en totaal in controle over de situatie, om mij vervolgens niet te realiseren dat mijn leven en het leven uit meer bestaat dan woorden aanvullen en ik dus maar controle heb over een zeer klein deel van mijn leven. Waarin ik mij vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn leven als stuurloos te ervaren, waar ik nagenoeg geen controle over heb en zodoende mij fixeer op dat kleine stukje waar ik wel controle op denk te kunnen uitoefenen om de moed erin te houden en mij als positief en goed te kunnen ervaren.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in competitie te gaan met de mensen die niet op eenwoord kunnen komen en sneller dan hen het woord te vinden zodat ik mij als winnaar kan ervaren en zo een goed gevoel te hebben over mijzelf.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de woorden die gezocht worden vrij subtiel aan te dragen, zodat ik het ego van de ander niet kietel om zo in business te kunnen blijven als woordenzoeker. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de situatie en de andere persoon te manipuleren om mij een goed gevoel te kunnen geven.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om kinderlijke blijdschap te ervaren als ik het juiste woord aandraag en tegelijkertijd een golf van energie in mijn lijf te ervaren en dat als een soort van drug te nemen om mij al te verheugen op de volgende gelegenheid waar ik eenwoord kan zoeken.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te zoeken naar eengoed gevoel terwijl ik in werkelijkheid niet echt een goed gevoel over mijzelf en het leven heb, maar dit angstvallig wil bedekken met het genot van positiviteit.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij beter/meer te voelen dan diegene die zoekt naar een woord in een gesprek en mij zo in een polariteit met de ander te plaatsen en in een vicieuze cirkel terecht te komen.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in het moment niet uit de polariteit te willen stappen omwille van het niet kwijtraken van de energie kick en het positieve gevoel.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het kunnen vinden van woorden van anderen als een spiritueel gebeuren te ervaren en instaat te zijn om aan te voelen door sensitiviteit wat de ander wil zeggen. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het niet genoeg te vinden om woorden goed te raden waar anderen niet op kunnen komen, maar ook nog gezien wil worden als een spiritueel begaafde die weet wat de ander bedoeld en mij niet te realiseren dat mijn ego zich opblaast tot zijn uiterste grote en ik op een totale ego trip ben beland.

Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zo'n lage dunk van mijzelf te hebben dat ik het woordzoeker personage nodig heb om alle nare gevoelens over mijn lage zelf dunk weg te vagen en mij niet te realiseren dat ik mijn leven in eigen handen heb en kan veranderen daar waar het in het belang van een ieder is en er geen reden is om slecht over mijzelf te denken zolang ik durf te veranderen in een verbeterde versie van mijzelf.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om een woord voor iemand aan te vullen, wanneer iemand er echt niet opkomt en ik vrij van energie verslaving op dit punt ben, om zo iemand te ondersteunen als mijzelf.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om een lage zelfdunk niet langer te compenseren met de polariteit ervan en meer consequenties te generen dan nodig en meer dan ik mijzelf kan /wil realiseren.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zijn en niet allerlei franjes aan mijzelf te maken in de vorm van personages om mijzelf niet te hoeven aanschouwen voor wie ik ben.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om leven te omarmen en daarmee het leven mij te laten omarmen en te staan voor een fatsoenlijk leven voor iedereen op deze aarde.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 68 van 2555; het “ik ben teleurgesteld” personage


Al pratende van de week met J. ontdekte ik of bracht ik mijn fysieke wereld een punt dat ik wel wist dat het er zat maar waar ik nog niets mee wilde beginnen, omdat zoals ik tegen J. zei, ik er niet klaar voor ben. Waarop J. zei dat ik dus niet kon staan in dat punt als ik denk dat ik er niet klaar voor/aan toe ben. En ja dat is natuurlijk zo, maar wel een punt bovenop de berg met punten die er al liggen om aan te gaan. Soms word ik daar moedeloos van en soms zet ik mijn schouders eronder en begin ik, want zonder begin komt er ook geen eind aan.



Het punt waarover ik spreek is mijn verhouding/relatie met mijn schoonmoeder, die relatie is als een fysieke entiteit in mij gaan zitten. Zodra ik zijdelings met haar te maken heb reageer ik en reacties hebben is een mooie graadmeter om te zien dat ik absoluut niet sta op/in dit punt.

Jaren terug toen de verbittering in de relatie startte en ik niet meer diegene wilde zijn waarin ik mij geduwd voelde door mijn schoonouders, kon het zomaar zijn dat de gedachte aan hen mij al lieten hyperventileren. Na een uitgebreide mind construct op mijn schoonvader te hebben gedaan, begon ik te snappen wat de mechanismen waren tussen hem en mij die mij deden reageren en back chat ontwikkelen. Op mijn schoonmoeder heb ik nooit een mind construct gedaan, op 2 tijdslijnen in de mind construct van mijn schoonvader na. En eigenlijk zag ik toen al de teleurstelling die ik ervoer in relatie tot mijn schoonmoeder, maar realiseerde mij niet hoe diep dat zat en wat voor een eigen leven dat uiteindelijk is gaan leiden.



Als jonge vrouw die een partner kreeg en een schoonfamilie, probeerde ik mij aan en in te passen aan mijn schoonfamilie en realiseerde ik mij niet dat ik mijzelf weg cijferde en een geheel nieuw personage ontwikkelde voor mijn omgang met mijn schoonfamilie. Mijn schoonmoeder deed zich voor als vriendin en vraagbaak voor mij als jonge vrouw en ik was enthousiast dat ik het zo getroffen had met mijn schoonmoeder, en daar betrad ik een polariteit waarvan ik later de consequenties heb mogen ervaren. Elke keer wanneer ik haar raadpleegde en om hulp vroeg dan kreeg ik nul op het request. Wij raakten samen verwikkeld in de spiritualiteit/Reiki en ook daar voelde ik mij zwaar teleurgesteld en in de steek gelaten. Na een woelige periode met mijn schoonouders waarin ik en mijn partner besloten om ze een tijdje niet te zien of te spreken en de boel te laten bedaren/uit te zoeken, verweet mijn schoonmoeder mij van het hersenspoelen van haar zoon en werd ik vervolgens een jaar of 2 doodgezwegen, ik voelde mij totaal afgedankt en kon het niet opbrengen om toenadering te zoeken. Ik was bang voor mijzelf, ik zag dat ik niet kon staan en ik vreesde haar manipulatieve gedrag, dus sneed ik haar uit mijn leven. Zo opgeruimd, dacht ik. Maar ja zo makkelijk gaat zoiets niet, mijn fysieke realiteit blijft mijn fysieke realiteit ook als ik mijn ogen ervoor sluit.



