Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Neem deel in onze reis en deel hier je Blog en Vlog links.
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 30 Oog-in-Oog met machteloosheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf geen richting kan geven wanneer ik geconfronteerd wordt met de dood, want ik weet alleen dat er een verandering zal plaatsvinden, maar niet de wezenlijke verandering.

Ik vergeef mezelf dat ik naar word wanneer ik een ander in een situatie projecteer van het moeten oog in oog staan met de dood, en me naar voel en op gehypt door de onmacht die ik ervaar in deze situaties.

Ik begrijp dat ik mezelf onmachtig voel, geen controle meer heb over mezelf, omdat ik de controle geef, aan wat ik voel en wat ik denk, ipv wie ik ben.

Ik stel mezelf ten doel om in momenten dat ik mezelf naar voel, overvallen voel door energie, me t e focussen op wie ik ben en niet op wat ik voel/ervaar, en hierdoor mezelf als directieve principe neer te zetten hier als wie ik ben, in elke situatie.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag 31: Arrogant door jezelf niet te onderwerpen.

Ik ga hier terugreizen in de tijd. Om te zien waar 't precies is, dat ik dit patroon heb opgebouwd.
Het patroon: waar ik sprak als de realiteit, maar gezien werd als arrogant in de ogen van een ander. Dit heeft me pijn gedaan, omdat geen enkel wezen in mijn nabije omgeving, voor me op stond, waardoor ik alleen was. Alleen in mijn woorden, Alleen als mijn leven, en waarbij ik mij machteloos voelde wat er ging gebeuren in en als de toekomst, omdat niemand 't hoorde'.

Ik was alleen, maar wie hoorde mij, wie kon zien wat ik kon zien?

Arrogant noemde ze mij, omdat ik zei dat ik dingen wist. Maar wat ik werkelijk 'wiste' door te zeggen dat ik dingen wist, was de support en vertrouwen van de mensen om mij heen.

Uiteraard heb ik dingen gezegd in het verleden, gezegd uit illusies en hopen, net als menig ander. Ik ben hier niet alleen in. Ik heb domme dingen gezegd, waarbij ik mezelf als kennis boven de ander plaatste, maar stiekem voelde dit nooit goed, omdat ik niets liever wilde dan dat iedereen gelijk aan mij was, in mijn kennis, mijn taal, mijn zien. Hierdoor stak ik niets onder banken of stoelen wanneer ik zag dat iemand hier profijt van kon hebben.

Het patroon waar ik nu mee werk is: arrogantie, waarbij arrogantie betekend dat je jezelf als meer ziet dan een ander op welk vlak dan ook. Maar als ik arrogantie moet uitleggen in en als mijn wezen, is arrogantie: dingen zeggen of doen waarvoor je niet de positie hebt 'vergaard'.

Er is één persoon die mij echt arrogant genoemd heeft, één persoon waarvan ik wilde dat die mij echt begreep, en één persoon die zei dat ik nooit trots was op mezelf.

Ik ben hierdoor in een innerlijke competitie geraakt. Een competitie waarin mensen mij niet arrogant meer konden noemen. Een competitie dat ik niet zo moeilijk te begrijpen ben. En een competitie waarbij ik het mezelf toesta om trots te zijn op mezelf.

Is de oplossing van al deze drie competitie hetzelfde antwoord? Hebben ze allemaal dezelfde oplossing? Puur en alleen omdat ze verbonden zijn met elkaar?

Om hier antwoord op te kunnen geven, zal ik deze drie competities moeten teruglopen in de tijd. Om te zien hoe ik deze patronen, dit zijn, heb gecreerd. Want alleen dan kan ik met zekerheid zeggen dat het antwoord hetzelfde is.

Ik vergeef mezelf dat ik het verlangen heb gecreerd in mezelf om begrepen te worden, in de veronderstelling dat nooit iemand mij ooit n og zou kunnen begrijpen, en hierdoor me leven heb gecreeerd rondom hoop, hoop op een leven, hoop op werkelijke samenhorigheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om te hopen dat samenhorigheid, in en als de acceptatie van onze eenheid en gelijkheid, zich hier zal vestigen zonder slag of stoot, omdat ik het conflict in mij, en als mij, eigenlijk al meer dan zat was.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om de beslissing te nemen dat ik 'iedereen het zou laten zien' dat ik hier ook hoorde, en dat ik niet seperaat zou zijn van hen, waarbij deze beslissing mij geleidt heeft tot dit punt waar ik nu ben, maar waarbij ik mezelf praktisch, geen richting kon geven, ik had alleen mijn gevoelens, emoties, gedachten, en mijn verstand, maar geen voorbeelden, geen backup, geen meesters of leraressen, die mij konden helpen in dat begrip dat ik hier in en als mijn zijn in elk moment leefde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om te streven naar het waardig zijn van, een relatie, die met mij gecreerd zou worden vanuit een ander, op een 'zijn' niveau, en waar een persoon, mij zou herkennen als mijn wezen, als het leven dat ik ben, waarbij de herkenning, de werkelijke relatie zou zijn, waarom ik zou vragen, wat ik zou willen, en waarnaar ik in het diepste van mijn zijn naar verlangden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om in een competitie terecht te komen van herkenning, een herkenning van mijn zijn als leven, een herkenning van mezelf als vaardigheden, en een herkenning van mezelf als uitting.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om in competitie te zijn met mezelf omdat ik mezelf niet kon realiseren als wie ik was als leven, vaardigheid en uitting en door dat ik mezelf niet kon herkennen, kon ik mezelf ook niet erkennen en hierdoor heb ik mezelf altijd gedemoniseerd en anderen lieten deze demonisatie van mezelf zien.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik door 't zien van deze interne directe reacties mezelf herken als datgene waar ik niet gelijk sta in en als mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegstaan en toegelaten heb om mezelf te blijven veroordelen als een boete doening voor mijn dommigheid die ik heb durven uit te spreken in het verleden, waarbij mijn woorden gedrengt waren in hoop en illusies, om mezelf in een positie te zetten van totale herkenning van ieder hier in en als dit bestaan, en erkenning/acceptatie zodat ik niet steeds hoef te vechten met mezelf, in mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om steeds te vechten voor herkenning en erkenning, en die strijd steeds aanga met mezelf, omdat ik sta voor werkelijke gelijkheid = herkenning van zelf, en erkenning vanzelf, en door die herkenning en erkenning, de competitie kunnen stoppen in onszelf, wat zich eerst op resonant niveau plaatsnam, en zich later manifesteerde in en als emoties/gevoelens, en gedachten, backchat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat er weerstand zal zijn/frictie, wanneer mensen net als ik in competitie zijn met hunzelf en dit ook leven in en als de buitenwereld, waarbij het aardig vinden of reputatie opgebouwd in het verleden geen garantie zou geven dat er geen competitie zal ontstaan of zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om geen trots van mezelf, geen credit of waarde te ervaren hier als zelf, zelfs niet als t leven dat ik ben, zonder de wederzijdse erkenning en herkenning van een ander naar mij.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf als de waarde van leven niet te accepteren hier, omdat dit schijnbaar geen enkele waarde heeft in deze wereld, echter is dit de enige waarde die echt is, de waarde van het bestaan, en hierdoor mezelf in conflict breng, door het niet egeven van mezelf als deze herkenning en erkenning als de waarde van leven, maar deze wel toe te kennen aan anderen in alle zelf-oneerlijkheid die zij, wij, ik leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om in en als mezelf anderen een grotere waarde te geven dan aan mezelf, omdat ik hier als een gemanifesteerd punt sta als gelijkheid, en zocht naar die eenheid, en bij t vinden van die eenheid, de gelijkheid miste, en dus is het dat t process, werkelijk 1 van 2 werelden is, waar de werelden gecombineerd zullen moeten worden om onze werkelijke zelf te zien en zijn, eenheid en gelijkheid, hemel en aarde.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf laat reageren op uittingen waarin een ander een zekere kennis, boven mijn zelfonderzoek neerzet, waarin hij/zij de kracht vind in het collectief geaccepteerde en ik in en als mezelf de competitie aanga met hun ego, waar alleen de grootste ego zal winnen = hij/zij die zichzelf het meest zal plaatsen boven een ander, hij/zij die meer zou opofferen om hun gelijk te krijgen/behalen ookal zou dit tenkoste gaan van anderen, en ik weet dat ik hier elke keer weer voor zou passen, dus ik moet deze competitie helemaal niet aangaan, hoe verleidelijk 't ook is als ik zie dat ik er in eerste instantie beter voor sta dan de andere.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf laat reageren op t woord arrogantie en mezelf als leven, als wie ik hier ben te identificeren met arrogantie, omdat ik streef naar de rust en zelf vertrouwen die gedemonstreert wordt in en als arrogantie terwijl ik zie dat de rust en zelf-vertrouwen die zij uitstralen de maskers zijn waarachter ze zich verschuilen, en ik heb nog geen mensen in mijn directe omgeving ontmoet, die de rust en zelf-vertrouwen zijn in de werkelijke oprechtheid en dus kijk ik naar deze aspecten in de vorm van maskers/persoonlijkheden, terwijl ik de rust en zelf-vertrouwen hier aan mezelf kan schenken, mits ik dat toesta van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf laat reageren op t woord arrogantie, omdat ik streef naar het toestaan van mezelf als rust en zelf-vertrouwen dat als maskers geparadeerd wordt in deze wereld, en angst heb dat mij ooit verweten wordt dat dit maskers zijn omdat ik streef naar werkelijke self-authenticiteit, en dus doet elk verwijt mij pijn, omdat ik mezlef altijd gezien heb als minder knowledgabele als een ander, en geef hun opvattingen, hoe krom dan ook, altijd een directe merit, omdat ik zag dat als mensen mij dat vaker hadden gegeven, deze wereld er heel anders uit had gezien voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om automatisch hier als resonantie andere mensen merit te geven voor welke opvatting dan ook, omdat dit een extentie is van mezelf als gelijkheid en eenheid, waarbij deze merit, bouwt op het valse voorwendsel dat iedereen die hier is, in de goedheid zelf geschapen is, dit is niet zo, en door deze merit toekenning, langer toe testaan als resonantie, als automatisme, als zijn, geef ik meer credit aan mensen dan de werkelijke credit die aan hen gegeven kan worden als leven.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mijzelf in wegen te buigen om dit in tact te laten en dit op een of andere manier wil compenseren, waardoor hier toch woede en boosheid ontstaat, omdat ik weet dat in eenheid en gelijkheid, het leven, niet gebogen hoeft te worden, leven IS.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf te onderwerpen aan de grace van anderen, en het toesta van mezelf om mezelf te buigen, om in de goedhartigheid van een ander meegenomen wordt, en mezelf hierdoor onderwerp aan de mens in alle facetten die zij leven, de oneerlijkeheid en problematiek.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf te onderwerpen aan hen die net als ik op dezelfde manier hier zijn gekomen als individuen, in het begin van ons ontstaan, en me minderwaardig te voelen, opzettelijk of onbewust aan een ieder, die hier een en gelijk is aan dit bestaan in zijn geheel.

ik accepteer niet dat ik nog langer zal buigen voor een ander in nederigheid voor hun wezen en hierdoor directe onderwerping toesta in en als mezelf als leven.

