Een oma's tocht naar leven

Neem deel in onze reis en deel hier je Blog en Vlog links.
Plaats reactie
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Een oma's tocht naar leven

Bericht door marja »

Dag 1 Een positieve test
Vandaag ben ik gestart met het schrijven van een blog om het proces te beschrijven van zelfvergeving en zelfcorrectie.
Ik ben al enige tijd bezig met het Desteni I Process maar omdat ik kort geleden gediagnosticeerd ben met kanker heb ik besloten een nieuwe blog te openen en hierin alleen ziekte-gerelateerde onderwerpen aan te snijden.

Wat vooraf ging:

Een paar maanden geleden ben ik met wat vage pijnklachten in mijn linkerborst naar de huisarts gegaan. Deze adviseerde een mammografie. Omdat ik veel negatieve berichtgeving heb gelezen over mammografie (het zou bij borstkanker de situatie alleen maar verslechteren) heb ik besloten slechts een echografie te laten maken. Hierop waren geen afwijkingen te zien op mijn linker borst maar er werd wel een cyste gezien in mijn rechter borst. De radioloog adviseerde een mammografie, die ik niet heb laten maken.
Via een andere Destonian kwam ik op het adres van een kliniek waar door middel van een urineonderzoek op HCG (Human Chorionic Gonatropin) kan worden vastgesteld of iemand kanker heeft, het kan zelfs al gezien worden voordat zich symptomen geopenbaard hebben.

Aangezien mijn ouders en broer erg jong overleden zijn aan kanker, respectievelijk 51, 59 en 59 jaar leek het mij verstandig op mijn 61e deze test te laten uitvoeren.

Uiteindelijk kreeg ik (na een mislukte poging) de uitslag op 7 augustus 2015 per email. Ik opende de mail en last dat de test positief was.

Ik ben sprakeloos, ik wilde huilen, maar ik deed het niet, ik kon het op dat moment niet kwijt. Later die dag heb ik het verteld aan mijn echtgenoot en kinderen en toen kwamen de tranen.
Ik besloot direct mijn eetpatroon te veranderen. Ik ben al sinds geruime tijd ervan overtuigd dat voedsel een belangrijke factor is in het overwinnen van kanker. Ik begon het dr. Kelley’s protocol te lezen en het dieet te volgen, dat voornamelijk bestaat uit biologische rauwe groenten, fruit en wat noten.
Inmiddels heb ik een lading supplementen en vitamines besteld die in het protocol voorgeschreven worden.

Al met al weet ik nog steeds niet waar de kanker zich heeft ontwikkeld, het enige wat ik heb is de positieve urinetest.
Dee week heb ik een afspraak om nader onderzoek te laten verrichten in een privé polikliniek. Ik woon niet in Nederland en hier zijn de wachttijden in het ziekenhuis ontzettend lang. Ik heb me voorgenomen geen röntgenonderzoek te laten doen, of in ieder geval geen overhaaste beslissingen te nemen.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Een oma's tocht naar leven

Bericht door marja »

dag 2 Mijn eerste reactie


Nadat ik een echo van mijn borsten had laten maken waarbij een cyste was ontdekt werd mij een mammografie aangeraden. Ik wilde die niet laten verrichten omdat er veel aanwijzingen zijn dat als men reeds kanker heeft een mammografie nog meer schade kan aanrichten.

Omdat ik een sterk belaste familiegeschiedenis heb voor kanker wilde ik toch graag meer onderzoek en kreeg ik de suggestie om een urinetest te laten doen in de Navarro Kliniek. De eerste keer dat ik het monster instuurde was het ondezoek mislukt, de tweede keer kreeg ik de uitslag. Alles bij elkaar duurde dit ongeveer 2 maanden.
Toen ik ’s morgens de email binnenkreeg las ik dat het zeker was dat ik kanker had en dat meer onderzoek in de zin van röntgenonderzoek/echo/MRI geindiceerd was. Verschillende familieleden waren thuis op dat moment en ik zei niets tegen hen. Ik kon het nieuws niet delen en wachtte tot sommigen het huis hadden verlaten. Later die dag vertelde ik het aan mijn echtgenoot waarbij ik aangaf het liever niet aan de ander te vertellen die binnenkort op vakantie zou gaan.