Nu zit er een familiereünie aan te komen in September en ook mijn schoonmoeder zal daar zijn en ik ben eigenlijk mijzelf al aan het opfokken over hoe dat zal zijn en of ik kan staan in haar/hun aanwezigheid. Ik vrees de test om het zo maar te zeggen, om te zien of ik sta in mijn fysieke realiteit met hen, omdat ik denk/vrees dat ik niet zal staan, want ik heb het hele punt nog niet voldoende doorgewerkt. De komende tijd zal ik in mijn blogs mijn schoonmoeder onder de loep nemen en de personages die een rol spelen in onze relatie onderzoeken.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om af te tasten als jonge vrouw welke personage ik moet aannemen binnen mijn relatie met mijn schoonmoeder, om zo goed uit de bus te komen en mijn schoonfamilie en mijn partner gunstig gestemd te laten zijn.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn gevecht met mijn schoonmoeder goter te maken in mijn mind, waardoor ik het als steeds zwaarder ga ervaren.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om manipulatie mijn drijfveer te laten zijn om een nieuwe relatie tot stand te laten komen en mij niet te realiseren dat ik in oneerlijkheid niet kan staan.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een zeker plaatje van mijzelf neer te zetten ten opzichte van mijn schoonmoeder wat niet is wie ik ben en vervolgens mijn schoonmoeder te beschuldigen van naar gedrag op het moment dat ik mijn plaatje wilde wijzigen in een meer waarheidsgetrouw plaatje en haar illusie van mij aan diggelen gooide.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de teleurstelling in mijzelf voor het niet staan als wie ik ben en niet te staan in het belang van een ieder, maar alleen eigen belang hoog in het vaandel te houden, te projecteren op mijn schoonmoeder en teleurgesteld te zijn in de ondersteuning die ik niet van haar kreeg.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om keer op keer toch weer te hopen op ondersteuning van mijn schoonmoeder, als een soort van erkenning van mijzelf, terwijl ik door ervaring wist dat zij die ondersteuning niet kon geven.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om ondersteuning in een ander te zoeken als erkenning voor wie ik ben en zo mijn zelf-verantwoordelijkheid om mijzelf te ondersteunen en mijzelf als waardig te beschouwen uit handen te geven.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in mijn ego getast te zijn als mijn schoonmoeder mij niet ondersteunde en het persoonlijk te nemen en als een aanval op mij als totaliteit te zien, zonder mij te realiseren dat dit punt van geen ondersteuning kunnen bieden als het erop aan komt een punt van mijn schoonmoeder is en niets met mij van doen heeft.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om diep van binnen te weten dat het niet kunnen ondersteunen een punt van mijn schoonmoeder is, maar haar toch te blijven zien als meer en als verlosser van mijn issues/vragen en mijn plaatje van haar niet aan te passen aan mijn bevindingen in het fysieke.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om fysiek te reageren op mijn schoonmoeder, met verstarring en hyperventilatie, zodra ik teleurstelling bespeur en de angst heb om niet te kunnen staan.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om gemanipuleerd te worden door mijn schoonmoeder in zaken die ik niet wil omdat ik er niet voor kan staan in het belang voor een ieder. Terwijl ik mij niet realiseer dat ik niet gemanipuleerd kan worden door een ander tenzij ik besluit mij te laten manipuleren, dus moet ik staan en duidelijk voor ogen hebben wat in het belang van een ieder is en waar ik de grens moet trekken.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn voor mijn schoonmoeder en haar als zodanig te labelen terwijl ik bang ben voor mijzelf en mijn houding in en als het leven.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het gevoel te hebben dat ik mijn schoonmoeder heb teleurgesteld, terwijl ik vind dat ik mijzelf heb teleurgesteld maar die pijn fysiek/mentaal niet wil voelen en het zodoende op haar afschuif.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om in competitie te gaan met mijn schoonmoeder om mijzelf zo meer te voelen en niet beroerd als de mindere en incompetente schoondochter die ik van mijzelf heb gemaakt.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om al te reageren op mijn schoonmoeder alvorens zij iets heeft kunnen zeggen door al vooruit te lopen in mijn mind en te denken dat ik weet wie zij is in haar totaliteit door een facet over/van haar eruit te lichten.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de woorden die mijn schoonmoeder spreekt/schrijft persoonlijk te nemen en zodoende niet meer in het hier en nu te kunnen zijn en in plaats daarvan in mijn mind mijzelf terug te trekken en te reageren met angst en back chat als de enige manier om dit te overleven en mij niet te realiseren dat wanneer ik mij in het hier en nu plaats ik de volledige regie over mijn leven in mijn handen heb endoor zelf verantwoordelijkheid bepaal wat acceptabel is en wat niet.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat mijn partner niet zonder familie komt en mij niet te realiseren dat mijn kinderen niet vrij van de download van mijn schoonfamilie zijn en ik hen dus niet kan bannen uit mijn bestaan. Het is de manier waarop, die ik mij moet meester maken om te snappen dat ik diegene ben die mijn beslissingen neemt en dat die beslissingen altijd okay zijn als ze gemaakt zijn in het belang van een ieder.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te staan in het belang van een ieder en mij niet bij voorbaat al bang te maken met het feit dat ik niet kan staan in het bijzijn van mijn schoonmoeder. Ik zal mij realiseren dat er niets te verliezen valt, ik kan alleen verliezen als ik in oneerlijkheid denk/spreek/handel omdat ik dan mijn regie weggeef aan polariteit en competitie.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de regels die ik stel in mijn relatie tot mijn schoonmoeder, die gemaakt zijn in het belang van een ieder, om die niet te vieren of over boord te gooien maar te staan voor leven en zelfoprechtheid.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te zien dat angst voor mijn schoonmoeder angst voor mijn eigen houding in en als het leven is en dat ik die relatie met mijzelf moet herstellen alvorens ik de relatie met mijn schoonmoeder kan herstellen.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om elke keer als ik reageer fysiek/in de mind om even te stoppen en diep adem te halen om te zien wat ik mijzelf en de ander als mijzelf aan doe en zo kostbare tijd verdoe omwille van oneerlijkheid en ongegronde angsten.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te realiseren dat ik kan staan als en in mijzelf in het belang van een ieder en dat er niets is wat daar tussen kan komen.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om de relatie met mijzelf te herstellen door zelf intimiteit/zelfwaarde en het werken aan mijzelf door middel van schrijven en te snappen hoe ik en de wereld om mij heen als mij in elkaar steekt.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 69 van 2555; het "koken om indruk te maken" personage


