Marja's mars naar leven

Neem deel in onze reis en deel hier je Blog en Vlog links.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 244 Een droom over verborgen verwijt

Vorige week droomde ik en ‘s morgens herinnerde ik mijn droom wat voor mij vrij uitzonderlijk is want meestal ben ik me helemaal niet bewust van wat ik heb gedroomd. Mijn dochter zou bij een gezin op een kind/kinderen passen en ik zou haar vergezellen hierbij. Ik was eerder gearriveerd dan zij en twijfelde of ik zou aanbellen of niet en op dat moment raakte mijn vinger de bel aan. Zonder dat ik het echt wilde had aangebeld en deed de vrouw des huizes open. Zij kende mij niet en raakte in paniek en was angstig om mij bij de deur te zien en wilde me niet binnenlaten. Ik had spijt dat ik niet beter had opgelet en had gewacht met op de bel te drukken tot ook mijn dochter was gearriveerd.

Deze droom deed me denken aan een incident dat eerder op de dag plaatsvond. Mijn echtgenoot en ik hadden een gesprek over geld waarbij ik vroeg hoeveel er nog op de bank stond, dit gesprek mondde uit in ruzie omdat we elkaar verweten teveel geld op te maken terwijl we deze maand een grote uitgave hadden met betrekking tot de legalisering van ons huis. Ik had op een “knopje” gedrukt waarvan ik had kunnen weten dat ik hem met deze opmerking kwaad maak en had het er uitgeflapt voor ik er erg in had.
Het verwijt dat ik had gemaakt is een lang bestaand patroon en al ontelbare keren gebruikt waarbij ik zeg dat hij geld aan zichzelf uitgeeft en ik “slechts” eten koop voor ons.

Ik flap er dingen uit zonder erbij na te denken en ben dan kwetsend naar andere mensen. Ik verplaats me dus niet in hun schoenen maar reageer vanuit mijn eigen denken/voelen/ideeën. En dat heeft dan consequenties, terwijl als ik me eerst gewaar zou zijn van mijzelf, als de adem, voordat ik antwoord ik hele andere dingen zou zeggen.

Een ander aspect wat ik bemerk is dat ik het idee heb dat ik denk voorzichtig te zijn in mijn antwoorden/opmerkingen waarbij ik probeer een conflict te voorkomen maar dat er toch een verborgen oordeel verscholen is dat direct door de ander wordt bemerkt. Ik krijg dan de kous op mijn kop en reageer onschuldig dat ik het allemaal niet zo bedoeld had. Er is dan al een gedachte met een oordeel aan vooraf gegaan en die neem ik mee in mijn communicatie. Ik realiseer me dat ik beter op mijn voorafgaande gedachten moet kijken voordat ik antwoord geef.

Waar ik eerst naar wil kijken is waarom we toch steeds onenigheid hebben over de geldbesteding. Ik heb hierover al eens geschreven en heb klaarblijkelijk toch het een en ander laten liggen want het steekt steeds weer de kop op. Wij zijn heel verschillend in onze omgang met geld. Ik heb meer de zuinige kant en mijn echtgenoot geeft makkelijker geld uit. Dit lijkt erg op het patroon van mijn ouders. Dit heeft ook met verschillende culturele achtergronden te maken, mijn schoonouders hebben tijden meegemaakt van forse geldontwaarding waarbij het geld van de ene op de andere dag niets meer waard was en dat moet veel impact hebben gehad op hun gezin. Het idee dat je het geld beter kan uitgeven voordat het geen waarde meer heeft zie ik ook terug bij andere leden van mijn schoonfamilie. Ik heb het idee dat een achterdeurtje me een veilig gevoel geeft.

Dus eens kijken waar de zelfvergevingen bij brengen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn echtgenoot kwalijk te nemen dat hij makkelijk en veel geld aan zichzelf uitgeeft en ik het geld besteed aan voedsel voor ons gezin.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik moeite heb voor mezelf geld uit te geven in de zin van een kopje koffie op een terrasje, kleding, schoenen, toiletspullen etc.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik aspecten in mijzelf mis en die heb gezocht in mijn partner wat ik nu als verwijt gebruik zoals het makkelijk uitgeven van geld om je leven te veraangenamen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik geld gebruik voor het hoognodige in het leven maar niet voor spullen die het leven veraangenamen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn geld uit te geven aan onnodige spullen, waarbij ik mezelf kwalijk neem ooit artikelen gekocht te hebben die slechts een korte levensduur hadden.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben het zonde te vinden om kleding/spullen/goederen te kopen die maar een korte tijd meegaan.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat het een zonde is om “weggooi” artikelen te kopen die er alleen maar zijn om geld uit te geven en om een kortstondig geluk te verschaffen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn geld uit te geven aan wat voor mij gekwalificeerd word als rotzooi omdat het maar een korte periode meegaat, waarbij ik graag kwalitatieve en duurzame goederen zou willen kopen die ik me niet kan veroorloven.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben boos te zijn dat ik me geen kwalitatieve en duurzame goederen kan veroorloven waarin ik mijzelf vergeef toegestaan en aanvaard te hebben een wereld te hebben gecreëerd die erop uit is zoveel en zo goedkoop mogelijk te produceren ten behoeve van consumentisme.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben boos en teleurgesteld te zijn als mensheid verslaafd zijn aan consumentisme, kleding en spullen kopen alleen maar voor de kick van het kopen en zich niet afvragen hoe die producten tot stand zijn gebracht, of ze nou door kinderen/slaven zijn gefabriceerd en welke gifstoffen er allemaal in verwerkt zijn.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn me schuldig te maken aan consumentisme, omdat ik vandaag de dag niet weet hoe iets gefabriceerd is en omdat de meeste producten die hier (in Kroatië) verkocht worden uit goedkope lonen landen komen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik de enige verantwoordelijke ben voor het ons budget en ervoor moet zorgen dat er genoeg geld is om eten te kopen waarbij ik de verantwoordelijkheid afneem van mijn huisgenoten.

Ik realiseer me dat er een verwijt in mij bestaat naar mijn huisgenoten om geld uit te geven aan onnodige spullen en dat zolang er een reactie in mijn geest aanwezig is er geen sprake kan zijn van communicatie.

Als er een reactie is van boosheid, teleurstelling is naar mijn huisgenoten, om geld uit te geven slechts voor de koopkick dan stop ik en adem. Ik verplaats mijzelf in de schoenen van de ander en zie hun beweegredenen. Ik realiseer me dat er niets mis is om soms iets te kopen om het leven te veraangenamen.

Als er een reactie is van angst niet genoeg te hebben dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik niet de enige verantwoordelijke ben maar dat we samen verantwoordelijk zijn en dat ik die verantwoordelijkheid kan delen.

Ik geef mijzelf richting en stabiliseer mijzelf om een communicatie te beginnen op een moment dat de ander partij daar klaar voor is.
Ik stel mijzelf ten doel 1 en gelijk met de ander te staan.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 245 Eerlijk duurt het langst?


Vandaag was ik erg van slag omdat ik een ervaring van iemand had gehoord die in een soortgelijke situatie was geweest als X en die door de macht van het geld in een penibele situatie was terechtgekomen.
Degene die verantwoordelijk was voor haar situatie was erg rijk en kon hiermee het hele systeem naar zijn hand zetten. Dankzij zijn rijkdom en de invloedrijke contacten die behoorden tot zijn kennissenkring heeft hij het systeem kunnen omkopen.
Plotseling drong de waarheid tot me door dat geld inderdaad deze wereld beheerst en dat er niet iets is zoals een rechtssysteem. Jarenlang heb ik geloofd in het rechtssysteem en dacht dat corruptie en omkoperij tot de categorie maffiafilms behoorde en dat je daar nooit mee te maken zou krijgen. Ik geloofde ook dat het goede het kwade altijd zou overwinnen in de zin dat eerlijkheid het langst duurt. Je zou dus eigenlijk kunnen zeggen in plaats van dat eerlijkheid het langst duurt, je heel lang op eerlijkheid kan wachten, zolang je zelf niet het systeem verandert, verandert er niets. En om het systeem te veranderen dien je eerst jezelf te veranderen, dus de reacties die je hebt op het systeem zoals gedachten, gevoelens en emotie.
Ik zie veel negatieve reacties bij me opkomen als ik dit verhaal hoor van omkoperij en leugens waarbij veel mensen betrokken zijn geweest.
Ik voel me boos, verdrietig, teleurgesteld, angstig als ik zie hoe geld deze wereld regeert. En als sommige mensen dan tegen me zeggen “het komt wel goed joh” dan word ik nog bozer, vooral omdat ik deze dooddoener zelf vaak heb gebruikt als rechtvaardiging van het systeem zodat je er niet meer aan hoeft te denken en vervolgens je gedachten en emoties verdringt. Of als een positieve tegenhanger, het komt wel goed joh, god zorgt wel dat het allemaal goed komt.
Inmiddels ben ik er door het Desteni materiaal achter dat je zelf verantwoording dient te nemen, voor jezelf, voor je omgeving en uiteindelijk voor de hele wereld.

