Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Neem deel in onze reis en deel hier je Blog en Vlog links.
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 45 Geen interesse hebben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toeglaten heb om boos te worden als iemand zegt dat ik mij nergens voor interesseer, of dat het antwoord op een vraag die ik gesteld heb mij niet interesseerd omdat een deel van mij zich ook daadwerkelijk niet interesseerd in het antwoord of mens/persoon, ervaringen, en ik voel me hierdoor een slecht en achterbaks mens dat ik er wel naar vraag, terwijl er een ander deel van mijzelf wel geinteresseerd is in het antwoord, mens/persoon of ervaring, en dus leef ik in een frictie omdat ik niet zie waarom ik dit zo gemanifesteerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat een van de ergste dingen die ik van mezelf kan voorstellen is dat dingen mij helemaal niet meer kunnen interesseren, waarbij ik het niet zozeer vervelend vind voor mezelf in de zin dat ik er persoonlijk mee zou zitten, maar dat alle mensen waar ik mee om ga mij een ongeinteresseerd wezen vinden, waardoor ze boos op mij zullen zijn en mij zullen 'disliken' en ik op die manier helemaal alleen zou overblijven met alleen nog mezelf die zich interesseert in mij, en dus om dit te voorkomen heb ik een energetische reactie gecreeerd die automatisch dingen wilt goedmaken op het moment dat ik merk dat de interesse in mij als persoon is aangetast.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf toegestaan en aanvaard heb angsten te creeren rondom het buitengesloten worden door mensen omdat ik niet weet wat mensen bezield om mensen echt buiten te willen sluiten als een vorm van wraak.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf toegestaan en toegelaten heb om uit angst mensen buiten te sluiten uit wraak op hun, dat zij mij in mezelf geconfronteerd hebben met mijn angst van alleen zijn, en omdat wraak als energie heel sterk voelt en solide, heb ik de illusie voor mezelf gewekt dat dat dan ook ok is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb om mezelf hier onmiddelijk te veranderen als wie ik ben, als mijn natuur, als mezelf in mijn geheel, omdat ik bang ben de mathematiek erachter niet 100% te hebben en dat ik wellicht iets integreer dat vervelende consequenties gaat hebben voor mezelf of voor anderen en daarmee maak ik mijn process langer, omdat de twijfel een twijfel is die mij assisteerd om 100% achter een beslissing te staan terwijl ik zie dat het ook het process verlengt in tijd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een negatieve relatie met twijfel te creeren, ik kan hier non energtisch twijfelen, wat het afwegen is van alle zaken en relaties die ik ben en leef, en op basis hiervan een keuze te nemen die het beste is voor mezelf en voor anderen als leven, zonder mijzelf inferieur of superieur te voelen, en te zien dat wanneer ik een relatie los moet laten of moet herdefinieren omdat het lijkt alsof ik iets verlies dat dit slechts een illusie is dat een energiek systeem voedt waardoor ik geen beslissingen neem.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik kan twijfelen, hier, en direct kan zien wat of hoe dingen inelkaar vallen en hierop een beslissing kan maken, ipv hier over te gaan peinzen en mijn eigen waarde oordelen mee te nemen gebasseerd op een idee van verlies dat mij niet gaat helpen en mij bezig houdt in schouwspellen van angst om op die manier niet de controle te verliezen over mezelf, wat een vreemd fenomeen is, want ik verlies juist de controle over mezelf door te leven in en als angst.

Wanneer en als ik mezelf zie twijfelen, realiseer ik mij dat dit alleen kan op basis van direct zien, wanneer ik twijfel in en als waardeoordelen, stop ik mezelf en zie ik dat ik angst aan het creeeren ben.

Ik stel mezelf als doel een oplossing te vinden voor mezelf als angst en controle, waardoor angst niet meer gemanifesteerd wordt door mezelf hier als controle te willen houden/forceren, of controle te manifesteren om op die manier mijn angst tegen te gaan, beiden werken samen op een één op één relatie die mij niet echt verder geholpen heeft in mijn process nog andere in het process.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 46 "Ik verlaag me niet tot jouw niveau"

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een statement te leven die ik geadopteerd heb vanuit de unified consciousness field om mijzelf richting te geven in situaties met anderen mensen: "Ik verlaag me niet tot jouw niveau".

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een weerstand te leven om mijzelf 'te verlagen naar iemand's niveau', uit een principe dat ik kennelijk een beter niveau heb dan een ander, wat zich uitmondt tot een competitie in mezelf met superieuriteit en inferieuriteit, puur en alleen, om te winnen in situaties waar ik zie dat ik een ander kan domineren op intellectueel niveau of geen zin meer heb om mij te verdiepen in egoistische logica.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om in wezen boos te worden, wanneer ik mij moet verlagen tot 'iemand's niveau', omdat ik mezelf altijd beschouwt heb als iemand met een laag niveau en ik uiteindelijk ook mezelf daarin heb kunnen veranderen, wat mij doet afvragen of anderen uberhaupt zelf de moeite genomen hebben om zich te verdiepen in andere mensen en hun wereld en de wereld als hoe die werkt in zijn geheel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om weerstand te bieden tegen mezelf als mind-construct waarin ik zeg: "Ik verlaag me niet tot jouw niveau", terwijl ik hier elke dag mee in aanraking kom, dat mensen dingen simpel weg niet willen begrijpen, omdat ik geleerd heb dat het een kwestie is van willen en niet van kunnen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om elke dag weer met weerstand naar het werk te gaan omdat t voelt alsof ik elke dag weer over mijn grenzen heen moet van wat ik acceptabel en niet acceptabel vind, en waarbij de onacceptabiliteit zich in mij heeft ontwikkeld als een competitie in mezelf met de statement : Verlagen tot iemand's niveau, terwijl ik zie dat ik geen enkele poot heb om op te staan om dit daadwerkelijk uberhaupt vrij of gelijk te kunnen leven, en dus zorg ik ervoor dat ik mezelf in een situatie zet, waarbij ik het huidige onvechtbare tot bevecht, uit angst dat ik misschien anders wordt als anderen mensen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een karakter te leven dat zich 'te goed' voelt voor anderen puur en alleen om controle uit te kunnen oefenen op mensen, ongeacht dit te maken heeft een intellectuele capibiliteit of niet, ik zie in dat ik dit karakter heb weten te accepeteren gebasseerd heb op een willendheid, waarbij ik mezelf niet wilde verlagen tot de onwil van de ander en daaraan wilde toegeven, en dat dit karakter hier in stand gehouden wordt omdat er hier in en als mijn leven een onwil in mij leeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een karakter te adopteren dat gevoed wordt door mijn verzet = onwillenheid tegen specifieke bureaucratische gebeuren, en dus wat ik mezelf hier geef is een onwillendheid, waardoor het lijkt alsof ik onwillend ben als leven, terwijl in het geheim ik een verzet uitdraag en onwillendheid hieruit laat voortvloeien als gedrag, omdat ik denk dat ik mezelf zal verliezen als ik het verzet stop, want dan geef ik hen wat 'zij willen' en 'niet wat ik wil geven'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb en aanvaard heb van mezelf om middels een karakter van 'ik verlaag me niet tot jou niveau' een autoriteit te willen bevestigen, en hierdoor in frictie raak met de autoriteiten zoals die gegeven zijn door het systeem en dit persoonlijk neem en mensen erop aan kijk dat ze zelf niet snappen dat hun handjes en mondjes bewogen worden door te touwtjes van hogerop, en wat ik hen kwalijk neem is dat ze niet zijn wie ze zijn en vechten net als ik voor een gedegen leven, terwijl ik zie dat zij juist op die plek zitten, omdat ze niet voor zichzelf als leven willen vechten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om het persoonlijk te nemen dat mensen niet voor zichzelf als leven willen vechten, en hiermee vechten voor het leven van een ander, zodat we niet meer hoeven te vechten, maar gewoonweg kunnen leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om het persoonlijk te nemen dat ik in aanraking kom met mensen die zich niet kunnen bekommeren om een ander als leven, omdat ze niet voldoen aan gezette regels die zich heeft gemanifesteerd als een strikt computer programma, ik werk niet met regels, ik werk met principes/guidelines, maar omdat een systeem niet kan werken in en als guidelines omdat dit niet verwacht is van een systeem, creeren we hier onze persoonlijke hel.

Wanneer en als ik mezelf onwillend zie naar een persoon of ding, controleer ik of dit doe uit een intelligentie perspectief of omdat ik de authoriteit die een ander opeist niet ga geven.

Ik stel mezelf als doel dat ik niveau's niet persoonlijk ga nemen, en me vrij kan bewegen in de principes en guidelines die ik hier als leven acceptabel vindt om te leven en wijk hier alleen vanaf wanneer ik als leven hierdoor in het gedrang kom voor een moment.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 47 Het verlangen naar een Relatie

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf toegestaan en van mezelf aanvaard heb om de reden te verbloemen waarom ik eigenlijk een relatie verlang met iemand en waarom dat juist zich de afgelopen weken/jaren zich mij bezig gehouden heeft, en ik noem dit verbloemen omdat ik weet dat ik eigenlijk verlang naar een relatie met mezelf en aandacht van mezelf om een gelijke relatie te creeren met alles wat ik hier ben en wat ik hier leef.


Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf toegestaan en van mezelf aanvaard heb om in mijzelf te verlangen naar een externe relatie van knuffelen en sex, omdat ik mezelf hierin mezelf mocht voelen van mezelf, een rust die ik alleen heb toegestaan van mezelf in en als het bijzijn van een ander, terwijl wanneer ik dit niet heb ik dit niet toesta van mezelf om dit te ervaren en hierdoor mezelf in en als het ware in een externe relatie moet dwingen, omdat ik mezelf niet geef wat ik eigenlijk wel verlang.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf toegestaan en van mezelf aanvaard heb om een externe relatie te ambieren om op die manier mezelf te verliezen in 't hebben van sex om op die manier niet te hoeven kijken naar mezelf als de werkelijke relatie die ik heb met mezelf en alles wat ik leef, dit wordt door mezelf in stand gehouden door te kijken naar relaties die andere mensen hebben, en waarin ik de comfortabiliteit ervaar en zie als ik naar hun kijk, zonder me te realiseren dat dit is wat mij dwingt in een relatie met een ander, puur om mezelf niet te realiseren dat ik mezelf niet geef wat ik nodig heb om hier te zijn als wie ik werkelijk ben.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf toegestaan en toegelaten heb om visuele beelden in mijn hoofd te gebruiken om mezelf niet te realiseren dat ik hier een relatie van mezelf verlang op een specifiek vlak, maar niet aan mezelf wil geven, terwijl juist wat ik verwacht van een ander dat deze persoon een relatie heeft met zichzelf in het diepste van haar zijn dat ik mezelf niet afgezonderd hoef te voelen wanneer ik mezelf op precies dezelfde manier zou gaan manifesteren, anders ben ik diegene alleen maar tot last, en daarmee weer mezelf tot last, en in dat gevecht heb ik totaal geen zin.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan heb om mezelf te fixeren op een externe relatie in plaats van te kijken en te zien hoe ik met mezelf in relatie sta, omdat ik op die manier geen toezicht hoef te houden op mezelf, want dat toezicht wordt dan gehouden door een ander, en dit is precies wat de mind als subconscious en unconscious doet, toezicht houden op zelf, en ervoor te zorgen dat zelf zich beweegt naar alles dat in de subconscious en unconscious geleeft wordt, wat eigenlijk in dit geval het willen verliezen van mezelf in en als sex is om op die manier comfortabel te worden met mijn eigen sexuele expressie en deze comfortabiliteit te meten aan de reactie van een ander hoe zij zich op dat moment zich ervaart in de daad van sex, en mezelf hierdoor dus niet bewust hier te corrigeren als wat ik al weet dat gaat gebeuren, maar de relatie alleen wil creeren op basis van een doen /proberen en van de fouten te leren, zonder te zien dat ik mezelf vergelijk met mensen die hoogstwaarschijnlijk geen intieme relatie hebben met zichzelf, en ik mezelf hierdoor ga vergelijken met iemand die zich alleen toont in een totale afgescheidenheid en hierdoor kan ik mezelf gewoon weg niet mee vergelijken al zou ik dat wel graag willen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan heb en toegelaten heb om een relatie te willen om op die manier middels vergelijking een relatie met mezelf te creeren, omdat al mijn relaties die ik gecreeerd heb over de tijd heen, mijn relatie is tot een ander, en op basis van wat ik observeerde, daar een gevoel of bedoeling heb geplakt, en dus is dat geen relatie met zelf, maar een relatie met en als mijn observatie van dingen die ik geinterpreteerd heb volgens mijn eigen regels die niet eens altijd het beste voor heeft met mezelf, hierdoor is deze leefgewoonte die ik nu leef, onacceptabel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb om een relatie te creeren met mezelf in gelijkheid, omdat ik altijd een relatie heb gecreerd op basis van wat ik observeerde, als een gevoel, of een gedachte in mezelf, en op die manier mezelf gewoon verneukt heb als hoe ik nu ben, omdat alles wat ik nu leef een totale reactie is op datgene wat ik in een mengelmoes van observatie/realisatie en participatie mezelf heb aangepraat, en als ik mezelf dingen aanpraat is het idee dat het daarmee ook acceptabel is, of dat het ook echt mijzelf is, wat een pure illusie is en zelf zorgt voor een immense verdeeldheid in mezelf.

