Miranda's 7-jarige reis naar leven

Neem deel in onze reis en deel hier je Blog en Vlog links.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Dag 31 een verdrietig bericht

Bericht door Miranda »

Vanmorgen werd ik al vroeg gebeld door mijn leidinggevende. Ze vertelde mij dat een cliënte waar ik voor werk was overleden. Dit is een mevrouw waar ik korte tijd voor heb gewerkt en die ondanks haar hoge leeftijd heel vitaal was, niets wees erop dat ze zo plotseling zou overlijden.

Omdat ik teveel overuren heb, ben ik enkele weken vrij en kreeg deze mevrouw onlangs vervangende hulp. Ik wist dat deze mevrouw dat niet fijn vond, oudere mensen hebben meer moeite met verandering van hulp in huis, het wordt "eigen" zeggen ze vaak en ze vinden het niet leuk omdat ze weer opnieuw moeten vertellen waar alles staat en wat er gedaan moet worden. Ondanks de korte tijd die ik met haar gewerkt heb, was er al wel gewenning ontstaan tussen ons en hadden we leuke gesprekken. Ik merkte dat ik mij schuldig voelde toen ik haar vrij plotseling moest vertellen dat ze andere hulp in huis kreeg en dat ik na enkele weken weer terug zou komen. Nu ze is overleden voel ik me helemaal niet fijn met het idee dat ze moest wennen aan iemand anders en dat ik er niet gewoon was om te werken.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik mij schuldig voel.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik onmisbaar ben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik ten alle tijden klaar moet staan voor een ander.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik verantwoordelijk ben voor het welzijn van een ander. Ik heb te maken met zowel de cliënt als de zorginstantie waar ik voor werk en van "hogerhand" werd bepaald dat alle overuren voor de zomer op moeten zijn.

Ik realiseer mij dat door het hebben van gedachten over schuld, ik mijzelf saboteer en kleiner maak.

Ik stel mezelf ten doel om het woord schuld niet meer te gebruiken, in plaats hiervan gebruik ik het woord "verantwoordelijk". Ik stel mezelf verantwoordelijk op naar de cliënt en naar de zorginstantie waar ik voor werk.

ik stel mezelf ten doel om gedachten die met schuld te maken hebben te stoppen door middel van adem om zodoende HIER te blijven.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

dag 32 sociale vaardigheden in de klas

Bericht door Miranda »

Vanavond had ik een ouderavond op de school van mijn dochter. Er werd een belangrijk aspect behandeld over sociale vaardigheden. De kinderen krijgen hier nu training in. In de klas wordt gewerkt met een aantal regels;

- we helpen elkaar

- we zijn te vertrouwen

- niemand doet zielig

- niemand speelt de baas

- niemand lacht uit

Ik vind dit een essentiële training voor sociale vaardigheden en ze zouden op geen enkele school mogen ontbreken. Het is de basis voor een kind om te leren hoe je een ander kind, als jezelf, kunt ondersteunen. Ik vind ook dat de leraren dit proces zelf moeten wandelen zodat hun training ook "levend" is en niet vanuit het hoofd wordt gedaan. Walk the talk.

Ik realiseer mij ook dat dit thuis al begint, bij mij als ouder. Hoe pas ikzelf deze regels toe? Mijn kind en ik wandelen dezelfde training. Hoe ondersteun ik de ander, als mezelf, het beste? Uitgangspunt daarbij is wat is het beste voor allemaal?

Ik heb deze vaardigheden niet meegekregen maar ik werk daar al jaren hard aan en dat is met vallen en opstaan. Wat werkt wel en wat werkt niet? Ik merk nog wel eens dat ik kritisch kan reageren op mijn dochter wanneer ze mij niet met respect behandeld. Op de middelbare school werd er een jongen vreselijk gepest, zowel fysiek als geestelijk. Ik zat dan met kromme tenen van boosheid er naar te kijken, en te bang om in te grijpen. Ik durfde niet te gaan staan voor die jongen, als mezelf, hield mijn mond ook al wist ik dat het heel erg fout was wat mijn klasgenoten deden bij deze jongen. Ik heb simpelweg niet meegekregen hoe ik mezelf moest ondersteunen met onrecht en wist me dus ook geen raad hoe ik de gepeste jongen moest ondersteunen. Ik kon geen richting aangeven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben angst te voelen voor de jongens in mijn klas die aan het pesten zijn.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben deze gedachten van angst in mijn lijf vastgezet te hebben door het hebben van kromme tenen, een dichtgeknepen keel en een korte adem. De angst manifesteert zich als woede die vlamt door mijn hele lijf. Het verlamt mij ook.

Ik realiseer mij dat wat de jongens echt heel erg fout is, met een groep tegen 1 persoon en ik schreeuw in gedachten dat ze ermee op moeten houden. Ik grijp niet in, niemand grijpt in.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik niet in staat ben om deze jongen te helpen, om voor hem op te komen, om hulp te roepen van een leraar.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mijzelf kleiner te maken dan een ander waardoor ik mezelf saboteer om niet voor hem op te komen, als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer ik onrecht signaleer, op te komen voor de ander als mezelf.