In deze blog post doe ik zelfvergeving op mijn eerste reactie toen ik de email las waarin stond dat de test positief was.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben het nieuws van de positieve test zo snel mogelijk te willen verdringen en mijn verdriet niet toe te staan.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben geen verdriet te willen voelen/ te huilen in het bijzijn van mijn familie.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben het liefst aan niemand te willen vertellen dat mijn test positief is en dat dit betekent dat ik kanker heb.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben om bang te zijn dit slechte nieuws aan mijn familieleden te vertellen nu ze binnenkort op vakantie zijn. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik een andermans vakantie kan verpesten door slecht nieuws over mijn gezondheid te delen met hen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet aan mijn kinderen te willen vertellen dat ik kanker heb, waarin ik denk genoeg aan mijn eigen reactie te hebben en dat hun reactie hierop voor mij teveel is.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn verdriet te onderdrukken en op te kroppen tot een moment waarbij ik het wel moet vertellen aan mijn kinderen waarin ik horten en stotend en bevangen van verdriet hen het nieuws vertel.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben hortend en stotend het nieuws aan mijn familie te vertellen omdat ik angst voel en weerstand om het nieuws met hen te delen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn kinderen hortend en stotend en bevangen van verdriet het nieuws te vertellen in plaats van direct zelfvergeving toe te passen waarbij ik een mogelijkheid creëer om met een stabiele stem hen het nieuws te vertellen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik mijn kinderen/partner alleen maar leuk nieuws wil vertellen zodat ik hierop een positieve reactie krijg.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mezelf een zwakkeling te voelen en dat ik niet meer alleen die positieve partner/moeder/oma kan zijn.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te zien dat mijn wereld instort zoals ik die voor ogen had en wilde leven en ik bemerk frictie nu alles ineens anders gaat lopen door de verandering.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn wereld in een roze wolk te willen omhullen om steeds in een positieve mood te zijn.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben een herinnering van mijn moeder te projecteren op mijn eigen situatie waarin zij vertelde dat er kanker bij haar was geconstateerd en waar wij kinderen heel erg verdrietig en angstig werden.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik de ander net zo bang zal maken als hoe ik dat zelf heb ervaren met mijn moeder en ik dus niet meer als positief en sterk gezien zal worden maar dat ik zal worden ageassocieerd met angst.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn verdriet te negeren en te verdringen als een copingsmechanisme, zoals ik dat vaak in mijn leven heb gedaan om de realiteit te ontvluchten.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben de neiging te hebben verdriet weg te stoppen en te doen alsof het niet bestaat in plaats van direct zelfvergeving toe te passen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me af te scheiden van mijzelf en mijn familie door niet te willen vertellen waar ik verdrietig om ben.

Als er slecht nieuws verteld moet worden aan mijn kinderen/echtgenoot dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik zelf ook graag wil weten van mijn kinderen/echtgenoot hoe het met ze gesteld is en dat het vertellen van slecht nieuws een realiteit is. Ik realiseer me dat ik te allen tijde zelfvergeving kan toepassen voordat ik iets vertel wat minder makkelijk is.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan de ander te behandelen zoals ik zelf behandeld wil worden en vertel eerlijk wat er gaande is.

Als ik een neiging heb om mijn verdriet/angst te verbergen voor mijzelf en anderen dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat dit een gewoonte is die ik jarenlang gewend ben te doen en dat ik nu ik dit proces loop mijzelf wil onderzoeken en corrigeren.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan te stoppen met het verbergen/onderdrukken van mijn emoties en zelfvergeving en zelfcorrectie toe te passen.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Een oma's tocht naar leven

Bericht door marja »

dag 2 Mijn eerste reactie
angst opkrop

Nadat ik een echo van mijn borsten had laten maken waarbij een cyste was ontdekt werd mij een mammografie aangeraden. Ik wilde die niet laten verrichten omdat er veel aanwijzingen zijn dat als men reeds kanker heeft een mammografie nog meer schade kan aanrichten.