Gisteren ben ik begonnen om de personages bloot te leggen die ik mij heb aangeleerd/aangenomen in mijn relatie ten opzichte van mijn schoonmoeder. Het “ik ben teleurgesteld” personage beschouw ik als het hoofd personage waar alle anderen inhaken. Vandaag wil ik het ” koken om indruk te maken” personage aanpakken, samen met een herinnering die daarbij opkomt. Ik schrijf de herinnering zo op, zoals ik het toen beleefde.



Zo’n 10 jaar geleden nodigden mijn partner ik mijn schoonouders uit om op eerste kerstdag te komen dineren en de uitnodiging werd door mijn schoonmoeder aangenomen en aanvaard. De kinderen waren nog klein dus het was gemakkelijker voor mij om thuis te zijn en toch aan een verplichting van kerst en ouders/schoonouders te voldoen. Gedurende de week ervoor was ik bezig een menu samen te stellen en bij verschillende winkels mijn boodschappen te doen. Ongeveer 2 dagen van te voren begon ik met de eerste voorbereidingen voor het eten om niet al te druk te zijn op de dag zelf. Met mijn ouders was het gewoon om zulke uitgebreide etentjes te doen, maar met mijn schoonouders kwam het er nooit zo van. Zij genoten meer van het eten in een restaurant dan het uitgebreid eten in huiselijke sfeer.



Op eerste kerstdag melden mijn schoonouders zich op de afgesproken tijd en we zaten wat te kletsen in de woonkamer. Op een gegeven moment begon ik de eerste hapjes klaar te maken en rond te delen. Mijn schoonmoeder zei dat ik al die moeite niet had hoeven doen, maar ze vonden het allebei wel lekker. Ik melde dat dit nog maar het begin was van een vele gangen menu en beiden keken mij verschrikt aan. Zij melden dat zij met een 10 minuten zouden vertrekken, naar de familie van mijn schoonmoeder om met hen kerst te vieren en dat zij onmogelijk konden blijven en dat wij dat ook niet hadden afgesproken.



Ik voelde een woede in mij opkomen en de drang om mij te verdedigen. Ik had een afspraak gemaakt met mijn schoonmoeder en godvergeten veel tijd in dit etentje gestoken om het hen naar de zin te maken. Mijn schoonmoeder bleef volhouden dat zij niets had afgesproken met ons en mijn schoonvader duwde zijn verantwoordelijkheid af op mijn schoonmoeder en melde dat zij het misschien niet zo goed had geregeld als zij dacht. Mijn partner en ik zaten met teleurgestelde gezichten in de woonkamer en wij stamelden iets van oneerlijk en zonde van al het eten dat was ingekocht. Mijn schoonouders reageerden daar totaal niet op, er werd nog gemeld dat mijn schoonmoeder een sla had gemaakt voor het gezelschap waar zij heen gingen en dat ze die onmogelijk kon laten verleppen. Ik kookte van binnen en het niet al te positieve beeld dat ik van ze had werd zwart. Ik kreeg er bijna geen woord uit en de tranen stonden mij nader dan het lachen. Ik had geen behoefte om hen voorlopig nog te zien en was eigenlijk blij toen ze het huis verlieten. Vele dagen hebben we gegeten van het kerstmenu voor 4 volwassenen en 2 kinderen en nooit heb ik hen meer uitgenodigd voor kerst.





Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de opinie te hebben dat ik thuis wilde zijn met kerst vanwege het gemak met kleine kinderen en mij niet te realiseren dat deze behoefte voortkwam uit het mij veiliger voelen/op mijn gemak voelen thuis dan ergens in het openbaar of bij mijn schoonouders thuis. Waarin ik mij realiseer dat ik mij niet op mijn gemak voelde in het bijzijn van mijn schoonouders door het constant moeten vertrouwen op mijn personages die een wit voetje zouden (kunnen) halen bij mijn schoonouders om zo als goed te worden gezien/gewaardeerd.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij binnen het “koken om indruk te maken” personage uit te sloven voor het etentje met mijn schoonouders dat het eerste uitgebreide etentje bij ons thuis zou zijn. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om energetisch opgeladen te raken door het uitsloven en beter en mooier te willen koken en op te dienen om zo een bepaalde positieve indruk bij mijn schoonouders achter te laten.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om met dit “koken om indruk te maken” personage via mijn schoonouders ook indruk te maken op mijn partner om te laten zien hoe goed ik in de keuken ben en het waard ben om als partner te hebben. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij onwaardig te voelen als partner van mijn partner en dus moet opbieden met behulp van bepaalde personages om mijn positie waar te maken.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een personage nodig te hebben die indruk kan maken en waarin ik mij kan verliezen om zo niet te hoeven realiseren waarom ik ertegen op zie om met mijn schoonouders te dineren. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij zelf onwaardig te voelen voor de familie waar mijn partner uitkomt, doordat het milieu waar ik uit kom minder vermogend is.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als lid van mijn familie te vergelijken met de familie van mijn partner en geld de doorslag te laten zijn voor het waardig zijn of het onwaardig zijn.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om indruk te willen maken door te koken op mijn schoonfamilie die ik hoger/beter acht op financieel gebied en zo mijn toekomst te verzekeren.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te balen dat ik niet mijn kookkunsten kan inzetten om indruk op mijn schoonouders te kunnen maken en zo mijn toekomst te verzekeren. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn schoonouders te beschuldigen van het mij niet gunstig in de makt kunnen zetten als de partner van hun zoon en zo een verkeken kans te hebben om een wit voetje te halen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om woedend te zijn op mijn schoonouders dat zij mij een kans ontnemen om mijzelf op het niveau van waardig terecht te laten komen. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in een polariteit waarin ik mijzelf als minder zie dan mijn schoonouders en alles uit de kast zal trekken om te stijgen in aanzien.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om teleurgesteld te zijn in mijn schoonmoeder voor het aannemen van de uitnodiging en vervolgens niet te blijven eten en zodoende niet te doen wat zij zegt. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om reactief te zijn op het niet nakomen van een afspraak door mijn schoonmoeder en het als een afkeuring van mij als persoon te zien waarbij ik ervaar dat zij mij de kans ontneemt om te kunnen stijgen in aanzien en zo te kunnen overleven.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de woede in enkele minuten van reactie tot fysieke manifestatie te laten komen waardoor ik nauwelijks instaat ben om iets te zeggen tegen mijn schoonmoeder en ik een energetische brok in mijn keel krijg.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te schreeuwen om aandacht en positief gezien te worden door mijn schoonouders om zo geaccepteerd te worden en te mogen intappen op hun financiële middelen en mij belazerd te voelen wanneer zij mij afkeuren als persoon doordat ik dingen persoonlijk neem en denk afgekeurd te worden, zonder dat ik weet of dit zo is.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het veranderlijke gedrag van mijn schoonmoeder als gevaarlijk te bestempelen en niet van op aan te kunnen als het gaat om indruk te maken op mijn schoonouders en mij beter te willen voordoen dan ik geloof wie ik ben.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet trouw aan mijzelf als leven te zijn en alleen mij bezig te houden met survival terwijl ik in een situatie verkeer die geen survival behoeft en zodoende mijzelf bedrieg en dingen voorhoud om mijn eigenlijke agenda van survival verborgen te houden.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om reactief te zijn als er geen gebruik van mijn kookkunsten wordt gemaakt en het als afwijzing te zien. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het “indruk maken door koken” personage in het moment van afwijzing te zien als wie ik ben en waar ik voor sta, om mij zo te beperken tot het bestaan uit 1 facet en mij niet meer te kunnen identificeren met mijzelf als geheel en als geheel met alles wat leeft.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het “indruk maken door koken” personage de regie over mijn leven in handen te laten nemen en iet meer te handelen in het belang voor eenieder maar te handelen uit eigen belang.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijnschoonmoeder als de motivator te zien achter het niet willen blijven eten met kerst en mij niet te realiseren hoe warrig/vergeetachtig mijn schoonmoeder is.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om wraakgevoelens te hebben voor het feit dat ik met duur eten blijf zitten en mijn schoonmoeder geen verantwoordelijkheid toont en mij zo in mijn opinie financieel het schip in laat gaan.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te participeren in de polariteit van blij te zijn dat mijn schoonouders niet blijven eten en daarnaast teleurgesteld te zijn hierover. Terwijl ik mij niet realiseer dat eten met elkaar in het moment, eten is en geen verborgen agenda kent nog emoties en gevoelens om mij anders te voelen dan ik werkelijk ben.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om het “koken om indruk te maken” personage niet meer te gebruiken, omdat het startpunt oneerlijkheid en eigen belang is en ik kan/mag zijn in het moment wie ik ben zonder personages om mij achter te verschuilen en mee te manipuleren.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet reactief te zijn ten opzichte van mijn schoonmoeder en het altijd terug te brengen naar Zelf om zo geen dingen in het leven te roepen waar ik de consequenties niet van kan overzien.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om bij een dubbele afspraak opnieuw afspraken te maken over hoe om te gaan met de situatie om er een situatie van te maken die in het belang van een ieder is.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 70 van 2555; het ” ik voel me aangetrokken maar vrees spiritualiteit” personage


Toen ik als tiener met spiritualiteit in aanraking kwam, boeide het mij en voelde ik mij ertoe aangetrokken en op hetzelfde moment was ik er angstig voor en maakte ik het als iets dat meer was dan mijzelf. Iets als meer dan mijzelf en iets dat instaat was mij te leiden of de regie over te nemen over mijn leven. Toen ik in aanraking kwam met mijn schoonmoeder, bemerkten wij al snel dat wij als raakvlak spiritualiteit hadden met het verschil dat ik er interesse in had en mijn schoonmoeder het praktiseerde.



Ik heb een herinnering van zo’n 17 jaar geleden toen ik met mijn partner in het prille begin van onze relatie afreisde naar een huis van een familielid waar mijn schoonouders logeerden die toentertijd in de VS woonden. In dat weekend wilde mijn schoonmoeder mij, mijn partner en zijn tweelingbroer een Reiki behandeling geven en ik wist niet goed wat ik ermee aan moest. Ik vond het wel allemaal spannend die spiritualiteit, maar dit was erg echt en kwam erg dichtbij. Ik had het idee dat mijn schoonmoeder van alles kon zien en weten en wist niet of ik eraan toe was om zo’n intieme relatie met haar aan te gaan.



Ik lag op de geïmproviseerde “behandeltafel” en merkte eigenlijk niets van boven natuurlijke krachten, maar lag in constante angst dat zij dingen zou ontdekken die ik niet wilde delen of dingen zou zien die ik niet wilde weten. Ik genoot niet van deze aandacht en behandeling in het moment, verre van dat.



