Ingrid op Weg naar Leven

Neem deel in onze reis en deel hier je Blog en Vlog links.
Plaats reactie
Gebruikersavatar
IngridBloemheuvel
Berichten: 258
Lid geworden op: 28 dec 2008, 00:46
DIP: Ja
Contacteer:

Ingrid op Weg naar Leven

Bericht door IngridBloemheuvel »

dag 67 De Toren van Babel


Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta om in afschuw, afgrijzen te reageren wanneer ik geconfronteerd word met ‘X zegt dit en Y zegt dat’ en zie dat dingen uit hun context worden gehaald (omdat het mijn woorden zijn die uit hun context worden gehaald) en energetisch geladen met heel veel emotie en oordeel.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta om fysiek te reageren bij het horen hiervan door mijn lichaam weg te draaien van de telefoon als gebaar van ‘ik wil hier niets mee te maken hebben’.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf geaccepteerd en toegestaan heb de hele dag ‘van slag’ te zijn hierdoor en pas nu begin met uit te schrijven wat zich in me afspeelt – uit afschuw en er niets mee te maken willen hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta om te doen alsof ‘deze afschuw’ niets met mij te maken heeft, maar alleen met de anderen – terwijl ik degene ben die de afschuw creëert en toestaat te bestaan in mij.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta me verontreinigd te voelen alsof het besmettelijk is, en vies kleverig, als ik hoor/zie hoe mensen woorden en feitelijkheden verontreinigen met emotionele reacties, meningen en ego – en hierop reageer met willen ontwijken van de viezigheid, er zover mogelijk vandaan te gaan staan.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta om plaatjes in mijn hoofd te creëren van de verontreiniging, en van de deelnemers eraan die emotioneel reageren op een paar woorden die ze hebben gelezen en die uit de context halen en hun eigen plaatjes eroverheen leggen. Hierin vergeef ik van mezelf dat ik van mezelf accepteer en mezelf toesta zelf mee te doen aan de vervuiling en vieze kleverigheid door te reageren – in plaats van Hier te zijn en rechtstreeks te zien wat er zich afspeelt – en geen oordelen en reacties in mezelf toe te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta me hulpeloos te voelen bij het aanhoren van hoe mensen totaal vanuit hun mind/geest reageren en woorden en feitelijkheden verdraaien en verkleuren – vooral als het om mijn woorden en feitelijkheden gaat omdat ik hierin zeker ben van wat ik zeg en zie wat een ander er van maakt – en ze niet kan laten inzien wat ze feitelijk doen.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta me moe en moedeloos te voelen wanneer een dergelijke situatie zich weer voordoet en ik geen puf noch zin heb om weer dingen uit elkaar te moeten rafelen en te ontdoen van verontreiniging om uit te komen bij wat er feitelijk staat/gezegd wordt zodat er eventueel misschien een wezenlijke communicatie tot stand komt – en hierin vergeef ik mezelf op dit moment van schrijven mijn lichaam moe te laten worden, alsof ik het met mee moet torsen, in plaats van direct te zien dat het mijn reactie is op de situatie, op de Toren van Babel, en ik me dus laat bepalen door een mind/geest toestand en zelfs mijn lichaam zodanig instrueer dat het moe en zwaar wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta mijn lichaam te benoemen alsof ik het met me ‘mee moet torsen’ terwijl het niet mijn lichaam is dat ik met me ‘mee moet torsen’ maar de Toren van Babel – de spraakverwarring; wat feitelijk een beeld is van hoe wij als mensen vanuit de mind/geest functioneren en communiceren met elkaar: de eeuwige spraakverwarring omdat niemand naar iemand luistert, iedereen volledig opgaat in zijn eigen mind/geest-spinsels terwijl in gesprek met een ander – en zelfs wanneer iemand wél luistert naar een ander, dan nog is zijn mind/geest niet leeg, maar gevuld met reacties, beelden, meningen, herinneringen, associaties enz en het enige wat de persoon feitelijk doet, is doen alsof hij luistert naar de ander; werkelijk rechtstreeks luisteren naar woorden van een ander kunnen we geen van allen, zolang we nog verstrikt zitten in de mind/geest.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta om zo ontzettend moe te zijn van communiceren met mensen vanuit de mind/geest en alle verwikkelingen die hier steeds weer uit ontstaan – wat ik benoem als verontreiniging – en vooral ook moe te zijn van mezelf als mind/geest en al mijn reacties, oordelen, angsten en inspanningen.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta om hier zo vreselijk genoeg van te hebben dat ik me het liefst terugtrek uit de wereld om er niet meer mee geconfronteerd te hoeven worden; wat niet werkelijk zou helpen want ik sjouw mezelf als mind/geest overal mee naartoe, dus stil en rustig zal het niet worden in mijn hoofd – tenzij ik helemaal stop met mezelf te identificeren met de mind/geest en werkelijk stil word, of ik nu met andere mensen ben of helemaal alleen – dat maakt dan geen enkel verschil.



Zelf Correctie
--------------------------------------------------------------------------------
Wanneer en als ik mezelf zie reageren op de vervuiling in communicatie met emoties, gevoelens, meningen, oordelen en ideeën, door mezelf en/of anderen, met afschuw, weerstand, vermoeidheid of anderszins, stop ik en adem ik mezelf terug naar Hier. Ik realiseer me dat dit de huidige stand van zaken in de wereld is, en zie in mezelf waar en hoe ik zelf reageer vanuit de mind/geest. Ik vergeef mezelf elke reactie en corrigeer mezelf.