Iedere gedachte die mijzelf saboteert om in te grijpen bij het zien van onrecht, stop ik door middel van adem zodat ik in het moment kan blijven en voor de ander op kan komen als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel om de oplossing te wandelen: wat is het beste voor allemaal?
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

dag 33 wel of niet de woning? in spanning

Bericht door Miranda »

Dit is een vervolg op dag 30 "overweldigend" waarin ik schrijf over een mogelijke verhuizing naar een andere woning. Ik heb mijn dochter en mij ingeschreven voor een andere huis en gisteren sloot om 12:00 uur de sluitingstermijn van het kunnen reageren op diverse huurwoningen. Dinsdagavond stond ik bovenaan de lijst met de meeste punten, dit kon ik zien en volgen via de site van de woningbouwvereniging. Ik ging er van uit dat wij de woning toegewezen zouden krijgen. Woensdagmorgen keek ik weer naar de site van de woningbouwvereniging met nog een paar uur te gaan voor sluitingstijd en zie tot mijn grote teleurstelling dat er toch nog iemand heeft gereageerd met meer punten. We staan dus tweede....Het is nu de volgende dag en ik heb nog een kleine kans dat de eerste kandidaat de woning niet neemt of krijgt. Ik merk dat ik dit spannend vind en er slecht van slaap. Ik wil hier wat steviger in staan omdat wanneer wij deze woning niet krijgen, ik opnieuw iedere week moet reageren op een huis en het iedere keer afwachten zal zijn of wij de woning krijgen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat er niet net zo'n leuk huis voorbij komt.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat er alleen nog huizen voorbij gaan komen die te groot zijn, te duur of niet in een leuke buurt staan en dus niet geschikt voor ons.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik nog jarenlang in deze buurt moet blijven wonen waar ik al zeven jaar met ongenoegen woon. Te veel geluidsoverlast, te weinig speelmaatjes voor mijn dochter.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat alle leuke huurhuizen verkocht gaan worden terwijl er niets bijgebouwd wordt aan sociale woningbouw en ik alleen nog terecht kan in buurten waar ik niet wil wonen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat deze woning die misschien aan onze neus voorbij gaat, DE woning is en er echt geen leukere woning bestaat dan deze.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben nu al spanning te voelen over de aankomende weken wanneer ik weer zal moeten reageren. Ik haal mezelf HIER vandaan door dit te doen en plaats mezelf in verbeelding een week verder waardoor ik iedere dag spanning voel.

Ik stel mezelf ten doel zodra ik een leuke huurwoning zie, om te reageren en niet iedere dag te kijken op welke plaats we staan. Dit kan ik het beste doen om 11:58 uur op woensdag, haha.

Ik stel mezelf ten doel om het huis pas in te richten in mijn verbeelding wanneer ik het ook daadwerkelijk toegewezen krijg. In gedachten heb ik het al ingericht, maten opgenomen, lampen geteld, alles geschilderd, mijn meubels geplaatst in het huis enz.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer ik in bed lig na te denken over de hele huizentoestand, dit te stoppen door middel van adem om zodoende HIER te blijven.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Dag 34 een rigide huishouding voeren

Bericht door Miranda »

Mijn dochter spiegelt mij iets waar ik iets in los te laten heb. Onze kamers in huis zijn bijna altijd "opgeruimd", bijna alles heeft een vaste plek. Aan het begin van de dag ziet alles er hetzelfde uit als aan het eind van de dag. Daartussenin verschuift er wel eens wat maar ik ruim ook direct weer op. Dit werkt prettig voor mij, ik houd overzicht in onze kleine eengezinswoning, alles is zo effectief mogelijk ingedeeld en we struikelen niet over rondslingerende spullen.

Wanneer er een vriendje of vriendinnetje op bezoek komt bij ons, spelen ze ook samen op Anna d'r slaapkamer. Het valt mij op dat van Anna al het speelgoed moet blijven staan zoals het staat, het mag niet verplaatst worden. Ik zie ook dat Anna wil bepalen waar haar vriendje of vriendinnetje wel of niet mee mag spelen. Ze wil graag regie en controle houden over haar speelgoed en kamer. Ik vind dit te rigide en leg haar uit dat speelgoed er is om mee te spelen en dat haar vriendje of vriendinnetje ook mag bepalen waar hij/zij mee wil spelen en dat het niet op 1 plek hoeft te blijven liggen. Ze vind dit niet leuk maar geeft uiteindelijk wel toe.

Ik heb hier eens over nagedacht, wat laat zij mij zien over mijzelf?! Ik houd van structuur in de dag, in de week, altijd. Ik heb graag overzicht. Op deze manier weet ik waar ik aan toe ben, een ander ook en is er regelmaat. Ik kan mij in die regelmaat ook goed ontwikkelen en Anna ook.

De rigide kant echter die zij mij laat zien over mijzelf triggert mij echter. De controle en regie willen houden.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat te denken dat ik alles onder controle moet zien te houden.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat alles altijd zo moet blijven staan in huis.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben dat mijn huis er altijd perfect uit moet zien, dus altijd opgeruimd.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik altijd perfect moet zijn, opgeruimd en stabiel.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik alles onder controle moet zien te houden.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben schoon te maken wanneer ik weet dat ik visite krijg. De visite mag de "viezigheid" niet zien.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben stof en kruimels als viezigheid te zien.

Ik realiseer mij dat ik constante controle wil houden over mijn huishouden door te vaak op te ruimen en schoon te maken, dit is al jarenlang aan de gang en verworden tot een patroon.