Ik accepteer niet langer het idee of gedachten dat een leven in onderwerping werklijk leven is, het is een bestaan van, maar geen werkelijk leven, daarom zal ik mezelf als dit bestaan, transformeren naar leven, van bestaan naar leven.

Wanneer en als ik mezelf zie week worden in mezelf en toevlucht zoek in onderwerping, realiseer ik mezelf dat ik hiermee nooit mezelf zou kunnen neerzetten als wie ik ben als leven, en zal in en als de adem mij leiden naar een nieuw begin, waarin ik mezelf niet langer hoef te onderwerpen aan.

Wanneer en als ik mezelf zie argumenteren waarom ik op bepaalde momenten tekenen van onderwerping zal moeten vertonen, stop ik mezelf en realiseer ik mezelf, dat de overgave van onderwerping altijd hier is geweest en dat onderwerping niet de oplossing is voor onszelf als bestaan naar leven.

Ik zie en begrijp dat ik hen die zich onderwerpen en volledig onderwerpen zie als meer, omdat dat de totale programmering is van onszelf als lichaam, ik begrijp en zie dat onderwerping niet de oplossing zal zijn voor geen enkel probleem of aspect, het is gelijkheid en eenheid, en hierin past geen onderwerping van.

Ik begrijp dat ik door het integreren van mezelf hier als het niet langer meer toe staan van onderwerping, steeds meer de onderwerping zal zien in dit bestaan, en ik zal mezelf keer op keer moeten stoppen wanneer ik in een competitie zal stappen waarbij een v an de partijen zich moet gaan onderwerpen, en vooral voor hen, die zich reeeds onderwerpen aan een idee of god, zal de onderwerping hun illusionaire kracht zijn, illusionaire en dat zal ik onthouden en mezelf hiervan ontdoen in al mijn kunnen en wezen.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag 32: Controle over het volgende moment.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om in mezelf tegen mezelf te zeggen dat ik eigenlijk niets kan en dat er niets tot weinig dingen zijn waar ik goed in be, omdat ik goed zie als uitmuntend, en dat is voor mij niet het geval omdat er altijd mensen zijn dienog beter zijn dan ik, en ik kan daardoor dus alleen maar zeggen dat ik slecht ik ben in alles, want dat klopt in de 'ultiemheid van alles'.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf tegen te spreken wannee rik merk dat ik iets doe wat ik goed kan of leuk vind, omdat ik alles vergelijk met fe "ultiemheid' en omdat ik niet voldoe aan die ultieme vergelijkingspunt, ben ik slecht, zijn dingen niet leuk, bestaat er voor mij geen leven in en als plezier.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegstaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik mezelf tegenspreek in alles wat ik doe, en alles wat ik wil doen, omdat ik alles vergelijk met een punt van ultimiteit, en die ultimiteit is voor mij ongrijpbaar en onhaalbaar, maar ik voel die ultimiteit hier, maar ik kan niet zien of ik dit ben, of een punt hier gecreerd voor verdere fuck-ups te creeren voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik hier als mezelf zoek naar die ultieme ervaring van mezelf als mezelf, terwijl ik in elk moment de ervaringen van het volgende moment beraam, hierdoor mis ik de kans en de kansen om mezelf hier te laten zien in en als de werkelijke ervaring van zelf als leven, slechts door de ervaring, fysiek of mind ervaring niet meer van te voren te beramen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb dat de moeilijkheid die ik ervaar een wezenlijke moeilijkheid is van t stappen in het onbekende van de ervaring die overal zich toe kan wijzen en ook in richtingen waarvan ik dat liever niet zou willen, en alleen omdat ik een richting niet zou willen, beraam ik elke ademhaling, elke ervaring, woord en daad, om te zorgen dat ik die richting zolang mogelijk bij me vandaan kan houden.

Ik vergeef mezelf dat ik hier ben als de ultieme zelfbehoudendheid in en als angst voor de dood, waarbij ik elk stap en alles beraam zodoende dat de dood de minst waarschijnlijke verloop zou zijn, en op deze manier eigenlijk denk dat ik mezelf als de dood kan plannen door mezelf zo bezig te houden als wat ik nu doe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toeegstan en toegelaten heb om mezelf heir deel te laten nemen in de ultimate mindfuck, waarbij ik denk en er van overtuigd was dat ik door de manier wat ik nu aan het leven was, mijn dood kon uitstellen tot in het oneindige, omdat ik het de meest vervelende angst vind, omdat dat zo definitief is als wat ik maar kan bedenken. Ik begrijp dan ook dat mensen graag vast wil houden aan de tijdelijke aard van dingen, en denken dat dingen niet voor altijd kunnen zijn hier in en als het fysiek, omdat niemand definitief niet meer hier wilt zijn, iedereen wilt hier zijn maar dan wel vaak in net iets ander omstandigheden.

Ik stel mezelf ten doel om mijn momenten niet meer te plannen als mijn ervaring en dingen meer en meer op mezelf af laat komen, behalve de nodige doelen die ik hier wil neerzetten voor mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om sinds die dag dat ik de kracht overgaf van mezelf aan de mind om de mind werkelijk mijn leidende principe te laten worden dat ik angst ben gaan creeren voor de dood, omdat ik hierdoor de toestemming heb gegeven aaan mezelf als mind om over mijn leven te beslissen tot in de dood,i k accepteer deze verstandhouding niet langer, en ik neem terug wat mijn is, de beslissing, mezelf als leidinggevend principe als leven, en niet mijn gedachten gevoelens en of emoties en angsten, opdat ik mezelf zal kunnen bevrijden van de persoonlijke gecreeerde hel die hier nu voor mij is, als angsten en angsten en angsten en angsten.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 33 De Write-Skill en Dyslexie

Vandaag had ik een grammatica voor de write-skill.
Ik was gevraagd om email schriftelijk te gaan beantwoorden en had hiervoor een test afgelegd.

Tegen mijn verwachting in had ik deze gehaald. Alle taalkundige zaken had ik door elkaar gehaald.

Ik heb mij nooit meer gefocust op het perfectioneren van mezelf als taal-kundigheid. Definities en het verbaal kunnen toepassen van zaken vond ik veel belangrijker. Ik zag dat vele mensen gewoonweg taal gebruikte als D's en T's als een soort van ego-shit, omdat er naast onze opgemaakte regels 't natuurlijk niet echt uitmaakt, behalve dan dat dit afgesproken is. Ik dacht altijd : Gefeliciteerd, now tell somebody who cares.

Maar ik vond het in het geheim wel vervelend dat ik er niet 'goed' mee uit de voeten kon. Ik was niet gefocust op het perfectioneren van grammatica: 0 fout was voor mij een vergissing, 10 fout: zie je wel.

Ik had me eigenlijk nooit echt gefocust op het feit dat ik dyslexie had. Waarom niet? Ik ben niets minder dan een ander, alles moet te corrigeren zijn, dus als ik het niet kan, ligt het aan mij, en niet aan mijn dyslexie. Ik heb me ook nooit echt verdiept wat dyslexie inhield.

Toen ik dat wel ging doen, pas later toen ik 18+ werd t allemaal wat duidelijker. En ik zag hoe mensen hier hun ego mee konden opvijzelen. Turn your weakness into your strength. Dat beviel me nooit zo goed, waarom zou ik me anders willen voordoen. Stoer doen om niets, was in mijn ogen triester dan wat ik dan al was, so why bother?

Dus vandaag werd ik geconfronteerd met mezelf, en - ok - ik maakte wel fouten, maar het was stukken minder ernstig gesteld en heel raar was alles wat ik vroeger zo lastig vond, wel opeens 'toepasbaar'.

Ik kan hierin zien dat het werk dat ik voor mezelf gedaan heb, wel zijn vruchten afwerpt, maar dat nog steeds de dyslexie hier is als een zwaarte in mezelf, waarmee ik mezelf de grond in boor. En waarom? 'hiermee rechtvaardig ik waar ik nu ben' en hoewel het wellicht een eenduidig patroon is voor velen met mij, ik vind het zelf een onacceptabel gedachtengoed en leefwijze.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik mezelf als mijn positie, en school prestaties schuil achter mezelf als dyslexie en alle energetische gevoelens en gedachten die ik op dat moment ervoer, alsof het allemaal kwam enkel en alleen door de dyslexie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb niet te zien dat ik dyslexie benoemt heb als mijn paradepaardje, waarop ik zit, met vlag en wimpel en een zekere trots uitstraal waarom ik ben, waar ik nu ben. "Yes I failed, But at least I failed because I wanted to."

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegetaan en toegelaten heb om oneerlijk te zijn over wat er in mij speelt, omdat ik helemaal niet trots ben op waar ik nu sta, en hierdoor soms jaloers ben op andere die niet in dit schuitje zitten of hebben gezeten, want ik heb door de tijd heen, failure, het falen van, een stuk gemaakt van mijn identiteit, zodat ik met een zekere zekerheid kon zeggen, dit is wat ik kan, en hierdoor ben ik wie ik ben in jouw ogen, I don't care!