Zelf Verbintenis
--------------------------------------------------------------------------------
Ik zet mij in om werkelijke communicatie met een ander tot stand te brengen – door mezelf als mind/geest volledig te stoppen en niet te reageren, maar te antwoorden vanuit stilte en leegheid.
Ik ben geen Wie, ik ben Hier
Op Weg naar Leven
Gebruikersavatar
IngridBloemheuvel
Berichten: 258
Lid geworden op: 28 dec 2008, 00:46
DIP: Ja
Contacteer:

Re: Ingrid op Weg naar Leven

Bericht door IngridBloemheuvel »

dag 69 "Ben ik tenminste nog ergens goed voor"

Ik zag net de gedachte in mijn hoofd voorbijkomen: “dan dien ik tenminste nog ergens voor” met een onmiddellijk maar subtiel schokje in mijn lichaam en een naar gevoel kwam direct opzetten.

Er is een constante onderstroom in mij waarin ik mezelf continue vergelijk met anderen om zo te bepalen wie ik ben. Dit is zo’n normale toestand voor me dat ik dit nauwelijks opmerk.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan mezelf te benoemen en te ervaren als ‘nog ergens toedienend” waarin ik impliceer dat ik eigenlijk geen recht van bestaan heb als ik ‘niet ergens toedien’ – ofwel ik moet een zeker nut hebben om te mogen bestaan van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik NIET van mezelf accepteer en toesta om gewoon te mogen bestaan van mezelf, wel of niet ergens toedienend, wel of niet nuttig – dat ik gewoon het recht heb om te bestaan OMDAT ik besta, omdat ik adem, loop, slaap, eet… gewoon omdat ik geboren ben.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta om mezelf en mijn bestaan Hier als iets nutteloos, nergens toedienend en van geen belang te benoemen en te ervaren, al doe ik van alles om dit te bedekken door te proberen te bewijzen dat ik en mijn bestaan wel nut hebben – en wél van enig belang is.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan mezelf zodanig te plaatsen dat ik mezelf als ‘minder’ ervaar, minder dan al het andere leven, omdat ik mezelf niet als ‘van enig nut’ zie en mezelf vrijwel continue vergelijk met anderen om mezelf als persoonlijkheid te kunnen plaatsen ergens – dit als een geautomatiseerd patroon dat ergens op de achtergrond meedraait.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta eigenlijk geen flauw benul te hebben van wie ik nu eigenlijk ben, als persoonlijkheid: ik ben zoveel en tegelijkertijd zo weinig dat er werkelijk toe doet. Ik heb een paar vaste karaktereigenschappen – maar die zijn eigenlijk even zo makkelijk niet ‘vast’, en zo gediscreëerd.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan angst te hebben gecreëerd en te ervaren om niet te weten wie ik ben – en zowat mijn hele leven bezig ben geweest met de vraag Wie ben ik? en eigenlijk alleen maar steeds weer en meer ontdekte Wie ik Niet ben.

Het antwoord is eigenlijk vrij simpel. Ik ben het wezen dat nu ademt. Ik ben het wezen dat Hier is. Zo simpel dat ik het steeds weer over het hoofd zie door zo druk bezig te zijn in mijn hoofd.

Zelf Correctie
Wanneer en als ik mezelf zie participeren in het van nut willen zijn-patroon, stop ik en adem ik. Ik realiseer me dat ik als Leven geen enkel nut of doel dien – ik besta omdat ik geboren ben. En ik realiseer me dat het eenvoudige feit dat ik besta, dat ik adem en hier ben, me alle recht geeft hier te zijn, gelijk aan alle wezens. Ik sta mezelf niet toe allerlei vermeende ‘meerwaarde’ te zoeken in en met mijn mind/geest en daarmee de illusie voedend dat ik als Leven een nut en doel moet hebben. Het simpele gegeven dat ik adem is alle nut en alle doel. Ik ben geen Wie, ik ben Hier.

Zelf Verbintenis
Ik verbind mij om mezelf als mind zodanig te ‘verlangzamen’ dat ik elke in snelheid verborgen, voorbij flitsende gedachte met gemak kan ‘lezen’ en stoppen.

vervolg op De Zin van het Leven
Ik ben geen Wie, ik ben Hier
Op Weg naar Leven
Gebruikersavatar
IngridBloemheuvel
Berichten: 258
Lid geworden op: 28 dec 2008, 00:46
DIP: Ja
Contacteer:

Re: Ingrid op Weg naar Leven

Bericht door IngridBloemheuvel »

dag 70 Je huisdier laten inslapen

Daarnet zag ik dat onze poes haar achterpoten even niet meer kon gebruiken. Ze lag op tafel, in ‘t zonnetje, wou opstaan en viel steeds weer om. Gisteren gebeurde dit ook. En ik heb het al een paar keer eerder gezien de afgelopen maanden, maar dacht bij mezelf ‘dat is ouderdom; ze is stram na een lange tijd te hebben gelegen’ en heb het daarbij gelaten. Ik wilde er niet verder over nadenken. Een huisdier laten inslapen is een naar en verdrietig gebeuren. En dat gebeuren zou wel eens dichtbij kunnen zijn.

“Laten inslapen”, hoe bedrieglijk kun je zijn in woorden? Het dier gaat niet slapen, het dier sterft. Je geeft de dierenarts opdracht je hond of kat te laten sterven. Onomkeerbaar. We gebruiken de term “inslapen” om de dood en ons verdriet en schuldgevoel te maskeren. We zeggen ook niet dat oma is ‘ingeslapen’, nee, oma is gestorven. Je huisdier is ook gestorven.