The most important thing in the world https://www.youtube.com/watch?v=qU3OvnAj_2Y

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben van slag te zijn/verlamd toen ik hoorde van de ervaring van een persoon die in een strijd belandde en verloor omdat ze niet zo veel geld had als de tegenpartij, waarin ik mij identificeer met de ander en mij vergelijk terwijl iedere situatie verschillend is.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik me identificeer/vergelijk met een ander en niet beschik over alle nodige informatie en zo dus op basis van een beetje kennis conclusies trek die me verlammen van angst.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me verlamd te voelen van angst omdat ik bepaalde ingrediënten van een verhaal toepas op mijn eigen situatie (en van X) en al gelijk visioenen krijg van hoe het zou zijn als ….. gebeurt.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn voor het systeem waarin we leven omdat ik denk dat geld het allerbelangrijkst is waarmee veel mensen om te kopen zijn.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat de meeste mensen hier op aarde bang zijn niet genoeg geld te hebben en (bijna) alles zullen doen om aan geld te komen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mij onveilig te voelen in een wereld waarin geld zo een belangrijke speelt.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat eerlijk het langst duurt, zonder in te zien dat geld deze wereld beheerst en we dus lang kunnen wachten op eerlijkheid.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ikzelf en als mensheid verantwoordelijk ben voor de macht die wij aan geld hebben gegeven en die wij belangrijker hebben gemaakt dan wat het allerbeste is voor ons levende wezens.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat er een hogere macht is en dat alles goed zal komen, waarin ik mijzelf vergeef toegestaan en aanvaard te hebben geen verantwoordelijkheid te hebben genomen in mijn leven.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben boos en teleurgesteld te worden als iemand tegen me zegt “komt wel goed joh” omdat ik denk dat het een dooddoener is, waarin ik mijzelf heb toegestaan en aanvaard niet te zien dat ik deze woorden van het “komt wel goed joh heb” gebruikt om de boel op zijn beloop te laten en de verantwoording te laten varen.

Als ik zie dat ik bange gedachten/emoties heb omdat ik denk dat alleen mensen met geld de wereld regeren en dat ik daar de dupe van zal zijn, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat angstgedachtes mij verlammen en mij beperken in het hebben van een goed zicht en het bedenken van strategieën.
Ik stel mijzelf ten doel mijzelf richting te geven door hier te zijn 1 en gelijk met mijn adem en naar gerichte oplossingen te zoeken door zoveel mogelijk informatie in te winnen en te doen wat het beste is voor allen.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 250 Gun ik mijzelf mijn eigen tijd?

Een paar dagen geleden probeerde ik de zaken zo te regelen dat ik ‘s avonds om 20.00 geen verplichtingen meer had naar de familie/kinderen en besprak dit met wat familieleden. Hierop kwam een onaardige opmerking van iemand en dit raakte mij diep. Ik piepte iets van “mag ik ook even iets voor mijzelf?” ,

Er waren gedachten van: ik sta altijd voor iedereen klaar en nu wil ik wat tijd voor mijzelf opeisen en wordt dat niet begrepen of wil men het niet begrijpen. Ik zag ook dat er een makkelijke oplossing hiervoor was: namelijk niet de tijd voor mezelf innemen en de emotie verdringen.
Er is een diepe overtuiging in mij dat ik hier de dienstbode ben en heel veel werk dat ik uitvoer doe ik niet met plezier maar gewoon omdat het moet.
Waarom moet het? Het moet van mezelf, ik heb al een resultaat voor ogen hoe het huis eruit ziet als het werk erop zit en ik raak in de war als het werk zich opstapelt.
Dus in wezen ben ik degene die zichzelf geen plaats en tijd gunt in mijn omgeving maar altijd gefixeerd ben op het werk wat moet gebeuren en ik neem pas rust als het klaar is.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben verdrietig te reageren als ik wil regelen dat ik ‘s avonds tijd voor mezelf wil maken en anderen hier geen begrip voor hebben.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik de laatste 40 jaar mezelf steeds op een laatste plaats heb gezet en dat het voor anderen moeilijk te begrijpen is dat ik nu tijd voor mezelf wil inlassen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben als ik tijd voor mijzelf maak er altijd een schuldgevoel ontstaat dat ik dan verdring.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat anderen mij geen eigen tijd gunnen terwijl ik degene ben dit zichzelf geen eigen tijd gunt.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben werk belangrijker te vinden dan ‘mijzelf’ waarin ik eerst alles af wil hebben voor dat ik tijd voor mezelf kan innemen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te verkeren in een slachtofferrol als ik werk in het huishouden en maar weinig plezier kan beleven aan het werk wat ik doe.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben streng voor mijzelf te zijn zodat ik eerst mijn verplichtingen moet hebben gedaan, wat vooral bestaat als huishoudelijk werk, boodschappen doen en eten koken voordat ik tijd aan mezelf mag en kan besteden zoals werken aan mijn proces en het bijwonen van vergaderingen.

Ik zie en realiseer nu ook dat ik deze gewoonte heb als anderen in mijn buurt zijn, dan ga ik in een soort van assepoester rol zodat iedereen kan zien hoe hard ik werk voor anderen, terwijl als ik helemaal alleen ben ik er makkelijk op los lummel, alsof ik dan van mezelf mag spijbelen en tijd voor mezelf mag innemen omdat niemand het ziet en ook niemand commentaar op mij kan leveren.
Dus dat zogenaamde harde werken en inspannen doe ik vooral als er mensen in mijn buurt zijn zodat er gezien kan worden hoe goed ik bezig ben en hiervoor zoek ik aandacht en waardering, waardering die ik mezelf niet geef.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat als ik alleen thuis ben ik het er van ga nemen, dat ik maar wat aan lummel want er is niemand die mij kan controleren of kan berispen voor het niets doen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat als ik alleen thuis ben ik graag wat surf op het internet of wat zaken aan het onderzoeken ben ik dit zie als onnuttig en ik mezelf hiervoor schuldig voel, omdat ik dan niet in “dienst” ben van de familie.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me schuldig te voelen als ik wat aan het surfen ben op het internet omdat ik ik denk dat dit voor mezelf is en waarin ik niet zie dat als ik documentaires bekijk of interviews van Eqafe beluister dit is om mijzelf te ontwikkelen, wat weer ten goede komt aan mijn proces zodat ik mezelf beter kan oefenen om hier te zijn en meer kan betekenen voor de andere leden van de familie.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken als iedereen weg is: ik ga het er even van nemen, ik doe even helemaal niks, terwijl ik die momenten gebruik om mezelf in slaap te sussen in plaats van actief deel te nemen aan het leven.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat als ik niet actief deel neem aan het leven dus in feite niet leven ben, ik mezelf in slaap sus dus niet de wereld wil zien zoals die zich afspeelt in mijn geest.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn tijd niet efficient en effectief te gebruiken zodat ik in een polariteit zit van de ene kant niks doen en aan de andere kant het idee te hebben niet over genoeg tijd te beschikken.

Als ik het idee heb dan ik niet genoeg tijd over houdt voor mezelf dan stop ik en adem. Ik stel mijzelf ten doel eens goed naar tijd te kijken en hoe ik mijn tijd indeel in actie en rust.