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om oneerlijk te zijn over wat er in mij speelt, omdat ik t falen van zelf als wat ik gedaan heb in het verleden ben gaan zien en gaan voelen als 'wie ik ben als leven', een faler, terwijl dit slechts een definitie is die ik mezelf ben gaan laten leven, omdat ik geen andere manier zag om met de teleurstellingen in en als mezelf om te gaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik een aura om mezelf creeer waarin mensen zich veilig voelen, en graag bij zijn, omdat ik in en als mijn resonantie afgeef: Wees niet bang, ik ben hier de hardste faler, I won't judge your failures, because what you experienced as failure, I can do a better failing job than you.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf raar te vinden dat ik dit eigenlijk leef als wie ik ben, omdat ik zie dat het echt werkelijk nergens op slaat of mij uberhaupt ondersteund om te gaan leven, wat het doet is mij hier houden als wie ik ben, veilig, als de zelf gedefinieerde faler.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik nooit heil g ezocht heb om mijn zwakke skills om te dopen tot mijn sterkten omdat ik al voor die tijd gezien, en t hier gemanifesteerd heb dat ik als faler, de beste kans op acceptatie maak hier in dit bestaan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik mezelf heb leren accepteren als de faler, omdat ik als de faler, toch veel sympathie en veel vrienden had ondanks het falen, dus desondanks, dat ik faal, brengt het falen iets met zich mee waar ik wel blij mee was, acceptatie.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb om te zien dat dit opzichte punt altijd hier geweest is, omdat wie ik tof en aardig vind, ik vaak zelf ook beoordeel als een faler, en iedereen die niet meer echt in mijn directe omgeving is, zie als hen die het falen zijn overstegen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om t vervelend te vinden dat ik een dergelijke uitspraak als hierboven doe, omdat mensen dit zelf-reflectief kunnen toepassen, wat inhoudt dat wat ik zeg, dat mensen dit zien als wie ik werkelijk ben, wie zij werkelijk zijn, en de reden dat we omgaan met elkaar, en dat traject is alles behalve wat ik wil manifesteren hier, maar ik hou er heel erg veel rekening mee.

Ik stel mezelf ten doel om mezelf als de faler te stoppen, en de faler niet meer te resoneren hier als mezelf.

Ik stel mezelf ten doel dat ik mezelf stop als 'de faler' en dat falen slechts mijn excuus is voor wie ik ben hier als mijn positie en kunnen, waarbij ik hen waarvan ik genoot in mijn omgeving zolang mogelijk bij mij wilde houden, en dus van mezelf niet mocht veranderen, uit de angst dat als ik deze resonantie van mezelf zou stoppen, ik geen grip meer heb op wat er precies gaat gebeuren in en als onze huidige relatie constructen.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag 34: Mijn aanpassing naar de realiteit in de realiteit.

Ik vergeef mezelf dat ik meelf toegestaan en toegelaten heb om 't raar te vinden dat ik na een flink process vandaag echt pas gezien heb hoe ik mijn positieve relaties, en neutrale relaties heb omgedoopt en gecreerd heb tot negatieve relaties, en niet te zien dat ik in relatie tot de mind consciousness system, een polaire relatie te bouwen met mezelf, om mezelf maar te weten realiseren, wie en wat ik nou daadwerkelijk ben, hoe ik werk.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf als een beetje dom te bestempelen dat ik vandaag pas echt gezien heb hoe ik in relatie sta tot de mind consciousness system en zie dat ik nu pas een werkelijke stap gemaakt heb in en als de zelf-realisatie hoe ik werkelijk werk in en als de relaties hoe ik ze gecreerd heb.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik mezelf op een hele specifieke manier, zelf gecreerd in en als het besef hoe ik mezelf tot het punt kom, van wereklijke zelf-realisaties ookal vind ik deze ervaringen niet altijd even relax.

Ik vergeef meel f dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf op een verkeerde manier heb gecorrigeerd, ik begrijp nu welke kant ik op moet lopen om mezelf hier in en als effectiviteit te brengen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf te veroordelen dat ik 'nu pas'zie hoe ik mezelf heb behandeld en hoe ik mezelf heb gecreerd in relatie tot de mcs, en dit kwam na de doorbraak van het zien hoe ik hier stond als de super faler-persoonlijkheid.

Ik stel mezelf ten doel mijn realisatie steeds en elke keer weer te leven om deze realisatie te zien op de waarde die het voor mij heeft in en als mijn process in en naar het leven, zodat ik me kan neerzetten hier als leven.

Ik stel mezelf ten doel mijn positieve relaties niet eerst om te buigen naar neutraal of negatief, maar direct naar samen te lijnen met een gelijke en één rechte relatie tot en in het bestaan.

Ik stel mezelf ten doel mijn negatieve relaties te zien voor wat ze zijn, een relatie waarin ik het zie als negatief ter ondersteuning van mezelf als de faler-identiteit.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag 35: De moeilijkheid/mooilijkheid van schrijven

Zoals ik al eerder in een blog schreef ben ik iemand die 'last' heeft van dyslexie.

Hoe zich dit uitte was voornamelijk dat het lang duurde, voordat ik alle woorden kon verwerken tot een kloppend verhaal.

In mijn zelf-vergeving heb je misschien al kunnen lezen dat een van de dingen waarmee dyslectici zich ophemelen is het zien van 'multi-dimensies'.

Ik wil hier graag wat over vertellen.

De Mind-Consciousness-System, met andere woorden, jou denken, gedachten, gevoelens/emoties, observatie, interpretatie, bestaat als een nauw samenwerkend process. En hoewel de grondslag, dus, hoe dit systeem samenwerkt hetzelfde is voor ieder mens, zijn er mensen waarbij de informatie anders verwerkt wordt. Dus er is nog steeds een denken, gedachten, gevoelens/emoties, observatie, maar dit wordt op een andere manier verwerkt, en kan hierdoor een andere interpretatie krijgen.

Voor het gros van de mensheid werkt dit behoorlijk rechtlijnig. Wanneer ze iets lezen, lezen ze een woord, en dat woord heeft 1 of 2 interpretaties, terwijl in mijn geval ik naast deze interpretaties en definities, ik ook direct de relaties kon zien met andere woorden en plaatjes en zaken die hier in het bestaan bestonden.

Hierdoor was communiceren erg moeilijk, in spraak en schrijven, omdat voor de meeste mensen deze andere dimensies niet direct gezien kon worden. Maar zoals iedereen, gaan we ervanuit dat iedereen ons zonder werkelijke inspanning kan begrijpen wat we bedoelen. Maar iedereen weet inmiddels dat dit een illusie is.

Ik begrijp inmiddels het probleem, en het grootste probleem was - voor mij - dat ik mij niet wilde aanpassen aan de rest. 'Waarom moet ik veranderen? Waarom veranderen andere mensen niet?'
Ik heb me laten beseffen dat je alleen kunt werken met mensen en samen kunt werken met mensen als je ook bereid bent om water bij de wijn te doen. Dingen met meer inspanning wilt uitleggen dan in het begin nodig lijkt. Het versimpelen van taal bijv. Meerdere voorbeelden geven zodat men kan begrijpen dat er iets moet gebeuren.

Door dit zo laat te beseffen wil ik dit graag met iedereen delen die dit leest.
Breng dingen zo één dimensionaal mogelijk, want niet iedereen heeft de luxe om gebruik te maken van een multi-dimensioneel perspectief.

De reden dat ik me zo goed kan vinden en een direct begrip had bij het Desteni materiaal, is vanwege de multi-dimensies die er zijn in de woorden. De relaties. De specificiteit. En ondanks velen nog sterk proberen te argumenteren waarom ons schrijven incohorent is, dus, niet in samenspraak is met elkaar, doet mij alleen maar meer beseffen dat de één-dimensionaliteit, steeds meer een feit wordt voor de mensheid. En ik praat hier nog over simpele dingen en niet over poetisch geschreven zaken die zelfs lastig kunnen zijn voor diegene die wel de multidimensies van een woord kan zien.

Het zien van multi-dimensies is niet iets 'speciaals'. Het is een begrip, een weten, dat er meer relaties zijn dan wat het op het eerste moment lijkt. Is 'Vrijheid' bijv 'laisse faire' of 'iedereen respecteren' of zien dat 'vrijheid altijd in relatie staat tot de omgeving'? Iedereen kan dit leren, en iedereen kan het begrijpen, echter zal jij, jezelf als individu altijd moeten pushen om te zien of je daadwerkelijk ALLE relaties kent die betrekking hebben op het woord. Ben je bang voor Brainwashing? Ken de relaties. Ben je bang voor onbegrip? Ken de relaties. Ik heb op een andere site een Essay geplaatst die ik voor iedereen ter beschikking heb gesteld. Lees hem door, en leer meer over multidimensies.

Vandaar mijn huidige titel. De moeilijkheid of Mooi- lijk - heid. Het scheelt slechts 1 letter, maar is een wezenlijk verschil. En als je niet alle relaties kent tot een woord, en met een woord, zul je altijd één dimensioneel blijven spreken, en één dimensioneel blijven zien.

Wij als Destonians hebben laten zien dat iedereen het kan. Schrijf jezelf naar vrijheid, Schrijf jezelf naar het begrip van jezelf, en daarmee de wereld.

Reginald


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om dit stuk niet te willen plaatsen op dit specifieke blog, omdat ik denk dat dit niet voldoet aan de eissen die ik aan mijn schrijven en uitting stel, terwijl ik zie dat dit voor velen een support zou kunnen zijn, maar me eigenlijk één dimensionaal focus op hen die hier geen baat bij zullen hebben, uit onkunde, onbegrip of slechts haat.