Ik stel mezelf ten doel om tenminste elke dag 1 relatie aan te pakken die ik niet in gelijkheid leef met mezelf, zodat ik geen seperatie/verdeeldheid hoef te delen met een ander, puur en alleen omdat ik zelf verdeeld ben.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Hoe moet ik een punt lopen in ZV?
Wanneer ik mind-constructs doe, en ik ga me vergeven voor een punt.
Moet ik dan het punt vergeven in relatie tot het vorige punt, of moet ik het vice versa doen, het punt veranderen in relatie tot het vorige punt, en het vorige punt in relatie tot het huidige punt?



Je zult één punt tegelijkertijd moeten lopen. Zie: Wanneer je het punt veranderd, veranderd daarmee ook automatisch de relatie tot de voorgaande punten, omdat het punt ontstaan is uit als een gevolg van de vorige gaande punten. Het heeft zich van punt tot punt tot punt ontwikkeld waardoor het uiteindelijk dit punt geworden is. Als je het huidige punt totaal aanpakt, zal hiermee het gehele construct aangesproken worden omdat het bestaat als één geheel.
De reden dat je hierover nadenkt is omdat je het jezelf moeilijk maakt om maar de effectiviteit te garanderen die je zoekt/wilt bevestigen hier. Als je één punt loopt ookal is dat naar aanleiding van het vorige punt, blijf bij dit ene punt. Pas als dit punt klaar is, en je ziet dat er nog punten zijn in dit relationele construct dan pak je die aan.

Voor context van deze relatie luister naar: Anu 49
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag 48: Verschillende punten..
Ik vergeef mezelf dat ik toesta en mezelf toelaat om me te gedragen als een workohalic, iemand die zijn werk meeneemt naar huis en alleen leeft om te werken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om een workoholic te worden en zijn, omdat ik mijn fouten niet kan vergeven en dus nieuwe scenario's creer waarbij ik alleen kwaliteit en foutloos werk aflever, en wanneer ik weer een fout heb gemaakt mezelf zo energetiseer dat ik dit riedeltje weer van vooraf aan ga lopen en als een razende tekeer ga, omdat de fouten mij blijven achtervolgen omdat ik de fouten die gemaakt zijn persoonlijk heb genomen, ookal is t maar zoiets onbenulligs als een verkeerde letter invoeren, of typen, terwijl mijn cursor niet in het tekstveld sta.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toelaten heb om fouten te gebruiken om mijn persoonlijkheden te voeden en te voorzien van energie, omdat het lijkt alsof ik beter word van de stress en de tension/spanning die ik ervaar als mezelf, omdat ik dit geprojecteerd heb als één van de eigenschappen die een 'doorzetter' moet hebben om zichzelf te blijven motiveren als 'de doorzetter'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om mezelf te willen zien als een doorzetter en hierdoor stress en spanning te zien als iets wat 'hier' hoort te zijn als een ervaring, om mezelf op die manier vorm en richting te geven in de toekomstige momenten en de beslissingen die ik neem in de momenten zelf, die mij 'zouden moeten leiden' tot de meest ultieme vorm van potentie die ik hier kan neerzetten als mezelf als individu en als florerend leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om mezelf te willen zien als 'florerend leven' maar geen idee heb hoe ik florerend leven praktisch kan leven, en dus vast moet houden aan de persoonlijkheden die ik gecreerd heb door de tijd heen, om mij te assisteren om dit te bewerkstelligen, aangezien deze persoonlijkheden 'hier zijn' en dus in en als mijn gedachten mij dus ook zouden moeten assisteren om tot dat punt te komen, waarbij ik de realisatie en manifestatie ben van 'florerend leven'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om elke handeling die niet in het verlengde ligt van 'het werken aan mezelf' direct te veroordelen hier als mezelf, en hierdoor energie te creeren dat zich moet gaan opstappelen als agitatie en irritatie en uiteindelijk tot woede, dat ik weer in en als het process ga lopen van 'het aan mezelf werken', zonder te zien dat zelfs naast de entertainment die ik hier bedrijf, ik 'altijd bezig ben', echter het enige waardoor ik mezelf blijf veroordelen is omdat ik zie dat het soms effectiever kan, en omdat ikd at punt van optimale effectiviteit niet hier gemanifesteerd heb als zelf, blijf ik mezelf veroordelen om mezelf te motiveren in en als energie, omdat gezond verstandig leven en dit te doen vanuit gezond verstand is niet iets dat je voelt, maar doet vanuit een begrip, en hierdoor moet ik mezelf wel blijven energetiseren, want het begrip van 'optimale effectiviteit als florerend leven' is hier niet practisch uitgelegd voor mezelf, en dus zullen dit de woorden zijn die ik zal moeten purificeren als zelf, om op die manier mezelf dit op een praktisch/lichamelijke manier te leven zonder dat dit tenkoste moet gaan van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een angstaanjagende druk te creeren en hierin te participeren waarin ik mezelf inbeeld dat de beloning in het participeren hierin, me leidt tot mijn bevrijding van het gevoel/angst, terwijl ik kan zeggen dat het volgen van een 'ervaring' me nooit beloont heeft, maar altijd meer vraagt van mij als investering.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om te participeren in het idee dat ik mezelf energetisch kan beschermen en dat het enige dat ik moet doen is deelte nemen in de energie en dan komt alles wel goed.

Ik sta mezelf toe om te veranderen op een manier waarvan ik zie dat dit in gezond verstand mezelf ten goede zou komen zonder dat dit een ander leven zou schaden.

Ik presenteer mezelf hier een nieuwe manier van leven dat gebasseerd is op gezond verstand en niet uit energetische gevoelens en woorden die ik niet practisch weet te leven.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 49 Verongelijktheid en Rechtvaardigheid
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om in een ongelijkte manier in het leven te staan en te leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om in een ongelijkte manier te leven, omdat ik voel en ervaar dat mijn potentie niet volledig benut of tot uitting kan komen in mijn werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om in een ongelijkte manier in het leven te staan, omdat ik in mijn baan mijn potentieel niet waar kan maken, en waarbij de potentie die men van mij verwacht geheel over datgene is wat men voor mijn diensten betaald.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om elke dag in gevecht te zijn met mezelf omdat ik mijn potentieel wil benutten, maar hij niet de mogelijkheid toe krijg op het werk zonder dat zij mij hier in uitbuiten. Ik wil hen niet laten genieten van mezelf als wie ik ben als volledig potentieel als ik hier niet naar betaal wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om anderen niet te laten genieten van mezelf als potentieel, omdat ik als wie ik ben in en als mijn salaris vast zit op dit niveau, wat mij oproept tot stagnatie en waarbij ik ook niet het nut zie om mijn potentieel hier te benutten als wie ik ben, omdat ik hiermee de boel kan manipuleren en kan saboteren voor mijn werkgever, omdat mijn werkgever mij en de rest saboteert en manipuleert door ons evenredig weinig te laten verdienen in de hoop dat iedereen dit maar gaat pikken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om te leven in geaccepteerde self-sabotage en self-manipulatie, omdat ik simpelweg niet wil geven dat wat ik kan, omdat ik niet krijg wat ik hoor te verdienen voor mijn inzet, werk en productiviteit. Ik heb het gevoel dat ik express niet volledig gebruikt wordt als mijn skills, zodat ze niet hoeven toe te geven dat ik inderdaad meer moet verdienen evenals anderen met mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om gewoonweg kwaad te zijn op hoe het nu is, zonder enige manier te hebben om een beter salaris af te kunnen dwingen zodat ik elke maand naar mijn heart's desire mijn geld kan spenderen aan zaken waarvan ik vind dat het nodig is in plaats steeds mijn banksaldo te checken en te zien of ik wel of dat ik niet datgene kan supporten wat ik graag in heel mijn zijn financieel kan supporten/bewerkstelligen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om moe te worden van het dagelijks zo kwaad worden maar het op geen manier kunnen uiten omdat ik weet dat het A. Geen zin heeft, en B. Niet is wat ik wil uitten, maar dat ik hier wel dagelijks super moe van wordt, wardoor ik vandaag gewoon super lang geslapen heb wat ik in tijden niet gedaan heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om moe te worden van het strijden van ongelijkheden in mijn mind en observaties, omdat de correcties die ik toepas veelal voorkomt uit reacties en hierdoor ook reacties gebruik om mezelf te corrigeren, wat leidt tot een vermoeiend bestaan van mezelf hier, zoveel mogelijk teruggetrokken in mezelf, omdat ik op elke verandering in mijn mindmezelf op heb laten reageren. DIt werkt niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb mezelf niet te veranderen hier als mezelf, maar mezelf hier in en als de mind vanuit personalities en gevoelens en ervaringen die ik als goed heb geacht, dit is een farce, een illusie en daarom 'voel ik me niet mezelf' omdat ik 'iemand anders als personality' heb proberen te veranderen (mezelf heb proberen te veranderen via een personality).

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb om te zien dat het de dromen en fantasieen zijn die mij steeds laten zien dat ik het niet volledig aanpak als mezelf maar het via een omweg doe, wat inderdaad leidt tot onzinnigheid en zinloosheid, omdat ik mezelf hier niet aanpak als mezelf, maar mezelf steeds aanpak als een personality, wie had gedacht dat het zijn van zelf, zo 'moeilijk is'?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om schijnheilig te doen naar anderen, dat ik begrijp wat eenheid en gelijkheid onze oplossing is, zonder in te zien dat ik als schijnheiligheid gewoon een persoonlijkheid heb neergezet en gepretendeerd heb deze persoonlijkheid te zijn, terwijl weinig van zelf hier echt veranderd is.

Ik vergeef mezelf dat ik een gevecht toesta en toelaat in mezelf waarin ik mezelf verongelijkt voel en een voorkeur heb voor het gevoel van rechtvaardigheid, maar tevens in gevecht ben met het gevoel van rechtvaardigheid, omdat rechtvaardigheid geen gevoel is, maar beide zaken, verongelijktheid en rechtvaardigheid gebasseerd zijn op innerlijke bewegingen als ervaringen, waarbij ik het lieft de voorkeur geef aan geen van beide te ervaren, maar gewoon simpelweg hier te leven en te doen wat het beste is voor allen en mezelf.