Omdat ik een sterk belaste familiegeschiedenis heb voor kanker wilde ik toch graag meer onderzoek en kreeg ik de suggestie om een urinetest te laten doen in de Navarro Kliniek. De eerste keer dat ik het monster instuurde was het ondezoek mislukt, de tweede keer kreeg ik de uitslag. Alles bij elkaar duurde dit ongeveer 2 maanden.
Toen ik ’s morgens de email binnenkreeg las ik dat het zeker was dat ik kanker had en dat meer onderzoek in de zin van röntgenonderzoek/echo/MRI geindiceerd was. Verschillende familieleden waren thuis op dat moment en ik zei niets tegen hen. Ik kon het nieuws niet delen en wachtte tot sommigen het huis hadden verlaten. Later die dag vertelde ik het aan mijn echtgenoot waarbij ik aangaf het liever niet aan de ander te vertellen die binnenkort op vakantie zou gaan.

In deze blog post doe ik zelfvergeving op mijn eerste reactie toen ik de email las waarin stond dat de test positief was.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben het nieuws van de positieve test zo snel mogelijk te willen verdringen en mijn verdriet niet toe te staan.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben geen verdriet te willen voelen/ te huilen in het bijzijn van mijn familie.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben het liefst aan niemand te willen vertellen dat mijn test positief is en dat dit betekent dat ik kanker heb.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben om bang te zijn dit slechte nieuws aan mijn familieleden te vertellen nu ze binnenkort op vakantie zijn. Waarin ik mijzelf vergeef dat ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard om te geloven dat ik een andermans vakantie kan verpesten door slecht nieuws over mijn gezondheid te delen met hen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet aan mijn kinderen te willen vertellen dat ik kanker heb, waarin ik denk genoeg aan mijn eigen reactie te hebben en dat hun reactie hierop voor mij teveel is.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn verdriet te onderdrukken en op te kroppen tot een moment waarbij ik het wel moet vertellen aan mijn kinderen waarin ik horten en stotend en bevangen van verdriet hen het nieuws vertel.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben hortend en stotend het nieuws aan mijn familie te vertellen omdat ik angst voel en weerstand om het nieuws met hen te delen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn kinderen hortend en stotend en bevangen van verdriet het nieuws te vertellen in plaats van direct zelfvergeving toe te passen waarbij ik een mogelijkheid creëer om met een stabiele stem hen het nieuws te vertellen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik mijn kinderen/partner alleen maar leuk nieuws wil vertellen zodat ik hierop een positieve reactie krijg.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mezelf een zwakkeling te voelen en dat ik niet meer alleen die positieve partner/moeder/oma kan zijn.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te zien dat mijn wereld instort zoals ik die voor ogen had en wilde leven en ik bemerk frictie nu alles ineens anders gaat lopen door de verandering.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn wereld in een roze wolk te willen omhullen om steeds in een positieve mood te zijn.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben een herinnering van mijn moeder te projecteren op mijn eigen situatie waarin zij vertelde dat er kanker bij haar was geconstateerd en waar wij kinderen heel erg verdrietig en angstig werden.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik de ander net zo bang zal maken als hoe ik dat zelf heb ervaren met mijn moeder en ik dus niet meer als positief en sterk gezien zal worden maar dat ik zal worden ageassocieerd met angst.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn verdriet te negeren en te verdringen als een copingsmechanisme, zoals ik dat vaak in mijn leven heb gedaan om de realiteit te ontvluchten.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben de neiging te hebben verdriet weg te stoppen en te doen alsof het niet bestaat in plaats van direct zelfvergeving toe te passen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me af te scheiden van mijzelf en mijn familie door niet te willen vertellen waar ik verdrietig om ben.