Ook was ik wat winderig op dat moment, misschien van de stress die ik over mij afriep en stuurde voortdurend de gas die zich in mij ontwikkelde terug, mij schamend voor het zijn van een mens die winden laat. Terwijl ik mij goed in de markt wilde zetten bij mijn partner en mijn schoonfamilie. Ik eindigde de sessie dan ook met buikpijn en ik voelde mij nog veel beroerder dan toen de sessie begon. De vrees voor mijn schoonmoeder dat zij dingen kon zien en aanvoelen van mij bleef nog een periode bestaan, totdat ik mij ging verdiepen in wat Reiki nu precies inhield, maar daar zal ik een andere blog aan wijden.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als minder te ervaren dan mijn schoonmoeder en haar allerlei super krachten toe te kennen die zij in werkelijkheid niet heeft.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geen hele intieme band met mijn schoonmoeder te willen hebben, ik vond haar okay, maar zag haar niet als een beste vriendin met wie ik alles wilde delen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te durven zeggen dat een behandeling niet had gehoeven, ook omdat ik het eigelijk ook wel spannend vond, maar liever had toegekeken en de behandelingen liever had gadegeslagen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn mijn controle over mijzelf kwijt te zijn tijdens een behandeling.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de super krachten die ik mijn schoonmoeder toebedeelde te vrezen en daarin te vrezen de macht over mijn bestaan te zullen verliezen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om spiritualiteit te vrezen omdat ik het meer had gemaakt dan mijzelf en mij nooit echt had verdiept in de spiritualiteit waardoor het een vrezen werd van het onbekende waarbij ik van het ergste uitging en het als een bedreiging zag van mijn geheime binnenwereld.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te vrezen dat mijn schoonmoeder mijn geheime binnenwereld ongemerkt uit mij kon halen met haar super krachten.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn schoonmoeder alvorens zij iets kon doen al beschuldigde van het informatie uit mij te halen met haar superkrachten die ik niet met haar wilde delen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn schoonmoeder te vrezen en mij te willen verstoppen voor haar alziende oog, terwijl ik mij niet realiseerde dat de opeenhoping van gas in mijn darmen niet door haar werd opgemerkt, wat had kunnen werken als een indicator dat zij niet dat alziende oog had wat ik haar toedichtte.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geen gezond verstand te gebruiken wanneer ik met mijn spirituele schoonmoeder ben, maar uit angst in mijn mind schiet waar ik nog meer om mijn schoonmoeder heen fantaseer en het beeld alleen maar angstaanjagender maak.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn schoonmoeder op een voetstuk te plaatsen en haar in de categorie van God te plaatsen, die zoals ik had geleerd als kind, ook alles wist en alles kon doorzien.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat ik altijd goed gedrag moest vertonen nu mijn schoonmoeder alles kon zien en mij kon ontmaskeren voor wie ik eigelijk ben.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de normale processen van mijn lichaam zoals winden laten, onderdruk om een beter beeld af te geven van mijzelf en zo mijn lijf compromitteer.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de opinie te hebben dat een leuke meid geen winden laat en al helemaal niet in het bijzijn van anderen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als kind te horen wanneer er door wie dan ook in huis winden werden gelaten, dat het vies was. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij vies te voelen voor het laten van winden buiten het toilet en dit dus zeer letterlijk en persoonlijk te nemen.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om anderen niet meer te maken dan mijzelf uit onwetendheid of angst voor het onbekende wat zij vertegenwoordigen. Ik ben het die mijn eigen regie in handen heeft en ik besluit waar ik wel en niet in mee ga.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijn schoonmoeder niet meer te maken dan mijzelf, maar in zelfoprechtheid mijzelf te delen met haar en dat te delen waar wij beiden wat aan hebben zonder daar emoties en gevoelens aan te hangen.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om niet langer mijn lijf te compromitteren door winden tegen te houden omdat ik anders niet voldoe aan het plaatje dat ik door opvoeding en socialisatie van mijzelf als vrouw heb.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 71 van 2555; het “ik ben spiritualiteit” personage


Waarbij ik eerst spiritualiteit nog vreesde en als meer dan mijzelf zag sloeg ik geleidelijk door naar de andere pool van de polariteit en zag ik mijzelf niet alleen spiritualiteit in de vorm van Reiki beoefenen, ik werd het, ik werd spiritualiteit en het werd een bezetenheid waarin ik eindelijk de grote persoonlijkheid/de redder kon zijn die ik verlangde te zijn. Spiritualiteit bevredigde mijn verlangens voor zolang de high van de energie het toeliet en alvorens ik uit de polariteit stapte. Ook dit personage loop in in verhouding tot mijn schoonmoeder en zal meer dan 1 blog beslaan om het overzichtelijk te houden en alles dieper te kunnen blootleggen.



De herinnering die nu opkomt is die van het hebben onderzocht wat Reiki inhield. Ik kwam erachter dat Reiki in de eerste plaats zelfhulp was en in een later stadium een middel om anderen te behandelen. Wat mij meteen deed twijfelen aan mijn schoonmoeder en mijn beeld van mij over haar dat meer was dan het beeld dat ik van mijzelf had. Het ging zover dat ik medelijden voelde voor de staat waar mijn schoonmoeder klaarblijkelijk in verkeerde dat ze dit nodig had. Ik voelde een soort van victorie dat ik geen zelfhulp nodig had. Ik zag Reiki als een kans om mijn kinderen te helpen en allerlei mensen in mijn directe omgeving. Ik zag mijn kans schoon om het helende orakel te worden en zo betekenis aan mijn bestaan te kunnen geven.



Inwijdingen in de Reiki waren duur en er werden al gauw een paar honderd euro voor gevraagd, die ik daar niet aan wilde opofferen. Ik besloot mijn schoonmoeder te vragen of zij de inwijding wilde doen, omdat zij een master in de Reiki was. Mijn schoonmoeder had veel weerstanden maar vond uiteindelijk dat zij het toch moest doen.