Ik stel mezelf als doel mijn voorkeuren beter te onderzoeken, omdat ik zie dat hier de sleutels te vinden zijn voor de door mij geleefde persoonlijkheden.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 50 De energetische vogel (Droom)
Ik had vanacht een droom.

Ik stond op straat in mijn oude buurt. Ik hoorde een gekrijs uit de lucht.
Ik voelde een anxiety en een lichte vorm van bangigheid en haast.
Ik liep naar de hoek van de straat en zag daar iemand staan en op 't moment dat zij het gekrijs hoorde, zei ze: Ok, hier wordt ik wel bang van.
Ik was opgelucht dat ik niet de enige was met die angst, en we begonnen te rennen. Ik wist niet precies wat het was, maar het was groot.
Terwijl we rende voelde ik dat een ander mens beneden was opgepakt door dit beest en meegesleurd werd door dit beest in de lucht.
"Hij is groot dacht ik" "Ik weet waar we naar toe moeten!"
We rende door een steegje waarvan ik dacht dat de vogel te groot was hiervoor.
En opeens vanuit achter zoefde het beest langs mij, en het meisje was weg.
"FUCK!!". Dat had ik kunnen zijn! KUT. Ik had geen tijd om aan deze vrouw te denken en verdrietig te zijn. Als ik niet snel was, was ik ook weg!
Ik rende naar de hoek van de straat en daar stonden mensen met geweren om het beest te doden.
Het beest daalde neer op de grond. Het bestond alleen maar uit een een soort van elektrische energie, en uit niets meer. Fuck dacht ik. Dit kan niet gedood worden!


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om een constante angst te leven dat er misschien wel iets vreemds op mijn pad komt, waarvoor ik mezelf nog niet heb voorgeprogrammeerd om op en naar te reageren, en waar ik puur moet berusten op mezelf als mijn overlevingsdrang.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om een constante angst te leven dat er misschien wel iets vreemds gaat komen op mijn pad, en waarbij ik genoodzaakt ben om op mijn overlevingdrang te bouwen, terwijl ik dat zo goed mogelijk probeer te onderdrukken elke dag, dat ik niet overleef, maar leef, maar in het echie, ben ik zwaar aan het overleven en doe ik er alles aan om het idee dat ik werkelijk leef, aan te zwengelen in mijn gedachte, om op die manier 'beter te zijn dan de rest' en hierdoor een 'voorbeeld' kan zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om een constante angst hier vast te houden dat mij herinnert aan mijn sterke overlevingsdrang, wat ik geassocieerd heb met slecht, omdat de overleving ons tot dit punt van verdoemenis heeft gebracht, zonder te zien dat ik doe wat ik doe omdat ik wil leven, echt wil leven, en deze hunkering naar echt willen leven in de ongerealiseerde vrijheid dat 'echt leven' inhoudt zie als een slecht iets, omdat het een raakvlak heeft in mijn zelf-ervaring van 'overleven'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf te voorzien van ideeen dat het slecht is om te willen overleven en een voorkeur heb gegeven aan een ideaalbeeld, waarin ik werkelijk niet echt geboeid kan worden of ik wel of niet leef, een soort van nonchalante houding, maar pure expressie en tevredenheid dat ik besta en zonder angst, en hierdoor mezelf gewoonweg geen houding weet te geven want het voorbeeld dat ik mezelf voorschets als ideaal beeld, is slechts gebasseerd op mijn innerlijke ervaringen en ideeen van hoe het lijkt te zijn wanneer ik ongemoeid hier kan leven zonder angst en zonder relaties die mij hier op een nadelige manier beinvloeden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een voorkeur te geven aan een nonchalante houding ten opzichte van een actieve houding, omdat ik graag ongemoeid wil kunnen leven en zonder me steeds druk te maken, hierdoor neig ik in mezelf om dit beeld dat ik heb van een apathisch kijkende, non geinteresseerde, alleen en losstaand persoon te verheelijken, omdat ik mezelf graag zo vrij zou willen voelen zoals ik mezelf in en als dat beeld heb geschetst, wat een pure illusie en krantenknipsel idee is van beelden die ik op tv gezien heb, en een idee gecreerd heb van, ok, die persoon, is 'onaantastbaar'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een hekel te hebben aan mezelf omdat ik een onaantastbaarheid nastreef, maar elke dag weer zie dat ik op geen enkele manier onaantastbaar ben zoals ik denk dat ik moet zijn en me naar en volgens wil ervaren, en hiervoor met mezelf afreken door te zeggen dat ik een hopeloze zaak ben, terwijl ik in en als mezelf deze hoop nooit zou willen opgeven omdat ik weet dat dit niet waar is, en dus in gevecht ben in mezelf voor onaantastbaarheid in en als zonder hoop.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toelaten heb mezelf te sepereren van mijn drang om hier te kunnen leven als leven, dat vecht voor leven, en zich niet schaamt om soms weg te rennen om zo voort te kunnen leven in benarde situaties. Omdat dit indruist tegen mijn ego, dat een man altijd zou moeten vechten en zelf helfhaftig zou moeten sterven, als hij maar geen angst had. En omdat ik graag wil voldoen aan deze heldhaftigheid in mezelf, schaam ik mij dat ik weet dat een dergelijke heldhaftigheid eigenlijk maar een stomzinnig idee is van zelf-verheerlijking, maar tot op het bot geleefd wordt door elke actie figuur die we gepresenteerd krijgen in hollywood.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf ervoor schaam dat ik wil leven, kosten wat het kosten en alle glorie hierzelf voor zou opgeven op het moment dat het moet, terwijl ik een voorkeur geniet in mijn gevoel dat ik dat niet doe, en hierdoor mezelf nooit de kans geef om mezelf werkelijk te ontdekken als wie ik ben.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf moreel tegenhou om te zijn wie en wat ik werkelijk leef, omdat ik altijd al heb gevonden dat ik geen eer had of een eerloos wezen zou zijn, en omdat ik dit van mezelf vind, maar dit wel als een heel belangrijk deel zie van en als mijzelf als hoe ik mezelf graag had willen zien, vecht ik met mezelf als, de werkelijke ik, en de ideale ik, waarbij ik een voorkeur geniet voor de werkelijke ik, als het gaat om mezelf hier, maar een voorkeur geniet voor de ideale ik, als ik mezelf vergelijk en bekijk door de ogen van een ander, en mezelf dus in het gareel hou door zelf-ingetogenheid en zelf-manipulatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf hier niet te zijn als wie ik ben, omdat ik beinvloed wordt door de gedachte dat iemand mij een mietje vind, een bange schijterd, dat en vervelend gevoel in mij oproept als de herinnering waarin ik inderdaad zo gehandeld hebt, en mijn toenmalige speelgenoot, vriend, zei dat ik "niet zo bang moest zijn" terwijl ik puur handelde uit zelf-bescherming, maar geen idee had wat de eventuele consequenties konden zijn van het niet luisteren naar de persoon die mij toen bang maakte, want, wat is het nut om onzin uit te kramen tegen kinderen, kinderen bang te maken met eventuele consequenties, als die consequenties niet eens echt zijn, ik heb dat nooit begrepen noch ben ik deze herinnering vergeten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf te veroordelen op de goedgelovigheid die ik had als kind, dat mensen alleen werkelijke consequenties openbaarde, mathematische zekerheden waar ik uit van kon gaan, maar ben door schade en schande wijzer geworden dat dit echt bullshit is, maar mijzelf als wie ik ben, wil nog steeds vasthouden aan deze manier van denken, omdat ik het nut niet inzie van het onzin uitkramen dat invloed heeft op mensen hun geestelijke gesteldheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toelaten heb om mezelf te veroordelen op de goedgelovigheid van mezelf als kind, waardoor ik veroordeeld werd door een vriend voor te bang te zijn, terwijl ik nare consequenties voor elkaar wilde voorkomen, en datgene afbrak wat we samen als boomhut hadden gecreeerd, Daarin veroordeel ik ook de persoon die deze dingen heeft gezegd, omdat hij zelf niet helemaal 100% eruit zag, maar ik hem als volwassenen t voordeel van de twijfel gaf, wat zich heeft uitgemond in schaamte voor mezelf, en het idee dat ik te bang was omdat deze vriend dat zei, waardoor ik me zelf altijd heb afgevraagd, waarom hij dan 'niet' hetzelfde gehandeld zou hebben als ik, en hoe hij dan zou omgaan als inderdaad de politie zou komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toelaten heb om bang te zijn voor de veroordeling van mensen om mij heen, als ik mezelf als mijn ware ik als acceptaties en leefgewoonten laat zien, en dus de voorkeur geef om dit niet te doen, terwijl in en als mij, ik ook een voorkeur heb om dit wel te doen, en hierdoor altijd vast blijf zitten in het idee van voorkeuren, omdat ik weet dat alles te veranderen is.

Ik vergeef mezelf dat ik in en als mezelf een wanhoop leef omdat ik de hoop heb dat ik ooit echt eens zou kunnen leven als wie ik ben, en bang ben dat juist op het moment dat ik mezelf 'echt leef' dit dan ineens over zou zijn en dat daar niets aan te doen meer valt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat een wanhoop te leven dat het plots allemaal stopt, terwijl ik nog niet 'daar ben', wat betekent, hier als leven ben, en hierin projecteer ik zoveel spijt dat elke dag mijn schouders verkrampt zijn, ik in mezelf verkramp en niet hier los kan leven, omdat de angst en de angst voor spijt dusdanig zijn tol eist dat ik mezelf altijd tegenwerk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om een wanhoop hier toe te staan en hierdoor zoek naar een ervaring van hoop, dat ik hier leef tegen beter weten in, omdat ik weet dat wonderen gewoon niet bestaan, en ookal worden dingen soms bestempelt als een wonder, dan is dit vaak op een mathematische manier uit te leggen dat dit nog steeds verklaarbaar is, dus ik verwacht geen verklaarbaar wonder, maar een onverklaarbare wonder, die ik hier zou willen manifesteren als mezelf, wat zijn oorsprong vind in het niet opgeven van mezelf als hoop dat ik het ooit red en daarbij iedereen het red.

Ik stel mezelf als doel te zien hoeveel en welke mate het willen zijn van een onverklaarbare wonder mij beinvloed.

Ik stel mezelf als doel om elke dag steeds een stukje dichter bij mezelf te komen als wie ik ben, ookal vecht ik tegen mezelf in de onacceptabiliteit volgens en in 'de ogen van een ander'.

Ik realiseer dat het kijken door 'de ogen van een ander' dat dit gebasseerd is op ervaringen uit mijn jeugd die mezelf hier in bedwang houdt middels angst en een projectie van ongenoegen van/over mezelf.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 51 'Net niet'- ervaring
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegelegd op de 'net niet'-ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om de 'net niet'-ervaring te accepteren als hoe de rest van mijn leven eruit gaat zien, en dat deze 'net niet'-ervaring een reden is om steeds maar weer op te geven op het moment dat ik eigenlijk zou moeten besluiten om op te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om smorgens op te staan en te denken: "Gaat het hem vandaag worden? of weer 'net niet'?".