Ik stel mezelf ten doel altijd dingen te delen met anderen als ik zie dat er slechts al 1 iemand van kan profiteren en daarbij hun eigen process makkelijker maken.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag 36: Doodgaan om gehoord te worden

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om de gedachte toe te staan dat ik eerst dood moet gaan, willen mensen mij pas gaan horen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om de gedachte toe te staan dat ik eerst dood moet zijn, willen mensen pas mijn woorden in overweging nemen, waarin ik eigenlijk indiceer dat ik pas denk gewaardeerd te worden als wie ik ben als woorden, op het moment dat ik dood ben, en mijn woorden pas levensvatbaar zijn in en als de dood, en hier als leven, in het leven niet de waarde krijgen die ze horen te krijgen, alsof ik eerst mijzelf als leven moet opgeven, om leven te geven aan mijn woorden in het fysiek, een geboorte door een dood.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik altijd geleefd heb in en als de veronderstelling dat er niet zoiets bestaat als geven, alleen opgeven, waarbij kansen bijv pas gecreerd zijn op het moment dat iemand anders deze kans opgeven heeft.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik hier als mijn primaire relatie besta als opgeven en niet als geven, waardoor wanneer ik iets geef, in mezelf onderhandel wat ik opgeef hiervoor om het te mogen laten zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om dood gaan te zien als een feit des levens, terwijl ik weet, snap en zie, dat doodgaan een consequentie is van de omstandigheden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om het gevoel hier te houden dat ik ooit ontwikkeld heb in mijn zoektocht om gehoord te worden en waar mijn woorden levensvatbaar konden worden en gebruik wilde maken van en als energie dat los komt in het naarste moment dat men zal ervaren in ons fysieke leven zoals die nu bestaat: De dood.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een herinnering/fantasie/memory op te slaan hier in mijn lichaam dat een mengelmoes is van de de angst voor de dood, overgave aan de dood, en eventuele positieve zaken als dat mensen mijn woorden zouden willen onderzoeken, omdat dit een fantasie/verlangen was in en als mijn periode van absolute machteloosheid, waarbij je oog in oog staat met de alleenheid in dit leven, omdat je ziet dat opgemaakte relaties, slechts innerlijke relaties zijn, en geen onzichtbare ontastbare fysieke relaties die echt lopen van mens tot mens.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat de herheerlijking die bestaat rondom het idee van een martelaar zijn, gepropagandeerd wordt met hoop, en goedheid, en ultieme doelstelling vanzelf, waarbij men totaal afgescheiden leeft van wat hier is als allen als één en gebasseerd is op wanhoop en totale machteloosheid van zelf als individu hier in een wereld van allen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om het beeld van jesus aan het kruis te zien als een werkzame methode waarin mensen gaan luisteren naar jou als wie jij bent, waarmee je het weliswaar met de dood het bekoopt, maar je bent tenminste gehoord, zonder te zien dat jesus en zijn woorden, totaal verdraait zijn omdat hij zijn woorden niet heeft corrigeren in en als het begrip van de mensen als omstanders, anders dan energieke reacties op te wekken, waarbij er de angst is ingezaaid, om te zijn en te leven als jezus, omdat men in en door de menigte makkelijk gecrucificeerd wordt wanneer het hen niet aan staat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een kruisiging van jezelf te zien als een ultieme wanhoopsdaad, die voortkomt uit het passief actie voeren, waarbij zelf seperaat is van de rest en waarbij zelf zich onderdanig maakt aan de rest, maar waar intern dit wordt vertaald als boven de menigste staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om te denken dat ik 'misschien' meer kan uitvoeren vanuit het interdimensioneel bestaan, door de verheerlijking die heeft plaatsgevonden in de verschillende religies waarbij het Hier, verwaarloosbaar gezien wordt, wat ook duidelijk gebeurd en het hiernamaals gezien wordt als de betere helft van het leven, wat zijn oorsprong vind in de totale oppressie die hier is van onszelf als fysiek leven, de tyrannie die heerst in elk mens om elkaar te domineren, en de overlevingsdrang dat zich uitgemond heeft in 'greed'/hebzucht waarbij men een ander niet wilt geven wat ze zichzelf geven, omdat er misschien weleens niet voldoende zou zijn voor ons allen, terwijl we dit in alle opzichten kunnen verwijzen naar het land der fabelen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een leven te leven zoals die beschreven kan worden in een fabeltjeskrant, waarbij er geen overeenkomsten zijn tussen echt leven, maar alleen overeenkomsten zijn met gemis, verlangen, en minderwaardigheid hier als leven: het niet waard zijn om een volledig en vervuld leven te kunnen leven als zelf, en als iedereen als mij.

Ik stel mezelf ten doel om de metaforische fabeltjeskrant metaforisch te verbranden, dat inhoudt dat ik het loslaat en zie voor wat het is, onzin.

Ik stel mezelf ten doel dat wanneer ik meer kracht projecteer in het interdimensionale dan hier, dat dit een verlengde is van het geloven in een onzichtbare kracht als God, en dat ik mezelf deel laat nemen in het hercreeeren van een fabeltjeskrant om de werkelijkheid van zelf als ons allen niet te realiseren, en vooral de mogelijkheden die wij hier als één individu hebben.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 38 Slaaptekort, Moeilijk slapen, Onrustige Slaap ?
De voorgeschiedenis:

Vraag:
Ik heb slaap problemen gehad. Ik heb al 6 maanden GEEN medicijnen/slaap pillen genomen, maar ik merk op dat - ik ben altijd al een 'lichte slaper' geweest - er veel geklets is wanneer ik op bed lig en wil gaan slapen. Mijn mind gaat maar door en door op de achtergrond, zoals dat je niet niet in een diepe slaap bent of dat je je n vluchtige droom hebt. Moet ik mijn mind vragen om zijn kop te houden - laat mij slapen - of suggesties te geven alvorens in het bed in stap voor een 'vredige slaap' ??

Perspectief:
Wanneer je slaap medicatie hebt gehad, zal de relatie tussen mind en lichaam zijn relatie in patroon gezet hebben/gemanifesteerd hebben tot slaap in/met een chemische relatie van pillen. Daarom, als iemand nog steeds ziet dat het HEEL ERG moeilijk is om te rusten zonder medicatie, om jezelf het dan makkelijk te maken - jouw mind-fysieke relatie - om over een langere perioden te ontdoen van pillen.
Terwijl je tijdens deze periode ook gaat kijken naar jouw relatie tot angst en onrust als rusteloze slaap patronen binnen je eigen context. Het is een subbewustzijn geautomatiseerde backchat in de natuur van constante en continue zorgen, stress die onrust en angst circuleren. En hier in, zul je je Mind-Fysieke relatie in een continue alertheid creeeren dat het moeilijk maakt om fysiek te rusten. Dus bewandel een proces in de 7 Jaren Blogs, wandel door de stressen en kopzorgen en angst en onrust/zenuwen die je mind/backchat bezig houden op een dagelijkse basis. En blijf dit bewandelen tot je ziet dat je werkelijk kunt RUSTEN, wanneer/omdat je de energieën/innerlijk geklets hebt LOSGELATEN in jezelf. Hierin, wordt meer ijverig gedurende de dag om jezelf niet te accepteren/toe te staan om in reacties van zorgen, stress, angst en zenuwen te gaan, maar om een Ademteug te nemen en tegen jezelf te zeggen:
Ik ga niet in deze reactie, ik assisteer en support mezelf om een oplossing te vinden voor dit punt/moment, omdat ik zie/realiseer/begrijp dat hierop te reageren, dit alleen mezelf zal afbreken
en dit het voor mij onmogelijk maakt om mezelf effectief richting te geven. Dus, Ik adem, Ik neem verantwoordelijkheid om een oplossing te vinden.
Dus, het is dus het gewoon veranderen van hoe je dingen benaderd vanuit stress/zorgen in je Mind en dit te brengen naar praktische fysieke oplossingen.
Mijn vraag:
Wanneer ik ga slapen ben ik eigenlijk nooit uitgerust, omdat ik nog steeds dan aan het jagen ben. Is dat vanwege het deelnemen in energieke momenten dat zich opstapelt als consequentie gedurende de dag??
Perspectief:
Ja, over de gehele dag EN een constante/continue persoonlijkheids patroon - dus, ook voor dit, loop hetzelfde process zoals gestipuleerd is hierboven.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Aankomende tijd zal ik dus dit traject bewandelen tot ik echt uitgerust ben in de ochtend.
Het is namelijk een dominante persoonlijkheids-patroon dat ik leef en als ik dit leef betekent dit dus dat ik mezelf aan het uitputten ben. Dit wil ik niet meer en ik wil ook niet dat dit zich nog verder gaat opbouwen.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om er eigenlijk al vanuit te gaan dat als ik ga slapen, ik hier weinig tot rust kom, en dat ik smorgens mezelf nog steeds niet uitgerust voel omdat dit al jaren zo is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om er vanuit te gaan dat ik onuitgerust smorgens opsta, omdat ik in mijn slaap wel een beetje uitrust, mijn body de ruimte geef om zelf te zijn, maar smorgens ik me weer heel vlot hetzelfde voel als de dag ervoor, omdat ik altijd referenties leef, en ik heb geen referentie meer van hoe het is om echt uitgerust op te staan, alleen dat ik met veel tegenzin opsta omdat ik nog te moe ben om eigenlijk op te staan.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om er vanuit te gaan dat ik niet uitrust in mijn slaap, omdat ik op een gegeven moment ben gaan vechten tegen slaap en moe zijn, omdat ik het begon te ervaren als tijd verlies, een fysieke onnodigheid, waarbij ik mezelf als ideaalbeeld van niet slapend zag en waarmee ik mezelf opnieuw had gecreeerd als lichaam/dna om dit niet meer nodig te hebben, omdat ik dacht en aannam dat wie ik ben: energie was, en dat deze energie, oneindig was in en als zijn eigenschappen, echter dit is een grote illusie gebleken, maar ik heb dit met elke cel in en als mezelf geleefd en dit zoals ik nu ben is het resultaat.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik slaap als onnodig ben gaan zien, omdat het tijd verlies betekende, omdat ik dit wilde gebruiken als een meetpunt van mezelf als superieuriteit over mijn lichaam, waar de mind over materie de baas was/is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om slaap te zien als mijn vijand, omdat als ik werkelijk zou slapen in de tussentijd geen tijd heb of geen mogelijkheid heb om dingen verder uit te denken, te patroneren, te plannen, te gebruiken voor mijn leven in en als de ontwaking van mezelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om slaap te gaan zien als mijn vijand, omdat ik wilde ontwaken van de boze droom van voorgeprogrammeerde realiteit en mezelf volledig wilde geven om 'te ontwaken' vanuit mijn snooze-tijd, dat wat ik om me heen zag als het grootste kwaad dat er was, dat mensen zich niet gewaar waren van zichzelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik als de gewaarheid ben geworden van mezelf als mind-consciousness-system, en deze gewaarheid in strijd was met heel veel dingen in mijn leven, en ik deze gewaarheid van de mind-consciousness-systeem, hoe het werkt etc, volledig heb uit gefiguliert, maar uiteindelijk door het niet hebben van een vast startpunt en meer zoiets had van: we zien het allemaal wel, ik verloren raakte in alle relaties die er waren, de draad kwijt was van alle relaties die bestonden in en als mezelf, dat ik op een gegeven moment maar gewoon dingen ben gaan proberen, want wat moet je anders? Je wilt veranderen, maar niet niet meer welke richting nu precies de juiste is, en daarom ging ik mij expanderen in elke richting die mogelijk was, en vooral de gedachten en gevoelens en emoties die zich in die momenten presenteerde omdat ik dat zag als mezelf, die me gewaar maakte van mezelf, als wie ik werkelijk ben, en dat ik die dingen zodanig moest transformeren dat er gewoon geen nare gevoelens of onwetendheid meer bestond in mezelf en als mezelf, waarbij ik mijn emoties zag, als trauma's vanuit het verleden waar ik wat aan moest doen, en dit naar het positieve of neutrale gebied te brengen, gevoelens zag als mijn werkelijke verlangen die ik moest na streven en volledig moest onderzoeken omdat ik dit in en als mezelf miste, en gedachten punten waren die ik niet begreep en uitgezocht moesten worden om mezelf te helpen uit mijn onwetendheid, wat dus heel veel raakvlakken heeft met wat ik nu leef, echter de context is in zijn geheel anders, nu ben ik geen energie of de gewaarheid van mijzelf als mind-consciousness-system, maar in het process van het stoppen van de energie en de gewaarheid van de mind-consciousness-system zie als referentie dat ik niet ben wie ik werkelijk ben als leven, maar alleen als een systeem dat zich voorgeprogrammeerd heeft en is.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en en toegelaten heb om te zien dat 'Leven' een gewaarheid is, die de lijm tussen het fysieke en de mind is en bindt, en hierdoor mensen inderdaad opgezogen worden in het zijn van een afstandelijke observeerder inplaats van participant, omdat deze gewaarheid heel erg lijkt op het zijn van jezelf als observeerder.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan en toegelaten heb om te zien dat ik altijd wil meedoen in datgene wat zich presenteerd in en als mezelf, fysiek of mind, om zo deel uit te maken van alles en niet bang hoef te zijn dat ik misschien wellicht iets zou missen.