Als er slecht nieuws verteld moet worden aan mijn kinderen/echtgenoot dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik zelf ook graag wil weten van mijn kinderen/echtgenoot hoe het met ze gesteld is en dat het vertellen van slecht nieuws een realiteit is. Ik realiseer me dat ik te allen tijde zelfvergeving kan toepassen voordat ik iets vertel wat minder makkelijk is.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan de ander te behandelen zoals ik zelf behandeld wil worden en vertel eerlijk wat er gaande is.

Als ik een neiging heb om mijn verdriet/angst te verbergen voor mijzelf en anderen dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat dit een gewoonte is die ik jarenlang gewend ben te doen en dat ik nu ik dit proces loop mijzelf wil onderzoeken en corrigeren.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan te stoppen met het verbergen/onderdrukken van mijn emoties en zelfvergeving en zelfcorrectie toe te passen.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Een oma's tocht naar leven

Bericht door marja »

dag 3 Doktertje spelen kost veel geld


Vanaf de dag dat ik de positeve uitslag kreeg van de urinetest die aangeeft of je wel of niet kanker hebt (zie vorige blogs) heb ik besloten om mijn eigen richting te bepalen in het genezingsproces. Niet dat ik geen dokters nodig heb hierbij, nee, ik zal zeker gebruik willen maken van de techniek die gebruikt wordt om vast te stellen waar de kanker zich bevindt en in hoeverre de kanker zich in het lichaam heeft gemanifesteerd.
Ik wil niet de conventionele behandelingen zoals chemotherapie en bestraling ondergaan, ten eerste heb ik alleen maar negatieve resulaten hiervan gezien en ik denk dat het meer schade toebrengt dan dat het heilzaam is voor het lichaam. Ik ben van mening dat al die behandelingen een product zijn van Big Pharma waar het alleen maar gaat om geld te verdienen en niet om mensen te genezen.
De laatste paar jaar is er gelukkig veel gepubliceerd in de Sociale Media door mensen die kanker hebben overwonnen door hun levensstijl aan te passen, ook de serie ‘The Truth about Cancer’ geeft veel duidelijkheid over welke middelen gebruikt kunnen worden om weer gezond te worden zonder agressieve therapie.

Ik ben sinds kort gestart met het dieet van dr.Kelley, die vele mensen met kanker, waarvan sommigen uitbehandeld waren heeft begeleid met dieet en supplementen.

In mijn geest echter is er van alles gaande, bijvoorbeeld komen allerlei angsten, onzekerheden, twijfel, verdriet enz. om de hoek kijken en hiervoor wil ik mezelf vergeven en corrigeren.
De weggestopte gedachten/emoties/gevoelens/ideeën en overtuigingen werken namelijk zeer schadelijk op het lichaam.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben angst, onzekerheid en twijfel te hebben bij het volgen van het dieet.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben angst, onzekerheid en twijfel te hebben of het dieet bij mij wel zal aanslaan en me genezing zal brengen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik misschien te oud ben om het dieet succesvol te laten zijn.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken en bang te zijn dat de kanker zo agressief is dat het dieet geen zin heeft.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn dat ik niet genoeg geld heb om de supplementen en vitamines te bekostigen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn dat ik ondanks het dieet, de supplementen, vitamines toch nog dood zal gaan aan kanker.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben om in paniek te raken bij het idee dat ik wellicht niet genoeg doe met het dieet/supplementen en toch zal sterven aan de kanker.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben om bang te zijn dat wanneer ik mijn ziekteproces op mijn manier aanpak ik mij laat leiden door ego en mij alleen bezig houdt met het anders doen terwijl de kanker vrijspel heeft.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn dat ik arrogant ben door even te stellen dat ik eigen dokter speel en dat ik uiteindelijk toch geen succes zal hebben met het dieet.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben inmiddels een grote som geld uitgegeven te hebben die ik gekregen heb van iemand, waarin ik bang ben het geld van die ander te verspillen als het dieet en de extra’s niet helpen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben iedere keer te schrikken van de hoeveelheid btw en douanekosten.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben geld zo’n belangrijk item te vinden in mijn leven dat het lijkt alsof mijn leven minder waard is dan geld.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me bezorgder te maken om de hoeveelheid geld die wordt uitgegeven dan mijn leven.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren hoeveel waarde ik aan geld toeken in plaats van aan mijn fysieke gesteldheid.