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om een ervaring na te jagen van 'net wel', maar elke dag mezelf 'net niet' ervaar, het is dus belangrijk dat ik ga kijken wat dit 'net niet'/'net wel' - ervaring is om te kijken of ik dit fysiek en praktisch hier kan brengen, in plaats van te wachten en hopen op een wonder dat ik ooit de 'net wel' ervaring hier als mezelf zou kunnen herkennen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toelaten heb om een 'net wel' ervaring hier vast te houden, wat inhoudt dat tegen de verwachtingen in ik voldaan ben aan het eind van de dag en tevreden ben met mijn acties, Waarbij dit een groot gedeelte overeenkomt met het hebben kunnen 'scoren'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik op zoek ben in mijzelf naar de voldoending van mezelf als de 'net wel' ervaring, dat ik ervaar als een totale voldaanheid, en daarom elke dag stiekem hoop dat ik op een of andere manier kan 'scoren'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb om mezelf dit te realiseren omdat ik het een beetje zielig van mezelf vind, om dit toe te moeten geven, maar het is de realiteit waarin ik verblijf, de realiteit van zelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb mijn leven drastisch te veranderen, drastisch omdat het niet is wat ik nu leef, en hierdoor altijd wacht op de 'net wel'-momenten, terwijl hoe ik leef = 't net niet.

Ik begrijp dat ik het 'net niet' - gevoel dagelijks ervaar, omdat ik zelf vind dat ik 'net niet' leef, en hierdoor mijn gevoel mezelf reflecteer, en dat ik van mezelf verwacht dat ik nog meer verander.

Ik begrijp dat ik weerstand heb om mezelf hier te veranderen, omdat mijn wereld als zelf-definitie gebasseerd is op 'het net niet zijn/kunnen', Hierdoor creeer ik weerstand omdat ik weet dat ik mijn ervaring hier en mijn applicatie kan veranderen, het enige dat ik hoef te doen is het veranderen ervan in mijn fysieke leven.

Ik stel mezelf als doel het 'net niet' en het 'net wel' gevoel los te laten, omdat ik realiseer dat het een verwachting is van mezelf, waardoor ik mezelf er wederom van ga afzetten, omdat dat mijn basis programmering is.

Ik stel mezelf als doel dingen nu net iets anders aan te pakken, zodat ik elke dag weet dat ik het maximale eruit gehaald heb, en doe wat ik van mezelf verwacht als leven, en als leidinggevend principe.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 52 Afzetten tegen de fysieke Cycli die hier is.
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om elke dag laat naar bed te gaan, zodat ik smorgens niet vroeg kan opstaan zonder roofbouw te plegen op mijn lichaam.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om elke dag laat naar bed te gaan, omdat ik weet dat ik de meeste tijd kan 'uitslapen' en hierdoor er geen werkelijke noodzaak is om vroeg naar bed te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om elke dag laat naar bed te gaan, wat moeilijkheden met zich meeneemt wanneer ik weer een vroeg mijn bed uit moet en hierdoor een heel systeem gecreeerd heb van wat ik acceptabel vind om te leven met betrekking tot het laat naar bed gaan en hoelaat ik mag opstaan van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om elke dag uit te willen slapen en naar bed te gaan op t tijd stip dat ik 'wil', wanneer het mij dus uitkomt, omdat dit het punt van 'vrijheid' is, die ik heb weten te vergaren in dit systeem, en wat ik gebruik in mezelf als een punt van superieuriteit, EN als een punt van inferieuriteit, omdat ik het knap vind dat mensen gewoon om 7 of 8 uur smorgens kunnen en willen opstaan, ik heb dat nooit begrepen, want toen ik zelf altijd om 7 uur of 8 uur moest op staan, was ik altijd nog super moe en wilde ik graag gewoon blijven slapen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toelaten heb om elke dag het nodig te vinden om laat naar bed te gaan, omdat ik elke dag wel met dingen bezig ben tot die tijd, het zij plezier of werkzaamheden, maar het is gevuld met een 'doen', hierdoor lijkt het alsof ik het niet kan verschuiven, maar dit patroon van laat naar bed gaan en 'uitslapen' zprgt ervoor dat ik niet 100% bezig ben met alles wat ik kan doen en van mezelf verwacht te moeten doen, en hierdoor in een viceuze cirkel terecht kom van een dagelijke zelf-verlies, wat de nodige backchat met zich meeneemt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet vroeg op te willen staan, omdat ik mezelf geen slaaf wil voelen van de maatschappij, dit is wat ik ervoer toen ik nog een kind was en perse altijd om 8 uur smorgens op school moest zijn, en het niet boeide of ik liever had om later te beginnen, en nu ik dit wel kan, wil ik dit punt niet meer loslaten, omdat dit voor mij de eerste overwinning is die ik heb kunnen realiseren van mezelf in en als dit systeem, waar min of meer een ander wel een beetje jaloers op is, of zou willen ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet vroeg op te willen staan, omdat ik een heel systeem gecreeerd heb in mezelf dat het onacceptabel vind dat ik om 7 of 8 uur moet opstaan, en dit ook daadwerkelijk te MOETEN, echter dit moeten is altijd extern geweest, een externe reden/regel, en omdat ik dit hevig bevocht in mezelf, zie ik het nut niet in om mezelf te verzetten om om 7 of 8 uur smorgens op te staan als een interne regel, omdat het voor mij beter zou werken met al het werk en werkzaamheden die ik te doen heb en waar ik tijd in wil steken. Ik win er namelijk geen tijd mee, maar ik merk dat smorgens, net wanneer ik wakkeer ben, ik de meeste motivatie heb om dingen te doen die ik belangrijk acht, dan wanneer ik een hele dag gewerkt heb en dit achteraf allemaal moet gaan doen, waardoor ik een beetje opkijk tegen het verloop van de dag, omdat idealiter, ik niet zou moeten werken, om zoveel mogelijk spul te doen op een dag, waarna ik later op een dag vaak merk, whaw opzich nu een paar uurtjes werken vind ik niet erg, omdat ik gedaan heb wat ik moest doen, dat wil ik voor mezelf creeeren zodat niet elke dag weer een gevecht is, en een ontevredenheid hier in mezelf heerst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet wil toestaan om mijn slaap/leef patroon aan te passen, omdat ik het slapen voor of rond 0:00 gezien heb als een zwakte, en hierdoor dus uit principe om niet zwak te willen zijn, altijd perse later dan 0:00 moet slapen vanmezelf, ongeacht of ik nuttig bezig ben of niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb om te zien dat ik deze structuur gekopieerd heb van mijn ouders die altijd laat naar bed gingen, maar ook altijd vroeg gingen opstaan, en dan smorgens gapend en wel op de bank zaten zich op te maken voor een dags werk, dit klopte voor mij gewoon weg niet, maar vroeger slapen zat er gewoon niet in, werd nooit als een valide optie gezien, en hierdoor heb ik dus ook niet door voorbeeld geleerd dat het anders kan, en dus heb ik mezelf als design en voorbeeld willen overstijgen door het beter te doen als mijn ouders, laat naar bed gaan, en altijd genoeg tijd hebben om uit te kunnen rusten voordat men gaat werken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb om te zien dat ik mezelf smorgens het meest effectief voel, omdat ik als mijn mind, nog niet te mogelijkheid gehad heb om in externe zaken te participeren, en hierdoor mezelf als een echte leidinggevende principe ervaar, omdat de weerstand door de dagelijkse participatie nog zoveel mogelijk absent is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb om te zien dat het aanpakken van dit patroon het direct aanpakken van mezelf als het verleden is, waarbij ik door mijn drugsgebruik en gameverslaving, zo laat altijd ging slapen, dat ik dikwijls tot 1500/16:00 smiddags op mijn nest lag, en het hierdoor ook onmogelijk was, om uberhaupt iets anders te ondernemen in deze maatschappij, omdat er weinig tot geen werk is, waarbij je laat kan beginnen en dat ook redelijke betaald, en dat eigenlijk alles al veel eerder in actie gezet is, en me hierdoor helemaal out-of-sync heb ervaren met de wereld zoals die in de realiteit werkt in en als tijd en hoe deze regels gecreeerd zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb om te zien dat ik mezelf dagelijks 'out-of-sync' voel met het bestaan en alles dat hier is, omdat ik niet leef in en als het gros van de mensen, maar slechts een heel klein deel meemaak in synchroniciteit, en ik weet niet in hoeverre dit mind gerelateerd is of fysiek gerelateerd, maar het zijn van 'out of sync' is een vervelende ervaring die ik het liefst niet zou willen ervaren, maar waarvan ik mezelf ook niet toe sta om dit daadwerkelijk te veranderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb om te zien dat naast alle voor en nadelen van mijn leefpatroon, ik het gevoel van out of sync zijn, zie als een van de redenen waarom ik niet effectief ben in en als deze wereld, waarvan ik deels weet dat dit niet zo hoeft te zijn, maar ik ga wel helemaal in tegen de natuur van de fysieke body. Ik ga slapen wanneer het bijna licht is, en sta op wanneer het licht is. En omdat ik geen gordijnen heb, geef ik mezelf als mijn lichaam valikant de verkeerde impulsen en dit werkt natuurlijk averechts, omdat er niets mis is met deze impulsen van het slapen gaan wanneer het donker gaat worden en opstaan wanneer het licht begint te worden, maar hier als mezelf als mijn acceptaties en aanvaardingen, vind het op een of andere manier normaal, om niet volgens en als deze fysieke programmering te leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet als mijn 'fysieke programmering' te leven van slapen wanneer het donker wordt/is, en opstaan wanneer het licht wordt/is, omdat ik het opstaan om 7 / 8 uur altijd heb ervaren als onnatuurlijk, en hierdoor mezelf heb aangepast op een manier dat ik dacht dat het meest natuurlijk was, slapen wanneer je uitgeput bent, en wakker worden wanneer jij er zin in hebt, en dan je ding doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toelaten heb om de fysieke programmering serieus en een essentieel deel te zien dat ik zou moeten honereren voor optimale omstandigheden hier voor mezelf, omdat in deze wereld, eigenlijk alles dat fysiek is, gezien wordt en beschouwd wordt, en waarvan geclaimd wordt dat het onvoldoende en inferieur is aan onze eigen gedachten, mind, en collectieve gedachtengoed, hierdoor heb ik als jonge afaan geleerd, dat ik eigenlijk nooit mijn lichaam, de fysicaliteit serieus moet nemen, omdat ik 'niet mijn lichaam' was in die hoedanigheid dat tegen mij gebruikt werd, en waardoor ik mezelf buitengesloten voelde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb om te zien dat het defy-en van je lichaam, het provoceren van het lichaam, voortkomt, omdat mijn fysieke aspecten waarmee ik geboren ben, niet voldeden aan het ideaalbeeld dat mensen hadden van en als het lichaam, en ik hierdoor wel mijn relaas moest vinden, mijn hulp moest vinden, in mijn gedachtengoed, mijn gevoelens en emoties, omdat dat de interne werking was van het lichaam, en op die manier, als de werking ervan, was iedereen gelijk, ondanks hoe je eruit zag.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb om te realiseren dat mensen hun fysicaliteit eigenlijk altijd als superieur zien aan zichzelf, of aan anderen, dat het de fysicaliteit is, waarop je beoordeeld wordt, dat het de fysicaliteit is, waarop mensen je in eerste instantie zullen behandelen, dat het de fysicaliteit is, waardoor je bepaalde kansen wel of niet hebt, dat het de fyscaliteit is, waardoor mensen je zullen accepteren of negeren, en omdat ik dit eigenlijk wel weet, maar nooit op een werkelijke manier heb bekeken, zijn en worden wij 'gedwongen' om te participeren in en als onze gedachten, omdat dat een stukje veiligheid/privacy is, waar jij bent, waar jij in totale afgescheidenheid kan leven van en als je lichaam. Zonder te zien dat lichaam nodig is om dit te kunnen ervaren zoals we dat doen, wat zich hierdoor geuit heeft in religies, en vooral de religie van zelf, omdat hierin het lichaam gezien wordt als slechts een omhulsel, ipv de reden dat jij jezelf kunt vormgeven, voelen en ervaren in deze wereld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb om mezelf hier vorm te geven als wie ik ben in en als het lichaam, omdat ik het lichaam heb gezien als de reden dat ik ben wie ik ben, omdat het lichaam, het toegangskaartje, de prijs, de kwaliteit is die beoordeeld wordt door de mind en dus door mensen, en op basis hiervan, jij jezelf een zeker leven kunt geven vol alle glorie etc die wij nu toebedeeld zien aan de aanbidding van mooie, lekkere, schoonheden en ons verlangen om ons te ervaren met zo'n mooi en schoon lichaam als de hunne.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat om mijn beeld van mijn lichaam tegen mezelf te gebruiken als wat ik kan, wat ik mag, wat ik wil, en wat ik moet, ipv in een evenredige relatie te trainen waarbij ik de mind herstructureer, hertrain om op gelijke basis verder te gaan en een wereld te creeren die het beste is voor mijzelf evenals het beste is voor ieder ander, maar dit niet heb willen realiseren, omdat de verandering van zelf zo/dermate drastisch is, dat het voelt als onnatuurlijk omdat de wetten van de mind, en de wetten van ons collectivitieve brein/bewustzijn, hierdoor op de schop genomen wordt, en hierdoor je jezelf op een zekere manier ook weer out of sync brengt met het bestaan zoals dat nu hier is, echter zal ik de overweging moeten zien, out of sync met zelf-interesse en demonisatie, of our of sync met dat wat leven geeft en is, en waarmee jij het de rest van je fysieke leven mee moet doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat wanneer ik dus vroeg ga opstaan en mijn patroon hier ga aanpassen van mijn slaap ritme, breng ik mezelf weer in sync met wat hier is als fysicaliteit, ook al zijn er de leukere dingen en interessantere dingen alleen te vinden op tv na 2200 uur snachts, en is het uitgaansleven pas leuk na 01:00 snachts, weet ik dat dat nu zo is, omdat we dat zo gemaakt hebben, en dat dit allemaal kan veranderen, echter wat niet zal veranderen is de cycli van de zon en de maan, de cycli van de aarde rondom de zon, de cycli van zomer en winter, en hierdoor dus, door mezelf hier in sync te brengen met de cycli van het bestaan ik mezelf de kans geef, om mezelf hier in en als fysicaliteit te laten doen herboren.