Ik stel mezelf als doel elke dag te kijken naar zaken waarvan ik zie dat ik hierdoor geen rust ken in mezelf in en als slaap, en mezelf hierdoor help om dagelijkse patronen aan te pakken, want het is in de slaap dat ik dood ben, en smorgens weer herboren ben, en dus door dit effectief te krijgen voor mezelf als rust, kan ik mezelf zoveel meer geven dan ik op dit moment zelf toelaat.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag 39: Ernstige irritatie leidt tot slechte nachtrust

Ik vergeef mezelf dat ik toesta en toelaat om zwaar en ernstig geirriteerd te raken/worden door mensen en hun beperkte visie op onderlinge relaties, het is dezelfde irritatie die ik ervaar in en naar mezelf wanneer ik zie dat ik een beperkte visie heb op bestaande onderlinge relaties.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toesta en toelaat om elk gevoel en of emotie hier niet te ruimte te geven om onderzocht te worden, want ik in mijn alertheid heb ze al onderdrukt voordat er enig zinnig woord over te zeggen, omdat ik ze al veroordeeld heb tot fout/slecht/niet goed.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf op de lip te zitten wanneer ik een emotie of gevoel ervaar en mezelf daar innerlijk voor straf, door de relatie die ik met zelf heb, en die negatief in natuur is, hiermee te energetiseren.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf toegestaan en aanvaard heb om mezelf savonds in bed te beroepen op alle emoties en gevoelens die ik ineffectief op een dag heb behandeld, en dit opeens allemaal in bed wil corrigeren, waardoor ik wel gebruik moet maken van mezelf als mijn mind consciousness system, want ander kan ik mezelf niet later/achteraf corrigeren, omdat dit vaak bewuste keuzes zijn van: oh ik stop het wel ff in de container, ik los het later wel op, maar dat later oplossen is wat ik doe in bed en hierdoor slecht tot niet rust, en dit is een patroon die ik elke dag weer keer op keer leef, waar ik in de spreekwoordelijke zin gek van zou kunnen worden.

Ik vergeef mezelf dat ik van mezelf toegestaan en aanvaard heb om mezelf de kop in te drukken wanneer ik mezelf hier wil uitten, omdat ik tegen mezelf zeg: NEE, eerst het verleden oplossen, anders maak je er weer een zooitje van, en zo wordt elk moment weer een verleden, en waardoor ik eigenlijk steeds blijf wachten op het moment dat ik als mijn verleden hier is als zelf in en als de gewaarwording dat ik het daadwerkelijk ook MAG loslaten.

Ik stel mezelf als doel deze persoonlijkheid van innerlijke afslachting te onderzoeken, zodat ik kan stoppen met het blijven uitvoeren v an deze persoonlijkheids kwestie, dat mij niets anders oplevert dan stagnatie.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag 40: Psychomatiek

ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan heb om te aanvaarden dat ik leef in en als het idee dat vroeger een enorme last is voor mij, en hoe ouder ik word, des te kloter dit wordt, omdat ik in het idee moet blijven zwermen dat ik moet vechten voor mezelf, mezelf moet opstellen zoals ik dat nu hedendaags doe, om mezelf te beschermen en hierin het bestaan van het idee dat vroeger een enorme last is voor mij te rechtvaardigen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegetaan heb om te aanvaarden dat ik leef in een opmaak van energien die mij elk moment zouden moeten aanduiden wie ik werkelijk ben en wat ik werkelijk moet doen, waarbij ik vele van deze energieen en backchat eigenlijk alleen gecatagoriseerd heb van wat ik wel en wat ik niet kan accepteren, waarbij ik ook nog eens kijk welke energien en backchat eventueel de 'engelen'/.'beschermgeesten' zijn die tot mij spreken, omdat ik kennelijk te dom ben en te onvolwassen om mijn eigen keuze hier te maken zonder dat iemand mij de weg moet tonen, en hierdoor luister naar fijnere energieen en fijnere backchat, in t geloof dat dit ook het beste is om te doen voor iedereen, maar wat onherroepelijk zal leiden tot catastrophe.

ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan heb om te aanvaarden dat ik leef in de ban van angst, dat ik zo normaal ben gaan vinden, dat ik dit elke dag weer opnieuw creer en leef

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan heb om te aanvaarden dat wanneer ik momentelijk denk aan het verleden een directe verzwaring in mezelf ervaar, dat mij dan doet rechtvaardigen om te denken dat het verleden zo moeilijk geweest is, en omdat dit 1 dimensionaal is weet ik dat dit niet de realiteit is, en voel me vervelend als ik me vergelijk met een ander die t nog slechter heeft gehad dan ik.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan heb om te aanvaarden om mezelf schuldig te voelen dat ik mijn verleden soms als zwaar heb ervaren, niet fysiek maar mentaal, en dan plaatjes van mensen zie die het fysiek super zwaar hebben, en mezelf dan een aansteller vindt, omdat een mentale last geen fysieke last is, maar door psychomatiek(geestelijk gesteldheid heeft een invloed op fysieke gesteldheid) dit wel zo lijkt te zijn.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan heb om te aanvaarden dat de werking psychomatiek de oplossing is/bevat voor onze problemen die wij hier ervaren, wetende dat t meer zal vergen dan just another state of mind.

Ik stel mezelf ten doel dat ik psychomatiek niet als een excuus ga ervaren en leven, er is een wisselwerking, en dat is het duidelijkste voorbeeld van equality and oneness met de mind en body.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag 41: Ervaringen en Energie

Nav de buddha-experience en Anu:31.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan heb en aanvaard heb om ervaringen te zien als datgene wat mij mij maakt en hierdoor een importantie gelegd heb, een nadruk gelegd heb om mezelf als ervaring.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan heb en aanvaard heb te zien dat energie, het moment dat ik een energie ervaar, ik substantie ontrek van mezelf hier en hierdoor mijn levensduur hier op aarde verkort.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan heb en aanvaard heb om mijn ervaringen niet te willen verliezen, omdat ik denk dat ik zonder deze ervaringen mezelf verlies als wie ik ben, terwijl wat ik verlies is mezelf als de illusie van wie ik dacht te zijn, en dus omdat ik nu vecht voor mijn ervaringen van mijn illusie ontrek ik substantie van mezelf, om op die manier dit intact te houden, omdat het anders lijkt alsof ik geen normaal functionerend wezen ben -> angst.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan heb en aanvaard heb om angst te hebben voor het niet meer proper functioneren als mezelf, omdat ik denk dat ik voor het proper functioneren hier als mezelf mezelf als de ervaring van zelf, de herinnering van zelf, hier in stand moet laten voor een miniem deel, waarbij ik een gros aan ervaringen reeds heb losgelaten, maar een klein deel wilde behouden om 'te weten' wie ik was/ben, wat eigenlijk best wel vreemd is, maar dit is de logica vanuit het bewustzijn, omdat het bewustzijn niets anders is dan de relaties met zelf als ervaringen en herinneringen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb en aanvaard heb om substantie van mezelf te ontrekken om energie te creeren, omdat ik het maar een naar en raar idee vindt, dat ik hier langer op aarde zal zijn, dan bijna iedereen die ik ken, en omdat dit gezien wordt als onnatuurlijk vecht ik hier tegen, want deze ervaring is niet te vinden in en als bewustzijn, want het is niet meer hier.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat wanneer ik het bewustzijn en de energie extractie stop van mezelf, dat ik hier superlang zou kunnen leven, want een realisatie is dat ik bevecht maar tegelijkertijd ambieer.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om de realisatie dat ik kei lang hier kan leven te bevechten, omdat ik in en als mijn bewustzijn leef op/van ervaringen, en omdat niet alle ervaringen allemaal even super leuk zijn, bevecht ik mezelf als super lang leven, omdat ik alleen de pijn en verdriet zie die ik zal moeten doorstaan, omdat het ook niet de bedoeling is dat ik hier ga leven als een apathische vorm van bestaan, ik wil wel hier zijn en richting kunnen geven aan dingen.