Gelukkig mag je je dode dier mee naar huis nemen. Ik weet eigenlijk niet of het wettelijk toegestaan is om dode dieren in je tuin te begraven, maar ik heb twee grafjes in mijn kleine tuin en het ritueel van een gat graven en daar zelf m’n hondje/kat inleggen en, in mijn eigen tempo, aarde op het lijfje gooien, was voor mij een goede manier van accepteren en afscheid nemen. Het feit dat het dier toch nog in mijn buurt was, en niet ergens ver weg op een kerkhof zoals we met mensen doen, was een troost en ondersteuning in de acceptatie van het weg-zijn van het dier. Ik zou het niet anders dan zo willen.

Tweemaal heb ik de gang naar de dierenarts gemaakt om mijn hond in te laten slapen. En eenmaal is een hondje overleden tijdens een operatie – die eigenlijk al hopeloos was maar ik wilde perse dat de dierenarts het probeerde: uit pure angst om onder ogen te zien dat ze ten dode was opgeschreven. Ik wilde alles proberen om haar te redden. En zo heb ik geen afscheid van haar genomen, maar volledig geteerd op de hoop dat ze het zou redden door haar te laten opereren. Daar heb ik van geleerd.

Wat ik het aller-moeilijkst heb gevonden is de laatste gang naar de dierenarts die ik twee maal heb gemaakt met honden die zo lang mijn huisgenoot waren. Ik wist dat mijn hondje zou sterven, maar wist de hond dat? Vol vertrouwen ging ze met me mee. De hond had geen enkele zeggenschap hierin. Ik zie hierin mijn eigen beschadigde vertrouwen weerspiegelt. En ik zie mijn eigen angst voor de dood weerspiegelt.

Het gebeuren van het laten sterven op zich is een heel rustige. Het dier krijgt eerst een injectie waardoor het zeer diep in slaap valt. Daarna een injectie in het hart waardoor het sterft. Ik zou denken dat menigeen zo zou willen sterven, eigenlijk.



Faisca, het teckeltje, meer dan 25 jaar terug

Faisca:
Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb geaccepteerd en toegestaan volledig in paniek te raken bij het idee dat ik je moest laten sterven; dat ik degene was die zo’n beslissing moest nemen en hierin vergeef ik mezelf dat ik van mezelf heb geaccepteerd en toegestaan om deze beslissing te ontlopen door je een zware operatie te laten ondergaan – met vrijwel geen kans op slagen, en ik me heb vastgeklampt aan ‘vrijwel’ want ik las daarin dat er toch nog wel een wondertje kon gebeuren, en ik zo ‘dood’ en de beslisser-zijn over leven en dood kon ontlopen.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb geaccepteerd en toegestaan om me volledig te laten gaan in angst en paniek voor je dood, en schuldgevoel en angst om daarover te moeten beslissen, in plaats van nuchter en met gezond verstand de situatie te benaderen en in te zien dat je hoe dan ook zou sterven.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb geaccepteerd en toegestaan om mezelf de kans te ontnemen om werkelijk afscheid van je te nemen, door je alsnog een operatie te laten ondergaan – in plaats van je in mijn armen te nemen, afscheid van je te nemen en je te bedanken voor je jarenlange gezelschap. Hierin vergeef ik mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan in mijn verbeelding te laten ontstaan en bestaan dat ook jij (zo) afscheid had willen nemen – ik heb geen idee of dit waar is; dit is dus een aanname, projectie en een verzinsel van mij.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb geaccepteerd en toegestaan om een gat in mezelf te laten bestaan waar jij eerst was en dit gat zelf te hebben gecreëerd door op zo’n manier te handelen dat je uit mijn leven bent ‘weggerukt’ doordat ik niet onder ogen wilde zien dat je hoe dan ook zou sterven; en dus geen afscheid heb genomen en je gestorven lijfje nooit heb gezien en vastgehouden waardoor ik geen wezenlijke en tastbare ervaring van je sterven heb.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb geaccepteerd en toegestaan om dit ‘gat’ in mezelf te laten voortbestaan omdat ik je sterven niet wezenlijk heb ervaren en eigenlijk alleen met mijn hoofd wist dat je gestorven was; en stiekem ook opgelucht was om niet met je dood geconfronteerd te zijn, anders dan in mijn hoofd. Hierin vergeef ik mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta me intens schuldig te voelen omdat ik je verraden heb, door jouw sterven liever ‘onder het tapijt te moffelen’ en er een gedachte van te maken zonder beelden van jouw dode lijfje, zodat ik er gemakkelijker overheen kon stappen.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta mezelf te benoemen als een verrader omdat ik jou en je dood heb ‘weggemoffeld’ door niets te maken willen hebben met jouw dood en je zo alleen heb laten sterven.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb geaccepteerd en toegestaan mijzelf, jou en Leven te hebben verraden door de dood te willen ontkennen en ontvluchten – dood als onmiskenbaar onderdeel van Leven.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb geaccepteerd en toegestaan om de overtuiging in mezelf te hebben gecreëerd en vast te houden dat niemand alleen mag zijn als hij sterft, ook een huisdier niet, en dat ik erbij moet zijn wanneer het dier sterft, al helemaal als ik de beslissing daartoe heb genomen.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta weg te willen vluchten voor mijn gevoel van schuld en verraad – in plaats van het hier en nu onder ogen te zien en ruimte in mezelf te creëren waar ik nu schuld en verraad heb opgeslagen.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta zo hard naar mezelf te zijn, dat ik het mezelf niet kan vergeven omdat ik verraad als een van de ergste dingen heb benoemd en zo mezelf blijf straffen.