Als ik zie dat ik twijfels heb over het feit dat ik eigen dokter speel / mijn dieet dan stop ik en adem. ik realiseer me dat wat ik heb gelezen uitstekende resultaten heeft.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan te stoppen met mijn twijfels en verder te gaan met het dieet wat is uitgestippeld. Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om wanneer er twijfels naar boven komen te onderzoeken wat er achter zit om ze te begrijpen en te kunnen stoppen en verder met het dieet te gaan wat ik heb uitgestippeld.

Als ik zie dat geld een belangrijkere rol speelt dan het feit dat ik gezond wil worden, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik geld die belangrijke rol zelf heb gegeven en mijn lichamelijk welzijn ondergeschikt heb gesteld aan geld.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan mijn lichaam op de eerste plaats te stellen.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan te zoeken naar een mogelijkheid om de 60% extra die ik steeds moet betalen op een of andere manier kan reduceren.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Een oma's tocht naar leven

Bericht door marja »

dag 4 De uitslag van de onderzoeken


Een paar weken geleden heb ik een algeheel onderzoek gehad. Er is onderzoek gedaan op urine, bloed, ontlasting wat geen afwijkingen opleverde. Ook werd er een echo van mijn buik, borsten, schildklier en baarmoeder/eierstokken gemaakt. De uitslag van het uitstrijkje was normaal.
In mijn schildklier werden verscheidene bobbels gezien waarvoor een punctie wordt geadviseerd.
In mijn rechter borst werd een cyste gezien en er werd met nadruk een mammografie geadviseerd.
Ik heb de mammografie toch laten verrichten en er werden geen afwijkingen gezien.
Ik krijg nog een oproep om mijn moedervlekken te onderzoeken.
Op de echo van mijn baarmoeder werd een vleesboom (klein) gezien waarvoor controle wordt geadviseerd over een half jaar.

Tot zover dus niets ontdekt. Ik merk dat mijn omgeving nogal lakoniek reageert op de uitslag van de onderzoeken, zoals mooi toch m.a.w. er is waarschijnlijk niets aan de hand en dit maakt me boos en ik heb het gevoel niet begrepen te worden.
Ik zelf denk dat het urine-HCG onderzoek dat ik heb laten verrichten bij de Navarro kliniek erg betrouwbaar is en ik ga dit ook zeker over enige maanden laten herhalen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben boos, teleurgesteld en verdrietig te zijn als mijn omgeving lakoniek reageert op de uitkomst van de onderzoeken van het ziekenhuis dat ik heb bezocht waarin de uitkomsten negatief zijn voor kanker.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben ondersteund te willen worden door mijn omgeving waarin ik begrip wil hebben voor mijn situatie en mijn vertrouwen in de urinetest van de Navarro kliniek.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben boos te zijn op mensen die alleen vertrouwen hebben in de reguliere geneeskunde en mijn keuze als kwakzalverij bestempelen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik de goedkeuring van anderen nodig heb om het pad dat ik heb gekozen om te genezen te vervolgen.

Als ik zie dat ik boos, teleurgesteld of verdrietig word als ik geen steun krijg van mijn omgeving dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik de enige ben die verantwoordelijk is voor mijn genezingsproces en dat ik anderen niet hiervan hoef te overtuigen.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan te vertrouwen op mijzelf, het dieet, het Desteni I Process en de HCG-test over een poosje te herhalen.

………… – / – ………….