ik begrijp dat het aanpassen van mezelf hier in eenheid met de cycli van het bestaan ik mezelf de kans geef om een te zijn met het fysieke bestaan, omdat ik leef als het fysieke bestaan, en mezelf hierdoor dus ook weer de kans geef, om mijn leven als 'echt' op te pakken, en mezelf aan te passen, en te corrigeren in de echtheid van zelf ipv de onechtheid en fantastie van de mind.

Ik stel mezelf als doel mezelf terug te brengen in de cycli van het bestaan, en dit niet te willen overstijgen uit angsten en onbegrip. Als ik hier ga staan als de cycli van het bestaan, zullen wij onszelf leren zien hoe dingen werken, en waarom het zo is dat we dit zo gecreeerd hebben, wat uiteindelijk ook zal resulteren in het begrip van de cycli van leven en de dood, de cycli waar eigenlijk iedereen mee aan het worstelen is en wat ook eigenlijk het ingangspunt is om niet een en gelijk te staan aan de fysieke cycli die hier zijn.

Ik begrijp dat ik mezelf niet heb willen aanpassen aan de fysieke cycli, omdat ik vecht tegen de cycli van leven en dood, en dat ik mezelf hierdoor, door dit ongebrip en deze angst, niet heb willen aanpassen aan deze cycli, omdat ik de cycli van leven en dood, zie als een cycli die niet het beste is voor iedereen, al hoewel ik moet onderkennen dat het in sommige gevallen wel het beste is voor iedereen, en het hierdoor dus moet bestaan voor iedereen gelijk, totdat hij/zij hier leeft als het totale beste voor en als alles, en hierdoor het eeuwige leven aan zelf kan geven, omdat de noodzaak van de dood, hiermee gestopt wordt.

Ik begrijp dat hoe eng ik het ook vind om mezel onder ogen te zien als de cycli van leven en dood, is dit de cycli die iedereen zal moeten trotseren, begrijpen en hierop actie zou moeten ondernemen. Ik kan de angst niet als leidraad gebruiken om het maar zo te laten wat het is, ik zal de bestaande angst zien als een motivatie tot het blijven herinneren van het begrip dat de cycli van leven en dood initieel nodig was, en dat alleen wij onszelf hier kunnen laten zien dat het cycli van leven en dood, hier was, omdat wij nooit met zijn allen, echt tot in den treure, tot in den detail alles geleeft hebben dat het beste is voor iedereen.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 53 Het besef van een schokkende gedachte
Vervelend is het wanneer je merkt dat je aan het deelnemen bent in een illusie, en dat alles waarin je deelneemt een reactie is door het deelnemen in deze illusie.


Apart is dan ook wanneer ik meeneem in de reeks van gedachten en gebeurtenissen en hoe dit tot een besef heeft geleidt wat ik nu kan aanpakken als mezelf.

Van de week was ik op het werk en ik zat te praten met iemand over verschillende handelswijze wanneer het gaat over werkprocessen. "Och dat doe ik ook weleens" zei ik, waarop de andere reageerde: "Ik vind dat maar laf, dan moet je dit werk niet doen". Ik begreep de reactie niet en nam het persoonlijk en praatte hier dus verder over. Het bleek dat zij een hele andere insteek had in dat werkproces, waarbij zij het vervelend vond dat soms dingen op het bordje komen te liggen van de collega's, omdat iemand het zelf niet op wil lossen. Terwijl ik het op een andere manier toepaste, zodat mijn collega's erna geen last hebben van mijn acties die ik wel/niet gedaan hebben.

De volgende dag kwam dit scenario weer in mij op. Ik werd kwaad in mezelf. Kwaad op de opmerking "Dan moet je dit werk niet doen" Alsof het een keuze was. Zoiets is ook al eens eerder tegen mij gezegd mbt school. "Als je dat niet wilt doen, moet je deze opleiding niet doen, dan had je een andere opleiding moeten kiezen" Hierin ging het om een stage die ik niet wilde lopen als een eerste jaars, en waarbij ik eigenlijk in de problemen kwam als mijn school-ambitie door dit niet vervuld te hebben. Ik was toen ook super kwaad op haar. Hoe durft ze dat te zeggen?

In beide gevallen was het zo dat beide personen, in een positie stonden van: "Ik doe het ook, en ik kan ermee leven, dan moet een ander dat ook kunnen" Waarbij er een gevoel is van arrogantie en zelf-rechtvaardiging of verheerlijking.

Ik werd dus weer in mezelf erg kwaad hierover. En de backchat begon: "Denk je dat ik dat leuk vind" "Ik heb niet gekozen hiervoor" "Als het aan mij lag, was ik hier niet" "Ja als ik wist dat zelfmoord een oplossing was geweest, had ik daarwel voor gekozen, maar dat is het niet".

En dat laatste was nogal rigoreus. En ik bekeek die backchat dan ook nader. Zo'n kleine gebeurtenis en ik breng het in het verlengde met 'zelfmoord'? Het was dus veel meer aan de hand, dat getriggerd werd door dit event.

In beide gevallen, school en werk, ik doe het beide om te overleven, en ik doe het beide om mezelf in staat te stellen om dingen te veranderen voor mezelf evenals daarin voor iedereen. Ik heb daar geen keuze in. Dit is wat ik moet doen. En ik werd dus in essentie boos, dat men het neerzet als een keuze, een vrije keuze, terwijl in beide gevallen, de reden dat ik deelneem, helemaal geen 'vrije keuze' is. Want in beide gevallen had ik me al beseft dat ik hier aan MOEST deelnemen wilde ik de levenskwaliteit van mezelf verbeteren, en had ik uberhaupt de mogelijkheid een iets van 'keuze' te creeren voor mezelf. Maar in beide gevallen was het geen keuze. En dat maakte me heel erg boos.

'S Avonds ging ik met een collega naar de bios. Er was niet veel parkeerruimte. Dus ik zette mijn auto mooi naast een andere neer, het was welliswaar geen parkeervak, en het liefste in mij had ik de auto ook neergezet waar het mocht. Een paar uur later kwam ik terug. Een Bon.

De backchat begon: Fucking 86 euro boete. Wie ben ik hiermee tot last geweest? Wat heb ik misdaan? 86 euro, dat is weer fucking een hele dag werken! Laat ze mij maar wat sociaal werk doen voor een paar uur. Waarom moeten ze op deze manier mijn tijd afnemen? Doe dan 20 euro ofzo, dan leer ik ook wel mijn lesje. En verschillende afbeeldingen kwamen in mij op, waarbij de ongelijkheid in onze lonen naar voren kwam, waarbij 86 euro misschien voor iemand anders inderdaad maar 2 uur 'straf' is, en niet een hele dag.

Maar ik begon ook te kijken naar waarom ik het gedaan heb, want ik wilde het 'liefst' het niet doen maar ik deed het wel. In dit moment had ik besloten dat ik mezelf niet liet leiden door Angst. Want welke acties en overwegingen zijn niet gebasseerd op angst? Ik zet hem hier neer, gezond verstandig, heeft niemand er last van, maar 'het mag niet'. Ik had onbewust al de kans berekening gemaakt of het inderdaad een boete zou opleveren, en die kans achte ik nihil. En stond mezelf daarom toe, om als Reactie op de Angst die ik leef: De angst voor een boete, het inleveren van Tijd. Het toch te doen, om 'Angst' te baas te zijn. Maargoed het gevolg moge duidelijk zijn. De bon kreeg ik ondanks deze snelle berekeningen en overwegingen.

Ik was teleurgesteld, maar stond wel in voor de consequentie. Er was weinig dat ik daaraan kon doen. Maar ik bekeek ook natuurlijk de Angst, en hoe dit mijzelf in zijn totaliteit mijn leven beinvloed. Ik leef elke dag 'niet mezelf', maar een karakter waarin ik heel goed oppas voor de consequentie. Niet omdat de consequenties mijzelf echt heel veel doen in het moment zelf, maar omdat de consequenites simpelweg niet 'leuk zijn'. En ik bekeek het eens even rustig.

En ik besefte me, dat ik eigenlijk een karakter leef, dat het 'excuus moet zijn voor wie ik ben'. Maar het aard van mijn beestje, is niet dat ik me er aan onderwerp aan de angst, maar juist rebelleer en er tegen in ga. Dat is mijn reactie erop. Want in mezelf ontken ik niet dat ik Angst leef, maar ik weet dat Angst GEEN CONTROLE mag hebben over jou. En dus zijn mijn reacties hierop als beschreven.

En toen ik hierna keek, dat ik mezelf elke dag weer in een karakter neerzet 'dat het excuus moet zijn voor wie ik ben', deed mijn recente aanvaringen en herinneringen weer opnieuw bekijken. En met name de aanvaring van toen op school.

Ik besefte me dat ik niet hier ben als mezelf maar als een karakter omdat ik eigenlijk de werkelijkheid wilde verdoezelen. Het is niet zo dat ik bijv. geheel onwillend was tegenover de stage. Ik had heel erg last van oncontroleerbare angst, waardoor ik gewoon bang was dat ik angst aanvallen zou krijgen. Ik was niet zo vaak op school omdat ik bang was dat ik mezelf weer kut zou gaan voelen en weer last zou krijgen van angst.

Ik zag mijn vrienden niet meer, omdat, wanneer ik bij hun was, en ik 'niet meer mezelf kon zijn', last kreeg van ook angst. ANGST, ANGST, ANGST.