Ik vergeef mezelf dat ik je verraden heb.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf en Leven verraden heb.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb geaccepteerd en toegestaan mezelf niet de kans te geven in te zien dat het angst was, en niet verraad, waardoor ik handelde zoals ik handelde. Hierin vergeef ik mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan mezelf zo hard te veroordelen en vast te zetten in schuldgevoel.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb geaccepteerd en toegestaan mezelf niet de kans te geven door het verdriet om je sterven heen te gaan, maar mezelf een omweg heb laten maken, wat een doodlopende weg bleek door mijn eigen gecreëerde schuldgevoel om verraad.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb geaccepteerd en toegestaan minder om jou te geven dan om je zus, die mijn ‘eigenlijke’ hond was en jij later (gedwongen) bij ons kwam wonen waardoor mijn band met jou minder hecht was; en ik me schaamde omdat ik mijn eigen hondje liever zag. Hierin vergeef ik mezelf dat ik van mezelf accepteer en toesta mijn eigen gevoel van ‘minder gehouden van’ en ‘tweederangs zijn’ op jou te projecteren en jou gevoelens en ervaringen toe te dichten; en mezelf beschaamd te voelen omdat ik jou eigenlijk op de tweede plaats stelde.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan mezelf als ‘tweede rangs’ te zien en te ervaren; en zo ook met mezelf omgegaan ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf verraden heb, door met mezelf om te gaan alsof ik ‘tweede rangs’ ben.


Dank je wel voor je gezelschap al die jaren.

wordt vervolgd
Ik ben geen Wie, ik ben Hier
Op Weg naar Leven
Gebruikersavatar
IngridBloemheuvel
Berichten: 258
Lid geworden op: 28 dec 2008, 00:46
DIP: Ja
Contacteer:

Re: Ingrid op Weg naar Leven

Bericht door IngridBloemheuvel »

dag 71 Mezelf in de wachtstand zetten; on hold



Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om niet goed in staat te zijn om te onderscheiden of ik fysiek moe ben van de hele dag lichamelijk bewegen, of moe door het de hele dag ervaren van emoties/gevoelens/reacties – waar ik ook lichamelijk moe van wordt, maar vanuit een ander startpunt: dat ik mezelf toesta te participeren in de mind/geest – waardoor ik vermoeidheid ervaar welke niet werkelijk een fysieke vermoeidheid is maar een ervaring van de mind/geest-energie die uitgeput is, door mij geprojecteerd op mijn lichaam dat uitgeput is – wat niet een werkelijke lichamelijke vermoeidheid is, maar een mind/geest-toestand.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om mezelf te ervaren en te benoemen als ‘emotioneel uitgeput’ omdat ik niet de tijd heb genomen om met mezelf te gaan zitten en te checken waar ‘ik ben met mezelf’, door welke emoties/gevoelens ik gedreven word en mezelf weer terug te brengen naar een meer stabiele staat, om te voelen dat ik echt in mijn lichaam ben en niet ergens ‘daarboven’, in mijn hoofd.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan te geloven en mezelf te manipuleren met: ik moet alleen zijn om weer in een meer stabiele staat te komen – omdat wanneer ik met anderen ben ik altijd in een ‘gesloten’ toestand verkeer – voor anderen, maar ook voor mezelf; omdat ik niet weet hoe om te gaan met m’n emotionele en gevoelsreacties, dus sla ik ze op om ze later, wanneer ik alleen ben, te onderzoeken en te ervaren.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om mijn emoties/gevoelens de hele dag door te onderdrukken om ze later te onderzoeken en hiermee ‘vermoeidheid’ creëer door het onderdrukken en opslaan als een geautomatiseerd programma, mezelf volstoppend en verstikkend – in plaats van Hier te zijn en te bezien wat er zoal in me omgaat, en te verwerken wat Hier is in mij in elk moment van ademhalen – wat inhoudt dat ik niets hoef te onderdrukken en op te slaan, en ik mezelf niet ervaar als ‘vol’ en ‘verstikt’ en niet in staat om te ademen – want ik geloof dat ik mijn adem in moet houden om de dingen die ik ervaar onderdrukt en opgeslagen te houden.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om mijn adem in te houden – wat betekent dat ik niet ‘helemaal’ door mijn lichaam adem, maar dat ik mijn adem nogal oppervlakkig hou, hoog in mijn borst-gebied, om het ervaren van emoties en gevoelens te ontlopen – alles geautomatiseerd, niet een besluit waar ik me bewust van ben.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik me moet afsluiten als ik met anderen ben, en daardoor ben ik niet in staat om te zien wat er werkelijk gaande is in mijn mind/geest – ik plaats mezelf ‘on hold’ om er later mee bezig te zijn wanneer ik weer alleen ben. Ik doe dit nog steeds regelmatig als een geautomatiseerd respons op ‘het samen zijn met anderen’ – mezelf plaatsen in een ‘ik ben niet volledig Hier’ staat. Met als resultaat dat ik moe en uitgeput ben daarna.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om mezelf zodanig te plaatsen en te ervaren als: niet Hier wanneer met anderen samen – en mezelf in een soort van koker plaats; ik ben het maar niet helemaal – ik ‘laat mezelf achterwege’ – in plaats van helemaal Hier te zijn, waar ik niet uitgeput van raak en wanneer ik dan fysiek moe ben heeft het een natuurlijke oorzaak: mijn lichaam dat rust nodig heeft na hard fysiek werken.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om ‘met anderen zijn’ te creëren, te benoemen en te ervaren als dat ik ‘mezelf moet afsluiten’ omdat ik niet wil dat anderen zien wat er in mij omgaat – omdat ik geloof dat ik de controle moet hebben over wat mensen wel of niet mogen zien – in plaats van me te realiseren dat controle niet nodig is, er geen noodzaak is om wel of niet te laten zien wat er zich in mij afspeelt: ik ben gewoon Hier, wel of niet delen, daar beslis ik over in het moment, in de adem.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om te geloven en te creëren dat ik de controle moet hebben over wat anderen mogen zien van mij – en hiermee dus een plaatjespresentatie van mezelf laten zien – én de noodzaak om controle uit te oefenen over deze plaatjespresentatie.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om mezelf te ervaren als bescherming tegen andere mensen nodig hebbend – en daarmee dus ook de noodzaak voor controle over wat anderen wel/niet mogen zien van/over mij.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om te geloven dat ik ‘afgesloten’ moet zijn wanneer ik met anderen ben om mezelf te beschermen door mezelf te controleren – in plaats van me te realiseren dat alle schade mij toegebracht op emotioneel niveau door mezelf toegebracht is door mezelf toe te staan te participeren in projecties en mind/geest illusies dat ik emotioneel geschaad zou kunnen worden door een ander mens.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan mezelf veel kwaad te berokkenen door te participeren in deze overtuiging, en door te participeren in angst om emotioneel schade op te lopen door te geloven dat ik emotioneel beschadigd kan worden, en door te geloven dat wat ik ervaar als emotie en gevoel echt is – in die mate dat ik mezelf ervaar als ‘emotioneel beschadigd’ en mijn leven van alledag en de communicatie met andere mensen rond deze overtuiging heb opgebouwd – en hiermee ook andere mensen beïnvloed, en al het leven op Aarde – waarvoor ik mezelf vergeef dit toegestaan en geaccepteerd te hebben van mezelf.