Wanneer en als ik mijzelf zie schoonmaken/opruimen voordat er visite komt, stop ik en adem.

Ik realiseer mij dat het niet nodig is om iedere dag alles op dezelfde plek te houden om overzicht te houden.

Ik realiseer mij dat het niet nodig is om iedere keer wanneer wij bezoek krijgen, schoon te maken en op te ruimen.

Ik stel mezelf ten doel om een betere balans te zoeken tussen loslaten en vasthouden.

Ik stel mezelf ten doel om de boel eens de boel te laten.

Ik stel mezelf ten doel om gedachten als "wat een rotzooi hier in huis" en "wat is het hier vies", te stoppen door middel van adem om zodoende HIER te blijven en te zien wat er nou eigenlijk gebeurt.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

dag 35 controle loslaten, balans zoeken

Bericht door Miranda »

Ik schreef gisteren over mijn huishouding en de controle die ik daarover wil houden. Laat ik het gegeven "controle" eens verder bekijken. In Wikipedia wordt het woord omschreven als "de mate van beheersing" en "een ingrijpende mate van bemoeienis". In het woordenboek van Van Dale staat "in bedwang hebben" en "beheersen".

Trek ik deze vertaling nu door naar de controle die ik wil houden over mijn huishouden dan voelt dit helemaal niet prettig, be-dwang, be-heers-en. Dwang en heersen komen voort uit angst. Angst voor het loslaten van controle. Angst om door te schieten naar chaos en wanorde en apathie, geen structuur meer in huis en in de dagen. Ik ben op zoek naar balans tussen controle en chaos.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat wanneer ik controle loslaat, ik doorsla naar chaos en wanorde.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat wanneer ik controle loslaat, ik doorsla naar een apathische toestand van "het kan me allemaal geen reet meer schelen".

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik bang ben voor loslaten.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik overzicht kwijtraak wanneer ik loslaat.

Ik stel mezelf ten doel om dit proces van loslaten te gaan wandelen in mijn dagelijks leven om zodoende balans te vinden tussen controle en chaos.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

dag 36 weglopen voor de situatie

Bericht door Miranda »

Vandaag waren er 2 kinderen bij Anna op bezoek. Kinderen waarvan ik weet dat ze liegen en elkaar slaan. De kinderen waren veel binnen aan het spelen. Daar begon al enige frictie omdat ik zin had in een wandeling in de zon. Anna vond het spelen met de kinderen veel leuker en ik besloot om niet te gaan wandelen. Ik wilde de drukte ontlopen die de kinderen met zich meenamen, drukte in de zin dat ze mij veel nodig hebben om scheidsrechter te spelen in situaties die ze zelf niet kunnen oplossen. En daar had ik nou net geen zin aan. Ik ontliep de kinderen zoveel mogelijk door op zolder (ver weg) alvast wat dozen in te pakken voor de mogelijke verhuizing op korte termijn. Het hielp niets want ze wisten mij toch wel te vinden. Ik moest dus voor scheidsrechter spelen, de twee kinderen slaan elkaar en liegen daarna tegen mij wanneer ik vraag wat er precies gebeurt is. Ik moest vandaag meerdere malen "ingrijpen", uitmaken wie er liegt en slaat en duidelijk maken dat ik dat niet tolereer in mijn huis. Dit de hele middag te moeten doen, vermoeid mij zeer.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben niet geheel achter mijn besluit te staan om niet te gaan wandelen, waardoor ik in een innerlijk conflict geraak.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben weg te lopen van de drukte van de kinderen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik scheidsrechter moet gaan spelen voor deze kinderen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik in moet grijpen wanneer de kinderen er zelf niet uitkomen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat mijn hele middag naar de kloten is.

Ik realiseer mij door deze algehele gedachtegang over de kinderen te hebben, ik zeer gespannen ben en kortaf naar de kinderen toe. Mijn bloeddruk stijgt omhoog.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer deze 2 kinderen weer komen spelen, ik duidelijk laat weten dat ik liegen niet op prijs stel en er niet wordt geslagen.

Ik stel mezelf ten doel om stevig achter mijn woorden te gaan staan en de situatie aan te gaan in plaats van weg te lopen.

Ik stel mezelf ten doel om deze kinderen te assisteren in hun spel om samen te leren spelen, dit doe ik op een moment dat het rustig is zodat ik dit niet op een reactieve, boze manier hoef te doen.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

dag 37 ik trek het niet meer om in deze straat te wonen

Bericht door Miranda »