Ik moest wel denken aan hoe het bij mijn moeder is gegaan. Toen ze werd onderzocht in het ziekenhuis omdat ze zo geel zag, bleek zij al levermetastasen te hebben en hierop kreeg ze een toale screening om de bron van de kanker te vinden teneinde haar de juiste behandeling te geven. De bron werd niet niet gevonden en ze kreeg een aantal chemokuren.

Toen ze overleden was waren wij, de familie toch benieuwd wat de bron van de kanker geweest was en de artsen vertelden ons dat de kanker in haar pancreas was ontstaan.

Ondertussen ben ik verder gegaan met mijn zoektocht. Mijn focus lag op ‘cancer of unknown primary origin’ zoals bij mijn moeder.
Hierdoor sloeg mijn geest op hol met allerlei doemscenario’s. Stel je voor dat er bij mij ook plotseling uitzaaiingen in mijn lever ontdekt worden? Ik moet nu echt weten waar de kanker zich heeft gemanifesteerd, straks ben ik nog te laat.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijzelf te vergelijken met mijn moeder door te denken dat ik aan dezelfde soort kanker lijdt als mijn moeder.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn net als mijn moeder de bron van de kanker niet te kunnen vinden en te overlijden aan de uitzaaiingen in de lever en ander gebieden.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet hier te zijn als een en gelijk met mijzelf maar me mee te laten slepen door mijn geest en allerlei doemscenario’s te bedenken.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben verdrietig te zijn omdat ik er niet achter ben gekomen waar de kanker zich bevindt waarin ik bang ben dat ik niet de juiste behandelmethode kan kiezen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat als ik weet waar de kanker zich bevindt ik beter een ander dieet kan volgen dat waarschijnlijk meer succes zal hebben.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn dat ik iets in mijn dieet over het hoofd zie en dat het dieet dat ik volg niet het gewenste resultaat zal hebben, namelijk een daling van mijn HCG titer en het verdwijnen van de tumor.

Als ik zie dat mijn geest de vrije loop neemt en mij allerlei doemscenario’s laat zien dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik mezelf het beste kan laten voorlichten door mensen met kennis van zaken waardoor ik weer een stapje verder kom.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan mij te houden aan het dieet van dr. Kelley totdat zich nieuwe ontwikkelingen aandienen die vereisen dat een verandering nodig is.

Ik heb inmiddels contact gehad met een verpleegster die bekend is met het dr. Kelley dieet en de Navarro test. De verpleegster adviseerde me niet aan de (palpabele) cyste te komen/aan te raken.

Ook heb ik contact gehad met dr. Navarro van de kliniek. Deze adviseerde me de bobbeltjes in mijn schildklier met rust te laten zodat er geen risico is voor spreiding van de cellen.

Meer over het Dr. Kelley dieet dat ik volg in mijn volgende blog.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Een oma's tocht naar leven

Bericht door marja »

dag 5 Het dr. Kelley dieet


Ik volg nu ongeveer 6 weken het dr. Kelley dieet.

Dit houdt in dat ik alleen rauwe groenten en fruit (het liefst biologisch/organisch) eet in de vorm van sappen die ik klaarmaak met de slowjuicer afgewisseld met salades. Sappen hebben de voorkeur in het dieet omdat die het makkelijkst te verteren zijn voor het lichaam.

Ik eet bij het ontbijt en de lunch 10 amandelen en soms maak ik voor de lunch wat vis klaar, gekookt of gegrild.



Er is een waterfilter voor op de kraan gekocht maar nog niet aangesloten omdat we een extra stukje leiding nodig hebben wat nu gemaakt wordt.

Dit dieet dient aangevuld te worden met de volgende supplementen/vitamines (ik heb op aanraden van een andere patient sommige supplementen en vitamines toegevoegd):

Okra-Pepsin-E3
Hydrochloric Acid
CO-Q10
CO-Zyme A (heb ik nog niet gevonden)
Lijnzaadolie
Capsicum (cayennepeper)
Vitamine A
Vitamine C
Vitamine/mineralen complex
Omega 3/6
Enzymen
Magnesium
Calcium
Jodium
Foliumzuur
Amigdalina (vit B17)
Verder ondersteun ik mijn lichaam met koffie-klysma’s, bij voorkeur dagelijks, maar dat lukt niet altijd.