Zelf Correctie

Wanneer en als ik zie dat ik mezelf ‘achterhoud’ en mezelf ‘on hold’ plaats wanneer ik met anderen samen ben – stop ik. Ik adem mezelf terug naar Hier. Ik realiseer me dat ik mezelf afsluit van Hier zijn in de overtuiging dat ik mijn reacties niet kan verwerken in het moment zelf en ze moet opslaan om later te onderzoeken – wat niet waar is: ik kan omgaan met elke reactie in elk moment overal in Adem. Ik sta mezelf niet toe mezelf ‘on hold’ te zetten. Ik sta mezelf niet toe gevoelens, emoties en andere reacties te onderdrukken en op te slaan – ik ben Hier, ik adem en ik zie duidelijk en helder wat er in me omgaat, ik erken het en ik stop elke deelname eraan. Als het nodig is, onderzoek ik ter plekke, of wanneer dat niet mogelijk is, maak ik een aantekening om op een later tijdstip te onderzoeken en zelf te vergeven.
Ik ben geen Wie, ik ben Hier
Op Weg naar Leven
Gebruikersavatar
IngridBloemheuvel
Berichten: 258
Lid geworden op: 28 dec 2008, 00:46
DIP: Ja
Contacteer:

Re: Ingrid op Weg naar Leven

Bericht door IngridBloemheuvel »

dag 72 Actie! Ik wil resultaat!

Momenteel is er sprake van extreme droogte in Amerika – gewassen verdrogen op het land. Het gevolg is dat de voedselprijzen sterk zullen stijgen. En niet alleen van groente, maar ook bijvoorbeeld van vlees: veevoer (mais) staat ook te verdrogen en als gevolg daarvan zal er minder vlees op de markt komen – dus stijgen de prijzen. (Hoe schaarser, hoe duurder). Wat er dus gebeurt is dat de USA grote hoeveelheden voedsel gaat importeren – met name ook uit de armere landen, waardoor er daar ook minder voedsel zal zijn en dus ook daar de voedselprijzen stijgen.


Dus uiteindelijk zijn de armen van deze wereld weer het meest de dupe…

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan dit wereldsysteem mede te hebben gecreëerd en in stand gehouden en te houden, waarin de rijken altijd – in overvloed - krijgen wat ze nodig hebben over de ruggen van de armen in deze wereld, die met lege handen en lege magen ‘het nakijken hebben’.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan om al zolang te leven en eigenlijk nooit echt te hebben stilgestaan bij hoe ons wereldsysteem in elkaar steekt; geen gedegen onderzoek heb gedaan en daaraan consequenties heb verbonden – tot voor een paar jaar geleden.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan in gedachten mensen te verwijten dat ze zo weinig moeite doen om te begrijpen hoe ons wereldsysteem werkt, zoals in het voorbeeld hierboven van de droogte in Amerika waar voornamelijk de armste mensen in de wereld de dupe van worden – in plaats van me te realiseren dat zoiets tijd kost en me te herinneren hoelang ik zelf in onwetendheid hierover was.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan om wanneer ik hierover spreek met mensen in mijn omgeving ze toch toe te staan in hun staat van ‘ver van mijn bed-show’ te blijven of terug te zakken – omdat ik niet goed weet hoe ze werkelijk ‘wakker’ te krijgen. Hierin vergeef ik mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan me vaak ‘onmachtig’ te voelen – en daarin zit ‘t um: ik wil macht uit oefenen zodat ‘ze wakker worden’ terwijl alleen werkelijk inzicht vanuit eigen wil een effectief verschil zal maken. Dus hierin vergeef ik mezelf mijn ongeduld en onmacht–reacties.