Als ik denk dat anderen mij mijn tijd niet gunnen, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik degene ben die verantwoordelijk is voor het invullen van tijd. Ik stel mijzelf ten doel mijzelf richting te geven in mijn dag/avond indeling.

Als ik denk dat anderen mij mijn tijd niet gunnen, dan stop ik en adem. Ik zie en realiseer dat ik degene ben die zichzelf iets wel of niet gunt en ik stel mijzelf ten doel te stoppen met zelfmedelijden en één en gelijk te staan met leven.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 251 Meer issues met geld

In een gesprek dat ik laatst had kreeg ik een hevige reactie op het uitgeven van geld aan kleding en onnodige producten, dit komt voort uit het reeds lange tijd op laten hopen van ergernissen en ideeën die verschillend zijn van de mensen waarmee ik leef.
Hier heb ik al geruime tijd last van, een grote kritiek op mensen die zomaar voor de lol uitgeven en of iets kopen om te kopen. Dit is mijn mening, terwijl zij (de jongere generatie) dat heel anders zien, zij vinden dat als je af en toe iets nieuws koopt je je ook beter voelt en dat dit doorwerkt in hun leven.
Ik zag dat ik totaal geen problemen heb in het kopen van voedsel en gebruiksvoorwerpen voor huishoudelijk gebruik, maar als het op kleding, speelgoed etc aankomt is er grote weerstand. Het gaat er hier niet om wie er gelijk heeft, maar ik wil stoppen met steeds maar reageren op de aankopen van degenen die hier met mij een huishouden vormen.
De afkeur wordt natuurlijk gemerkt door hen en daarom wordt er steeds meer in het geheim aangeschaft om mijn kritiek niet aan te hoeven horen.
In het gesprek dat werd gevoerd werd aan mij gevraagd wat ik zou doen met een bepaald bedrag en ik noemde allerlei wensen die op dit moment onbetaalbaar zijn zoals een kippenhok, verbetering van het huis, een betere warmtevoorziening etc.
Hier zie ik dat het allemaal uitgaven zijn die voor gemeenschappelijk gebruik zijn en niet alleen voor mijzelf.

Een ander punt is dat ik het idee heb dat ik geen eigen geld heb sinds ik niet meer werk, terwijl een deel van de aow een aanvulling is die voor mij bestemd is. En er is angst om niet genoeg te hebben, om tekort te komen. Eens kijken waar de zelfvergevingen me brengen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben kritiek te hebben op mijn huisgenoten als ze geld uitgeven aan, naar mijn mening, onnodige zaken zoals kleding, snuisterijen, speelgoed, toiletartikelen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat wij allemaal minimaal uit mogen geven aan kleding, snuisterijen, speelgoed toiletartikelen zodat er geld overblijft voor praktische zaken zoals verbetering van het huis en tuin.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben het als “zonde” te zien als er kleding wordt gekocht voor een kort tijdsbestek, omdat het modebeeld dit voorschrijft in plaats van kleding te kopen die duurzaam en kwalitatief is, waarin ik irritaties voel als anderen in mijn omgeving dit wel doen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik anderen de wet moet voorschrijven hoe en waarom zij geld uitgeven, waarin ik me niet realiseer dat zij denken dat ze zich beter voelen als ze nieuwe kleding kopen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn ideeën en overtuigingen bij anderen door de strot te willen duwen enkel en alleen omdat ik nu wat meer inzichten heb door het proces wat ik nu volg.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn om voor mijzelf geld uit te geven, omdat ik het idee heb dat ik geen eigen geld heb dat ik zelf heb verdiend, zodat ik alleen geld wil en kan uitgeven wat voor het gemeenschappelijk belang is.

Ik vergeef mijzelf niet toegestaan en aanvaard te hebben te zien/begrijpen/realiseren dat ik mijzelf niet gun om iets voor mezelf te kopen, mijzelf te verwennen met een aardigheidje maar dit alleen kan doen voor een ander.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijzelf niets te gunnen waarin ik niet zie/begrijp en realiseer dat ik hierdoor een ander ook niet gun iets voor henzelf te kopen.

Als ik mezelf af en toe eens verwen door iets te kopen en er komt een oordeel op van dat mag niet, of het product is niet echt nodig, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat mezelf af en toe een cadeautje gunnen geen misdrijf is en dat ik door dit te doen mezelf niet hoef te bestempelen als koopziek.
Ik stel mijzelf ten doel niet moeilijk te doen om af en toe wat geld voor mijzelf uit te geven, al heb ik geen eigen salaris en te beseffen dat ik het “verdien” om mijzelf af en toe te trakteren.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 252 Wie is hier verantwoordelijk?

Iemand zei vandaag tegen mij dat ik verantwoordelijk ben voor de ziekte van hem. Dit maakt mij boos en verdrietig. Ten eerste vind ik dat iedereen zelf verantwoordelijk is voor zijn leven/ziekte en niet een ander hiervan de schuld kan geven en ten tweede lijkt het alsof er iets in mij resoneert dat vindt dat de persoon gelijk heeft en dat ik hier schuldig aan ben, want waarom doet dit mij zo’n verdriet als dit gezegd wordt?

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben verdrietig en boos te zijn als iemand zegt dat ik degene ben die hem/haar ziek heeft gemaakt.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben dat ik door de opmerking dat het mijn schuld is dat de persoon ziek is geworden het liefst uit het leven van die persoon wil verdwijnen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben het liefst uit het leven van die persoon te verdwijnen om deze opmerking nooit meer te horen zodat ik dat wat gezegd is diep kan wegstoppen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben opmerkingen van anderen die ik niet aardig of leuk vind weg te willen drukken en niet te willen zien.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben in gedachten te participeren van hoe kun je nou denken dat een ander je ziek maakt terwijl je zelf verantwoordelijk bent voor jouzelf waarin ik niet wil zien wat ik mijzelf aandoe.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat er iets in mij is dat resoneert met de opmerking dat ik verantwoordelijk ben voor zijn/haar ziekte.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben verdriet te voelen dat iemand zegt dat ik verantwoordelijk ben voor zijn/haar ziekte terwijl ik graag het tegenovergestelde zou willen horen, nl ik ben blij dat je in mijn leven bent.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken ik er hier ben op deze wereld om anderen tot dienst te zijn of gelukkig te maken en als ik hoor dat dit niet zo is ben ik intens verdrietig.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat het verdriet en de boosheid die ik voel voortkomt uit mijn geestbewustzijnssysteem waarin een bepaalde zin resoneert die betekent dat ik het niet waard ben om hier te bestaan.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn dat anderen en ikzelf mij niet waard vinden om te bestaan.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben zo bang te zijn om niet te mogen bestaan dat ik het liefst wegkruip.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik slechts bestaansrecht heb als anderen dat ook vinden.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik hier ben om als één en gelijk aan leven te staan wat betekent dat ik gelijk sta aan iedereen.

Als ik zie dat ik denk niet te mogen bestaan of als ik een afkeuring bemerk van anderen om hier te zijn dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik mezelf bestaansrecht geef door hier te zijn als een en gelijk aan mijn adem.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan om hier te zijn op het moment dat een ander mij bekritiseert of mij schuldig bevindt van hun/haar ziekte en ongemak.

In mijn volgende blog onderzoek ik mijn beschuldigingen naar anderen voor het welbevinden van mijzelf en anderen.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 253 Wie is hier verantwoordelijk? (2)

Dit is een vervolg op dag 252 waarin ik wil onderzoeken in hoeverre ik anderen de schuld geef of heb gegeven voor de ziekte/welbevinden van een persoon/mijzelf.