Wanneer en als ik mezelf zie denken aan vroeger, weet ik dat ik energie creeer, dat ik substantie ontrek om energie te creeeren dat ervoor zorgt dat ik minder lang hier kan zijn, en das niet tof.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag 42: Werkgevers (pooiers) en Werknemers (hoeren)

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en van mezelf aanvaard heb om boos te worden wanneer ik geconfronteerd wordt met gezeik, waarin ik gedwongen word om te luisteren en te gehoorzamen terwijl alles in mijn gedachten en ervaringen laat zien dat het toegeven en gehoorzamen een conformisme is die niet hier is voor de individu noch het collectief, alleen voor 't verdienen van geld.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb van mezelf om te vechten in en als mij tegen de regels zoals bedrijven zijn werknemers oplegd, en waarbij werknemers zoveel water bij de wijn moeten doen dat het riekt naar misbruik.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb om een karakter te spelen die ingaat tegen de gevestigde orde en schijt heeft aan wat mensen zeggen, omdat wat ze zeggen gebasseerd is op angstzaaierij en ik verzet mezelf daar tegen in heel mijn uitting.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om me te verzetten tegen mijn pooier (werkgevers) terwijl ik snap dat ik behandeld word en gezien word als een hoer (werknemer), waarbij de hoer de pooier moet gehoorzamen omdat hij/zij anders een probleem heeft qua financiele middelen en hierdoor voornamelijk tegen alles ja en amen zegt zelfs wanneer dit ten koste gaat van onszelf als expressie en indruist tegen zelf-eerlijke verrichting van onze activiteiten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf als hoer te laten exceleren in mijn werk alsof ik het mijn eigen bedrijf is, terwijl er niets meer van mij verwacht wordt dan het meegaan in de targets van de groep en het op tijd zijn van inloggen, wat indruist tegen mijn werkethiek van het leven van hoge kwaliteit en een hoge arbeidsproductiviteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om mezelf misbruikt te voelen omdat ik als werkethiek, een hoge kwaliteit en hoge arbeidsproductiviteit nastreef, en dit eigenlijk alleen wil doen voor een onderneming die hier staat voor het leven, maar desondanks pas ik dit overal toe en wil geen water bij de wijn doen, omdat ik dit 'nodig' heb, wil ik mijn werkethos ten opzichte van mezelf verantwoorden en helaas zal ik afscheid moeten nemen van mijn werkethos en mezelf moeten hercreeeren op een manier waardoor ik mezelf veilig stel bij mijn pooier, maar niet overga tot zelf-misbruik door me op een specifieke manier te laten werken waardoor ik een hoge kwaliteit neerzet en hoge arbeidsproductiviteit.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat ik mijn arbeidsethos zolang in stand heb kunnen houden door me te verzetten tegen de 'boeie-mentaliteit' die ik altijd gespot heb op de werkvloer, waardoor mensen die het wel belangrijk vinden wat ze doen niet kunnen exceleren, omdat de regels opgezet zijn van en naar de meerderheid van de werknemers.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een speciale behandeling te verwachten van anderen en zo ook van mijn pooier, door de welwillendheid en arbeidethos, maar zie dat dit voor niemand echt belangrijk is dan voor mezelf en hierdoor verwacht ik een speciale behandeling gewoon om wie ik ben en wat ik doe, en dit meerendeel probeer af te dwingen van de pooiers.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan heb en aanvaard heb van mijzelf om mezelf aan te passen en mijn gevoel van welwillendheid en arbeidethos te laten vieren op plekken waar dit gewoonweg niet van mij verlangd wordt en wat nooit een extentie zal zijn van mezelf als wie ik ben als leven, ik stop met het bevechten van pooiers voor behoud van mijn individuele unieke manier van zaken doen, wat ik als moeilijk ervaar omdat ik dit leef als een leidinggevend principe.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om een karakter te leven dat zich diffrentieerd van de rest en dat dit mij altijd 'mij' gemaakt heeft.
Ik zal mezelf toestaan om punten van ego die een pooier gebruikt te zien en mezelf hier op aan te passen en te zien dat ik niet hoef te werken zoals ik dat tot nu toe gedaan heb, als ik doe wat ik moet doen, heb ik garantie van mijn overleving, maar wat ik nog steeds probeer te doen, is op te vallen zodat ik mezelf naar boven kan werken, zodat ik mezelf hier neer kan zetten als pooier en dingen zou kunnen veranderen.

Wanneer en als ik mezelf zie stressen vanwege mijn arbeidsethos, realiseer ik mij dat er niets meer van mij verwacht wordt dan van een andere werknemer, ik haal adem, en identificeer het knelpunt.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag 43: De controle overnemen van God.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan heb en aanvaard heb van mezelf om te denken dat ik instabiel moet worden, om de instabiele mensen op deze planeet te kunnen begrijpen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan heb en aanvaard heb van mezelf om mezelf bewust instabiel te maken, angsten hier als mezelf te manifesteren, verlangens hier als mezelf te manifesteren, liefden en haten hier als mezelf te manifesteren, om zo te zien wat waarheid en werkelijkheid is, om zo te kunnen zien wat de oplossing zal gaan zijn voor al deze aarden en naturen die hier geleeft worden door mensen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan heb en aanvaard heb om mezelf een goed mens te vinden omdat ik mezelf toegestaan heb om mezelf hier instabiel te manifesteren om op die manier mee te lijden met hen die instabiel zijn, met als doel dit voor altijd te kunnen stoppen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan heb en aanvaard heb om mezelf in het lijden van een ander te projecteren en zo mee ben gaan lijden, dat dit lijden uiteindelijk een deel is geworden van mijn eigen realiteit, omdat ik dacht dat ik er alleen middels een lijdens weg kon komen.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet toegestaan heb en aanvaard heb te zien dat het woord mede-lijden door mij letterlijk geleefd is, en niet een medelijden vanuit het zielig vinden, maar een mede-lijden door het leed dat een ander doorgaat te begrijpen, maar hierdoor, omdat ik mezelf geen vaste basis-regel gegeven heb, verloren raakte, en verlost wilde zijn van mijn eigen creatie, terwijl ik nooit aan mezelf heb getwijfeld als de intentie, hieruit blijkt dat een goede intentie men nog steeds niet helpt in hun donkerste uren, iemands zijn startpunt zal altijd bepalen wat er gebeurt en hoe de consequenties zich zullen manifesteren.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb van mezelf om god te spelen, in de veronderstelling dat een god net als een kat altijd op zijn pootjes terecht komt, wat een mirage is vanuit een perspectief van hoop, dat zelf heeft voor zelf, dat zelf elke storm kan teisteren en alles zou kunnen temmen, en nooit controle zou verliezen, echter de realiteit laat zien dat zelf god zijn controle verloren heeft over zijn creatie en dus is het nodig om verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf, omdat god geen verantwoordelijkheid kan nemen over datgene waar hij geen controle meer over heeft.

Ik stel mezelf als doel alleen verantwoordelijkheid te nemen voor dat waar ik controle over heb, in en als het principe om hier te zijn als leven, en dus de controle neem in het feit dat elk moment ik zal moeten bepalen wie ik ben, elke ademhaling, elke beslissing weer opnieuw.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

ADHD: Wat kan ik ermee?

Ik deel met jullie mijn ervaring en onderzoek in de 'ziekte' ADHD. Ik hoop hiermee hen die ADHD 'hebben' en hen die in contact staan met ADHD'ers een glimp te geven in het leven van deze 'zieken'.

Ikzelf ben toen ik klein was ook gediagnosticeerd met ADHD. Daarnaast ben ik ook gediagnosticeerd met Dyslexie. Hiernaast had ik ook andere fysieke kwalen. Extreme eczeem waardoor niveau 'blauw' mijn trouwe vriend is geweest en ik door sommige 'glimworm' werd genoemd. Astmatische Bronchitis waardoor ik nooit een conditie heb kunnen opbouwen dat gezien werd als normaal (zo kon ik me er niet toe zetten om op de middelbare school het jongens-traject (5km) evenals het meisjes-traject (3km) binnen een bepaalde tijd af te ronden). Ik had ook last van ernstige hooikoorts, waardoor je ‘s morgens door het wrijven en tranen je ogen niet open kunt krijgen omdat ze vastgeplakt waren aan elkaar (wat best pijnlijk was om los te krijgen, ook met een warm washandje) en ik van mijn neef de naam "Terminator-oog" kreeg, omdat ik vaak het meest last had aan één oog. Hiernaast had ik ook een lange tijd in mijn kindertijd een overgewicht. Zat ik op een 'witte' school. En was mede dit alles gezegend met een minderwaardigheidscomplex. Kortom ik ben een perfect voorbeeld van hoe iemand niet wil zijn of gezien wil worden.


Het is dan ook niet vreemd dat je vanuit mijn positie ALTIJD je best doet om erbij te horen. Maar ik had ook de natuurlijke gave om altijd in te gaan tegen enige autoriteit. Dit maakte me, ondanks dat ik niet een 'perfect model' ben, toch wel acceptabel voor velen: Zo'n jongen die gewoon zegt wat jij denkt. Wie kent die personen niet?

En erbij horen, was niet in de zin van, meelopen met anderen, maar ik streefde er altijd naar om minstens zo goed te zijn in dingen als anderen. Ik moest dit wel doen, want wie wilt er nou bij de bakkeneer gaan zitten en de hand-schudden van iemand en zeggen: Hoi, Ik ben echt niemand en ik kan niets. Ik ben lelijk en slecht in alles wat ik doe. Ik kan dit en dit niet, omdat ik dit heb.

Ik was hierdoor mezelf altijd heel bewust wat er in mensen zou kunnen omgaan. En uiteraard wat bewuster geweest van mezelf in wat er in me omgaat. Dit was allemaal 'nodig' voor het recept van mijn overleving.

Uiteindelijk in mijn strijd voor acceptatie kreeg ik tegen al mijn eigen verwachtingen in een vriendinnetje. Ik had mezelf nooit verwacht in een relatie, omdat ik altijd het gevoel had dat er wat mis kon gaan, en hierdoor dingen niet meer in de hand had. Tevens was ik ook schuw om überhaupt een 'intieme relatie' te hebben met iemand, want, mijn hele hebben en houden was 'niet' wie ik was. En als er dan wat 'verkeerd' zou gaan, heb ik niet alleen mezelf ermee, maar ook een ander. Ik was hier heel bang voor, maar er gebeurde iets miraculeus.