Ik heb een korte nacht gehad, nog nadenkend over de situatie met de twee kinderen die ik gisteren beschreef en hoe ik hier in moet gaan staan. Gisteravond laat zat ik op mijn bank, de gordijnen aan de straatkant had ik zo goed als dicht, een kleine kier opengelaten, toen er plotseling een felrode lamp precies in mijn gezicht scheen...heel irritant en ik schrik ervan. Ik weet wie dit doet; een overbuurman. Vanaf het moment dat ik, hoogzwanger, hier kwam wonen loopt hij regelmatig langs en kijkt dan naar binnen, vervolgens loopt hij om mijn huis en gluurt door de schutting om een poging te doen van die kant naar binnen te kijken. Ik wordt hier pisnijdig van en sta op het punt om er iets van te zeggen. Ik ben bang dat hij daardoor precies krijgt wat hij wil; contact, tot nu toe negeer ik hem en zeg niets maar ik vind het te gek voor woorden dat hij mijn aandacht probeert te krijgen op zo'n foute manier. Ik ben erg gespannen, omdat ik heel erg baal van de omgeving waar ik nu nog woon. In de zeven jaar heb ik een brand meegemaakt waardoor 4 woonwagens achter mijn tuin in de fik gingen, een moeder die door 3 buren tegelijk in elkaar geslagen is, een oudere buurvrouw die jarenlang zit te zeuren dat ik nooit langskom en altijd zo druk ben, overlast van hangjongeren die tot 's avonds laat met scooters rondrijden, buren met louche zaken waardoor er extra politie rondrijdt en die het grasveld hierachter kapot rijden met quads of er een pony en varken neerzetten. Om deze redenen zijn er al meerdere mensen verhuisd uit deze straat. De leuke mensen natuurlijk. Ik had te wachten op voldoende punten om te kunnen verhuizen.

De zomer komt eraan en dat betekent geluidsoverlast van blaffende honden, overdag, 's avonds laat en 's nachts. De kinderen in de straat kunnen niet met elkaar overweg en die zullen elkaar toch weer opzoeken met het mooie weer in aantocht omdat ze niets anders hebben dan elkaar, dan maar ruziemaken. Daarnaast heb ik een buurman die DJ is en veel 's nachts muziek draait. Hier is ook al veel heisa over geweest en hij draait de muziek wel zachter maar ik ben om het minste of geringste geluid al wakker. Ik heb het helemaal gehad hier en wil zo snel mogelijk weg. Het idee dat ik hier nog een zomer moet wonen maakt de spanning bij mij nog groter. Het liefst zou ik op het platteland willen wonen waar het een stuk rustiger is maar doordat ik geen auto heb en het openbaar vervoer hier sporadisch rijdt, is dat geen optie. Geld voor een auto is er ook niet, dus ik ben aangewezen op het wonen in de stad. Waar ik me zorgen over maak is wat dit allemaal doet met mij. Ik raak heel ver bij mezelf weg omdat dit gewoon teveel voor mij is. Ik heb nooit een manier kunnen vinden om hier relaxter in te gaan staan zodat ik op een aangename manier hier kan wonen. Tot de tijd dat we eindelijk kunnen verhuizen, zal deze spanning er daarom zijn. Hoe kan ik hier in gaan staan om zo de tijd door te komen tot we weg zijn? Hoe voorkom ik dat we weer in zo'n buurt komen te wonen?

Laat ik eerst eens kijken naar de gedachten die ik heb welke de spanning in mijn lijf veroorzaken:

- de buurman is gestoord, die moet mij niet lastigvallen met langs mijn huis lopen en naar binnen gluren en met een lamp naar binnen schijnen, recht in mijn gezicht.

- de naaste buren moeten rekening houden met de nachten dat wij slapen en dus minder geluid maken. De muren bestaan hier uit een enkele rij bakstenen, de huizen staan dicht op elkaar dus geluid komt heel makkelijk binnen.

-de kinderen in de buurt zijn asociaal, ze slaan, schoppen en zoeken ruzie i.p.v dat ze samen spelen.

- Ik trek het niet meer om in deze asociale buurt te wonen.

- De eigenaren van de honden laten hun hond dag en nacht voor het huis blaffen en houden geen rekening met slapende buren of overdag als ik lekker in de tuin van de zon wil genieten.

Ik realiseer mij dat ik in de lente en zomer al jaren het huis zoveel mogelijk ontvlucht om aan dit alles te ontsnappen. Ik gun mijn dochter en mij een buurt waar situaties bespreekbaar zijn onderling en er rekening wordt gehouden met elkaar.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mezelf zoveel spanning te bezorgen dat ik niet meer helder kan nadenken en alleen nog maar boos ben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te denken dat ik mijn dag laat vergallen door anderen die geen rekening met mij als buurvrouw houden.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik bang moet zijn voor de buurman wanneer ik zal zeggen dat hij op moet houden met licht schijnen naar binnen of rond mijn huis te lopen en naar binnen te gluren.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben geen oplossing te zien voor de spanning die dit veroorzaakt bij mij.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik het niet meer trek om nog een zomer in deze straat te moeten wonen.

Als en wanneer ik zie dat ik gedachten heb die spanning in mijn lijf veroorzaken, stop ik en adem.

Ik stel mezelf ten doel om de buurman aan te spreken op zijn gedrag.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer wij een nieuwe woning toegewezen krijgen eerst kennis te maken met de naaste buren en rond te vragen hoe het wonen in die buurt is.

Ik stel mezelf ten doel om kritisch te kijken naar de nieuwe buurt en dan pas te beslissen of wij er gaan wonen.

Ik stel mezelf ten doel niet uit radeloosheid de eerste de beste woning te betrekken alleen om hier weg te kunnen zijn.

Ik stel mezelf ten doel om te gaan onderzoeken hoe ik het beste met omgevingsgeluiden om kan gaan omdat mij dat nu duidelijk niet lukt.