Wat direct bij mij opkomt is de herinnering aan mijn vader die ik verantwoordelijk achtte voor de ziekte en dood van mijn moeder. Zij kreeg kanker op haar 51e en overleed kort nadat de diagnose was gesteld. Mijn moeder werd tijdens hun huwelijk vaak uitgescholden en veroordeeld door mijn vader waarbij hij de k-woorden gebruikte.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat mijn vader de oorzaak was van de ziekte en uiteindelijk dood van mijn moeder.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn vader schuldig te bevinden aan de dood van mijn moeder omdat hij haar altijd met k-woorden uitschold.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat mijn vader mijn moeder ziek heeft gemaakt door zijn manipulerende, boze, gefrustreerde karakter waarbij hij mijn moeder gebruikte als pispaal.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat mijn moeder een (financieel)-afhankelijke positie had gecreëerd voor zichzelf en geen richting kon geven aan de verwensingen/vervloekingen die op haar gericht waren, maar ze in haar lichaam onderdrukte als negatieve energie.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren hoe dit proces in de ouderrelatie verliep, waarin ik hun patronen heb veroordeeld en gekopieerd als een geestbewustzijnssysteem.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ieder mens zelfverantwoordelijk is in deze wereld, hoe deze wereld functioneert en hoe wij allen verantwoordelijk zijn voor elkaar.

Ik had een vriendin die ook op jonge leeftijd aan kanker overleed en gaf in gedachten haar man de schuld dat hij een energiezuiger was en oorzaak was van haar ziekte. Ik dacht toen dat anderen de energie bij je weg konden halen door hun gedrag. Energiezuigers zouden in staat zijn jouw energie weg te halen zodat jij uiteindelijk bekaf bent van hun gedrag en gepraat. Interessant om eens te kijken wat er nu werkelijk gebeurt.



Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat negatieve mensen de energie kunnen zuigen van anderen en positieve mensen je energie kunnen geven.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben sommige mensen als energiezuigers te bestempelen waarin ik denk dat sommige mannen een dominante rol spelen en hiermee de energie van vrouwen weg kunnen halen, waarin ik me niet gerealiseerd/gezien /begrepen heb dat die vrouwen dit laten gebeuren (accepteren).

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik energie creëer als boosheid, irritatie, gevoel van onderdrukking, inferioriteit wanneer iemand een dominante rol speelt in mijn leven waarin ik niet zie dat ik degene ben die de emoties toelaat en op die manier uitgeput raak.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat sommige mensen veel aandacht vragen en dat zij bestempeld worden als energiezuigers.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat anderen verantwoordelijk zijn voor mijn energie in plaats van te zien dat ik door in polariteiten van positief en negatief te verkeren mijn energie door mijn lichaam laat razen en hiermee geen richting geef aan mijn wezen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat positieve en negatieve energie in de geest plaatsvindt en dat ik (wij) toegelaten hebben gedachten, gevoelens en emoties ons lichaam te beschadigen en uiteindelijk te verwoesten.

Als ik zie of vind dat anderen verantwoordelijk zijn voor mijn ziekte/welzijn/gemoedstoestand dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik degene ben die in reacties van boosheid, irritatie, gevoelens van onderdrukking, inferioriteit toelaat en hierdoor ziekte en zwakte creëer van mijn lichaam.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan mijzelf richting te geven aan mijn leven door een en gelijk te staan met ieder wezen en de verantwoording te nemen voor mijn gedachten, gevoelens en emoties en mijzelf te ondersteunen door mijn adem.
Laatst gewijzigd door marja op 16 apr 2015, 22:53, 1 keer totaal gewijzigd.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 254 Mijn relatie met de kleur blauw

In deze blog ga ik verder met mijn relaties met kleuren.
In onderstaande interviews is te beluisteren hoe kleuren ons beïnvloeden door de gedachten, emoties en gevoelens die daarbij opkomen.

https://eqafe.com/p/colour-resonance-jo ... fe-part-67
https://eqafe.com/p/how-you-see-colours ... on-part-47

In mijn kast hangen veel blauwe kleren en vooral ‘s zomers geef ik de voorkeur aan deze kleur. Ik bemerkte als ik een nieuw kledingstuk wil kopen dat mijn aandacht het eerste wordt getrokken naar de kleur blauw, waarbij ik me bedenk dat ik al een x aantal kledingstukken heb in blauw waarbij ik dan me zelf bijna moet dwingen om naar andere kleuren te kijken.
Als ik een blauwe zee zie en dan vooral in een Mediterraans gebied kan ik overweldigd worden door een positief gevoel en dan vooral de verschillende kleurnuances die met de dag wisselen. Ook een heldere blauwe lucht geeft me een energie van positiviteit en blijheid.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben een positief gevoel te krijgen van de kleur blauw.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat de kleur blauw het beste bij mij past.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben in winkels een grote aantrekkingskracht te voelen voor blauwe kledingstukken, waarbij ik andere kleuren over het hoofd zie.

Ik vergeef mijzelf niet toegestaan en aanvaard te hebben te zien/begrijpen/realiseren dat ik thuis aangekomen pas tot de ontdekking kom dat ik alweer iets blauw heb gekocht.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben een positieve energie te voelen bij het zien van een azuurblauwe, donkerblauwe of lichtblauwe zee.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mij blij, positief en opgetogen te voelen als de lucht helderblauw is gekleurd nadat er de bura (n.o-wind) heeft gewaaid.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben teleurgesteld te zijn als ik witte chemtrails in de lucht zie die sterk aftekenen tegen de blauwe lucht.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat de kleur blauw me rust geeft.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijzelf met de positieve gevoelens ups en downs in energie te creëren en mijn lichaam te beschadigen.

Als ik zie dat ik een positief gevoel krijg van blauw, alleen maar naar blauwe kleding kijk, dan stop ik en adem. Ik realiseer mijzelf dat ik mezelf beperk door een grote voorkeur voor blauw te hebben en dat ik iedere keer bij het zien van blauwe luchten en blauwe zeven een energie creëer die mijn lichaam beschadigt.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan bij alle kleuren blauw mijzelf richting te geven door mijzelf te stabiliseren en een en gelijk te worden met alle kleuren van aarde en hemel.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 255 Een buitenlander en buitenstaander

Vandaag stond ik in de rij voor de kassa van een supermarkt. Een dame die achter mij stond sprak me aan en vroeg me hoe ik de bataten die in mijn mandje lagen klaarmaakte. Ik vertelde haar wat manieren om ze te bereiden en zo raakten we in gesprek. Van de bataten kwamen we op de economische crisis en geloof uit en de dame liet merken dat ze een keer met me wilde afspreken, maar dat ze nu een afspraak had maar me graag op een andere dag wilde zien. Ik wachtte haar op nadat ik had betaald en we wisselden telefoonnummers uit.
Buiten gekomen werd ik overvallen door verdriet en probeerde ik mijn gedachten te ordenen. Wat maakte me nou verdrietig? Het antwoord dat kwam was dat ik niet meer verwachtte ooit nog nieuwe kennissen te krijgen en de verbazing dat iemand met me wilde afspreken nadat we 5 minuten hadden gesproken, ik in mijn gebrekkige Kroatisch. Ik zag mezelf ook participeren in gedachten van: vind ik mezelf wel waard om nieuwe vrienden te maken? En daarna kwam er ook twijfel op, misschien zie ik die vrouw niet meer. Maar daar gaat het nu niet om, ik heb gezien dat er een emotionele reactie was bij een simpele uitnodiging om een keer koffie te drinken en ineens leek het of ik er ook nog mocht zijn
Er speelt nog een andere gedachte, namelijk het idee dat iedereen al voorzien is van vrienden en kennissen op mijn leeftijd en dat er voor mij geen plaats meer is en dit projecteer ik naar de wereld om mij heen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben een golf van verdriet te voelen als een persoon met mij een keer wil afspreken om koffie te drinken.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/realiseren/begrijpen dat ik me afgescheiden heb van de mensen om mij heen waarin ik heb bedacht dat iedereen al vrienden en kennissen heeft en niet op mij zit te wachten.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik hier een vreemde eend in de bijt ben waarin ik gedoemd ben hier te blijven en nooit echt zal kunnen integreren.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik zelf tot nu toe weinig moeite heb gedaan om te integreren en één en gelijk te worden met de mensen in mijn omgeving.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat het allemaal al te laat is om nog te integreren en ik hier mijn tijd wel zal uitzitten.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat er buiten mijn kleine kringetje geen andere mensen de moeite waard zijn om toenadering te zoeken of in contact mee te komen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben teleurgesteld te zijn in de paar contacten die ik hier had gemaakt, waarin ik mijzelf vergeef toegestaan en aanvaard te hebben alle mensen over een kam te scheren in plaats van meer moeite te doen om werkelijk contact te maken.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mezelf af te scheiden van de mensen hier en mezelf als buitenlander en buitenstaander te gedragen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/realiseren/begrijpen dat ik totaal onverwachts, door een uitnodiging van een persoon mag beseffen dat ik er ook nog ben, dat ik er mag zijn.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijzelf uit te sluiten in deze voor mij nieuwe samenleving.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik door mezelf het contact met nieuwe contacten te ontnemen ik mijzelf tegenwerk in mijn expressie.