En ik ben geen excuus-persoon, en daarom moet er altijd een 'duidelijke en heldere reden' zijn waarom iets gebeurd. En ik reageerde zo hevig op deze uitspraken van mijn collega en klasgenootje, omdat NIEMAND werkelijk mocht weten, dat ik last hiervan had. Ik moest een 'normaal' persoon zijn, en dus, had ik het liefst dat mensen mij maar koppig of een eikel zou vinden, dan dat ze zouden weten wat er werkelijk aan de hand was. Ik leef elke dag in de angst voor angst zelf. En ik zie hoe angst mijn leven controleerd. Dat ik veel dingen niet doe uit angst. Dat ik veel dingen niet zeg uit angst. En dat het lijkt dat ik hierdoor eigenlijk een soort van gehandicapt ben geworden hierdoor. Bah, wat een besef van dit alles, maar ik ben ook weer erg blij dat ik dit beseft heb.

Angst is mijn handicap geworden en dit valt niet te verenigen met gedachte van hoe ik ooit was als expressief persoon. De periode waarin ik mezelf gewoon als normaal ervoer ipv gehandicapt. En dit gehandicapt zijn, heb ik al vaker als 'ervaring gehad'. Ik voelde me door het zien van 'gelijkheid' in dingen, het zien van achteraf 'gezond verstandige dingen' gehandicapt. En ik ben dagelijks eigenlijk op zoek om deze handicap te camoufleren, mezelf te pushen als zelf-directief, en te pushen om mezelf als normaal te zien, één en gelijk. Maar de realiteit heeft zich vandaag geopenbaard door de opeen stapeling van dit alles.

Nu ik het besef heb, kan ik mezelf opnieuw leren kennen, en zien hoe ik dit leef. En zien hoe ik mezelf weer tot leven kan wekken, op alle fronten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om dit construct mezelf niet eerder te beseffen, waardoor ik mezelf een lange tijd in backchat heb ervaren dat achteraf nu ik het weet dat dit het construct is, waardoor ik direct het besef van dit construct minimaliseer tot een kleine ingang van.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een construct te ontwerpen van ultieme zelf-vernietiging door zelf-geloof, zonder dat dit een werkelijke basis heeft anders dan de ervaring ervan, en de ervaringen die ik door de jaren heen heb opgebouwd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een construct te bedenken om mezelf daarin te laten participeren, zodat ik mezelf geen kans geef om werkelijk op te staan, en een voorbeeld te zijn van mezelf als het levende voorbeeld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een illusie te creeren voor mezelf, omdat ik mijn ervaring van mezelf, niet kon spiegelen aan andere wezens in mijn directe omgeving, waardoor het leek alsof ik inderdaad afgescheiden, apart, en afwijkend ben geweest en mezelf door hierin te participeren in frustratie is dit langzaam aan in mijn leven geslopen als een werkelijke acceptatie van zelf, terwijl fysiek gezien, en mentaal gezien, kloppen deze gedachten van mezelf niet, alleen de ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik altijd gebouwd heb op mijn zelf-ervaring, de manier waarop en waarin zelf zich ervaard, en hierdoor een mindfuck heb gecreerd voor mezelf om mezelf te laten zien dat het leven in en als je zelf-ervaring niet te vertrouwen is, al was dat het enige dat ik al die heb heb leren vertrouwen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om deze zelf-ervaring hier te houden en dagelijks te leven en kracht bij te zetten, en hier in het bestaan te leven alsof het daadwerkelijk levensvatbaar is, zonder te zien dat ik mezelf hierdoor alleen maar wegcijfer, en participeer in de cycles, rondcircelingen die ik voor mezelf als mind als mindfuck heb gecreerd.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf in de gehandicapten rol te ervaren, omdat dat mijn grootste angst was, hier zijn, maar niet volwaardig 100% hier zijn en geen degelijk en waardelijk leven te leven, en dat was ook zonder fysieke handicap het geval, en dus voelde ik me dan wel niet fysiek, maar wel geestelijk gehandicapt. Gehandicapt = Beperkt en niet Vrij zoals ik dat fantaseer te bestaan in en als ieder ander.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om het normaal te vinden voor mij dat de zelf-ervaring niet wordt veranderd, omdat dit gevoel altijd hier is geweest, misschien niet in de extreme vorm zoals het nu is geworden/gemaakt, maar het onderliggende gevoel wel.




Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om als kind beperkingen niet goed te begrijpen, en mezelf heel erg lullig voelde ten opzichte van een gebeurtenis ,waarbij ik een gehandicapte nadeed, zonder te zien dat dit lullig als de intentie was, maar slecht een kopieer gedrag was van mezelf, om mezelf aan te passen aan de situatie en te kijken of dit fijn ' liep' of 'rende'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om backchat toe te staan waarin het lijkt alsof dit mijn verdiende ' loon ' is, en dus de consequenties moet dragen, terwijl het alleen slechts een soort van rechtvaardige zelf-ervaring is waar ik leven aan geef, en hierdoor mezelf vasthou in een circel van onzinnig backchat, dat niet het beste voor heeft met mezelf of met andere.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een realiteit te creeren waarin we onszelf als gehandicapten ervaren, non-expressief, non-gelijk, en wanneer er iemand op staat om hier wat aan te doen, deze personen te ervaren als de gehandicapten zoals we ons diep van binnen ervaren, maar projecteren op anderen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een realiteit te creeren waarin de angst voor het gehandicapt zijn te ervaren als datgene wat ons het meest tegenwerkt, zonder te zien dat het altijd gaat om wie men is in de omstandigheden waarin hij leeft, en dat het nooit gaat om de handicap zelf, maar wie men is in en als die handicap, daargelaten of de handicap werkelijk is of fictie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om te denken dat het alleen mijn unieke indivduele ervaring is dat zich ervaart in en als een handicap, maar dit is niet zo, wanneer je kijkt naar de continue zelf-streving naar zelf-verbetering, zelf-optimalisatie, en de optimalisatie van onszelf in en als onze omgeving, daargelaten of deze aanpassingen ook nodig zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf afgescheiden te voelen van de rest hier, ipv te zien dat ik hier gelijk en 'e'en loop als ieder die hier is, waarin ieder zich een baan probeert te verschaffen, een weg probeert te lopen, waarbij men niet kijkt naar dat inferieure stuk dat iedereen leeft, als hij/zij ziet als zijn/haar handicap in deze wereld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toesta en toelaat mezelf ongemakkelijk te voelen door mezelf hiervoor te vergeven, gezien ik geen werkelijke, gehandicapte ben, en bang ben hen of haar die dat wel zijn en dit lezen voor het hoofd te stoten, omdat het natuurlijk een beetje raar kan overkomen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat de wereld in de staat is zoals die nu is, omdat wij allen onszelf in en als onzelf ingeperkt ervaren, voelen, en zien, dat we onszelf proberen hand te haven, als een imperfectie op deze wereldbol, en te claimen dat dit rechtvaardig is, zonder te zien of dit nu werkelijk op deze manier voor altijd moet bestaan, of dat het gevoel, de ervaring en gedachte van het gehandicapt zijn, ergens anders vandaan komt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om te denken dat het 'juste' is om mezelf te straffen voor het leven van een ' farce' en mezelf op die manier, te hercirculeren in zelf-onterende gedachte.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om te denken dat het 'juste' is om mezelf te pijnigen voor de dommigheden, en hiermee mezelf een nieuwe ' handicap' opleg, om mezelf op die manier ' te verbeteren' ' te versterken' ' te laten groeien', wat het al eeuwen oude idee is, dat je alleen op die manier kunt floreren, zonder te zien dat hierdoor door zelf de ' noodzaak ' gecreerd is, en niet dat dit een werkelijk noodzaak is, waar we ons zelf op zouden moeten focussen.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 54 De ontdekking van een schokkende gedachte (2)

Persoonlijke zorgen:
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om de gedachten toe te staan dat het ongepast is om mezelf hier zo openlijk te uiten over deze bevinding.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om de gedachten toe te staan dat ik het ongepast moet vinden om mezelf zo openlijk en bloot te presenteren als wat er in mijn gedachten omgaat omdat het niet 'normaal' is, terwijl ik weet dat dit zeker in vele mensen zich afspeelt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om de gedachten toe te staan dat ik de ogen uit mijn kop moet schamen dat dit in mij bestaat, en dat ik hierover nadenk, puur omdat het niet 'normaal' is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om de gedachten toe te staan dat ik mij moet schamen, omdat ik het 'normaal' zijn probeer te rationaliseren met een gevoel, en met een ervaring, terwijl in mezelf 'normaal' als kennis en wijsheid heel anders geleefd wordt en ik dus een probleem ervaar in mezelf, waar ik in strijd ben met mezelf, en dit wil en moet ik stoppen, omdat deze strijd opzettelijk door mezelf geleefd wordt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om in een persoonlijkheid te stappen wanneer ik ZV ga doen, en mezelf ga corrigeren, waardoor de ZV tot mijn eigen dovemans oren zullen komen, omdat ik niet hier ben als mezelf, maar als een persoonlijkheid die 'juste' is, en 'onderlegd'/'onderbouwd' is, maar geen leefbare omstandigheid voor mezelf creeert, alleen een ingetogenheid dat weer leidt tot verdere diminishment, verdere ON-Wikkeling i.p.v. een Ont-wikkeling, waarbij ik datgene dat ik niet begrijp of niet zie, ont-wikkel, ont-rafel, zodat ik alles hier mooi en netjes kan bekijken, maar in en als deze persoonlijkheid, regel ik alleen een ON-wikkeling bij mezelf, wat inhoudt dat ik mezelf niet ontwikkel, maar steeds minder wordt, en mezelf steeds verder in-wikkel.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om geen zin te hebben om mijzelf te ontwikkelen, maar het wel doe lijken alsof ik mezelf ontwikkel, terwijl ik mezelf steeds meer inwikkel, dit is geen doen, en dit is een farce die ik opzettelijk leef, omdat ik weet dat het belangrijk is voor mij om te participeren in gelijkheid en eenheid, omdat dat is wat ik het liefst en het diepste van binnen altijd verlangt heb, en hierdoor mezelf niet wil laten deelnemen in geen zin hebben, maar omdat ik het toch tegen mijn zin in doe, omwikkel ik mezelf met moeilijkheden, zodat ik in mijn ontwikkeling stagneer, terwijl dit behoorlijk onnodig is, gezien ik elke dag wel aan ZV doe, laat ik mezelf dan ook ONTwikkelen ipv omwikkelen (verstevigen) in mijn zelf-ervaringen en gedachten patronen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om zaken eerder te omwikkelen, dan te ontwikkelen, wanneer dit gaat om preciese zaken waarin ik op het moment mezelf dan in verkeer.

Ik stel mezelf als doel elke ZV weer stil te staan dat een ZV een ontwikkeling is en geen omwikkeling.

Het issue:
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om te accepteren dat 'wanneer er geen god is met een hoger plan voor mij', dan dan gewoonweg een gehandicapt persoon ben.

Gevoelens:
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een 'goed gevoel' te creeren rondom een handicap, omdat ik ben gaan geloven dat hoe moeilijker je weg is, des te sterker je daaruit komt, en dat dit een mathematische zekerheid is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een 'goed gevoel' te creeren rondom de gedachte en overtuiging dat ik een behoorlijk turbulent/moeilijk leven heb gehad, en dat ik hierdoor dus nu een sterker persoon moet zijn, maar wanneer ik mezelf hierin test, zie ik eigenlijk dat ik door de jaren heen steeds minder expressief geworden ben en dat ik mezelf als een bewust construct inhou, omdat ik ben gaan realiseren dat ik niet leef, maar overleef.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om te willen geloven in het gezegde: "What doesn't kill you makes you stronger", omdat ik niet zag dat door het gebruik en de aanmaak van specifieke energieën je jouw lichaam uitput, en wat de reden is dat we eerder doodgaan waardoor ik dit populaire gezegde ben gaan zien als: "What doesn't instantaniously kills you, makes you stronger", maar is dit sterker zijn dan fysiek of mentaal?