Ik stel mezelf ten doel om dicht bij mezelf te blijven door middel van adem, in mijn lichaam te blijven om zodoende vanuit het moment te kunnen zien wat er precies met mij gebeurt en hoe ik daar het beste op kan reageren. Niet vanuit een reactief emotioneel moment maar mezelf te assisteren door middel van de gedachten die ik heb uit te schrijven in een blog.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

dag 38 toch de woning gekregen!

Bericht door Miranda »

Vanmorgen opende ik mijn mail en zag een bericht van de woningbouwvereniging met een aanbieding van de woning die vorige week nog aan mijn neus voorbij leek te gaan. De eerste kandidaat heeft de woning niet genomen waardoor ik hem mag huren. Naast de oprechte blijheid ging ik ook opeens stressen want dat betekent een boel geregel en klussen. Ik heb maandag een chat gehad met Leila waarin ik vertelde over hoe ik mij overweldigd voelde tussen de druk van het schrijven van de dagelijkse blogs en de aankomende verhuizing. Leila gaf aan dat ik niet zo hard voor mezelf moest zijn en dat ik niet iedere dag hoef te schrijven wanneer ik zou gaan verhuizen als ik maar iets deed aan participatie in het proces.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik iedere dag perse een blog moet schrijven.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te gaan stressen waardoor ik mezelf enorm vermoei en fysiek misselijk wordt.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat het schrijven van een blog een hele avond in beslag moet nemen zodat ik geen tijd heb voor andere zaken.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken geen tijd te hebben om even rustig te gaan zitten of te ontspannen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik geen richting aan kan geven in de dingen die ik moet gaan doen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat het opknappen van de woning niet gaat lukken in de aankomende maand.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik in een half opgeknapte woning terecht kom.

Wanneer en als ik mezelf zie stressen, stop ik en adem.

Ik stel mezelf ten doel om de aankomende tijd mezelf te assisteren door middel van adem, zodat ik HIER blijf en niet in de geest.

Ik stel mezelf ten doel om waar mogelijk mezelf te assisteren door middel van het uitschrijven van de gedachten die ik heb in deze blog.

Ik stel mezelf ten doel om een goede voorbereiding te treffen op papier zodat ik overzicht heb over de tijd en wat er gedaan moet worden. Op die manier kan ik rustig de verhuizing ingaan.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

dag 39 werkperspectieven

Bericht door Miranda »

Ik ben vanaf 2009 en 2011 werkzaam in de thuiszorg als huishoudelijk hulp. Ik ben dit gaan doen omdat ander passend werk er niet was. Ik werk voor twee thuiszorgorganisaties waarbij tijdens mijn evaluatie bleek dat ik bovengemiddeld functioneerde. Toch bleef ik net iets onder de 10 euro bruto verdienen en werd mijn min-max contract van 10-20 uur niet omgezet naar een vast werkverband. Bij de andere thuiszorgorganisatie heb ik nu voor de derde keer een 0-urencontract gekregen, ondanks mijn bovengemiddelde inzet dus.

De indicatie-uren van de cliënten worden nu teruggeschroefd van 3 naar 2,5 uur en ik mag nog maar 10 uur werken van mijn min-maxcontract van 10-20 uur.

Ik ben natuurlijk aan het rondkijken naar ander werk, of om voor mezelf te beginnen. Dat andere werk wordt moeilijk aangezien ik geen betonwerker ben en ook geen dak-en gevels kan monteren. Dan zijn er nog functies in de thuiszorg om als helpende of verpleegster aan de slag te gaan maar ik kan niet tegen spuiten en ernstige wonden, daarnaast ben ik niet flexibel omdat ik een zes-jarige dochter heb waar ik alleen voor moet zorgen. Ik kan dus geen middag, avond-en nachtdiensten draaien. Wanneer ik voor mezelf zou beginnen als coach of kunstenares dan ben ik afhankelijk van een x aantal cliënten die een bepaald bedrag moeten bepalen voor mijn coachvaardigheden of schilderingen. Ik moet een bepaald bedrag hiervoor vragen om van te kunnen leven. Door alle bezuinigingen en economische wantoestanden zullen mensen dat wat ik te bieden heb als een luxe beschouwen en daarop bezuinigen. Doordat ik dan geen cliënten genoeg heb, zal ik weer om een uitkering moeten vragen wat enkele weken in beslag zal nemen. Omdat ik geen financiële buffer heb, zal ik direct te maken krijgen met te weinig inkomsten en daardoor rekeningen niet kunnen betalen. Dan heb ik het nog niet gehad over de stress die dit met zich meebrengt. Ik loop nu vast in beide opties. Met een basisinkomen kan ik als zelfstandige eindelijk mijn ontwikkelde vaardigheden in de praktijk brengen omdat mijn recht en dat van ieder ander, op huisvesting, gezondheidszorg en voedsel geborgd is.

Nu heb ik te maken met angsten die voortkomen uit de misstanden omtrent uitkeringen, UWV en gemeenten die schandalig met hun burgers omgaan in plaats van ze te ondersteunen. Ook ik heb te maken gehad met een waarschuwing van het UWV met dreiging van korting van mijn uitkering, alleen maar omdat ik aangaf dat ik niet tot zes uur kon werken in een kledingzaak in een andere plaats omdat het kinderdagverblijf niet tot na zes uur open is. En wie zou mijn dochter naar bed moeten brengen? Door mijn niet flexibele situatie als alleenstaande ouder werd ik als lastig bevonden en kreeg dus een waarschuwing aan mijn adres (de UWV-medewerkster is zelf een alleenstaande moeder geweest!).