Als ik zie dat ik verdrietig/geraakt ben als iemand met mij een afspraak wil maken of interesse in mij heeft mij te leren kennen, dan stop ik en adem.

Als ik zie dat ik verdrietig/geraakt ben als ik besef, dat ik mezelf ben vergeten en me realiseer dat ik er mag zijn en mee mag doen in deze samenleving, dan stop ik en adem.

Ik realiseer me dat het belangrijk is nieuwe contacten te maken en nu een eerste stap kan maken om opnieuw contact te maken met deze dame.

Ik ga met mezelf de verbintenis aan mijzelf open te stellen voor nieuwe contacten en te beseffen dat ik er mag zijn en het waard ben om kennis mee te maken omdat wij in wezen allen een en gelijk zijn met elkaar.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 256 Een medestander willen

Een dezer dagen zag ik dat ik een meningsverschil met iemand had, die onmiddellijk zijn gelijk wilde halen door een ander te overtuigen van zijn gelijk en hierin stond ik tegenover twee mensen die het oneens met mij werden. Ik voelde me aangevallen omdat twee mensen reageerden op mij en ik voelde me klein en nietig worden door deze tegenstand.
Als ik de situatie naar mij zelf haal zie ik dat ik vaak hetzelfde doe en heb gedaan, namelijk mijn gelijk willen halen door een ander hierin te betrekken en diegene door argumentatie met een emotionele lading zover te krijgen in plaats van hier te blijven en mijzelf richting te geven in de situatie.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me verloren, zwak, klein en nietig te voelen op het moment dat meer dan één persoon zich tegen mij keert omdat ik een andere mening heb.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn als ik een meningsverschil heb dat de ander support probeert te krijgen van een derde om zijn gelijk te halen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik niet opgewassen ben tegen meer mensen met een andere mening dan de mijne.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik bij mijn mening kan blijven als er slechts een persoon tegenover mij staat, waarin ik het laf vind als de ander een medestander zoekt.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik mijn mening/idee moet verdedigen tegenover een ander/anderen in plaats van te zoeken naar een oplossing.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat er altijd een oplossing mogelijk is voor een verschil van mening/idee.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat er geen ruimte kan zijn voor het zien van een oplossing zolang ik blijf staan op mijn standpunt van “ik weet het beter” of “ik heb gelijk”.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijzelf te beperken, verblinden en te verlammen door te denken dat mijn mening/idee beter is, waarin ik mezelf vergeef toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik al in een reactie ben zodra ik vasthoud aan mijn idee/mening.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik zelf medestanders zoek om mijzelf sterker en machtiger te voelen in de mening die ik heb.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik medestanders nodig heb om mijn ideeën en meningen te uiten.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben medestanders te zoeken door mijn mening/idee aan de ander te vertellen waarin ik mezelf vergeef toegestaan en aanvaard te hebben niet duidelijk de mening/idee van de ander te begrijpen, waardoor er dus een ongelijke discussie tot stand komt.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben medestanders te zoeken voor mijn ideeën, meningen en opvattingen in plaats van hier te zijn en mijzelf te ondersteunen door mijn adem waarin ik als een en gelijk met de ander een oplossing probeer te vinden.

Als ik zie dat ik vast wil houden aan mijn idee/mening dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik mezelf beperk en verlam bij het vasthouden aan een idee/mening.
Ik stel mijzelf ten doel wanneer ik mij vasthoud aan een idee/mening mijzelf richting te geven door te ademen en te zien wat het beste is voor allen.

Als ik zie dat ik bang, geïrriteerd raak als de ander een medestander zoekt om zijn gelijk te halen dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik een stap terug kan doen en eerst zoek naar een oplossing en dat het niet uit maakt of er 1 of meerdere mensen het niet met mij eens zijn.
Ik stel mijzelf ten doel te allen tijden te zoeken naar de oplossing en te stoppen met kijken naar de verdeeldheid die ik creëer.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 257 Ben ik een hork?

Deze week schreef ik een voorstel om als antwoord aan iemand te schrijven en een ander zou dit corrigeren/aanvullen voor mij. De correctie/aanvulling die ik kreeg had een veel vriendelijkere toon dan het stukje dat ik zelf had geschreven. Het stukje van mij was kort door de bocht en zakelijk/onvriendelijk. En ineens kwam ik tot de ontdekking dat dit al eerder was gebeurd en dat ik ook wel eens opmerkingen heb gekregen over de manier waarop ik mensen te woord sta, deze zou wel eens wat vriendelijker kunnen.
Dit deed me direct denken aan een gebeurtenis, vele jaren geleden, toen ik als secretaresse werkte en iemand moest bellen, waarop degene waar ik destijds voor werkte mij toeriep: beetje vriendelijker Marjo! (hij was trouwens altijd vriendelijk naar iedereen).
Ik zie nu dat ik dit gedrag kan corrigeren, want zolang het onbewust gaat kun je er niets aan doen, maar zodra je dus in de gaten krijgt dat je dit doet, zoals nu kan het door zelfvergeving gecorrigeerd worden.
Ik denk dat ik dit ontactische gedrag van mijn vader heb gekopieerd, mijn moeder zei altijd dat hij nog steeds de sergeant was uit zijn militaire dienstperiode, de manier waarop hij de mensen toesprak, op een schreeuwende, dwingende manier.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik mensen aanschrijf op een onvriendelijke, zakelijke, niet-begripvolle manier, waarbij ik niet in de schoenen van de ander ga staan om te zien hoe zo’n wijze bij mij overkomt.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me te schamen als ik zie hoe kort door de bocht, zakelijk en onvriendelijk ik mensen bejegen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat als je de ander op een vriendelijke manier bejegent je een opening maakt voor communicatie en acceptatie.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik mensen afstoot op de manier waarop ik ze benader.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken van: je neemt me maar zoals ik ben waarin ik niet begrijp wie ik werkelijk ben maar alleen maar redeneer vanuit mijn voorgeprogrammeerd geest bewustzijnssysteem.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben jarenlang de echo te horen van een opmerking dat ik vriendelijker moest zijn maar dit te onderdrukken door te denken dat het wel oké is zoals ik spreek.

Als ik zie dat ik iemand respons moet geven in de vorm van schrijven, dan stop ik en adem. Ik plaats mezelf in de schoenen van de ander en herlees wat ik heb geschreven en maak eventueel aanvullingen indien nodig.

Ik realiseer me dat kort door de bocht geschreven teksten, of zakelijke teksten een vorm van angst zijn om me uit te drukken en om fouten te maken.

Als ik zie dat ik mensen kortaf, onvriendelijk, commanderend, bevelend benader dan stop ik en adem. Ik zal mezelf de komende tijd observeren en kijken waarom ik dit gedrag vertoon en hoe ik dit kan corrigeren.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 257 In de verdediging en in reactie gaan

De laatste tijd is M wat meer gespannen door de drukte in en rondom het huis en een operatie in het vooruitzicht. Deze spanning uit hij door mij te controleren en commentaar op mij te hebben. Ik ga dan in de verdediging en geef hem van repliek want ik vind het vernederend om steeds maar commentaar aan te moeten horen. Ik geef mijzelf totaal geen richting en flap er van alles uit want ik vind dat hij het recht niet heeft om mij steeds naar beneden te halen. Ik ben toch geen voetveeg?