Ik ben gewend geraakt aan het dieet, maar merk dat ik nog steeds moeite heb met het laten staan van mijn kopje koffie. Ik heb me zelfs voorgenomen dat als mijn HCG urine titer (Navarro kliniek) binnen normale grenzen is, weer ‘s morgens met koffie te beginnen.

Deze week zag ik bij iemand een zak drop staan en ik kon de verleiding niet weerstaan, ik heb 3 dropjes gegeten, maar ik had gelijk spijt en dacht bij mezelf: waar was dat nou goed voor, zo lekker was het nou ook weer niet.

Verder maak ik me zorgen over de kosten die gemoeid zijn met de supplementen/vitamines maar ook dat ik niet weet welke ik moet blijven slikken en welke niet.

Een ding is zeker dat de enzymen en vitamine B17 van het grootste belang zijn om eventuele kanker cellen te vernietigen.



The Only Real Character on Earth is the Physical Body which is in a Zombie-Like State due to the Parasitic Mind Characters that Torture the Body INTO Submission through Emotion and Feelings. Bernard Poolman



Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te verlangen naar koffie en dat ik daarom een toekomstperspectief heb geschetst om weer koffie te gaan drinken als mijn HCG-urinetiter (weer normaal is.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik mezelf al van tevoren koffie heb beloofd terwijl de behoefte over een poosje misschien helemaal verdwenen is.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat mijn leven waardevoller is met het drinken van een kopje koffie.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben koffie drinken als een middel te zien om sociaal te zijn naar anderen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben iedere keer dat ik koffie ruik of als ik mijn koffie klysma klaarmaak ernaar verlang koffie te drinken.

Als ik zie dat ik verlang naar koffie of een toekomstbeeld schets dat ik weer koffie ga drinken dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik koffie mijn lichaam geen goed doet door het drinken maar wel in de vorm van klysma’s.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan mijn gedachtes en verlangens te stoppen totdat de behoefte totaal verdwenen is.



Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te bezwijken voor een paar dropjes, waarin ik bang ben dat dit schade brengt aan mijn lichaam.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn dat ik na deze keer vaker door mijn knieen ga voor een of andere lekkernij.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben spijt te hebben dat ik een paar dropjes heb gegeten.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik dropjes moet eten omdat ik ze gemist heb en nu de mogelijkheid niet voorbij wil laten gaan.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn lichaam te vervuilen door het eten van een paar dropjes en daar zo’n negatieve energie aan te verbinden dat het me extra vervuild.

Als ik zie dat er een of andere lekkernij voorbij komt waarbij ik denk dat ik de kans moet grijpen dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik me op zo’n moment laat lijden door een gedachte die ik vaak gevolgd heb. Ik ga met mijzelf de verbintenis aan mijzelf richting te geven door de gedachte te stoppen dat ik de kans moet grijpen.



Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me zorgen te maken / bang te zijn dat ik niet genoeg geld heb om alle vitamines en supplementen te blijven kopen die ik nodig heb.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat als ik niet de juiste vitamines en supplementen blijf slikken de kanker in mijn lichaam progressief wordt.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te weten hoe lang ik bepaalde vitamines en supplementen moet blijven slikken.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn dat ik de rest van mijn leven de vitamines en supplementen moet blijven slikken.

Als ik zie dat ik me zorgen maak over de kosten van de vitamines en supplementen of over de hoeveelheid/soort vit/suppl. dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik tot nu alles met hulp heb kunnen financieren. Ik ga met mezelf de verbintenis aan door te gaan met het bestaande regime en als er verandering moet komen te vertrouwen dat oplossingen gevonden kunnen worden.
Plaats reactie

Terug naar “Zeven jarige Reis Naar Leven”