Ik zie in mezelf een onrust van ‘dingen willen aanpakken – NU!’. Ik wil resultaat zien – NU!

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan om onrust in mezelf toe te staan, en verlangen naar directe verandering NU! – terwijl ik weet dat een werkelijke globale verandering veel tijd nodig heeft en het najagen van kleine succesjes NU! de behoefte van mijn mind/geest is: om de moed erin te houden.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan om rond te kijken naar projecten waarbij ik wel op korte termijn resultaten kan verwachten – om mijn mind/geest behoefte aan resultaten te bevredigen.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan om te denken dat ik het niet volhou zo - zonder enig resultaat te zien van mijn inspanningen, en de moed te laten zakken.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan me de afgelopen jaren te ‘verwijderen’ van de ‘gewone’ mens en in voor de ‘gewone’ mens onbegrijpelijke taal ben gaan spreken – en hierdoor ineffectief ben in het mensen bewust maken van wat er werkelijk allemaal aan de hand is in de wereld.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan te hebben een scheiding te creëren tussen mezelf en de mensen in mijn directe omgeving en mezelf en mijn activiteiten op internet.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan te verwachten dat wanneer ik iemand ‘gezond verstand’ en feiten presenteer, de persoon het onmiddellijk ‘met me eens zal zijn’ – wat vaker niet dan wel het geval is – in plaats van me te realiseren dat de mind/geest van de persoon ongetwijfeld zal protesteren omdat wat ik zeg als bedreigend voor de status quo wordt ervaren, bewust of onbewust – en ik in mezelf ook regelmatig precies hetzelfde patroon zich zie afspelen: oei, dreiging! Weerstand! - even pas op de plaats en alles rustig overdenken.



Ik verbind mij contact te maken met de ‘gewone’ mens en in ‘gewone’ taal te communiceren – zodat wat ik zeg ook begrepen kan worden en toegepast kan worden in het ‘normale dagelijks leven’ – en dus niet als een ‘mooi ideaal, maar: utopie’ weggezet kan worden en niet geleefd.

Ik zet mij om in mijn eigen taalgebied wegen te zoeken om mensen te informeren op een zo effectief mogelijke manier; wederzijdse communicatie te stimuleren en in gesprek te gaan, vanuit een oprechte interesse in de mens en zijn bewegen.
Ik ben geen Wie, ik ben Hier
Op Weg naar Leven
Gebruikersavatar
IngridBloemheuvel
Berichten: 258
Lid geworden op: 28 dec 2008, 00:46
DIP: Ja
Contacteer:

Re: Ingrid op Weg naar Leven

Bericht door IngridBloemheuvel »

dag 73 Canned Hunting, de ingeblikte jager: de robot in actie



Ik zag vanmorgen (bewegende) beelden op Animal Planet die me behoorlijk schokten. Het ging om ‘Canned Hunting’, ingeblikt jagen. Een ‘jager’ kan op een klein, omheind gebied wilde dieren doodschieten. Deze dieren zijn vaak speciaal gefokt voor dat doel en zijn niet schuw of al te bang voor mensen en hebben binnen het kleine omheinde gebied geen enkele kans om te ontsnappen. Bovendien worden ze gelokt met prooi, bijvoorbeeld een dode zebra in een boom gehangen. Dus de ‘jager’ hoeft alleen maar te wachten tot de leeuw afkomt op het vlees en kan dan op de leeuw schieten, veilig vanuit een auto.

Deze ‘jagers’ zijn meestal erg slechte schutters, dus zijn er heel wat kogels nodig voordat de leeuw dood is.

Daarna stapt de ‘jager’ uit de veilige auto en laat zich fotograferen met zijn ‘trofee’.



Zelfvergeving in de schoenen van de ingeblikte ‘jager’:

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan om plezier te beleven aan het doden van een dier.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan om ondanks het feit dat ik een slecht schutter ben en meerdere kogels moet afvuren en ik het dier meerdere keren op niet dodelijke plekken op zijn lichaam raak, waardoor het dier heftige pijn lijdt voordat het dier uiteindelijke sterft, mezelf toch toe te staan op een dier te schieten.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan me onverschillig te voelen onder het lijden van het dier, door mijn onkunde: ik ben namelijk geen echte jager met kennis van zaken, maar slechts een rijke westerling die zich ‘jager’ wil noemen en zijn ego wil opkrikken en andere mensen wil imponeren.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan om mezelf een ‘jager’ te willen noemen en me daardoor ‘mannelijk’ te voelen terwijl ik zelf geen enkel gevaar loop en geen enkel risico met mijn eigen leven neem – en eigenlijk net als op de kermis met een buks op doelwitten schiet – want ik blijf zelf veilig in de auto en schiet van daaruit.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan om net te doen alsof ik een ‘jager’ ben op wilde dieren, terwijl de ‘wilde dieren’ waarop ik vanuit de veiligheid van de jeep schiet, niet werkelijk een wilde leeuw is, maar een speciaal voor dit doel gefokt ‘wild’ dier – op grote farms, legbatterijen, waar leeuwinnen aan de lopend band jongen baren.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan om per se op een leeuw te willen schieten en niet op een leeuwin, waardoor de vraag naar kant en klare gefokte leeuwen (de mannetjes) als schietschijf groot is en veel vrouwelijke welpjes al meteen bij de geboorte afgemaakt worden op de legbatterij-farms.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan om op te scheppen dat ik een grote gevaarlijke leeuw hebben ‘weten te doden’ met gevaar voor eigen leven, terwijl deze grote gevaarlijke leeuw eigenlijk ‘tam’ was, gewend aan mensen en ik dus eigenlijk een lafbek ben en een opschepper – ten koste van het lijden van niet alleen het ‘wilde’ dier dat ik zo ‘heldhaftig’ heb neergeschoten, maar ook ten koste van alle gefokte ‘wilde’ dieren op de speciale farms waarvan ik het bestaan in stand houd door zoveel geld te willen betalen voor het beeld van mezelf als ‘heldhaftige jager’ met zijn trofee.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan om me zo weinig ‘mannelijk’ te voelen dat ik eigenhandig een wild dier wil neerschieten om me meer mannelijk te voelen – terwijl ik diep in mijn hart heus wel weet dat mijn ballen echt niet groeien van zo een laffe daad, maar ik kan de foto van mezelf met mijn trofee op mijn bureau zetten en zo mijn mede-mannen imponeren en aantrekkelijke vrouwen mijn bed inlokken met het beeld van mezelf als ‘een onverschrokken held die met gevaar voor eigen leven een Leeuw heeft gedood’.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf heb geaccepteerd en toegestaan om zo ver af te komen staan van wie ik werkelijk ben als Leven, dat ik door het bloed en lijden te veroorzaken en het stilzetten van het kloppend hart van een werkelijk levend wezen, mezelf een moment van euforie laat beleven, alsof ik hoogstpersoonlijk de dood in de ogen heb gekeken en overwonnen – terwijl ik in werkelijkheid participeer in een gewelddadige kermisattractie waarbij ik in plaats van een pluchen leeuw, een echte leeuw ‘win’.

Ik vergeef mezelf van mezelf te accepteren en toe te staan zo weinig achting voor Leven te hebben – en daarmee ook weinig tot geen achting heb voor mezelf als Leven, want alle Leven is Een – dat ik vrijwillig en moedwillig Leven dood, om mezelf als Ego en mind/geest te voeden; waarmee ik mezelf een eerste klas parasiet toon, het Leven uit ander wezens zuigend om mezelf als mind/geest te verheffen boven het enige Werkelijke Wezenlijke: het stoffelijke lichaam.



Hoewel ook andere roofdieren zoals luipaarden en cheetah’s, neushoorns en luipaarden slachtoffer zijn in de canned hunting industrie, is vooral de leeuw populair. Canned Hunting vindt overal ter wereld plaats maar vooral in de USA en Zuid-Afrika.

Stichting Spots over Canned Hunting en Knuffelfarms
Ik ben geen Wie, ik ben Hier
Op Weg naar Leven
Gebruikersavatar
IngridBloemheuvel
Berichten: 258
Lid geworden op: 28 dec 2008, 00:46
DIP: Ja
Contacteer:

Re: Ingrid op Weg naar Leven

Bericht door IngridBloemheuvel »

dag 74 Niemand tot last durven zijn



Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om angst te hebben om om hulp te vragen, in welke vorm dan ook, hoewel tastbare hulp vragen voor bijvoorbeeld iets versjouwen me iets makkelijker afgaat, dan hulp vragen omdat ik me geen raad weet met iets, met een probleem, met mezelf.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om letterlijk zweet in mijn handen te krijgen bij de gedachte hulp te gaan vragen – een lichamelijk verschijnsel van spanning en zenuwachtigheid.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om 9,9 van de 10 keer me weer om te draaien en toch geen hulp te vragen.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om eigenlijk geen idee te hebben waarom hulp vragen me zo moeilijk afgaat.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om een ‘ik doe het zelf wel’ personage te hebben ontwikkeld zodat ik geen hulp hoef te vragen.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om, wanneer ‘het water me tot de lippen staat’ en ik wel hulp moet vragen, dan nog mijn hulpvraag zo in te kleden dat het zo min mogelijk op ‘om hulp vragen’ lijkt.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om mezelf geen toestemming te geven rechtstreeks hulp te vragen in plaats van verpakt als iets anders of anders helemaal niet te vragen.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om van de meest nabije mensen veel te vragen in plaats van me ook te richten tot mensen buiten mijn kleine kring van meest vertrouwden.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om nog liever helemaal mezelf ‘in de prak’ te laten zitten dan om hulp te vragen.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om ABSOLUUT NIET iemand tot last te mogen zijn – waarbij ik een simpele handeling door een ander voor mij verricht al benoem als: tot last zijn.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om vrijwel mijn hele leven wel de last van een ander op me te nemen en alle begrip te hebben voor de hulp die aan mij gevraagd wordt en die overvloedig te hebben gegeven, ten allen tijde, dag of nacht, en vaak ten koste van mezelf – maar zelden of nooit mezelf heb toegestaan hulp te vragen.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om de ander niet de kans te hebben gegeven mij hulp te geven – en daarmee ‘geef zoals u wilt ontvangen’ danig te verstoren, omdat ik niet wil ontvangen, angst heb om te ontvangen, terwijl ik daar van binnen wel heftig naar verlang.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om van mezelf onder geen beding te mogen laten zien aan anderen dat ‘ik het niet alleen kan’ en dat ‘ik hulp nodig heb’ – en mezelf daarmee zoveel stress te bezorgen, in plaats van simpel te zeggen: ik kan wel wat hulp gebruiken daarmee.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om mezelf zo ontzettend ‘in de weg te zitten’ door ervan overtuigd te zijn dat ik absoluut nooit en te nimmer ‘tot last’ mag zijn en ‘tot last zijn’ nogal ruim heb benoemd en uitsluitend voor mezelf geldend.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om nu pas duidelijk te zien hoe jaren geleden X mij spiegelde. Ik zag zo duidelijk hoe X wel alles voor een ander deed maar hij nooit toestond dat iemand/ik iets voor hem deed – en dat hij dan uiteindelijk heel boos werd omdat hij altijd klaarstond voor een ander, maar omgekeerd niet; terwijl hij dat zelf verhinderde.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om boos te zijn op ‘de hele wereld’ omdat ‘ze me laten stikken’, bij voorbaat – in plaats van ‘de proef op de som te nemen’ en rechtstreeks en ondubbelzinnig om hulp te vragen en te ondervinden of ‘de hele wereld me laat stikken’.