Ik heb dit gedrag al een tijdje gezien bij mijzelf maar het steeds uitgesteld om erover te schrijven want eigenlijk rechtvaardig ik mijzelf door in de verdediging te gaan met als gevolg emotionele reacties van irritatie.

Hierin steekt een patroon de kop op dat ik als kind vaak aanschouwd heb, de wijze waarop mijn vader tegen mijn moeder uitviel over van alles en nog wat, waarop mijn moeder alles slikte en haar emoties onderdrukte. Waarschijnlijk heb ik toen het besluit genomen om niet zoals mijn moeder te zijn, maar van mijzelf af te bijten als dat nodig mocht zijn, met het gevolg dat ik nu dus bij iedere opmerking die mij niet zint, van mij afbijt.

Ik weet dat het commentaar dat ik naar mijn hoofd gegooid krijgt niets met mij te maken heeft, maar alles met de ander, maar toch trap ik er iedere keer weer in: mijn ego moet verdedigd worden. Ik wil hiermee stoppen want ik heb genoeg van deze situatie.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben als M mij controleert en commentaar geeft direct geïrriteerd te raken en bevooroordeeld waarin ik denk dat ieder commentaar van hem een aanval op mij is.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mij door M aangevallen te voelen als hij commentaar op mij heeft, want ik denk dat ik alles goed doe.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben kwaad te zijn als M mij wijst op mijn fouten/vergissingen en die dan uitvergroot terwijl hij zelf op de bank blijft zitten kijken of alles wel ok is in zijn ogen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben het niet uit te kunnen staan wanneer mensen zelf niets doen en aan de zijlijn staan en dan anderen commentaar geven.

Ik vergeef mijzelf niet toegestaan en aanvaard te hebben te zien/begrijpen/realiseren dat M verlamd is door angst en hierdoor nauwelijks kan participeren in het gezin.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben iedere keer als M commentaar heeft op wat ik doe in huis of met de kinderen in de verdediging te gaan, waarin ik mijzelf totaal afsluit van de ander en zelfs niet overweeg om te zien of ik werkelijk iets zou kunnen met het commentaar.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik mijn ego aan het verdedigen ben, oftewel mijn moeder matrix systeem (dag 234), waarin ik geen commentaar/tegenwerking duld omdat ik wil geloven dat ik perfect ben.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik een besluit heb genomen dat ik niet wil zijn als mijn moeder die alles slikte wat mijn vader zei maar dat van me af moet bijten in deze wereld, waarin ik eigenlijk precies hetzelfde doe als zij: ik kom in een reactie.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik een voetveeg ben als ik niet van mij afbijt.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn lichaam te belasten met negatieve energieën op het moment dat ik commentaar van M krijg,

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik zo van mijn gelijk doordrongen ben omdat het commentaar van M vaak nergens op slaat dat ik mezelf rechtvaardig in een reactie van boosheid en irritatie te komen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat M zich gespannen en angstig voelt en dus overal gevaar inziet en ons wil beschermen voor eventuele ongelukken.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken en te geloven als M mij commentaar/kritiek geeft op enige handelswijze, o daar heb je hem weer met zijn angsten.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben M als sacherijnig te beschouwen en niet te zien dat hij slechts bang en gespannen is.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet in de schoenen van M te gaan staan en me voor te stellen hoe hij zich voelt in deze situatie met M’s achtergrond en opvoeding zoals hij geprogrammeerd is in zijn familie/geest-bewustzijnssysteem, maar alleen maar te kijken vanuit mijn eigen perspectief zoals ik ben geprogrammeerd.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik M kan ondersteunen door niet in een reactie te gaan, maar een en gelijk met de adem te zijn zodat ik mezelf stabiliseer en ik hem eventueel gerust kan stellen.

Als M mij commentaar/kritiek geeft op waar ik mee bezig ben of iets wat ik in zijn ogen niet goed heb gedaan, dan stop ik en adem. Ik stop mezelf met verdedigen en stabiliseer me zelf door een en gelijk te zijn met mijn adem. Ik realiseer mij dat ik zijn commentaar niet persoonlijk hoef te nemen, maar dat M alleen zijn spanningen op mij afreageert.
Ik ga met mezelf de verbintenis aan te stoppen met reageren op iedere vorm van commentaar van M en zal indien nodig meer zelfvergevingen uitspreken of beschrijven.

Ik realiseer me dat ik zelf ook boordevol commentaar zit naar hem toe en zal dit in een volgend blog beschrijven.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 259 Hoe kun je zoiets doen?

Vandaag opende zich een nieuwe dimensie voor me.
Deze week moest ik voor iemand een vertaald stuk kopiëren. Dit was een officieel stuk, met stempeltjes op alle bladzijden, een draadje door de verschillende bladzijden dat vastgeplakt zat.
Toen ik in de copyshop kwam werd ik in eerste instantie getriggerd door de drukte die er heerste in de kleine ruimte en pakte ik alvast het bundeltje uit mijn tas en maakte het klaar om te kopiëren, ik pulkte de draadjes los en legde het stapeltje klaar voor de medewerkster om te kopiëren. Hier wordt dit voor je gedaan, je kopieert dus niet zelf. Er was enige twijfel of ik dit alles wel los mocht maken, zou de vertaling nog wel officieel zijn als ik alles loshaalde? Maar ik bedacht dat dit document al gelezen en gezien was door de betreffende instanties en dat het niet uitmaakte.
Waarom handelde ik op die manier: ik wilde de opdracht voor de medewerkster zo makkelijk mogelijk maken, ze kon nu alle bladzijden tegelijkertijd in de kopieermachine stoppen zonder veel inspanning. Ik had ook gezien dat de medewerkster erg gestrest aan het werk was en ze was ook een beetje in de war geraakt dat ik zomaar vanaf de computer al een printopdracht had gegeven zonder haar vooraf in kennis te stellen, iets wat ik bij andere medewerkers ook niet doe.
Ik zie nu ook dat ik handelde als de automatische piloot, want toen ik werkte als secretaresse, haalde ik ook altijd eerst de aan elkaar geniete documenten los voordat ik het ging kopieren.
Afijn vanmorgen hadden we het erover en hoorde ik dat het document gewoon gekopieerd had kunnen worden zonder alles los te halen door de bladzijden op te leggen. Ik realiseerde me dat dit een veel betere optie was en dat ik nu het document ongeldig had gemaakt, dus opperde ik een nieuw exemplaar aan te vragen bij de vertaler. Hiermee leek mij de zaak afgedaan. Daarna werd er naar mijn gevoel een beetje doorgezeurd over mijn vergissing en hoorde ik enkele malen zeggen: Hoe kun je dat nu doen?, met andere woorden hoe kun je zo dom zijn? Hierbij ontstak ik in woede en voelde me een klein verdrietig kind dat betrapt was. Voor mij was de zaak afgehandeld, ik vraag een nieuwe kopie.
Wat ik me nu realiseerde is dat ik het oordeel dat ik over mezelf had, wilde onderdrukken en boos werd dat de ander me opmerkzaam maakte dat ik er niet bij was, maw ik was niet aanwezig op het moment dat ik kopieerde, schaamde me voor mijn fout en drukte de gedachte eraan weg.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben getriggerd te worden door de drukte die er heerste in de kleine ruimte van de copyshop en er alvast voor te zorgen dat ik mijn printopdracht kon versturen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben tijdens de kopieeropdracht niet hier aanwezig te zijn, maar in gedachten en het document wat ik moest laten kopiëren ongeldig te maken door het uit elkaar te halen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik geheel op de automatische piloot het document uit elkaar trok omdat dit het kopiëren vergemakkelijkt, zoals ik dit ontelbare malen heb gedaan toen ik als secretaresse werkte.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben een printopdracht te geven bij de computer terwijl het druk was in de copyshop en niet beoordeeld te hebben of dit misschien de werkneemster in de war kon brengen (ik had haar nog nooit eerder gezien daar) maar geheel uit eigenbelang mijn opdracht naar de printer te sturen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik arrogant handelde door naar de computer te lopen in de copyshop en de printopdracht naar de printer te sturen, terwijl het chaotisch was in de copyshop.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik efficiënt handelde door het document uit elkaar te halen en te prepareren om te kopiëren omdat ik op die manier de medewerkster behulpzaam wilde zijn, die ik even tevoren in verwarring had gebracht met mijn printopdracht.