Ik zat op een stoel in de keuken en mijn schoonmoeder begon een ceremonie van tekens en geblaas in mijn gezicht en ik vond het raar. Ik wilde dit zo graag dat ik door mijn verlangen heen niet meer nuchter kon/wilde nadenken en nam het als in een roes en een energie high waar. Ik was duizelig na de sessie en was enigszins teleurgesteld toen ik niets voelde nadat ik mijn handen op mijn schoonmoeder mocht leggen. Het behoefte wat meer ervaring werd mij gezegd en nu zie ik dat het inderdaad ervaring kost om te leren je mind zo je fysieke te laten manipuleren dat je denkt dat alles mogelijk is. Reiki beoefenen is je mind beoefenen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn schoonmoeder binnen het beoefenen van Reiki als superieur aan mijzelf te zien en na te hebben begrepen wat Reiki was voelde ik mij superieur aan haar uit medelijden voor het zielige bestaan dat zij volgens mij had.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn schoonmoeder als zielig te zien door het feit dat ik vond dat ik geen zelfhulp in wat voor vorm dan ook nodig dacht te hebben.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te ontkennen dat ik zelfhulp nodig had en dat vanuit een punt van ego ik dat niet ging toegeven, ik zag zelfhulp als iets voor losers.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om absoluut niet als een loser gezien te willen worden, want dat was een vorm van zwakte die ik verachte, de zwakte die in mijn mind mijn einde zou betekenen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het negatief geladen begrip “zwakte” vanuit andere herinneringen op deze gebeurtenis te projecteren om zo angsten te ontwikkelen die mij in deze situatie beperkten en mij niet helder deed beslissen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het een naar gevoel te vinden om als zwakkere naast mijn schoonmoeder te moeten leven en mij in allerlei bochten te moeten wringen om mij nog enigszins goed te voelen in de situatie waarin ik mijzelf en mij als de relatie met mijn schoonmoeder compromitteerde.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf niet te realiseren dat ik participeerde in een polarisatie waarin ik van energetisch goed voelen naar energetisch slecht voelen zwiepte en aan die gevoelens waarde hechte en beslissingen op nam.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat het zielig vinden van een ander eigelijk veel over mijzelf zegt aangezien het een reactie is die in mij als mij bestaat en mij aangeeft dat ik mijzelf zielig vind en medelijden met mijzelf heb voor het manoeuvreren van mijzelf in de positie van inferieure persoon.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik afgaf op mijn schoonmoeder als mijzelf en met mijzelf te doen had terwijl ik in staat van ontkenning was en mijzelf wijsmaakte dat ik alles voor elkaar had en mijn schoonmoeder niet.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren wat zelfhulp behelsde en ik door de ogen van de angst om zwak te zijn niet open voor anderen nog voor mijzelf stond om in gezond verstand te kunnen zien dat vooruitgang alleen plaatsvindt als ik zelfverantwoordelijkheid neem en zelfoprecht ben en zodoende de regie over mijn eigen leven in handen neem om niet langer in polariteit te leven.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te reageren op het woord zelfhulp en direct aan dit woord het woord loser te koppelen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geld boven het belang van een ieder te stellen bij de keuze van waar een Reiki inwijding te doen en mijn schoonmoeder in een situatie te pushen waardoor ikzelf goedkoper uit was.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet stil te staan bij mijn schoonmoeder en hoe zij in deze situatie stond en alleen voor mijn doel te gaan om kosteloos een Reiki inwijding te krijgen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om alleen te kiezen voor het vervullen van mijn wensen/verlangens en te vinden dat ik dar recht op heb.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de opinie te hebben dat mijn schoonmoeder niet moest zeuren en gewoon die Reiki inwijding moest doen om zichzelf zo over haar weerstanden heen te zetten en mij niet te realiseren dat ik mijn eigenbelang aan het pushen ben.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de Reiki inwijdingsceremonie als raar te ervaren en mij ongemakkelijk te voelen bij de handelingen die ik niet beoordeel als waardevol.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de ceremonie te bestempelen als een toneelstukje waar ik even doorheen moet om daarna het geen waarna ik zo verlangde in handen te hebben.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn schoonmoeder als een actrice te zien die interessant wil doen maar deze gedachte totaal in de wind sla om zo mijn verlangen vast te kunnen houden.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf dingen en gevoelens in te beelden om zo de ceremonie echt te laten lijken voor mijzelf en mijzelf te doen geloven dat ik met deze energetische middelen ik mij kan verlossen van mijn inferieure gevoel.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik nu met deze inwijding alles aankan op energetisch gebied en dat de wereld van spiritualiteit aan mijn voeten lag.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om teleurgesteld te zijn wanneer mijn handen niet direct het gewenste resultaat geven en ik ga daardoor twijfelen aan de ceremonie die ik toch al als raar/belachelijk had bestempeld.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om teleurgesteld in mijn schoonmoeder te zijn dat zij niet heeft kunnen waar maken wat zij pretendeerde nu ik mijn handen nog niet echt kan gebruiken.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn om belazerd te worden met deze ceremonie en niet dat te krijgen wat ik wilde hebben, krachtige energetische handen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als een kind mij te voelen dat iets wil hebben en het al in gedachten in handen heeft en het nu probeert fysiek te maken.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij niet meer met energiewerk bezig te houden nu ik mij realiseer/begrijp/zie dat energiewerk niet in het belang van een ieder is.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om reacties ten opzichte van mijn schoonmoeder terug te brengen naar Zelf om zo geen opinies en geloven te creëren die mij later in mijn leven blijven beperken en niet doen verder komen in het leven maar die mij omlaag halen en in angst in de mind doen leven.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mij te realiseren/begrijpen/zien dat ik niet een “act”/personage nodig heb zoals energiewerk om waardig in het leven en waardig als het leven te zijn.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 72 van 2555; het ” ik wil niet de schuld krijgen” personage


Vandaag reed ik op de fiets met mijn dochter terug van de stad naar huis en op het fietspad langs een redelijk drukke weg zagen we een meerkoet liggen in een grote plas met bloed. De vogel lag te rollen en in rare bochten zijn nek te bewegen en was in mijn optiek in intense pijn en op het einde van zijn leven aangekomen. Ik dacht voor een moment dat hij geraakt was door een auto en op het fietspad was geslingerd. Het eerste wat door mij heen ging was, wij moeten hem uit zijn lijden verlossen. We moeten hem een genadeklap geven of de nek om draaien. En ja ik dacht in wij, want daar zat de bottleneck, in mijn hoofd had ik het wel gekund maar in de realiteit zag ik het mij niet doen en hoopte op mijn dochter of anderen om dit voor mij te doen. De vogel begon langzaam minder hard te spartelen en het leven trok weg uit zijn lijfje. Ik voelde mij beroerd, ik was in pure reactie, misselijk. Niet misselijk van de aanblik van de bloedende stervende vogel, maar misselijk van angst dat ik mijn verantwoordelijkheid niet wilde nemen voor het leven.



Het leven zien we natuurlijk graag als een verzameling van allemaal leuke dingen, wat maakt dat het onnodig lijden van een dier in stand houden geen leven is maar mishandeling.



