Marja's mars naar leven

Neem deel in onze reis en deel hier je Blog en Vlog links.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 293 Als iemand boos op mij is

Als iemand boos op mij is ben ik verdrietig en angstig, ik ben zo versteend dat ik niets meer kan zeggen en kruip in mijn schulp.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn als iemand boos is op mij.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben verdrietig te zijn als iemand boos is op mij.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben in mijn schulp te kruipen als iemand boos is op mij.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben versteend te raken als iemand boos op mij is, waarin ik niets meer kan zeggen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben in een energie ervaring te gaan van een herinnering van vroeger als kind als mijn vader boos is op mijn moeder, op mijn broer of mij, waar hij schreeuwt en vloekt en in een bezetenheid verkeert van boosheid, waarin ik deze energie ervaring van angst/verdriet/verstening in mijzelf heb opgeslagen en weer ervaar als iemand boos op me is.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben angst/verdriet/verstening te ervaren als iemand boos op mij is en dezelfde expressie van boosheid herken die ik als kind zag bij mijn vader als hij boos was op mijn moeder, mijn broer of mij.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben zo versteend te raken als iemand boos op mij is en schreeuwt op mij dat ik niets meer kan zeggen maar het liefst ergens stil in een hoekje ga zitten wachten tot de boosheid bij de ander over is.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me klein en minderwaardig te voelen als iemand boos op me is, tegen me schreeuwt of vloekt waarin ik in de ernergie ervaring ga van een klein meisje dat bang wegkruipt en zich klein en minderwaardig voelt als een ‘oudere’ of ‘grotere’ tegen haar schreeuwt en vloekt en boos is.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik er beter niet kan zijn, niets waard ben, geen bestaansrecht heb en dat ik een mislukkeling ben als iemand boos op me is en schreeuwt of vloekt.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben in een energie ervaring te gaan van klein/minderwaardig/niets waard als iemand boos is en schreeuwt, waarin ik een herinnering heb aan mijn vader die mijn moeder toeschreeuwt dat ze niets waard is, er niet toe doet, een mislukking is waarin ik deze ervaring projecteer op het heden.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me te schamen als iemand boos op me is, waarin ik bang ben dat iedereen om me heen boos op me zal worden en zich tegen me gaat keren.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te willen vluchten van iemand die boos op mij is in plaats van hier te blijven te ademen en met gezond verstand een gesprek te beginnen om het probleem uit te praten.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat het geoorloofd is dat de ander boos op me is, schreeuwt en vloekt omdat ik ergens een fout heb gemaakt of iets verkeerds heb gezegd en dat het terecht is dat diegene zo boos op mij reageert.

When a Child is Born, they Do NOT yet Think. The Act of Thinking is Taught by Untrained Parents and a Society Obsessed with Self-Interest. Bernard Poolman

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben iedere keer weer een klein meisje te worden als iemand boos op me is, schreeuwt of vloekt, waarin ik me schuldig voel omdat ik iets fout heb gedaan of iets verkeerds heb gezegd.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me schuldig te voelen als iemand boos op me is, schreeuwt of vloekt in plaats van te kijken hoe het probleem opgelost kan worden.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben zelf in een energie van boosheid te gaan als de ander boos is op mij waarin ik mij verbind met de boosheid van de ander.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben een druk op mijn borst te voelen en te gaan huilen als iemand boos op me is en schreeuwt naar mij.

Als iemand boos op me reageert omdat ik iets verkeerd heb gedaan, iets heb nagelaten, iets verkeerds heb gezegd, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik steeds weer in een oud patroon van het verongelijkte meisje terugval en waarin ik in verdriet/angst en verstening blijf hangen.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan bij iedere vorm van boosheid, schreeuwen of vloeken mezelf te ondersteunen met mijn adem en een en gelijk te staan met de ander zodat het conflict uitgepraat kan worden en er oplossingen bedacht kunnen worden.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 294 Boos en irritatie omdat ik geen antwoord krijg

Gisteren na een wandeling met familie werd er geopperd een kopje koffie te drinken op een terras. Alle tafeltjes bleken bezet te zijn maar een bekende die daar zat vroeg of we bij haar aan tafel wilde komen zitten. Ik ging op zoek naar stoelen om bij te schuiven en vroeg aan een dame die daar in gezelschap van een andere dame zat of de stoel vrij was. Ze pakte hierop geirriteerd haar tas van de lege stoel en gaf me geen antwoord. Hierop werd ik kwaad en vroeg ik nogmaals of de stoel vrij was en of ze me antwoord wilde geven, wat ze niet deed. Ik werd hier zo boos van dat ik die vrouw het liefst de huid vol wilde schelden, maar besloot om helemaal niet meer op het terras te gaan zitten en te gaan zwemmen, om af te koelen van mijn boosheid.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben boos te zijn als op mijn vraag of de stoel vrij is geen antwoord wordt gegeven.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben het belachelijk te vinden dat iemand niet de moeite neemt om me te vertellen dat de stoel vrij is.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben zo kwaad te worden op de vrouw die mij geen antwoord geeft dat ik op een ruzieachtige toon vraag of ze me wil vertellen of die stoel nou vrij is of niet.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben waardering/erkenning voor mezelf van de ander te verwachten waarbij ik een antwoord wil op mijn vraag terwijl haar antwoord al besloten ligt in haar gebaar.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat de vrouwen hier in Kroatie de gewoonte hebben hun tas op een lege stoel te zetten en dat het lastig is om dan de tas op schoot te moeten houden.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben het overdreven te vinden dat iedere vrouw haar tas op een stoel zet in plaats van gewoon op de grond zoals ik dit in mijn cultuur gewend ben.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me te irriteren aan de gewoonte om je tas niet op de grond te zetten, maar op een stoel of iets dergelijks.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben de vrouwen hier in Kroatie ervan te verdenken dat het bijgeloof is om je tas niet op de grond te mogen zetten.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me enorm te verzetten tegen sommige gewoontes in Kroatie waarvan er een is dat ze hun tas altijd op een vrije stoel zetten.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien begrijpen/realiseren dat de vrouw niet uit haar comfortzone gehaald wilde worden terwijl ik zelf in mijn confortzone wil blijven, zoals bijvoorbeeld gewoontes die ik dit mijn cultuur gekopieerd heb.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik zelf boos word als ik uit mijn comfortzone word gehaald.

Als ik zie dat iemand geirriteerd is omdat ik zijn gewoonte in de war schop, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat het mijn proces is om mezelf uit mijn comfortzone te halen en dat ik dat aan een ander hoef te leren.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan begrip te tonen voor iemands irritatie en mijzelf te assisteren door te ademen.

Als ik zie dat een gewoonte niet strookt met de mijne geleefd, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat gewoontes vaak bepaald worden door omgeving en cultuur. Ik ga met mijzelf de verbintenis aan te stoppen me te ergeren aan andere gewoontes.

Als ik zie dat ik waardering/erkenning wil van de ander door antwoord te krijgen op mijn vraag dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik geen erkenning/waardering van de ander hoef te krijgen maar dat ik die mijzelf kan geven. Ik ga met mijzelf de verbintenis aan de erkenning/waardering aan mezelf te geven door te ademen door mijn emoties.
Plaats reactie

Terug naar “Zeven jarige Reis Naar Leven”