Ik vergeef mezelf van mezelf te hebben geaccepteerd en toegestaan om niet te beseffen dat het heel goed zo kan zijn dat ik aan de ‘verkeerde’ mensen in tijden van nood hulp heb gevraagd – die me geweigerd werd – en daaruit de foutieve conclusie heb getrokken dat ‘de hele wereld me laat stikken’.



Wanneer en als ik mezelf mezelf zie benoemen als ‘een last voor anderen’ wanneer ik hulp nodig heb – stop ik en adem ik. Ik realiseer me dat door mezelf zo te benoemen en geen hulp te vragen wanneer nodig, maar wel alle hulp te bieden aan anderen, ik een polariteit creëer van geven maar niet willen/durven ontvangen – waarmee alle onvoorwaardelijkheid in ‘geven zoals ik zou willen ontvangen’ verdwenen is, daar ik niet onvoorwaardelijk durf te ontvangen.



Ik zet mij in om te onderzoeken hoe onvoorwaardelijk te ontvangen; dus ook hulp te vragen en te ontvangen zonder er enige bijgedachte of voorwaarde aan te verbinden.
Ik ben geen Wie, ik ben Hier
Op Weg naar Leven
Gebruikersavatar
IngridBloemheuvel
Berichten: 258
Lid geworden op: 28 dec 2008, 00:46
DIP: Ja
Contacteer:

Re: Ingrid op Weg naar Leven

Bericht door IngridBloemheuvel »

dag 75 Hoe jezelf overspannen te maken


De afgelopen weken heb ik mezelf toegestaan in enorme stress te verkeren; in die mate dat ik hyperventilatieaanvallen en gevoelens van depressie opwekte in mezelf, en bezeten was door de gedachten over school en angst om te falen als moeder in het bemachtigen van een goede plek voor het kind. En me heb laten bepalen door frustratie omdat ik wekenlang geen enkele actie kon ondernemen vanwege de schoolvakantie. Dus steeds weer een flinke dosis adrenaline in mijn lichaam aanmaakte die ik niet in werkelijke actie kon omzetten, wat dus resulteerde in hyperventilatie, angst en gevoelens van depressie. |lees meer|


» dag 61 Angst en me niet veilig voelen
» dag 65 Angst voor de angst: Hyperventilatie
» dag 35 Wees bang – wees heel erg BANG
» dag 16 Angst als afgescheiden monster
Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf geaccepteerd en toegestaan heb om me niet te realiseren dat als ik zit, loop, slaap op Aarde – adem haal – ZONDER in mijn GEEST/MIND te zijn, ER GEEN ANGST BESTAAT
overspannen, burn out, malende gedachten, hyperventilatie en depressie, wanhopig zoeken naar een uitweg, hoop en wanhoop, angst en depressie, het niet meer zien zitten
Ik ben geen Wie, ik ben Hier
Op Weg naar Leven
Gebruikersavatar
IngridBloemheuvel
Berichten: 258
Lid geworden op: 28 dec 2008, 00:46
DIP: Ja
Contacteer:

Re: Ingrid op Weg naar Leven

Bericht door IngridBloemheuvel »

dag 76 School en een nieuw begin

Onderwijs. Onder-Wijs. Lager dan Wijs.
Ik kreeg te horen dat beide opties die ik voor het kind had weten te ‘openen’ na veel gepraat en beargumenteren met twee verschillende scholen toch geen doorgang vonden. Na een flinke huilbui (omdat het niet gelukt was maar zeker ook omdat er nu een beslissing was gevallen en ik het hele gedoe ‘eindelijk kon loslaten’, dus ook van opluchting) ervaarde ik toch ook een tevredenheid naar mezelf toe, omdat ik al wat in mijn vermogen lag ook werkelijk gedaan heb. Dat het resultaat dus niet is geworden wat ik voor ogen had, doet daar niets aan af. Ik heb mezelf bewezen te kunnen staan en m’n woordje te doen en me niet zomaar weg te laten sturen, of met een kluitje ‘t riet in. |lees meer|


schoolsysteem, IQ, praktisch onderwijs, theoretisch onderwijs, orthopedagoog, passend onderwijs, schoolresultaten
Ik ben geen Wie, ik ben Hier
Op Weg naar Leven
Plaats reactie

Terug naar “Zeven jarige Reis Naar Leven”