Wij liepen om de meerkoet heen met de fiets naar een stilstaande mevrouw toe die ook naar de vogel keek. Ik benadrukte nogmaals dat we de vogel uit zijn lijden moesten bevrijden, maar de vrouw was duidelijk aangedaan en ging mijn vuile werk niet voor mij opknappen. Aangedaan vertelde ze dat de meerkoet door de groep werd opgejaagd en voor haar fietswiel terecht was gekomen en dat zij over zijn hoofd was gereden, ze had het zo niet gewild, maar zij begreep/voelde dat zij de moord van de meerkoet op haar geweten had. Ik begon nog even over het gedrag van de groep meerkoeten en voordat ik het wist had ik er een verontschuldiging uit in de trant van, de vogel was misschien zwak dat ze hem uit de groep wilden jagen. Maar dat sloeg natuurlijk nergens op en het vergoelijkte alleen maar de dood van de meerkoet, want ja hij/zij was toch al zwak en had niet lang meer te leven. Het leek een goede ticket om mijn schuldgevoel mee af te kopen, maar in de realiteit was het een ticket/opening voor de mevrouw om haar schuldgevoel te sussen toen zij zei: “ze zaten hem te pikken, wie weet hadden zij hem wel dood gepikt.” En daar scheiden onze wegen en ik dacht, ja zo werkt onze mind, altijd excuses bedenken om niet onze verantwoordelijkheid te hoeven nemen en niet te zien hoe reactief we zijn geweest en om welke redenen/motivaties wij reactief zijn en die aktie is meestal niet ontsproten aan nobele gedachten.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een situatie, zoals met de meerkoet, in te schatten op basis van speculatie en scenario’s in de mind.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bij de aanblik van de vogel meteen te vrezen om de schuld te krijgen als ik niet doortastend en adequaat reageer. Waarin ik mij vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf te vrezen, voor het oordeel dat ik vel over mijzelf, omdat ik mijzelf de schuld zal geven als ik niet volgens mijn verwachting reageer, wat betekent volgens de verwachting en plaatjes die ik in mijn mind heb en tracht te volgen om houvast in mijn leven te hebben zonder te zien dat ze meer angst opleveren dan wat anders.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de schuld krijgen als zwaarder wegend te zien dan het lijden van de vogel en mij zo boven de vogel plaats als meerdere en als meer waardig als/in het leven.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet die fysieke handeling te kunnen doen van de nek omdraaien van de vogel en met vele excuses in mijn mind het als een slecht idee weg te wuiven.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het doodgaan van de vogel op mijzelf als mens te betrekken en te gruwelijken van de dood en het weggenomen worden van de aarde en zodoende het doodgaan van de vogel tot een egotrip te maken en niet meer hier in het moment bij deze gebeurtenis te kunnen zijn.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet als deel van het geheel te kunnen zien en plaatsen, maar sterallures mij in mijn mind doen verdwijnen ende realiteit niet aan te kunnen zonder energetiche beloningen die mij mijzelf beter doen voelen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om op anderen te willen wachten en niet zelf de eerste te zijn die doet wat moet gedaan worden hoe dan ook, in het belang van een ieder.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn misselijkheid toe te schrijven aan de nare situatie, terwijl ik wist dat het mijn angst was om fouten te maken bij het nek omdraaien en de schuld te krijgen van dierenmishandeling.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een dier dat dood is achter te laten en uit mijn bestaan te snijden als iets dat geen waarde meer heeft en daarmee geen waarde gehad heeft, alleen maar uit angst voor de dood en zelfmedelijden.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om fysieke reacties te accepteren en toe te staan en niet de reacties te stoppen op het moment dat het nog een plaatje in mijn mind is.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om geen zelfverantwoordelijkheid voor het leven te willen nemen en dat liever aan anderen over te laten en vervolgens de anderen te bekritiseren als zij het in mijn optiek niet goed doen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de vrouw als moordenaar te zien omdat zij de meerkoet onder haar wiel had gekregen, vervolgens overreden en ik dat als eenopluchting zag om ergens bij iemand de schuld en verantwoordelijkheid neer te kunnen leggen, en er zodoende zelf makkelijk van af te komen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om excuses te bedenken waarom de vogel al zwak zou zijn geweest en toch wel om het leven had gekomen en het niets met mij en mijn zelfverantwoordelijkheid van doen had.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de excuses van de vrouw als erger te beschouwen dan die van mij omdat zij de moordenares is.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om competitie met de vrouw aan te gaan over wie het meest kwaadaardig is, met als inzet het leven van de meerkoet.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om een personage te ontwikkelen dat niet de schuld wil krijgen uit angst voor de straf die erop staat die ik niet ken, dus in het duister tast en zodoende het onbekende vrees.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te onderzoeken hoe een vogel of ander dier uit zijn/haar lijden verlost kan worden en om te leren of het dier inderdaad op de rand van de dood staat of nog gered kan worden om zo adequaat te kunnen handelen en schuldgevoel van het fout doen niet meer een issue kan zijn.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om emoties/gevoelens rond de dood aan te pakken en op te ruimen in mijn process om zo niet meer door de mind geleid te worden maar te kunnen staan als leven voor en als het leven.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om mijzelf te stoppen in een situatie als vandaag met de meerkoet om de neergaande spiraal van competitie, beschuldigen en excuses niet aan te hoeven gaan omdat ik in dat geval kan zien/begrijpen/ mij realiseren dat zoiets nergens toe leidt dan tot consequenties.
sylvia
Berichten: 334
Lid geworden op: 11 feb 2011, 13:53

Re: Sylvia's tocht naar leven

Bericht door sylvia »

Dag 73 van 2555; het “ik heb leiding nodig” personage


Nog steeds in relatie tot mijn schoonmoeder kijk ik naar herinneringen van mijzelf terug en vandaag met betrekking tot het willen geleid worden door anderen zoals mijn schoonmoeder, omdat ik mijn zelfverantwoordelijkheid niet wilde/kon nemen.



Rond haar 4e jaar zag ik mijn dochter afglijden in haar gedrag van een open en leergierig kind naar een gesloten angstig kind dat niet meer open stond voor de wereld om haar heen. We hebben ons heil via de huisarts bij een psychiatrische inrichting gezocht, wat toentertijd de enige weg was om te bewandelen. Ik zag vrij direct dat het niet de plek was om antwoorden te krijgen, maar kon geen richting geven aan mijzelf nog de situatie. Totdat ik van mijn schoonmoeder te horen kreeg dat mijn dochter misschien was zoals zij, omdat mijn dochter uiterst sensitief en spiritueel was, mijn schoonmoeder zei dat als kind ook te hebben doorgemaakt. Hoe meer ik in de spiritualiteit dook des te spiritueler werd mijn dochter en dit maakte de situatie eerder moeilijker dan begrijpbaar/behapbaar.