In het begin van mijn uitkering heb ik een loopbaancoach gekregen waarbij ik een aantal gesprekken heb gevoerd die best goed waren totdat ik haar advies voor een opleiding niet wilde volgen maar bleef volhouden mijn eigen opleiding te willen kiezen. Daarop gaf ze te kennen niet verder te willen met mij en kreeg ik een gesprek met de loopbaancoach en de UWV-medewerkster. Dit bleek alleen geen gesprek te zijn maar een kruisverhoor, een achtereenvolgend vragenvuur waar ik onmogelijk antwoord op kon geven om mij zo vast te kunnen zetten. Wat een coach nooit mag doen, en zeker geen twee coaches, is een kruisverhoor afnemen, ik als cliënt ben in de meest kwetsbare positie en daar hebben hun misbruik van gemaakt. Ik ben daar misselijk van angst bij weggegaan en heb vervolgens een klacht ingediend bij de leidinggevende van de UWV-medewerkster. Mijn klacht werd besproken in een gesprek waarin ik mijn verhaal heb gedaan en waarin mij door de leidinggevende werd gevraagd of " ik mezelf zo byzonder vond?", integendeel antwoordde ik. Met mijn klacht is niets meer gedaan. Van de loopbaancoach kreeg ik naderhand een boek thuis die ik per retour teruggezonden heb.

Doordat ik geen werkperspectieven heb in het huidige failliete systeem, ben ik afhankelijk van een laagbetaald baantje met aanvullende bijstandsuitkering. Ik kan het me niet permitteren om financieel een fout te maken want dan kan ik geen rekeningen meer betalen. Mijn gezondheid moet op orde blijven want de eigen bijdrage is een mokerslag in mijn inkomen. Eventueel terugkomende nekklachten kunnen niet behandeld worden door een manueel therapeut want de zeven behandelingen die vergoedt worden heb ik al verbruikt.

Ik merk dat ik angstig ben, mij onzeker voel, benauwd voor de toekomst van mijn dochter in dit huidige systeem. Ik denk aan al die instanties die fouten maken waar ik de dupe van wordt omdat deze instanties niet de verantwoordelijkheid nemen voor die fouten. Ik ben bang dat ik mijn huis verlies, op straat kom te staan met mijn dochter, dat de voedselbanken het niet meer aankunnen waardoor ik zelfs daar niet terecht kan. Bij mij is het niet zover maar om mij heen gebeurt het wel, zonder pardon worden mensen op straat gezet terwijl ze alle medewerking hebben verleend aan het huidige systeem die vervolgens fouten maakt en dat bij de burger neerlegt. Het huidige systeem is onbetrouwbaar, onmenselijk en schendt alle mensenrechten. Heb je geld dan kun je leven, heb je geen geld dan ben je niets waard. Geld is leven. Geld is God.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat iemand van het UWV of iemand van de overheid meer macht heeft dan mij, mezelf daarbij kleiner maak dan ik ben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik op straat kom te staan met mijn dochter.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik nooit mijn ontwikkelde vaardigheden in de praktijk kan brengen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat dit huidige economische systeem niet zal veranderen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik niet de macht en kracht heb om dit huidige systeem te veranderen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik geen toekomstperspectieven heb die zijn gefundeerd op duurzaamheid en samenwerking in plaats van de huidige concurrerende egotoestanden.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat dit huidige systeem niet in balans te brengen is.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken aan en super geïrriteerd te worden van mensen die beweren "dat er nog werk genoeg is", terwijl technologie het werk van de mensen grotendeels overneemt en er dus gewoonweg niet zoveel gewerkt meer kan en hoeft te worden.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken aan en gefrustreerd te worden van mensen die arbeid relateren aan inkomen en die dit niet los kunnen laten. Werken is geld verdienen = leven.

Wanneer en als ik zie dat ik gedachten heb van angst over dit huidige systeem, stop ik en adem.

Ik stel mezelf ten doel om te gaan staan voor een gelijk-geldsysteem zodat iedereen op deze wereld recht heeft op huisvesting, voedsel en gezondheidszorg.

Ik stel mezelf ten doel om ten alle tijden keuzes te maken die als uitgangspunt hebben: wat is de best mogelijke uitkomst voor allemaal?

www.equalmoney.org

www.basisinkomen.nl

www.basicincome.org
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

dag 40 sabotage plegen om iets niet te laten lukken

Bericht door Miranda »

Ik ben mezelf aan het ontwikkelen in het tekenen van portretten. Met ontwikkelen bedoel ik steeds verfijnder de werkelijkheid namaken. Voor het schilderen van deze portretten maak ik gebruik van acrylverf maar ik wil graag overstappen naar olieverf omdat ik dan verfijnder kan werken. Ook kan ik langer aan een portret werken omdat hij niet zo snel droogt. Ik heb nog nooit met olieverf gewerkt en weet er niet zoveel vanaf. Om deze reden heb ik voor mezelf bedacht dat ik les zou willen hebben van iemand die weet hoe om te gaan met olieverf. Die lessen kosten geld en ik zou daar lang voor moeten sparen dus stel ik mijn gewenste ontwikkeling op de lange termijn.

