Mijn Desteni-ervaring met mijn kinderen en mezelf

[MicheleR]

Toen mijn kinderen zich begonnen te interesseren rond alles wat met Desteni te maken had, konden ze over niets anders meer praten. Ze hadden er de mond en het hart van vol.
Constant waren ze er over bezig. Ze vertelden er niet rechtstreeks tegen mij over, maar waren en met mekaar over bezig.
Ik luisterde wel van op afstand en ving zaken op als ‘één en gelijkheid’, het ademen in vier tellen, ‘hier zijn’, de farm, het forum, de Geschiedenis van de Mensheid, dimensions, het portaal, polariteiten en dan die zelfvergeving.
Eerlijk gezegd dacht ik: “Waar zijn die toch in godsnaam mee bezig?” en ik snapte er in het begin niks van. Ze waren ook veel aan het chatten op het forum, soms zag ik dat het er heel ernstig aan toe ging en soms hadden ze de grootste lol. Ze waren ook veel bezig met ‘schrijven’.
Ik werd nieuwsgierig, ze legden me wel het één en ander uit. En stuurden me vertalingen door in het Nederlands met meer informatie. Dat waren dan de teksten die naderhand op de Nederlandse site terechtkwamen.
Bij mij was het niet iets van ‘ik gooi mij erin’, neen heel voorzichtig en beetje bij beetje wou ik er meer over weten en begon dan zo zelf met zelfvergeving.

Ik was gechoqueerd toen ik de Geschiedenis van de Mensheid las om zo te weten te komen dat mijn lichaam niets anders is dan een voertuig, een instrument voor de mind, en dat ik dan ook nog slaaf ben van die mind.

En “hier zijn”, natuurlijk was ik hier, waar zou ik anders zijn!
Ondertussen heb ik wel door wat daarmee bedoeld wordt!

In het begin kon ik alles heel moeilijk plaatsen. Ik was ervan overtuigd een gelukkige vrouw, moeder en echtgenoot te zijn.
Had alles wat ik nodig had. Een man op wie ik kan bouwen, prachtige kinderen, een leuke woning, een toffe baan, activiteiten, vriendinnen, vakanties…

Ik dacht ook dat ik een vrij mens was, en niets was minder waar. Ik zat gevangen in mijn eigen ‘ikje’ met al mijn herinneringen en emoties, mijn angsten, mijn boosheid, mijn verplichtingen, mijn onzekerheden, mijn frustraties, mijn lichamelijke klachten, mijn ‘gelukkig en ongelukkig zijn’ en ga zo maar door…

Ik heb ook echt kunnen voelen en ervaren wat de mind met mij deed en doet.
En dat wil ik niet meer. Daar wil ik van af.

Door die zelfvergeving leer ik mijn eigen Zelf kennen, ik ontdek meZELF! ’t Zou gaan tijd worden!
Door zelfvergeving toe te passen ga ik nu tot op het bot uitpluizen en corrigeren. ’t Is net of ik een ui aan het pellen ben en schil voor schil voor schil wegneem om zo tot de kern te komen.
Door zelfvergeving ben ik opgestaan in meZELF.
Ik stel nu veel meer in vraag en stel ook vast dat ik vroeger veel energie stak waar het niet nodig was, dat ik met veel futiliteiten bezig was, maar niet met echt leven.
Door zelfvergeving toe te passen LAAT IK LOS, vroeger potte ik alles op en nog en nog en nog. Zowel op materieel vlak als op emotioneel vlak. Ik zou erin verstikt zijn.

Tijdens de zomer 2007 gingen mijn dochters naar de farm. Mijn zoon ging wat later.
Terug thuis vertelden ze me dat ze terug wilden gaan, maar dan voor een langere periode. Toen zat ik toch wel even met de vraag: “Moet dat nu echt ?” studies afbreken… geen behoefte meer om verder te studeren, hier alles achterlaten… ze zijn nog zo jong… en ze zijn vertrokken.
Ondertussen ben ik hen gaan opzoeken en ik begrijp dat ze daar terug naartoe wilden gaan. En dat het allemaal OK is.
Ik ben fier op mijn kinderen omdat ze die stap hebben gezet.
Ze worden daar omringd door mensen die met hetzelfde bezig zijn, dag in, dag uit. Ze assisteren mekaar, ondersteunen mekaar.
Mijn kinderen zijn gegroeid tot jonge mensen met zin voor verantwoordelijkheid, ze leven!

[Martijn]

bedankt Michele, echt tof om te lezen