Nu terug kijkend op het geheel heb ik mijn schoonmoeder altijd verweten dat zij toen wij binnen de psychiatrie aan het aanmodderen waren nooit heeft gesproken over haar spiritualiteit als kind en over haar vermoeden dat mijn dochter hetzelfde doorliep. Ik voelde mij teleurgesteld en expres in het duister gehouden. Het moment dat ik mij ging verdiepen in de spiritualiteit en mijn dochter als spiritueel kind zag, heb ik nooit steun van mijn schoonmoeder ervaren, die ik wel verwachte, omdat zij de boel had aangeslingerd. Waarbij allerlei herinneringen van eerdere jaren, waar ik mij in de steek gelaten voelde of niet ondersteunt door mijn schoonmoeder, omdat zij kennis had en mij kon helpen maar het niet deed, omhoog kwamen. Ik nam dit hoog en persoonlijk op en verloor stap voor stap het vertrouwen in mijn schoonmoeder, als ouder iemand die mij kon bijstaan met haar ervaring, maar het niet deed. Ik beleefde het alsof zij mij liet vallen in een diepe put en niet eens meer omkeek nadat zij wegliep.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om niet te willen snappen/begrijpen waarom ik mijn schoonmoeder niet meer kon vertrouwen door de jaren heen, omdat het een pijnlijk punt zou bloot leggen, n.l. het punt van geen zelfverantwoordelijkheid nemen en ik door een ander door mijn leven heengeleid/geloodst wilde worden.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijzelf als stuurloos te ervaren als jonge ouder die het zelf moest uitzoeken, omdat gezond verstand en praktisch advies niet voor handen was binnen de helpende instanties.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het stuurloze gevoel te hebben geaccepteerd als iets dat nu eenmaal zo was en waar ik geen verandering in aan kon brengen, mij niet realiserende dat ik de situatie in mijn werkelijkheid gecreëerd had en daardoor dus ook kon oplossen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij vast te klampen aan mijn schoonmoeder als redder die het wel moest weten aangezien zij al die zaken al gelopen had, mij niet realiserende dat er van alles in mijn schoonmoeder om zal zijn gegaan en zij de keuze heeft gemaakt om mij niet te ondersteunen op basis van haar persoonlijke motieven/beweegredenen die niets met mij van doen hadden dus de hele situatie kon ik ook niet persoonlijk nemen, het was het persoonlijke innerlijke gevecht dat mijn schoonmoeder voerde los van mij of wie dan ook.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om het niet ondersteunen van mijn schoonmoeder als een bewuste aanval op mij als persoon te zien om mij dwars te zitten om redenen die ik niet begreep.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om bang te zijn dat mijn schoonmoeder mij niet meer aardig/leuk zou vinden en redenen bedacht om dat aan mij duidelijk te maken door dit treiter gedrag van mij niet willen ondersteunen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om de hulp van mijn schoonmoeder al gevisualiseerd te hebben en bij het uitblijven van de fysieke hulp in mijn werkelijkheid voelde het alsof er mij iets werd afgenomen wat in de realiteit nog niet aan mij gegeven was.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij te voelen als een kind dat een speelgoedje wordt ontzegt, alleen ging het hier om ondersteuning van mij als jonge moeder.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om door het uitblijven van ondersteuning die ik keer op keer verwachte, een gevoel ontwikkelde dat mijn schoonmoeder niet te vertrouwen was en er een eigen agenda op na hield. Mij niet realiserend dat ikzelf een agenda erop nahield n.l. iemand voor mijn karretje spannen om mijn zelfverantwoordelijkheid in het leven als het leven voor mij waar te nemen.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om boos te zijn op mijn schoonmoeder dat ik eerst door diepe shit heen moest om eindelijk van haar te horen hoe het zat, ik zag dat als een soort van afstraffing van mij door mijn schoonmoeder voor wie ik was.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij gebullied te voelen door mijn schoonmoeder haar gedrag terwijl ik wel zag dat zij onzeker was en niet wist hoe zich te verhouden in deze situatie.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om als slachtoffer gezien te willen worden in deze situatie met mijn schoonmoeder om zo de aandacht af te wenden dat ik geen zelfverantwoordelijkheid wilde nemen en niet in gezond verstand en het belang van een ieder wilde/kon onderzoeken wat er nu werkelijk gaande was met mijn kind.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat mijn kind mij as ouder altijd volgt, dus hoe onstabieler ik werd hoe onstabieler mijn dochter werd, hoe spiritueler ik werd des te spiritueler werd mijn dochter. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om eerst stabiliteit in mijzelf te vinden alvorens met de problemen van mijn dochter aan de haal te gaan.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat wanneer ik als ouder mijzelf begrijp ik ook mijn kind kan begrijpen als kloon/verlengde van mijzelf.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om te denken dat oudere mensen mij het beste kunnen bijstaan en mij niette realiseren dat mijn schoonmoeder wel net zo onstabiel als ik was in het leven.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mijn schoonmoeder als beter en meer te beschouwen en zo haar een rol in de schoot te werpen die ik alleen in de mind met mijzelf had afgesproken maar waar zij niets vanaf wist endus ook niet naar handelde in onze gezamenlijke werkelijkheid.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om mij niet te realiseren dat ik de regie in handen heb van mijn leven en mijnkind afhankelijk is van mij tot op een zekere leeftijd en er dus niets aan heeft om te zien hoe haar moeder verbitterd raakt van haar oma en raar/argwanend gedrag vertoont ten opzichte van haar oma.



Ik vergeef mijzelf dat ik heb geaccepteerd en toegestaan om zonder woorden mijn dochter te laten ervaren howe ik over mijn schoonmoeder dacht en zo een bevooroordeeld beeld van mijn schoonmoeder aan mijn dochter mee te geven.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om issues met/in/als mijzelf terug te brengen naar Zelf om zo anderen niet te misbruiken voor de tekortkomingen die ik zie in mijzelf.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te realiseren/weten/begrijpen dat ik de regie over mijn leven heb en zodra ik mij stuurloos en alleen voel ben ik het die mijzelf heeft opgegeven en niet wil ondersteunen en zal ik de regie moeten terugnemen om zo weer als/met het leven te kunnen zijn.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om anderen niet meer te beschuldigen van niet ondersteunend gedrag wanneer ik zelf een verborgen agenda draai.



Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om te durven zien dat ik meer schade maak met het schieten in de slachtoffer rol dan wat ik kan overzien in dat moment omdat ik in dat moment oneerlijkheid boven zelfoprechtheid verkies en niet in het hier en nu ben.
Plaats reactie

Terug naar “Zeven jarige Reis Naar Leven”