Ik vertelde vanavond aan vrienden over mijn wens om op olieverf over te stappen en dat ik geen geld had om lessen te nemen waarop iemand zei; "je haalt gewoon een boek op uit de bieb en begint ermee te schilderen", EUREKA! Ik heb nooit naar een mogelijkheid gezocht om zonder lessen wel te kunnen beginnen met olieverf.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik les nodig heb om over te kunnen stappen naar een andere verfsoort.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken aan allerlei gedachten die mij ervan weerhouden om een oplossing te zoeken waardoor ik mijzelf manipuleer om deze ontwikkeling tegen te houden.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben alleen richting te geven aan wat niet zal lukken in plaats van richting te geven aan mogelijkheden en oplossingen.

Wanneer en als ik zie dat ik richting geef aan wat niet gaat lukken, stop ik en adem.

Ik stel mezelf ten doel richting te geven aan mogelijkheden en oplossingen waardoor ik verder kan.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Dag 41 Angst voor een conflict

Bericht door Miranda »

Ik weet me geen raad met conflicten. Wanneer ik onenigheid heb met iemand, ontloop ik de situatie het liefst. Dit doe ik uit angst, angst om weggeduwd te worden, afgewezen, einde contact. Door weg te lopen bij iemand hoef ik niet in mijn angst te kijken en ben ik de ander voor in het verbreken van het contact, denk ik. Ik ben nu zover dat ik deze angst overboord wil gooien zodat ik een eventueel conflict wel aan kan gaan, op een voor mij ondersteunende manier. Maar hoe doe ik dat? Ik weet mij hier geen raad mee omdat ik deze vaardigheid nooit geleerd heb.

Ik kan mij herinneren dat ik als klein meisje dichtsloeg wanneer er een conflict was, ik negeerde de angst die ik voelde en trok mij terug. Deze tactiek heb ik jarenlang gehanteerd en is een patroon geworden.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken als klein meisje dat ik verbaal niet voor mezelf op kan komen. Ik maak mezelf kleiner dan ik ben, de ander maak ik groter.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik klein ben en de ander groter.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben angst te voelen voor het aangaan van een conflict.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat wanneer ik opkom voor mezelf, de ander er vandoor zal gaan, het contact verbreekt en mij dus wegduwt.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben voor conflictsituaties weg te willen lopen, ze niet aan te gaan.

Wanneer en als ik mezelf zie denken dat ik weg moet lopen van conflicten, stop ik en adem.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer ik in een conflict geraak, voor mezelf te bepalen wat ik wil en dit ook te zeggen in plaats van te denken aan wat ik niet wil.

Ik stel mezelf ten doel om een conflict op te lossen in gelijkwaardigheid, de ander is niet groter of kleiner dan mij.

Ik stel mezelf ten doel om in een conflict de ander te zien als mezelf zodat ik zowel mezelf als de ander ondersteun.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer ik in een conflict in een emotie schiet, mezelf te stoppen door middel van adem om zodoende HIER te blijven.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

Dag 42 keelontsteking

Bericht door Miranda »

Ik loop al een paar dagen met een fikse keelontsteking. Hoesten en slikken zijn pijnlijk, ik heb hoofdpijn en voel me heel moe. A.s. maandag krijg ik de sleutels van ons nieuwe huis en ik wilde direct starten met verven. Het lijkt erop dat ik maandag nog niet hersteld zal zijn van mijn keelontsteking omdat dit zo'n twee tot drie weken herstel nodig heeft. Rust nemen is daarbij belangrijk en neem ik ook, ik zou de hele dag wel kunnen slapen.

Maar goed, mijn planning voor het klussen in het nieuwe huis dreigt nu anders te gaan lopen. Ik voel een druk om maandag weer hersteld te zijn, zodat ik kan beginnen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik maandag moet beginnen met verven, ook wanneer ik nog niet hersteld ben.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik nu niet ziek kan en mag zijn gezien de verhuizing.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat het klussen belangrijker is dan het herstellen van de keelontsteking.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben druk te voelen om maandag weer beter te zijn.

Ik stel mezelf ten doel om rust te nemen en gevarieerd te eten zodat ik volledig kan herstellen en alsnog kan starten met klussen.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer mijn planning erg uitloopt, ik meer hulp ga vragen om mij te helpen bij het schilderen van het huis.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

dag 43 ik ben bang dat ik niet voldoende doe

Bericht door Miranda »

Ik zit dus met een keelontsteking, een aankomende verhuizing en de DIP pro-studie. Ik slaap veel, vooral om de pijn te ontlopen van de ontsteking en kan lichamelijk niet veel. Zelfs ademhalen is pijnlijk. Wanneer ik mij lichamelijk inspan begin ik al snel te hoesten wat weer zeer pijnlijk is.

Met Leila had ik al besproken dat ik niet iedere dag hoef te schrijven in deze drukke periode als ik maar iets doe aan participatie. Het lijkt nu wel of haar support verdwijnt door gedachten die een enorme druk bij mij veroorzaken; dat ik niet voldoende doe en dat dat consequenties zal hebben zoals het moeten stoppen met de DIP Pro.