Wat er later gebeurde:

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben nadat ik me realiseerde dat ik het document niet uit elkaar had moeten halen in een fractie te zien dat ik me vergist had, hierover een oordeel had naar mezelf en dit probeerde te bedekken door snel een oplossing te bedenken.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard me te schamen voor mijn vergissing en niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik mijn oordeel over mezelf wil onderdrukken door snel een oplossing te bedenken.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijzelf te veroordelen voor het maken van een vergissing omdat ik niet hier aanwezig was.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben in woede uit te barsten en verdrietig te worden als een klein betrapt kind op het moment dat mij wordt gevraagd: Hoe kun je zoiets doen?

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn betrapt te worden omdat er kans is dat ik gestraft word voor mijn vergissing.

ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang zijn fouten/vergissingen te maken omdat ik gestraft kan worden.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik mijzelf straf door een hard oordeel over mezelf te hebben op het moment dat ik een vergissing maak.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te worden niet te zien/realiseren/begrijpen dat ik door de dag heen allerlei vergissingen maak omdat ik niet hier aanwezig ben en me niet gewaar ben van mijn adem en mezelf hiervoor te veroordelen om het vervolgens te onderdrukken.

Als ik zie dat iemand me opmerkzaam maakt voor mijn vergissing of me vraagt hoe kun je zoiets doen? Dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik terug kan kijken hoe de situatie was en waarom ik op die manier handelde zodat ik dit kan corrigeren. Ik realiseer me dat ik mezelf niet hoeft te veroordelen voor mijn fouten/vergissingen, of deze te onderdrukken maar dat ik hier aanwezig blijf in en als de adem.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan, op het moment dat iemand me wijst op een of andere vergissing die ik heb gemaakt te kijken wat er gebeurd is, te onderzoeken waarom ik zo heb gehandeld in plaats van in verdriet/boosheid/angst te reageren.

Als ik zie dat iemand druk aan het werk is en gestrest is, dan stop ik en adem. Ik verplaats mijzelf in de schoenen van de ander en kijk wat voor diegene en mijzelf het beste is. Ik ga met mijzelf de verbintenis aan te stoppen met te handelen uit eigenbelang op het moment dat er om mij heen chaos en drukte heerst maar rustig op mijn beurt te wachten en daarna de handelingen te verrichten die nodig zijn.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 260 Vliegen met wind van 155 km/uur

Vanmorgen vlogen we met een tussenstop naar Nederland en er stond een fikse noordenwind. Bij het opstijgen schudde en zwaaide het vliegtuig van links naar rechts en en de hele zware storm bleek een orkaan te zijn met snelheden van 155 km/uur. Ik las op het internet dat het de laatste 10 jaar niet was voorgekomen dat er zo een storm was geweest met het kaliber van een orkaan. Bomen waren uit de grond gerukt en gebouwen liepen enorme schade op.

Tijdens het opstijgen kwamen er allerlei gedachten op, van hebben ze het weer wel goed beoordeeld? Mag je wel vliegen met zoveel wind? Zijn wij het eerste vliegtuig vandaag dat neerstort door zware storm?

Ik herinnerde me ook een interview van Eqafe waar verslag werd gedaan van een doodservaring door een vliegtuigongeluk en voelde angst voor de pijn die ik eventueel zou ondergaan als we echt zouden neerstorten. Tijdens deze gedachten werd ik doodsbang en dacht dat het gedaan was met me, maar door me te vestigen op mijn adem en ook mijn echtgenoot aan te sporen de vier-tellen ademhaling te doen werden we beiden kalmer en op een gegeven moment stegen we boven de storm uit.

Nadat we er thuis nog over gesproken hebben vraag ik me af in hoeverre we aan de dood ontsnapt zijn, in Nederland worden vluchten al geannuleerd als er windstoten tussen de 80 en 100 km per uur worden verwacht. Is er niet gewoon besloten te vliegen om verlies aan geld te voorkomen? Dit vliegtuig maakt iedere dag een rondje Split – Zagreb – Amsterdam – Zagreb – Split en een annulering zou veel financiële schade betekenen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben tijdens het opstijgen in gedachten te participeren van: zouden ze het weer wel goed beoordeeld hebben? Mag je wel vliegen met zoveel wind, gaan ze hier niet onzorgvuldig te werk? Kunnen we neerstorten?

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik door het toestaan van gedachten een angst creëerde.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben een angst te creëren die uiteindelijk uitmondde in een doodsangst waarbij ik bang was neer te storten.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben angst te hebben voor eventuele pijn die ik zou moeten ondergaan als we echt zouden neerstorten.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat de vliegmaatschappij geen verantwoordelijkheid heeft genomen voor het gevaar dat dreigde en alleen dacht aan het verlies dat zij eventueel zouden lijden als de vlucht(en) gecanceld zouden worden.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat er geen moment is opgekomen dat ik de vlucht zou kunnen cancelen omdat ik geen financieel verlies wil lijden.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben zelf geen verantwoordelijkheid te hebben genomen voor mijn leven en dat van mijn echtgenoot door in een vliegtuig te stappen dat tijdens een orkaan vertrekt.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik de verantwoording voor mijn leven (en dat van anderen) in de handen van een ander heb gelegd.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben door de opwinding en blijheid en het vooruitzicht van een reisje naar Nederland niet gezien en gerealiseerd te hebben dat er een enorm risico was om in een vliegtuig te stappen met een zware storm.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijzelf te verblinden door opwinding en blijheid te voelen omdat ik op reis ga.

Als ik zie dat er opwinding en blijheid is omdat er een gebeurtenis in het verschiet ligt die leuk en interessant lijkt, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat positieve gedachten me verblinden en voorkomen dat ik hier aanwezig ben. Ik realiseer me dat ik door de verblinding geen beslissing kan nemen voor wat het beste is allemaal.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan mezelf te onderzoeken op het hebben van positieve gedachten als blijheid en opwinding en de consequenties die hieruit voortkomen.

Als ik zie dat er door weersomstandigheden gevaar dreigt dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik vandaag de massa heb gevolgd en een groot risico heb genomen door mijn leven in de waagschaal te stellen. Ik ga met mijzelf de verbintenis aan geen grote risico’s te nemen, wat ertoe kan leiden om te besluiten om niet in te stappen.
Laatst gewijzigd door marja op 16 apr 2015, 22:53, 1 keer totaal gewijzigd.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 261 Emotioneel bij terugkomst

Gisteren ben ik teruggekomen van een week Nederland, na ongeveer twee jaar niet meer geweest te zijn.
Bij aankomst in Nederland merkte ik dat ik emotioneel werd als iemand me vroeg hoe het nu was om weer in Nederland te zijn. Ik heb veel emoties weggestopt de afgelopen tijd, wel eens gemerkt dat beelden/plaatjes van Nederland een emotie van heimwee teweeg brachten en daar ook zelfvergeving op gedaan.
Het is allemaal zo bekend en comfortabel in Nederland, de meeste mensen hebben centrale verwarming, ook het appartement waar ik logeerde, ik voel me comfortabel met het Nederlands, de diversiteit van de vele culturen, het gemak om iets te kopen wat je nodig hebt zonder daar veel voor te hoeven zoeken. De efficiëntie van het openbaar vervoer, alhoewel ik mezelf wel even moest bijscholen bij alle automatisering.
Kortom ik zag alles door een roze bril en die zette ik pas af toen ik weer landde.
In deze blog wil ik er achter komen wat nu precies de emoties zijn die ik voelde en dan zelfvergeving/zelfcorrectie toepassen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben geëmotioneerd te raken als mensen mij vroegen “hoe is het nu om weer terug te zijn in Nederland?”