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een hoopvol gevoel te maken wanneer ik denk aan de ellende die ik en andere meemaak, en mezelf dit gezegde voorhou, waardoor hopeloosheid gecamoufleerd wordt met hoop, maar waar men altijd terug zou keren zijn zijn punt van oorsprong: hopeloosheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb om te zien dat de reden dat we moeten doodgaan is, omdat we altijd zouden moeten terugkeren naar ons punt van oorsprong, en wanneer ons punt van oorsprong dus niet de fysieke wereld is, en wanneer ons punt van oorsprong dus niet leven is, maar een illusie, creeren we onbewust en bewust (wanneer men dit ziet) onze eigen dood als een vereiste voor de gang van zaken, puur en alleen, omdat alles maar dan ook alles, altijd weer zou terugkeren naar 't punt van oorsprong. En dit heeft dus niets te maken met een 'wil van God', of een 'hoger plan', het is ons niet zien wat we zijn en wie we zijn, en de illusies daarom heen creeren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om geen directe richting te durven geven aan mijn zelf-ervaring, omdat de ervaring altijd gezien en beschouwd is door mij als iets dat hier is en je overkomt, en niet als iets dat je zelf gecreeerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb geen directe richting te durven geven aan mijn zelf-ervaring, omdat deze ervaring altijd gezien werden door mijzelf als iets dat hier is, iets dat je overkomt, of door iets of iemand gecreeerd is anders dan je zelf, en van 'andere creaties' blijf je AF.

Doelstellingen:

Ik stel mezelf als doel om de laatste SF in een nieuw blog te onderzoeken, te ontwikkelen.

Ik stel mezelf als doel om elke handicap die ik hier zie, ervaar of leef, te onderzoeken, te ont-wikkelen, en opnieuw richting hier aan gaan geven in het besef door de blogs en ZV heen.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 55 De Divisie tussen Vrijwilligheid en Dwang

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een extreme hekel te hebben aan alles dat onder dwang moet gebeuren, en hierdoor in mezelf snak naar een Vrijwillige levenstijl.



Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een extreme hekel te hebben aan dwangmatigheid en dat alles wat ik ervaar of kan zien als dwangmatigheid te verdoemen, en hier in mezelf tegen te rebelleren door er 'geen zin in te hebben', 'het niet te doen', 'mijn middelvinger op te stekene', ookal heeft dit nare consequenties het gevoel, de ervaring van mezelf in deze dwangmatigheid al zo vervelend is, dat eventuele consequenties die kunnen voortkomen uit het niet doen, equivalent, even vervelend zijn, en 'dus maakt het niet uit wat ik doe', want 'alles blijft toch altijd 't zelfde'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een hekel te hebben aan dwangmatige zaken, terwijl ik in en als mezelf, mezelf dwangmatig dicteer, wat ik wel en niet moet doen, wat goed of fout is, wat wel en niet mag, wat wel en niet kan, en hierdoor mezelf elke dag ervaar om onder dwang dingen te ondernemen, en hierdoor meer en meer weerstand in mezelf creeer, en ik weer deelneem in die ervaren weerstand, en dwangmatig weer opsta tegen die weerstand, wat zich duidelijk ontpopt tot een viceuze cirkel, waar niet tegen op te boksen is, en waar er geen weg uit is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf elke dag ervaar in en als dwang, dwang om te roken, dwang om mezelf 'lief en aardig' te houden, dwang om mezelf maatschappelijk verantwoord te houden, dwang om te werken en geld te verdienen, dwang om mensen om mij heen die het minder hebben te ondersteunen, dwang om de mensen die het niet kunnen te representeren, dwang om niet in te gaan tegen hun die macht hebben over mijn leven en de levenskwaliteit ervan, en ik baal ervan, dat ik de levenskwaliteit mezelf gewoon weg niet kan zien, en door deze dwang, de drang krijg om alles gewoon overboord te flikkeren, en te zeggen, weet je, zoek het zelf allemaal maar lekker uit, ik kan niet als jullie voorbeeld dienen, ik kan niet jullie betere helft zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik snap naar een vrijwillig leven, zoals we dat kunnen manifesteren in een Equal Money System, omdat ik in mijn hoofd de levenskwaliteit verhonderdvoudigd zie van mezelf en die van iedereen, en hierdoor zoiets heb van: GVD het kan gewoon allemaal fucking anders, waarom heeft het zover allemaal moet komen dat het allemaal zo verneukt is, en dus krijg ik door de dwang, een drang, en door de drang, een zelf-opgelegte dwang om datgene na te streven in mijn gevoel/ervaring en leven, en hierdoor in gevecht raak met mezelf als de realisatie van zelf-verantwoordelijkheid, vrijwilligheid, en dwangmatigheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om vast te zitten in een cirkel van rhetoriek, waarbij ik me elke dag afvraag, wat is het dat ik nu moet doen, puur en alleen omdat ik vast zit in de energetische waarden van dwangmatigheid die ik elke dag weer opnieuw ervaar en mezelf niet beweeg van de vrijwilligheid en dwangmatigheid naar een realisatie van zelf-verantwoordelijkheid, waarbij iets noch vrijwillig is, noch dwangmatig, je doet het, omdat je het doet, voor het belang van jezelf, en het belang van een ander, niet meer, en niet minder, maar dat lijkt in en als mijn persoonlijke ervaring, door de dagelijkse ervaringen die ik blijf hercreereren een utopie voor mezelf, en dus hierdoor, niet 'behaalbaar', waardoor ik dus wel cirkels moet lopen, want het is een haalbaar process, een haalbaar state of beingness, maar toch, voelt het zo, en het er niet uit dat dit haalbaar is voor iedereen,

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om moe te worden van de ZV die ik uitvoer omdat ik in en als mezelf steeds kijk naar wie ik ben in en als de mind, en niet als wie ik hier ben in en als substantie, en dus altijd een beroep doe op mezelf als mind, evenals een beroep doe op mezelf als mind om met een geschikt antwoord te komen voor de rvaagstukken die ik leef, en mezelf maar moeilijk tot niet overheen weet te zetten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om dwangmatig mijn ZV te doen, en geen vrijwilligheid er meer in zie, omdat het gevoel van mezelf, de ervaring van mezelf als EGO in mezelf in gevecht is met Zelf-Verantwoordelijkheid, en hierdoor zelf-verantwoordelijkheid niet gezien wordt, omdat zelf-verantwoordelijkheid een realisatie is, en geen gevoel, en gevoelens en ervaringen overheersen in mij de realisatie van zelf-verantwoordelijk op bewust niveau.

Ik stel mezelf als doel elke dag mijn zelf-verantwoordelijkheid als realisatie te herinneren en dwangmatigheid die ik in mezelf ervaar te stoppen.

Ik stel mezelf als doel elke dag mijn zelf-verantwoordelijkheid te herinneren als een realisatie omdat dit geen gevoel of ervaring is, maar een simpele optelsom, en elk gevoel/ervaring/emotie die ik daarnaast in datzelfde punt dat ik bekijk, los te laten, gezien dit de energieen zijn die ik gecreeerd heb naar dwang, onder dwang, richting dwang, en vanuit dwang, en hierdoor geen zoden aan de dijk zet.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 56 Graag bij iemand zijn
Dit is naar aanleiding van een droom die ik had vanochtend bij het ontwaken.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om het van mezelf te mogen om kwaad te worden in mezelf, wanneer iemand mij confronteerd met informatie waardoor ik jaloers wordt, waardoor ik bang ben dat ik deze ervaring die ik voel niet meer zo kunnen/mogen uitleven, en dus in principe kwaad wordt dat deze persoon mijn ervaring,mijn gevoel op de tocht zet, terwijl deze persoon ook de enige persoon is die macht heeft over deze ervaring, omdat deze ervaring afhankelijk is van de 'vrijheid', de 'relationele vrijheid' die deze andere persoon heeft, en wanneer deze 'vrijheid' van zichzelf niet meer bestaat, kan en mag mijn ervaring van het bij haar willen zijn niet meer bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om kwaad te worden op deze persoon omdat zij zich de vrijheid ontnam in de zin van 'relationele vrijheid', en hierdoor mijn vrijheid ontnam in wat ik kon blijven ervaren in het bijzijn van deze persoon, omdat het niet mogelijk is om mezelf als deze ervaring te blijven leven, wanneer deze persoon zich bindt in een relatie, en hierdoor ik me moet aanpassen aan de situatie door te begrijpen dat het ervaren van het bij haar willen zijn, nooit tot 't gehalte kan komen waar ik tevreden kan zijn met de hoeveelheid van aanwezigheid die ik in het diepste gevoel verlang te ervaren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om kwaad te worden op een andere persoon, wanneer ik niet mijn verlangen bij die persoon kan uiten, omdat ik niet in deze situatie verander, maar zij in deze situatie veranderd, en hierdoor zie ik het niet als mijn schuld dat de situatie zo is geworden als het is geworden, maar als haar schuld, want zij kon zich aanpassen aan de situatie MET mij, en hierdoor de situatie persoonlijk te maken in plaats van te zien dat DE situatie veranderd is, en hierdoor kwaad wordt op mezelf omdat ik weet dat ik Haar niet Bezit, Maar ook kwaad wordt op haar omdat zij mijn punt van verlangen kan vervullen en hierdoor dus de situatie niet kan zien als 'vrijgevend veranderd', omdat de situatie veranderd is door Haar en een andere externe gebeurtenis, waar ik geen grip of macht op kan uitoefenen zonder dat ik hiermee haar of een ander ga schaden. Al had ik het allerliefst, dat ik wel deze macht had over en als de situatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf af te sluiten voor het willen zijn bij iemand, omdat situaties kunnen veranderen en ik geen macht heb over de situatie, tenzij de personen in kwestie allemaal voor hetzelfde gaan, waardoor er een grip op de situatie ontstaat voor iedereen, een gedeelde punt van grip en macht.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf af te sluiten voor het willen zijn bij iemand, omdat situaties kunnen veranderen en ik geen invloed kan uitoefenen op alle externe zaken, waardoor ik maar liever alleen blijf en mezelf niet meer durf te binden aan een ander persoon, omdat ik niet kan accepteren dat dingen als situatie eigenlijk veranderen, en dat mijn zelf-ervaring, wanneer deze afhankelijk is van een ander persoon, nooit gegarandeerd is dat dit voort kan blijven bestaan, hoewel mijn gevoel en verlangen dit wel wilt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toesta en toelaat om mij neer te leggen bij de realisatie dat de situaties kunnen veranderen, omdat ik mezelf altijd zie als De situatie, en hierdoor zie dat ik macht heb over de situatie in zichzelf, en me hierdoor niet kan neerleggen dat situaties zomaar veranderen. Nee situaties worden zelf-willend veranderd, en in gevallen van waar de verandering nodig is, komt de verandering zonder dat dit zelf-gewild is, echter wanneer je vast zit in een bepaald idee, weet je nooit of de situatie zelf-gewild veranderd is, of dat de situatie moest veranderen, en is het hierdoor niet handig om alle situaties persoonlijk te nemen, en te zien en te bekijken vanuit het punt dat het Mijn schuld is, omdat ik de situatie ben.

Ik stel mezelf als doel situaties te zien als een samenwerking tussen alle dimensies en niet alleen vanuit mijn eigen dimensie, dat zal leiden tot het persoonlijk nemen van alles dat in een situatie gebeurt.