Er was iets voorgevallen met een meisje. En dit zou dan ook het meisje zijn waarmee ik mijn eerste relatie zou ervaren. Ik had iets gedaan waardoor ik in de gratie viel van mijn vrienden, maar hiermee een ander zou schaden (dit meisje). Uiteindelijk kwam dit verhaal uit, en mede door mijn schuldgevoel en spijt dat ik iemand had pijn gedaan zonder dat dit mijn werkelijke opzet was, heb ik uiteindelijk bekend dat ik haar een naaistreek had geleverd. Na een schoolfeest kwamen we weer in contact en hadden een heart-2-heart gesprek. Ze was blij dat IK dit als persoon gedaan had en niet iemand anders, omdat ik haar al lang kende en ze wel wist dat dit echt niet mijn opzet was geweest om haar te kwetsen. Uiteindelijk kwamen we t bespreken van een relatie, want ik mocht haar graag en zij mij kennelijk ook. Ik zei tegen der dat ik ’t op zich wel wilde, maar bang was dat ik iets verkeerds zou doen. En ze sprak de woorden: ja, maar dat heb je al gedaan! En hierdoor durfde ik uiteindelijk de stap te zetten om een relatie aan te gaan, maar wat meer van toepassing is: "Het luisteren naar rede" was geboren.

Dit meisje zat zeg maar ook op het hoogste niveau wat onze school. Het niveau waar ik niet naar toe mocht vanwege mijn geteste kwaliteiten op de basisschool. Maar toch was ze geïnteresseerd in mij en dus moest ze mij wel zien als haar gelijke. Ik ging hierdoor opeens om met mensen van 'andere niveaus'. En ik zorgde ervoor dat ik haar nooit in de verlegenheid bracht op intellectueel niveau. Er was voor mij niets ergers mogelijk dan dat zij op mij uitgekeken raakte, omdat anderen mij te 'dom' zouden vinden. En hierdoor mij opzij zou zetten. 'De groepsidentiteit' was altijd heel erg belangrijk, en het schaden van mijn eigen groepsidentiteit en die van haar zou catastrofaal zijn. Dus ik deed wat we moesten doen om te 'overleven'. Ik zorgde ervoor dat ik nooit hoefde te vragen "wat betekent dit woord" of "wat lult die persoon nou stroef" waaruit dan duidelijk zou worden dat ik gewoon het vocabulaire niet snapte.

Uiteindelijk kwam ik in de fase: Wie ben ik. Ik bedoel, niemand 'weet' wie hij/zij is. Alleen wat ze doen, en dit bracht heel veel teweeg. Ik ben door velen dalen gegaan, op 'zoek' naar Wie ik nou werkelijk was. Maar één ding werd me duidelijk: Wat ik voel, denk, zie, en hoor, moet ik uit kunnen leggen. Want is dat niet de reden dat we eigenlijk geen antwoord kunnen geven op de vraag: "Wie ben ik" en dat het antwoord, eigenlijk altijd maar 'n gevoel' is, iets dat niet met woorden beschreven kan worden, het onzegbare?

Ik kon mezelf daar niet bij neerleggen, hoe kan ik nou weten wie ik ben als ik dit niet in woorden kan uitdrukken? Hoe is dit anders dan alleen een ruzie kunnen oplossen met een slaande gevecht? Hoe is dit anders dan mij aan te merken als een 'probleemkind', zonder mij te kunnen helpen? En als niemand anders dan ikzelf deze 'queeste' niet op zich wil nemen, dan moet ik dat maar zelf doen!

Ik begon hierdoor te kijken naar "wie ik ben". Hoe ik deze vraag kon beantwoorden. Het komt dat ik anders reageer dan 'wie ik werkelijk was'. Hoe het kon zijn dat elk gevoel omschreven kon worden, maar dit anders voelde voor elk ander individu. Hoe het is dat specifieke woorden, zo'n lading hebben in mij dat ik niet anders dan woest kon worden of die persoon direct degradeerde tot een insignificant persoon? Om te weten 'wie ik was' moest ik weten hoe 'ik' werkte. Hoe 'ik' in deze wereld werkte. Hoe 'ik' geworden ben als wie ik ben.

Ik zag dat dit een enorme opgave zou zijn, maar ik wist, dat als niemand de wereld ECHT ziet zoals die werkt, blijft het altijd maar een rotzooitje. Hoe kan het bijv. zijn dat er mensen geboren met zoveel kwalen als 'ik', terwijl een ander daar geen last van heeft? Is het een straf of is het een consequentie?

Uiteindelijk zag ik dat deze hele wereld als de mensheid en hoe dingen nu werken, een consequentie is van. Consequenties van generatie op generatie. Consequenties van trauma's. Consequenties van gedachten goeden. Eén grote consequentie was alles. Wat daarbij ook direct inhield dat dingen anders konden en in vele gevallen ook moest veranderen omdat het realiseren dat dingen consequenties waren van andere zaken, dat we niet zijn 'wie we zijn', maar enkel de 'consequentie zijn van wat hier allemaal is'.
Dus als alles een consequentie is van... een gevolg naar aanleiding van een oorzaak... Betekent dit niet dat wanneer ik de Oorzaak kan vinden... ik ook daarmee direct de consequenties ervan kan stoppen?

De werkelijkheid achter ADHD is heel anders dan men ervan verwacht. Door de jaren heen heb ik mezelf altijd bezig gehouden met ADHD. Ben ik te druk? Ben ik vervelend? Omdat ik wist, dat acceptatie, een vereiste was van mijn overleving.

Door de jaren heen had ik mezelf dus al een boel geleerd. En zag dat ik was veranderd. Ik was niet meer dat ADHD kindje van vroeger. Ik was niet meer dat driftig persoontje dat ik ooit was. Ik had niet meer het gevoel dat ik alles kort en klein moest slaan om mezelf uit te drukken. Ik voelde me nog maar sporadisch als die 'razende gek' die ik als kind voelde te zijn. Wat was er gebeurt??? Had ik mezelf genezen???

Voordat ik hier meer over vertel. Ik heb als kind zoveel medicijnen gehad dat ik niet meer weet voor wat wel en wat niet. De meeste bekende drug voor ADHD is Ritalin.
Mijn ouders hadden dit geprobeerd op mij toen ik nog een baby was. Waarbij het slechts één dag geholpen heeft, en waarbij de dag erna zelfs een dubbele portie niet deed wat het beloofde te doen. Mijn ouders zijn hiermee gestopt. En dus heb ik ADHD in zijn puurste vorm meegemaakt in mijn leven.

In mijn onderzoek naar ADHD ben ik tot twee conclusies gekomen die dit veroorzaakt hebben. Twee punten.. Waardoor ik te kampen had met ADHD.

Deze twee punten zijn van toepassing op ELK mens. Maar wanneer dit effectief onderzocht wordt door de ADHD'er. zal dit leiden tot het begrip van hunzelf, waarom ze zijn als wie ze zijn, en jezelf te ontslaan van deze 'ziekte'.

Waarom ADHD gezien wordt als een 'ziekte', is omdat de conventionele manier van 'hoe wij met elkaar omgaan' niet WERKT op iemand met 'ADHD'. Maar waarom niet?

ADHD is ADD met hyperactiviteit. ADD staat vooral bekend als een 'concentratieprobleem'. Echter wat dan wel heel frappant is, is dat mensen zich wel kunnen concentreren op dingen die interessant zijn, TV kijken, Computeren, Hobby’s etc.

Waar wordt ADHD en ADD eigenlijk geconstateerd? Op school.

Waarom op school? Omdat op school er verwacht wordt dat je mee kan doen met de lesmethoden en structuur zoals dat voor het gros van de mensen geen probleem oplevert. Wanneer dit wel een probleem is, zal dit opvallen, en wordt het dus een 'probleem'.

Dus gezien ADHD'ers en Add'ers zich wel KUNNEN concentreren, maar niet in een school-setting, maakt dit per definitie geen concentratieprobleem. Dus wat is het dan wel....? Een selectief-concentratie probleem? Alleen kunnen concentreren op dingen die je leuk vindt? Alleen oog hebben voor wat jij belangrijk vindt? Een vorm van Egoïsme???

Uit ervaring kan ik zeggen dat het voor ADHD'ers voornamelijk een consequentie is van verzet. Beeld je eens in dat je iets moet doen wat je echt niet wilt doen. Wat produceert dit? Juist... Energie. Wat gebeurt er als je bij een ADHD'er de haren de verkeerde kant op instrijkt? Juist... Een uitbarsting.

Dus de hoeveelheid frictie dat een persoon In zichzelf ervaart, zal bepalen of een persoon gelabeld zou worden als een adHd'er of een add'er.

Stel je eens voor: je moet boodschappen doen, en je hebt twee manieren om daar te komen. De een is over grote heuvels en diepe dalen wat veel moeite kost. De ander is een recht pad en kost niet zoveel moeite, wat zou jij kiezen?

Onze mind kiest altijd voor de weg waar de minste frictie wordt ervaren. En dit gebeurt geheel automatisch. Wat zal meer frictie oproepen? Een moeilijke som die je niet begrijpt of een spelend hondje buiten?

Dit is natuurlijk allemaal erg versimpelt, maar het geeft je wat om mee te werken wanneer ik je zal laten zien wat ADHD nu werkelijk is.

ADHD is een gevolg van het niet begrijpen van wat er gezegd wordt, wat er verwacht wordt, waarom het verwacht wordt en hoe je eventueel tot de oplossing kunt komen.
Het is geen 'ziekte', maar een gevolg van hoe verwacht wordt dat elk kind maar begrijpt waarom dingen die ze gepresenteerd krijgen ook zo zijn. Een ADHD'er zal misschien Ja en Amen zeggen in zijn woorden, maar van binnen blijft het vreten. Wat bedoelt hij/zij nou? Wat moet ik dan doen? Een continue twijfel, het continue aandacht moeten schenken aan denkpatronen (mede een oorzaak van verstrooidheid), het continue niet weten welke Richting iets opgaat.

Zoals velen boeken en vele dokters je ook zullen vertellen, is dat een ADHD’er gebaat is bij een stricte structuur. Wat is structuur anders dan het systematisch opzetten van iets dat een bepaalde specifieke richting opgaat?

Maar helpt dit echt de ADHD’er?

Het antwoord is kort en bondig: NEE. Nee, omdat het maar één aspect aanpakt van wat er daadwerkelijk aan de hand is.