Ik realiseer mij dat deze gedachten mijn herstel niet ten goede komen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben de woorden van ondersteuning van Leila weg te duwen door gedachten die schuld aanwakkeren waardoor ik mezelf weer onder druk zet.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik niet voldoende doe aan de DIP Pro waardoor ik de consequentie zal moeten nemen om te stoppen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat mijn herstel nog weken zal duren en dat ik niet in staat zal zijn om ook maar iets te doen in het nieuwe huis.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik iedere dag een blog moet schrijven.

Wanneer en als ik mezelf gedachten zie hebben die een grote druk bij mij opwekken, stop ik en adem.

Ik stel mezelf ten doel om per dag te kijken hoe ik mij voel en langzaam begin met het verven in mijn huis, niet gelijk voluit maar rustig aan.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer ik kan, een blog te schrijven.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

dag 44 een teleurstelling niet kunnen verwerken

Bericht door Miranda »

Vandaag kreeg ik te maken met een teleurstelling, ik had verwacht dat mijn dochter volgende week een paar dagen bij haar opa en oma kon logeren. Zij hebben echter al andere afspraken gemaakt waardoor Anna niet uit logeren kan. In gedachten had ik mooi wat dagen achter elkaar door kunnen werken in het nieuwe huis maar nu zal ik mij aan moeten passen aan mijn dochter en haar vakantie. Ik heb deze teleurstelling veroorzaakt door een verwachting te hebben die niet uitkomt. Dit veroorzaakt een innerlijk conflict.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat mijn verwachtingen uitkomen daarbij geen rekening te houden met het tijdschema van de andere partij.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben mij teleurgesteld te voelen waardoor ik een negatief geladen emotie (chagrijnig) opwek.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben een innerlijk conflict te veroorzaken tussen verwachting en teleurstelling.

Wanneer en als ik mezelf teleurgesteld voel, stop ik en adem.

Ik stel mezelf ten doel om geen verwachtingen te creëren van afspraken die ik in mijn hoofd al heb gemaakt en uitgevoerd maar die in de praktijk nog niet gemaakt zijn.

Ik stel mezelf ten doel om een afspraak te regelen en te wachten op de uitkomst hiervan.
Miranda
Berichten: 94
Lid geworden op: 02 sep 2012, 20:46
DIP: Ja
Locatie: Meppel

dag 45 perspectief op keelontsteking

Bericht door Miranda »

Ik ben zo goed als hersteld van mijn keelontsteking. Die was vrij hevig en heeft een week geduurd. Ik vroeg mij af wat er achter zat. Vandaag las ik de blog van Mike McDonalds, dag 323 Sore Throat support and Self Expression expansion. Link: http://networkedblogs.com/KGOc1

In deze blog verwijst hij naar support van o.a. Bernard en Anu over een zere keel en begrijp ik beter wat deze keelontsteking mij wil zeggen.

Question: ANU: I have a really sore throat- can hardly talk- any perspectives?
Anu: Sore throat - much suppressions, not speaking in the moment or speaking up for yourself

Ik onderdruk mezelf door niet in het moment te spreken of door niet voor mezelf te spreken. Dit herken ik wel. Ik realiseer mij dat ik in interactie met mensen geneigd ben om heel goed te luisteren naar de ander en wanneer het gepast is dat ik iets zeg, mij dat helemaal niet lukt. De informatie van de ander komt bij mij binnen en ik reageer innerlijk op wat diegene zegt. Soms raakt mij iets en ik voel dan zo'n angst om iets te zeggen dat het gevoel van angst mij overheerst en ik niet meer in staat ben om iets te zeggen. Ik onderdruk mezelf door angst op dat moment.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben zo'n overheersende angst te voelen om iets te zeggen waardoor ik niet meer in staat ben om te zeggen wat ik op dat moment wil zeggen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat angst mij overheerst waardoor ik niets meer kan zeggen. Ik manipuleer hierdoor mezelf om iets niet te doen slagen, namelijk wat ik op dat moment wil zeggen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik geen ruimte in mag nemen door te zeggen wat ik wil zeggen.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat wat ik zeggen wil er niet toe doe, alsof mijn hele bestaan er niet toe doe of ik er niet mag zijn.

Ik realiseer mij dat deze angst om voor mezelf te spreken of in het moment tot een patroon verworden is wat zich herhaalt vanuit mijn kindertijd. Als klein meisje kreeg ik het idee dat wat ik te zeggen had er niet toe deed en het kreeg geen gehoor waardoor ik mij heel sterk ontwikkelde in het luisteren naar anderen (want zij waren belangrijker) en veel minder naar mezelf want dat kreeg toch geen respons.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik als klein meisje niets belangrijks te vertellen heb.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik als klein meisje er niet toe doe, anderen zijn veel belangrijker dan mij.

Ik vergeef mezelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik als klein meisje niet gelijk ben aan iemand die ouder is waardoor ik mij kleiner maak dan ik ben.

Wanneer en als ik mezelf zie onderdrukken door niet in het moment te spreken of niet voor mezelf te spreken, stop ik en adem.

Ik stel mezelf ten doel om wanneer ik angst voel om te spreken, te stoppen met gedachten te hebben die deze angst veroorzaken en te ademen zodat ik HIER blijf.

Ik stel mezelf ten doel om in het moment te spreken voor mezelf.
Plaats reactie

Terug naar “Zeven jarige Reis Naar Leven”