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben verdriet te voelen als mensen mij vragen “hoe is het nu om weer terug te zijn in Nederland?”.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben zelfmedelijden te voelen als ik in Nederland ben omdat ik me gedwongen voel om in een ander land te wonen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik gedwongen word om in een ander land te wonen waarin ik mezelf vergeef niet toegestaan en aanvaard te hebben te zien/begrijpen/realiseren dat dit de consequenties zijn van een leven lang niet gewaar te zijn van mijn patronen/gewoontes die ik gekopieerd heb van mijn ouders en omgeving als een geest bewustzijnssysteem.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben Nederland door een roze bril te zien waarin alles beter/leuker/comfortabeler/positiever lijkt en ik me hierdoor positief laat beïnvloeden waarin ik mezelf in een slachtofferrol zet door te denken dat ik geen deelnemer meer mag zijn van deze maatschappij.

Ik vergeef mijzelf niet toegestaan en aanvaard te hebben te zien/begrijpen/realiseren dat vele mensen in Nederland in minder goede omstandigheden leven, zoals armoede, waardoor zij geen toegang hebben tot goede behuizing, gezonde voeding en degelijke kleding.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik in mijn comfort zone wil verblijven en geen inspanning lever om in een nieuwe omgeving te integreren, waarin ik steeds verlang naar het bekende, vertrouwde leven.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben mijn verlangen om de in mij bekende, vertrouwde omgeving te leven, te onderdrukken en hiermee mijn lichaam te beschadigen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben met een negatief gevoel te vertrekken uit Nederland waarin ik mijn realiteit baseer op een positief gevoel dat ik verkrijg door een bekende/vertrouwde omgeving.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben in een polariteit te bestaan van positief en negatief aangaande het leven in Nederland of Kroatië.

Als ik zie dat ik me positief of negatief voel, in de zin van vertrouwdheid/bekendheid in de omgeving waar ik me begeef, dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat ik als ik niet hier ben als een en gelijk met mijn adem en me identificeer met oude/bekende/vertrouwde gewoontes/patronen en me dus gevangen zet in gedachten, gevoelens en emoties.

Ik ga met mijzelf de verbintenis aan mezelf te gronden en hier te zijn of dat nu in Nederland is of elders.
Laatst gewijzigd door marja op 16 apr 2015, 22:53, 1 keer totaal gewijzigd.
marja
Berichten: 243
Lid geworden op: 14 jan 2013, 13:29
DIP: Ja

Re: Marja's mars naar leven

Bericht door marja »

dag 262 Huis verkopen en huis kopen

Sedert ons huis gebouwd is rees regelmatig de vraag blijven we hier of gaan we weg. In eerste instantie voelden we ons niet thuis in het dorp en de afstand naar de stad was te groot.
Het huis is al eens te koop gezet, maar was onverkoopbaar omdat het niet gelegaliseerd was. Nu we bezig zijn met de legalisatie en dit in de afrondingsfase is (hoe lang dit nog duurt weet ik niet) hebben we zo goed als besloten het huis te verkopen.

De redenen hiervoor zijn:

Het huis is te koud en veel kamers zijn onbewoonbaar in de winter, juist als je meer binnen bent dan zomers. Om dit probleem op te lossen is een grote investering nodig.
Het huis en de tuin vragen veel onderhoud en mijn echtgenoot heeft niet meer de energie om dat allemaal op te brengen, mede omdat we een dagje ouder worden.
We wonen hier geïsoleerd, ongeveer 3 kwartier van de stad wat inhoudt dat ik nauwelijks met andere mensen in contact kom, terwijl ik in de stad dagelijks onder de mensen kom om boodschappen te doen.
Het heen en weer rijden kost veel geld en zou uitgespaard worden als we in de stad wonen.
Ik zal veel meer bewegen dan nu, omdat alles lopend gedaan kan worden.
Er zijn ook wat bezwaren om in de stad te gaan wonen

Het zal bijna onmogelijk zijn een huis met een tuin te kopen voor het geld wat we voor dit huis krijgen, want wonen in een dorp is niet populair hier, behalve voor de mensen die in een dorp geboren zijn.
De appartementen in de stad zijn slecht geïsoleerd en er bestaat dus angst om in een flat terecht te komen waar je gehinderd wordt door het lawaai van de buren.
We kunnen geen eigen groente meer verbouwen in de zomer.
Op zich hebben we de beslissing al genomen maar qua gedachten, gevoelens en emoties ben ik hier niet stabiel in en dus schrijf ik de volgende zelfvergevingen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik geen verantwoording heb genomen bij de bouw van ons huis maar alles heb overgelaten aan mijn echtgenoot.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat we op een plek terecht gekomen zijn die slecht bereikbaar is, waar er een hechte dorpse gemeenschap van een paar families is en waarvan ik denk dat je daar als stadse, laat staan als buitenlandse moeilijk contact mee krijgt.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben te denken dat ik met stadsmensen makkelijker contact maak dan met de mensen uit dit dorp.

In de loop der jaren heb ik veel emotionele balast verzameld. Bijvoorbeeld heb ik ooit zonder huis gezeten en was inwonend bij familie terwijl er een baby op komst was. Later heb ik een huis verkocht in een tijd dat je heel makkelijk je huis kon verkopen en was ik niet in staat iets anders te vinden, toen ontstond er angst. Het laatste eigen huis wat we bewoonden was bijna onverkoopbaar door de geluidsoverlast van een cafe.

Er is al eens een angst ontstaan om mijn huis niet te kunnen verkopen, maar ook om geen ander geschikt huis te kunnen vinden, zonder huis te zijn, en dan is er nog een bijgekomen, een angst dat ik mijn huis heb verkocht en dat het geld plotseling niets meer waard blijkt te zijn.

Dan zijn er nog de herinneringen aan mijn jeugd, een verleden met ouders die inwonend waren bij ouders en schoonouders in een tijd dat er een woningschaarste was in de jaren 50.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn mijn huis niet te kunnen verkopen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat er slechts een koper bereid hoef te zijn ons huis te kopen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn dat als ons huis verkocht is het geld zijn waarde verliest en we zonder huis komen te staan.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn niet een geschikt appartement te kunnen kopen als het huis verkocht is.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben herinneringen opgeslagen te hebben in mijn lichaam dat we ons huis verkocht hebben en geen geschikt huis/appartement kunnen kopen.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn als er een keuze moet worden gemaakt om een andere woning te kopen belangrijke zaken over het hoofd te zien en me blind te staren op minder belangrijke zaken.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me door mijn wensen en verlangens te verblinden om een goede keuze te maken.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben me door mijn angsten te verblinden en een verkeerde keuze te maken als ik een andere woning koop.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn een huis/appartement te kopen waar we last zullen krijgen van geluiden/overlast van de buren.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben angst te hebben om in een woning terecht te komen waar we onaardige of asociale buren hebben.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn verkeerde keuzes te maken met de koop van een andere woning.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben spijt te krijgen dat we onze woning hebben verkocht.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben bang te zijn dat we met het kopen van een andere woning een financieel tekort zullen hebben.

Ik vergeef mijzelf toegestaan en aanvaard te hebben niet te zien/begrijpen/realiseren dat ik in mij jeugd gepreprogrammeerd ben om steeds te wonen op een plek die niet voldoet aan de wensen en eisen om comfortabel te wonen.

Als ik zie dat er angst is om ons huis niet te kunnen verkopen of om een huis te kopen wat geschikt is voor onze gezinssituatie dan stop ik en adem. Ik realiseer me dat oude ervaringen een rol spelen en dat ik me kan vergeven op de patronen die in mij aanwezig zijn.
Ik ga met mezelf de verbintenis aan me goed voor te bereiden op de verkoop van het huis door nu alvast onnodige huisraad te verkopen of weg te gooien en ervoor te zorgen dat het huis in een goede staat verkeert.
Ik ga met mijzelf de verbintenis aan te kijken of er nog angsten opkomen, die te vergeven en mijzelf zo te stabiliseren dat er een huis gekocht kan worden met gezond verstand waar ieder gezinslid zich in kan vinden en dus het beste is voor allemaal.
Laatst gewijzigd door marja op 16 apr 2015, 22:54, 1 keer totaal gewijzigd.
Plaats reactie

Terug naar “Zeven jarige Reis Naar Leven”