Een ADHD'er werkt als volgt. Zij participeren in het leven, Ze maken dingen mee die zij geen 'plekje' kunnen geven. Uiteindelijk zullen al deze dingen die zij geen plekje hebben kunnen geven een emmer van Energie vullen. En zal er een uitbarsting tot stand komen wanneer de spreekwoordelijke emmer overspoelt. Maar wat is dit anders dan elk anders mens? In principe niets, maar een ADHD'er zal veel meer frictie ervaren, zich altijd bewuster worden van deze frictie, en uiteindelijk deze frictie maar voor lief nemen, omdat er kennelijk geen oplossing is voor de Oorzaak.

Dus heel simpel:

Oorzaak: het niet begrijpen van wat er gezegd wordt, wat er verwacht wordt, waarom het verwacht wordt en hoe je eventueel tot de oplossing kunt komen.
Gevolg: Frictie, Extreme frictie, Emmers die makkelijk gevuld zijn.

Hier komt één ding voor elke ADHD'er die dit leest om te overwegen en wat de sleutel zal zijn tot zijn eigen succes: Ben je bereidt om jezelf werkelijk te gaan begrijpen?

De sleutel tot het stoppen van ADHD zit hem in VOCABULAIR, oftewel Woordenschat.

Ja, je leest het goed en ik zal je ook uitleggen waarom dit zo is.

Woorden worden niet goed begrepen in wat ze werkelijk zijn.

Vraag menig mens naar wat woorden betekenen en ze zullen zeggen dat een woord een definitie is van iets. Een verwijzing is van iets, maar dan uitgedrukt in symbolen.

Een woord bestaat uit Symbolen. Elke letter is een Symbool en staat voor iets.
Een woord is een samenstelling van deze Symbolen die ieder individueel iets betekenen, maar wanneer ze samengevoegd zijn een specifieke relatie hebben met elkaar. Een woord is dus eigenlijk een figuurlijke Envelop. Wanneer je weet hoe je de envelop moet openmaken, zal je een woord begrijpen.

Er is veel te vertellen over woorden, maar ik zal me beperken tot datgene wat relevant is hier zodat iedereen er mee aan de slag kan.

Als kind worden ons woorden geleerd. Echter leren we niet alleen woorden, de specifieke relatie die een set van symbolen heeft/betekend, maar we leren hier ook een gevoel, emotie, plaatje aan te hangen. Wanneer je naar school gaat zal je zien dat vele kinderen anders zullen praten, dat wanneer je schoolboeken gaat hardop gaat lezen, dat dit niet overeenkomt met hoe je gebruikelijk zou praten.

Hierdoor zullen een aantal problemen zich voor gaan doen. We hebben hierdoor in principe te maken met twee verschillende werelden. De gesproken taal en de geschreven taal.

En dit is eigenlijk hoe een mens in wezen ook binnen in zichzelf bestaat. Een onzichtbare wereld en een zichtbare wereld. Een energetische wereld en een fysieke wereld.

Het probleem ligt 't in het feit dat deze twee werelden bestaan. En dus zouden deze twee werelden samen moeten komen. Maar hoe doe je dat?

Ik stelde de vraag: Wil je jezelf echt gaan begrijpen? Want het antwoord op deze vraag is cruciaal als je hier echt werk van wilt maken. Het is een leuk proces, maar je zult primair, in eerste instantie, alleen op jezelf kunnen bouwen.

Er is alleen een issue dat ik eerst even wil bespreken voordat ik doorga met de rest. Dat ik zeg dat we dingen niet begrijpen, betekent niet dat we dom zijn. Vaak weten we al heel veel dingen, maar kunnen dit niet in woorden uitleggen.
Het blijft vaak hangen als een soort van 'weten' dat op de achtergrond hangt, dat je voelt, maar je kunt het niet in woorden vertellen of uitleggen. Het proces van de ADHD’er is om juist dit te leren.

Er is een moeilijkheid in het proces, omdat we niet altijd alles direct kunnen weten. Echter met gezond verstand komen we een heel eind, en ik ben bereid om op elke vraag een antwoord te geven die zullen volgen naar aanleiding van dit artikel, dus laat ze vooral achter, want ik help graag mensen die zichzelf helpen.

Het lijkt nu allemaal misschien nog wat ontastbaar, maar ik zal je een voorbeeld geven waarin je je zult herkennen en meteen zult zien hoe het werkt.

Stel je voor dat iemand je wat vraagt en je weet niet direct het antwoord op die vraag, maar je wilt dat wel geven. Wat je doet dan is jezelf in jezelf pushen om toch dat antwoord te kunnen geven. "Het ligt op het puntje van mijn tong!"
Wat gebeurt er als je niet op het antwoord kunt komen? Je gaat je irriteren of wordt zelfs boos.
Wat gebeurt er als je wel op het antwoord kunt komen? Je zult direct een ontlading ervaren in jezelf.

Een aantal van jullie die dit leest zal zich weleens bezig houden met schrijven. Wat gebeurt er wanneer je geschreven hebt en je 'ontdekt' één woord dat jouw gevoel en alles wat er mee samenhangt, precies en tot in detail weergeeft? Je voelt een ontlading, omdat, opeens, 'alles' klopt.

En dit is het probleem waar ADHD'er mee te maken hebben. Er speelt zoveel in hun dat ze eigenlijk niet of nauwelijks deze ontlading ervaren. Helaas zal dit artikel niet door velen kinderen gelezen worden, wat betekent dat jij die dit nu leest, een grote rugzak heeft met van alles en nog wat je hebt meegemaakt.
Dit is niet een heel groot probleem, maar het kan lastig zijn om jezelf hierdoor de eerste stap te laten zetten om jezelf weer de kracht en vermogen te geven die je van nature bent.

Door het leren van nieuwe woorden, jezelf beter en preciezer, en gedetailleerder uit te kunnen leggen zal je op een gegeven moment merken dat je een stuk rustiger zult zijn. Niet dat dit je meteen zal opvallen, maar dit gaat langzaam aan gebeuren.

Daarbij gaat het niet alleen om Woordenschat. Wat de schat namelijk is in 'woordenschat' is dat je naar deze woorden, deze woorden ook in de juiste context kunt plaatsen, gebruiken. Dat je begrijpt waar je het overhebt, en dat je jezelf tot in detail kunt gaan uitleggen wat je bijv. dwarszit.


Dus hoe begin je hiermee?
Je gaat schrijven over dingen waar je het antwoord niet van weet.
Schrijf al je vragen op en vul deze lijst aan met nieuwere vragen die er steeds in je opkomt.
En ga schrijven over één vraag per stuk. Het mogen persoonlijke of meer globale vragen zijn. En schrijf hier echt over, het gaat namelijk niet alleen om het antwoord, maar op de manier hoe jij jezelf naar dit antwoord brengt.

Je zult merken dat je woordenschat hierdoor gaat verbeteren, dat je meer en nieuwe manieren hebt om jezelf uit te leggen.

ADHD mag dan ook niet meer een excuus zijn, want je begrijpt nu immers dat je macht in jouw eigen vingers hebt om jezelf te helpen. Medicijnen of het wel bekende blowen wordt slechts een excuus wanneer je de kracht van jezelf realiseert en jij jezelf leert begrijpen.

Zo kan ik je vertellen dat de instandhouding van ADHD terwijl je een stuk ouder bent geworden vaak intact gehouden wordt door jeugdige trauma's die je niet begrijpt. Zorgen die je hebt. Verlangens die je hebt. En dit is allemaal te ontleden in woorden.

Om jezelf verder te helpen raad ik ook aan om zelf-vergeving (een tekst van de een video. Zie de video hier) toe te passen. Want pas op het moment dat je werkelijk 'weet' wat vergeving is, en dat je dit ook in de werkelijke detail kunt uitleggen, heb je de sleutel tot jouw ontwikkeling in handen. Ik heb je in dit stuk het slot laten zien. Het is nu aan jouw om de sleutel 'te creëren'.

Nogmaals ik ben bereid te helpen en heb jarenlange ervaring met zelf-vergeving en het ontwikkelen van mijn 'woordenschat'. Stuur me een email of laat je email adres achter en ik zal je contacteren. En ja wees niet bang. Het is geheel kosteloos. Net als dit blog.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Gebruikersavatar
Reginald
Berichten: 176
Lid geworden op: 04 feb 2009, 00:56
DIP: Ja
Locatie: HERE

Re: Een Jongen z'n Reis naar 't Leven

Bericht door Reginald »

Dag: 44 Een mail naar een oude bekende.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en aanvaard heb om een energetische dreun te ervaren bij het schrijven van mijn mail aan een oude bekende die mij in het verleden geholpen heeft en die ik nu wilde helpen in de veronderstelling dat zij wellicht een nieuwe hoorder kan zijn van de boodschap van eenheid en gelijkheid.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te zien dat deze energetische dreun mogelijk is gemaakt doordat ik gebouwd heb op een oude relatie die ik in en als mezelf leefde en waarbij ik hoop gebruikt heb om deze relatie in stand te houden.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om het jammer te vinden dat deze relatie niet meer zal bestaan omdat in en als mijn herinneren het fijn was bij deze persoon, helaas weet ik ook dat je beetje een illusie armer kan zijn, dan een illusie rijker.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf toegestaan en toegelaten heb om niet te weten of ik nu nog moet reageren of niet, wetende dat het reageren een hernieuwde relatie zou creeren, of het zo laten, waarbij de relatie verbroken is.

Ik begrijp dat het vernieuwen of hernieuwen van de relatie geen enkel effect zal hebben op deze persoon, omdat de dynamiciteit verdwenen is uit deze persoon.

Ik begrijp dat ik het vervelend vind dat ik tijd gestoken heb in de mail en dat dit is het resultaat is, zonder te zien dat zonder de mail, ik altijd nog zou afvragen of deze persoon het zou begrijpen of niet, en nu weet ik het, en kan ik mijn tijd dus anders gaan besteden.

Ik stel mezelf ten doel om niet meer achterom te kijken en te kijken naar de relatie zoals die was als zijn inhoud. Dit is niet meer, en de persoon van toen, die ik toen kende en herkende, was niemand meer dan mezelf in een ander leven en stramien.
Bekijk mijn video's op | Youtube | AntiHate
Lees mijn blogs op | Blogger (7yrs to life in dutch) | Unsharedstories.com
Bevriend me op | Facebook
Plaats reactie

Terug naar “Zeven jarige Reis Naar Leven”