Ik stel mezelf als doel situaties te zien voor wat ze zijn, een opsomming van gebeurtenissen, waarbij ik ook een aandeel heb gehad, maar kan mezelf niet veroordelen, wanneer ik niet zie hoe ik de situatie heb gecreeerd in zijn totaliteit als zelf, en dus is mijn doel het niet persoonlijk nemen van de situatie ookal wordt dit van mij verwacht, geeist, of gezien. Ik kan alleen verantwoordelijkheid nemen voor dat deel dat ik zie.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 57 Prive
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 58 Geld en Misbruik
Opbouw van energie die opeens teveel wordt voor me, en ik moet gaan slapen/mijn ogen sluiten om tot rust te komen.



Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en het aanvaard heb angst te hebben om geen geld te hebben, en hierdoor kwaad wordt of overwelmd wanneer ik onvoorziene uitgaven moet doen die dermate hoog zij dat dit zeker een impact gaat hebben op mijn leven in en als de kortere termijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en het aanvaard heb angst te hebben voor het loslaten van deze persoonlijkheid die op zijn geld let, en veroordeeld middels geld, wat de eerlijkheid is van deze wereld, omdat ik bang ben mezelf als gezond verstand te verliezen als wie ik geworden ben door te leven in en als deze personage

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en het aanvaard heb om gedachte te hebben, waarbij ik totally beserk/gek word en alles kapot ga maken wat ik voor handen krijg wanneer ik uit wanhoop geen raad meer weet als richting, wanneer ik geen geld meer heb om mezelf op de kortere termijn te voorzien van extra geld en de dingen te doen, die ik eigenlijk voorbestemd heb als dat geld dat ik verlies.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en het aanvaard heb om de gedachte te hebben dat ik mezelf als wie ik ben als common sense kwijt raak, omdat ik dit personage zie als de reden dat ik common sense ben gaan zien, ben gaan gebruiken, en mezelf weer bij 'af' zie wanneer ik dit personage los zal laten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en het aanvaard heb van mezelf om een voorstelling te maken van hoe ik ben met voldoende geld om mij niet druk te maken over onvoorziene uitgaven en de hoogte van het bedrag als geld, omdat ik mezelf in en als mijn geest/mind voorstel dat ik al het geld heb van de wereld en niet meer hoef te zwoegen, geconfronteerd te worden met dingen wat ik met tegen zin doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en het aanvaard heb van mezelf om een voorstelling te maken van het verliezen van mijn personage, waarbij ik sta in en als de wanhoop van het weer terug bij 'af' zijn en dat ik mezelf kwalijk neem dat ik mezelf als dit personage heb laten lopen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en het aanvaard heb van mezelf om in mezelf de stem toe te staan dat zegt: "het verliezen van geld is niet ok, ze maken misbruik van je jongen, dit kun je niet toestaan" terwijl ik dit geld vaak kwijt ben aan omstandigheden die ik niet kan voorkomen tenzij ik geskilled was geweest in alles maar dan ook alles dat hier is in het bestaan, en ook nog eens de mogelijkheden hier toe heb om dit te kunnen doen/bewerkstelligen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en het aanvaard heb van mezelf om in mezelf de stem toe te staan dat zegt: "GVD, als ik het geld, en de middelen had gehad, was ik dit geld niet kwijt geweest, en had ik geen misbruik van mezelf hoeven maken" Zonder te zien dat het niet praktisch is om vele gereedschappen aan te schaffen voor deze enkele keren van duur onderhoud, omdat de aanschaf van deze gereedschappen behoorlijk duur zijn, en nog geen garantie zijn dat ik het inderdaad ook allemaal zelf krijg opgelost.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en het aanvaard heb van mezelf om in mezelf de stem toe te staan dat zegt: "Kerel, je bent echt dom, een beetje handige harry kan dat zelf" waardoor ik automatisch kwaad blijf op mezelf, omdat ik weet uit het verleden dat er maar zeer weinig mechanische zaken zijn die ik niet heb kunnen uitvoeren, en hierdoor vasthou aan mezelf als wie ik ben als skill, in de kwaadheid dat ik niet de mogelijkheid/middelen heb om voor mezelf te zorgen en mijn eigen problemen op te lossen zonder dat dit mijzelf een gat in mijn portemonnee blaast.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en het aanvaard heb van mezelf om in mezelf de stem toe te staan dat zegt: "Nee man, dat moet je niet doen, straks ben je alles kwijt en moet je weer opnieuw beginnen, wie weet waar je straks zult eindigen, ben je dan echt zo verkeerd bezig nu?" Waardoor ik automatisch wil vasthouden aan deze stem en de personage dat zich hier heeft ontwikkeld, en mezelf overhaal middels 1 argument, waarbij ik het eens ben met deze stem, maar ik ben het er niet zozeer mee eens dat het de rest ook kan goedpraten/acceptabel kan maken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en het aanvaard heb van mezelf om in mezelf de stem toe te staan dat zegt: "Kerel mietje, als je jezelf hier niet doorheen kunt zetten ben je ook het eeuwige leven niet waard, laat staan een degelijk leven hier op aarde" Waardoor ik automatisch in een innerlijk conflict verzijlt raak tussen de verschillende stemmen en wensen die er in mij geuit worden, en ik het maar laat voor wat het is, omdat ik nog steeds niet gerealiseerd heb dat deze terug-spraak hier gecreerd wordt en in stand gehouden wordt door mezelf, om simpel weg niet te veranderen, en alle lagen die zich opgestapeld hebben hier in en als het fysieke kan laten voor wat het is, ongeacht of dit acceptabel is, of niet.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en het aanvaard heb van mezelf om in mezelf de stem toe te staan dat zegt: "Dit is het belangrijkste wat je hebt, als je dit laat varen, zul je spijt ervaren" Zonder dit zien dat deze statement mij manipuleerd om koste wat het kost in te geven in dit domein van dit personage, en het personage te laten bestaan zoals die bestaat, omdat de ervaring van spijt en verdriet zo groot is in mij dat ik geen spijt meer wil hebben van dingen en pas dingen doe als ik het echt pas zeker weet, en dat ik geen verdriet meer wil hebben, omdat ik verdriet zeer moeilijk kan uitten, en dus om problemen in de toekomst te voorkomen hou ik vast aan het personage, zonder te realiseren dat ik hierdoor altijd zal timeloopen, om een personage uit energie bestaat, het is niet werkelijk hier, en dus manipuleer ik mij met angst voor de toekomst, zonder te zien dat ik al een redelijk voorspelbare toekomst aan het opbouwen ben door mezelf toe te laten geven aan de backchat dat in mij opkomt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb om mezelf kwaad te maken over dingen die niet aan de orde zijn, maar alleen bestaan als angsten in mij, omdat ik in gevecht ben met twee uitspraken: "Laat jezelf niet misbruiken" en "Helaas ontkom ik niet aan dit misbruik", waardoor ik mezelf niet kan houden aan mijn leidinggevende principe van: Laat jezelf niet misbruiken.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb om zenuwachtig te worden wanneer ik zie dat ik geld moet gaan uitgeven die ik liever ergens aan besteed had en hierdoor een beetje kwaad wordt op mezelf dat ik mezelf niet kan houden aan deze 'afspraak'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en toegelaten om te willen vluchten situaties die mij veel geld gaan kosten, omdat ik niet blij ben met de consequentie dat ik veel meer moet gaan werken dan ik redelijkerwijs mezelf had voorgesteld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en toegelaten heb om uitermate kwaad te zijn op mezelf en de situaties waarin we verkeren wanneer er meer geld besteed moet worden dan initieel is gepland, omdat ik geconfronteerd wordt met de harde werkelijkheid dat ik niet leef in een wereld waarin ik van alles genoeg heb en dat ik ookal tegen mijn zin in moet werken om te kunnen voldoen aan de vraagprijs van arbeid dat niet equivalent staat aan het geld dat ik kan vragen per uur, en hierdoor mezelf uitgebuit voel en super kwaad dat ik hierin geforceerd moet deelnemen, omdat er geen andere redelijke weg is om te bewandelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en toegelaten heb om meer gedachten te krijgen en manier te zoeken hoe ik eronder uit kan komen en of ik op een of andere manier de misbruik aan de kaak kan stellen, zodat ik gewoon een redelijke prijs kan betalen, eentje dat wel binnen mijn budget ligt.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en toegelaten heb om een reactie te hebben van weerstand om mezelf als personage los te laten, omdat ik op een zekere hoogte ok ben met wie ik ben en wat ik hier leef en dat het lostlaten van dit personage nog geen garantie is dat ik mezelf beter ga ervaren, fysiek niet meer zo gekrenkt voel, wanneer ik toch uiteindelijk dit personage zal gaan loslaten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en toegelaten heb om een reactie te hebben van enigzindse trots dat ik mezelf niet laat leiden zoals andere mensen dit doen, dat ik mezelf niet laat toestaan om misbruikt te worden, waardoor de angst direct geinitieerd wordt dat wanener ik stop om dit te leven, ik deze trots zal verliezen, en dat het enige ding waar ik eigenlijk een beetje trots op ben, hiermee komt te vervallen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en het aanvaard heb van mezelf om mezelf te pijnigen in en als kwaadheid als straf dat ik mezelf moet laten misbruiken zonder dat ik hier ook maar een ding aan kan doen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en het aanvaard heb van mezelf om dit personage van het niet toestaan van misbruik, als zelf-trots zal missen wanneer ik dit loslaat, en ik mezelf zal schamen voormezelf en nooit iemand recht in de ogen kan aankijken, omdat ik niet alleen mezelf hierop veroordeel, maar ook een ander, en dat wanneer ik dan trots zie in hun, ik denk: Dat had ik ook eens ooit, maar dat bestaat nu niet meer.

Ik vergeef mezelf dat ik meelf heb toegestaan en het aanvaard heb om middels trots mezelf door fysieke pijnen door te laten gaan, en mezelf als lichaam hiervoor te misbruiken om deze trots te blijven regeneren, de trots is niet echt, het is een voorkomsel uit de energie, en heeft deze energie nodig om zich te kunnen ervaren als trots.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en aanvaard heb niet de consequenties te zien van het leven in en als de angst dat ik al mijn geld zal kwijtraken, waardoor ik niet meer hier ben, mezelf als onvolwaardig zie, en hoop/wens voor een ander leven dan dat ik heb, zonder me te realiseren dat dit het resultaat is door het toestaan dat ik onvolwaardig zou zijn, als ik geen geld heb, dat ik geen backups heb in en als mijn overleving, en dat ik dus mijn leven een stuk cruér eruit laat zien in en als mijn gedachten dan het in werkelijkheid/feitelijk is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en toegelaten heb niet de consequenties te zien van het personage dat ik leef als het niet toestaan van misbruik, waarin ik dus moet doen alsof ik beter ben dan elk ander en de misbruik die hedendaags bestaat ook moeten toestaan hier als omgeving, en hierdoor in gevecht raak in mezelf, omdat ik zie dat het niet nodig is om te leven, omdat ik zie dat het anders kan, maar dit kleine stukje trots, als wat ik heb kunnen bewaren als mijn ego, in stand wil houden, zonder te zien dat dit ten koste gaat van mijn lichaam, omdat de energie die ontrokken moet worden aan mijn lichaam, energie is dat niet hier had moeten zijn, maar in en als de substantie had moeten blijven om mezelf op die manier een lang en gezond leven te gunnen.

Ik begrijp dat ik een lang en gezond leven kan hebben wanneer ik mezelf stop als energie, als persoonlijkheden/personages, dat is de misbruik waar ik het meeste vat op heb, en wat ik wel zelfstandig zou kunnen veranderen.

Ik stel mezelf als doel een lang en gezond leven te leven, waarbij ik mijn eigen misbruik stop die ik mezelf heb toe gestaan door te leven in en als de angst voor misbruik, en de angst voor het niet kunnen overleven op een degelijke/volwaardige manier.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Plaats reactie

Terug naar “Zeven jarige Reis Naar Leven”